Η Γραμμή τραβήχτηκε

Αρκετά με τις πολιτισμένες κουβέντες. Τελικά για να καταλάβουν όλα αυτά τα σκουλήκια που κατοικοεδρεύουν στην πατρίδα των λίγων Ελλήνων πρέπει να χρησιμοποιηθούν τα χέρια μας και εφόσον τα χέρια μας έμειναν ορφανά από κασμά, από σφυρί , από ο,τιδήποτε θα έκανε αυτή την χώρα να μπορεί να σηκωθεί όρθια με καθαρή παραγωγή και δημιουργία, είναι καιρός να χρησιμοποιηθούν για την δεύτερη χρήση που τους δόθηκαν από την Φύση: Την βία εναντίον όσων περνούν την διαχωριστική γραμμή της ατομικής αξιοπρέπειας, της ατομικής επιβίωσης αλλά και της προσωπικής δικαιοσύνης. 

Το αλάνθαστο φίλτρο ήταν αυτή η οικονομική πτώχευση της χώρας. Με μία χωρίστηκαν τα ξερά από τα χλωρά. Μέσα σε λίγους μήνες, με αποκορύφωμα τις τελευταίες ημέρες, είδαμε όλοι τι λαός είναι οι Νεοέλληνες. Έχουν μεταλλαχθεί τόσο από τον πασοκικό ιό που το μόνο που έχει αξία για αυτούς είναι η τσέπη τους και το τι θα χάσουν σε ατομικό επίπεδο. Είναι μπασμένοι σε μία δεκάδα κόμματα που ανήκουν καθαρά στο σύστημα και κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Δεν υπάρχει ουδεμία εξαίρεση. Όλα στο κόλπο και οι ψηφοφόροι να ρίχνουν νερό στο μύλο του συστήματος κρυμμένοι πίσω από δήθεν ιδεολογίες και εξεγέρσεις για γέλια. Τα μεν να κάνουν κολιγιά με τους κατακτητές, τα δε να κάνουν αντίσταση ζητώντας θρασύτατα εκλογές βασισμένες σε ένα πολιτικό και εκλογικό σύστημα που θα φέρει τα πράγματα σε χειρότερη κατάσταση από ό,τι είναι σήμερα, απλά για να μπουν κι άλλοι προδότες στο παιχνίδι του ξεπουλήματος. Σε χειρότερη κατάσταση από σήμερα διότι θα έχει γίνει και η αποσυμπίεση της οργής ακόμα και των εκατομμυρίων σκουληκιών που αυτό που δεν θέλουν να χάσουν είναι η ήσυχη βολεμένη και ξεπουλημένη τώρα πια ζωούλα τους. 

Πολιτισμός τέλος για τους ελάχιστους που τελικά στην γωνία ήταν καθ όλη την εξέλιξη της ιστορίας αυτής της χώρας. Που μόνο στα δύσκολα τούς καλούσαν να μπουν μπροστά, διότι ακουμπούσαν την ευαίσθητη χορδή που λέγονταν Πατρίδα. Για αυτούς τους λίγους Πατρίδα πλέον είναι ό,τι κουβαλάνε μέσα τους και όχι τα τετραγωνικά ακινήτων, χωραφιών και ό,τι άλλο μετριέται με παράδες. Η πατρίδα ποτέ δεν είχε τσέπες ακριβώς όπως ο θάνατος και ίσως γι’ αυτό όσοι την λατρεύουν δεν λογαριάζουν και τον θάνατο. 

 Αλληλεγγύη τέλος διότι, μικρέ, αισχρέ μικράνθρωπε, η εξουσία που πρέπει να πατηθεί κάτω σαν το σκουλήκι είσαι ο διπλανός μου που ξεπουλάς τα πάντα για το τομάρι σου δηλώνοντας οπαδός οποιουδήποτε κόμματος. Εσύ της διπλανής πόρτας και εσύ του διπλανού γραφείου. Τώρα δεν ξέρω απλά ποιος είσαι αλλά και τι είσαι. Είσαι ο εχθρός μου που χρόνια την είχες δει πασάς και πάσαρες προσωπείο δημοκρατικού. Εσύ που ακόμα και τώρα στον πάτο του βαρελιού που βρισκόμαστε προσπαθείς να βρεις κεφάλι να πατήσεις κι ας είναι και του παιδιού σου. 

Δημοκρατία τέλος διότι δεν είναι ψυχικά ανεκτό όταν χίλιοι είναι ηλίθιοι να πρέπει να γίνει και ο ένας που διαφέρει ίδιος με εσάς επειδή αυτό ορίζει το σύστημα. Τέλος για αυτή την μισητή δημοκρατία σου που την εκμεταλλεύθηκες σαν να ήταν πουτάνα και την έκανες ό,τι γούσταρε το άρρωστο μυαλό σου. Από εδώ και στο εξής ο καθείς από μονάχος. Οι μάχες που θα δοθούν θα είναι σκληρές και ανελέητες. Κι αν θεωρείς ότι είσαι άθραυστος λόγω της κομματικών σου συμμάχων και αθάνατος λόγω των πουγκιών τα οποία γέμιζες λαίμαργα και ελπίζεις ακόμα να γεμίσεις, να γνωρίζεις τούτο: Καταβάθος είσαι πιο μονάχος από όλους τους λίγους μοναχικούς, αφού πατρίδα δεν έχεις να υπερασπιστείς.

δημοσιεύτηκε από Simple Man

Χρεοκοπία του αγοραίου

του Κώστα Γεωργουσόπουλου*

Τώρα που η παγκόσμια οικονομική κρίση έδειξε τη σαθρότητα και εντέλει την τραγική γελοιότητα της παγκοσμιοποίησης, αποκάλυψε σ' όλη την βλακώδη γυμνότητά του το μεταμοντέρνο ιδεολόγημα, σ' όλο το εύρος του, στην πολιτική, την οικονομία, τα ήθη, τη μόδα και βέβαια την τέχνη. 

Αυτό που πομπωδώς ονομάστηκε και πριμοδοτήθηκε από συμμορίες συμφερόντων, εμπόρους ιδεών, αξιών και μεθόδων, που χρηματοδοτήθηκε με πακτωλούς χρημάτων από δημόσια και ιδιωτικά κεφάλαια και ιδρύματα, έσκασε με πάταγο σαν αποκριάτικο μπαλόνι. 

Ποιος αλήθεια θα πίστευε πριν από τριάντα χρόνια, που κάποιοι επιτήδειοι το φούσκωναν αυτό το μπαλόνι, ότι σήμερα θα ακούγαμε από επίσημα χείλη πως η περιθωριακή Ελλάδα θα γινόταν ωρολογιακή βόμβα που απειλεί να τινάξει όχι, λέει, την ευρωπαϊκή, αλλά και την παγκόσμια οικονομία στον αέρα. Και όλα τα προϊόντα του παγκόσμιου εμπορίου και του πολιτισμού. 

 Για σκεφτείτε, ω συνέλληνες, τη δεκαετία του '60 δυο-τρεις ελληνικές εταιρείες δισκογραφίας στήριξαν την επανάσταση του ελληνικού τραγουδιού. Και δεν ήταν μόνο ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος, ο Μαρκόπουλος, ο Μαμαγκάκης, ο Κουνάδης, ο Λεοντής και από κοντά οι νεότεροι (Σπανός, Κουγιουμτζής, Λοΐζος, Μικρούτσικος, Σπανουδάκης, Κουρουπός, Τόκκας, Κραουνάκης, Καραΐνδρου κ.ά.), ήταν και αναβίωση με άλλες προδιαγραφές, πολιτισμικού φαινομένου και όχι περιθωρίου, του ρεμπέτικου. Μένω σε κείνη την άνθηση, μοναδική στα ευρωπαϊκά χρονικά, αφού για πρώτη και τελευταία φορά ένας λαός ερωτεύτηκε, γλέντησε, διαδήλωσε και συνόδεψε και τους αδικοσκοτωμένους συμπολίτες του αλλά και τους μεγάλους ποιητές του με στίχους μεγαλοφυών ποιητών, ντυμένους με μουσικές βγαλμένες από τα έγκατα της ελληνικής διαχρονίας των ήχων και των ρυθμών.

 Τώρα το πολυεθνικό παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο ρυθμίζει την ελληνική δισκογραφία και τα πάντα έχουν νεκρώσει. Πού να ξεμυτίσει ένα νέο ταλέντο, ποιος τεχνοκράτης αλλοδαπός θα εμπιστευθεί τον νέο Μούτση και τον νέο Γκάτσο, να του ανοίξει τον δρόμο για την καινούργια ευαισθησία, όπως έγινε πριν από σαράντα χρόνια. 

 Τώρα κυριαρχεί είτε το χυδαίο έκτρωμα ή οι «μεταγραφές» ξένων τάχα μου σουξέ, και βέβαια τα ξένα, κυρίως αγγλόφωνα προϊόντα της παγκοσμιοποιημένης ενιαίας και ομοιόμορφης μόδας μιας χρήσεως . 

Ακόμη και μέσα στη δικτατορία βλέπαμε στο σινεμά τσέχικα, ουγγαρέζικα, ιαπωνικά, σουηδικά φιλμ. Πού είναι τώρα η ένδοξη σχολή του ιταλικού κινηματογράφου; Κάποτε χαρήκαμε με έξοχες δουλειές σπουδαίων ελλήνων κινηματογραφιστών διασκευασμένα μυθιστορήματα (Παπαδιαμάντης, Καραγάτσης, Ραγκαβής, Ξενόπουλος, Τερζάκης, Κοτζιάς, Χατζηαργύρης, Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος κ.ά.) στην τηλεόραση. Την κρατική. Και όταν άνοιξε η οδός της ιδιωτικής, αντί να ανέβει ο πήχης της ποιότητας και του ανταγωνισμού, τα πάντα παρέσυρε στη γλίτσα η μπερλουσκονική γκριμάτσα του λαϊκισμού. Ετσι σήμερα, με μοναδικό κριτήριο το κόστος μιας παραγωγής, το ελληνικό λαϊκό κοινό που έβλεπε άλλοτε την «Αστροφεγγιά» ή τον «Χριστό ξανασταυρώνεται» τρώει στη μάπα τούρκικα σίριαλ ανώτερα σε ποιότητα παραγωγής (εκτός εξαιρέσεων) από τα ελληνικά.

Δεν έχω τίποτε με τη μέτρια αγγλίδα συγγραφέα του «Νησιού», την τύχη της βρήκε, αλλά χωρίς την παγκοσμιοποίηση η Σπιναλόγκα είχε τρία ελληνικά βιβλία καλύτερα από το δικό της για να αξιοποιηθούν: το «Γη και νερό» του Αμποτ, της Γαλάτειας Καζαντζάκη και το ντοκουμέντο του Θέμου Κορνάρου «Σπιναλόγκα». Είχαμε σ' αυτόν τον τόπο δεκαπέντε μετά τον Καμπανέλλη έξοχους θεατρικούς συγγραφείς και η ελληνική δραματουργία άνθησε και φούντωσε σε δύσκολους καιρούς από το 1956 έως τη χούντα και κατά τη διάρκειά της και λίγο μετά. Ύστερα πάπαλα. Πέρασε κι εδώ η μόδα της παγκοσμιοποιημένης αισθητικής: καταφυγή στη λογοτεχνία, μονόλογοι μικρού κόστους και κατά κανόνα επιλογή πεζών που έχουν απαλλαγεί από πνευματικά δικαιώματα! Διεθνής μόδα λαμογιάς. 

Δεν θέλω να μιλήσω διεξοδικά για τον μεταμοντερνισμό στην πολιτική και στην οικονομία. Εξάλλου στη βάση όλων των μορφωμάτων που μας ταλανίζουν βρίσκεται η οικονομία. Διότι από τη στιγμή που όλα, ακόμα και τα ήθη, οι τέχνες, οι ιδέες μπήκαν στο χρηματιστήριο και οι μετοχές τους ανεβοκατεβαίνουν στις αγορές του παγκόσμιου χωριού ανάλογα με τη ζήτηση και από τη στιγμή που η ζήτηση είναι κατευθυνόμενη, χειραγωγούμενη μέσω των διεθνών μονοπωλίων διαχείρισης των πνευματικών προϊόντων, όλα είναι πραμάτεια και το μόνο που μετράει είναι η αγοραία τους τιμή. 

 Ο Σεφέρης το 1931 έβγαλε τη «Στροφή», την πρώτη του ποιητική συλλογή, σε τριακόσια αντίτυπα. Και όμως εκείνο το βιβλίο ανέτρεψε μια ολόκληρη παράδοση ποιητικού γούστου. Τα μονόφυλλα του Καβάφη τάραξαν την εποχή τους και αμφισβήτησαν μια ολόκληρη ποιητική αθηναϊκή γενιά. Ο Σεφέρης, ο Τερζάκης, ο Τσαρούχης, ο Βάρβογλης, ακόμη και ο νεοελληνικός υπερρεαλισμός κατηγορήθηκαν από τους υπαλλήλους των ξένων πανεπιστημίων που επιχορηγούνται από μισελληνικά κεφάλαια ως εθνικιστές, ελληνοκεντρικοί(!). Είναι οι ίδιοι κύκλοι που ενώ κατηγόρησαν και λοιδόρησαν την «ελληνικότητα», έριξαν χρήματα για να διαδώσουν την πιο γελοία «θεωρία» που σκαρφίστηκε ποτέ βλαξ: ότι ο ελληνικός αρχαίος πολιτισμός ήταν αφρικανικός νέγρικος πολιτισμός και η Αθηνά ήταν μαύρη! 

 Η παγκοσμιοποίηση πέθανε και τη δολοφόνησαν ψυχρά και συστηματικά όσοι τη δημιούργησαν για όσο χρόνο τη χρειάζονταν, αυτές οι διαβόητες Άρπυιες, οι Αγορές, που σαν τις μάγισσες του Μάκβεθ χειραγώγησαν και φαντασίωσαν όλες τις πολιτικές μετριότητες που κυβέρνησαν τον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Τους υποσχέθηκαν το βασίλειο με κριτήριο τη δολοφονική τους επιτήδευση. 

Πάντως προσωπικά χαίρομαι να βλέπω να παζαρεύονται όσο-όσο τα ομόλογα του θεατρικού μεταμοντερνισμού και να ανταλλάσσονται με μαρουλόφυλλα. 

 *δημοσιεύτηκε στο Βιβλιοδρόμιο στο φύλλο της 26/11/2011

Δεξιά συσπείρωση στη Νέα Δημοκρατία ενάντια στο Μνημόνιο

Αυτό που περίμεναν καιρό σαν αντίδραση στη Νέα Δημοκρατία συνέβη με ένα γλέντι με μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις.


ρεπορτάζ του Ν. Χιδίρογλου στην Ελεύθερη Ώρα
Tρικούβερτο αντιμνημονιακό γλέντι από στελέχη της (τάσης της λαϊκής δεξιάς της) ΝΔ, στην ταβέρνα «Αντιμνημόνιο» (όπου τραγουδά η… «Αντιμνημονιακή Κομπανία»), στον Άγιο Δημήτριο. Οι παριστάμενοι, συνέλεξαν ένα σεβαστό ποσό για το «χαμόγελο του παιδιού», θυμήθηκαν τα παλιά, άκουσαν τη Γιάννα Βραχνού και τον Κώστα Γαλάνη να τους τραγουδούν «μύρισε θυμάρι και βασιλικός» και πέρασαν μια χαρά, υπό τα βλέμματα συναδέλφων του πολιτικού ρεπορτάζ που είχαν κληθεί αλλά και αναγγείλει την εκδήλωση.

Σημειωτέον: είχε ξεκαθαριστεί εξ αρχής και με διάφορους τρόπους, ότι η παρουσία βουλευτών δεν ήταν επιθυμητή… Και η επιθυμία αυτή, έγινε σεβαστή.

Ονόματα σύμβολα για τους «γαλάζιους»

Ποιοι τα οργάνωσαν όλα αυτά: ο επιχειρηματίας Γιώργος Αναγνωστάκος, η παλιά «ψυχή» της ΔΑΠ, ο Γιάννης Μανώλης, ο Νίκος Κουτσιούκης, γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ και Πρόεδρος της ΔΑΚΕ Ιδιωτικού Τομέα, ο Ηλίας Ηλιόπουλος, γενικός γραμματέας της ΑΔΕΔΥ και Πρόεδρος της ΔΑΚΕ Δημόσιου Τομέα και ο Πέτρος Τζώρτζης, μέλος της ΠΕ της ΝΔ.

Παρόντες ήταν από τη ΝΔ, ο διευθυντής του Γραφείου Τύπου του κόμματος, Γιώργος Μουρούτης, ο διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου του Αντώνη Σαμαρά, Κωνσταντίνος Μπούρας, ο γραμματέας Οργανωτικού Κώστας Ζωντανός και πολλοί άλλοι.

Από τα σπλάχνα του λαού η Λαϊκή Δεξιά

Στη βασική ομιλία που εκφώνησε ο Γιώργος Αναγνωστάκος, ο οποίος καταχειροκροτήθηκε, υπογράμμισε στην αρχή της ομιλίας του, ότι «η Λαϊκή Δεξιά είναι γέννημα θρέμμα της κοινωνίας, είναι σπλάχνο από τα σπλάχνα του λαού» και απευθυνόμενος και στους πατριώτες από χώρους με άλλες ιδεολογικοπολιτικές καταβολές που ήσαν παρόντες (όπως πχ ο Γιάννης Χατζηαντωνίου), τόνισε ότι «με τους περισσότερους από σας βρεθήκαμε σε πλατείες και σε δρόμους σε συγκεντρώσεις και σε πορείες, σε ειρηνικές πολιτικές λαϊκές εκδηλώσεις και διαδηλώσεις, ενάντια στο μνημόνιο και στην κυβερνητική πολιτική του ΠΑΣΟΚ.

Μας ένωσαν και μας ενώνουν οι αρχές μας κι οι ιδέες μας και η αταλάντευτη στάση μας, απέναντι σε μια εθνοκαταστροφική πολιτική». Και συνέχισε: «την ταυτότητα του λαϊκοδεξιού την παίρνεις στις πλατείες και στους δρόμους, στους αγώνες, στους εργασιακούς χώρους, στα σχολεία, στα συνδικάτα, στις γειτονιές, στους χώρους αντιπαράθεσης, στους χώρους της δουλειάς και της παραγωγής.

Είναι τίτλος πολιτικής τιμής κι αξίας, βαρύ πολιτικό ένσημο, που κερδίζεται με χρόνια, συνέπεια και αγώνες και δεν κυκλοφορεί σε κομματικές μπουτίκ, σε προστατευόμενους και φυλασσόμενους χώρους και σε κοσμικές εκδηλώσεις life style. Για όλους εμάς Λαϊκή Δεξιά σημαίνει συμμετοχή στην κοινωνία, σημαίνει εργασία, σημαίνει αρχές, σημαίνει παραγωγικές δυνάμεις, σημαίνει αγάπη για την πατρίδα και το Έθνος.

Γιατί Λαϊκή Δεξιά και Πατριωτικές Δυνάμεις είναι οι δύο όψεις ενός νομίσματος, είναι έννοιες ταυτόσημες, είναι ιστορία και παράδοση, είναι η πολιτική διαθήκη των προηγούμενων γενιών του Έπους του 1940, της Εθνικής Αντίστασης, των πατριωτικών δυνάμεων».

Υπέρ ηγεσίας

«Η μοίρα το ‘φερε και στη δεύτερη αυτή στιγμή επέλασης του καθεστώτος ΠΑΣΟΚ-ΔΝΤ, εμείς να ‘μαστε εδώ μπροστά ζωντανοί, αποφασισμένοι κι έτοιμοι.

Κι η λαϊκή απαίτηση τα ‘φερε αρχηγός της ΝΔ να βρίσκεται μετά από μια πρωτόγνωρη πλατειά δημοκρατική συμμετοχική διαδικασία πάνω από 800.000 φίλων της ΝΔ, ο Αντώνης Σαμαράς, ένας άνθρωπος που με παρρησία δήλωσε ότι συμμερίζεται τις κοινές αρχές αυτές της Λαϊκής Δεξιάς, αναλαμβάνοντας ένα βαρύ φορτίο ευθύνης από τη βάση της ΝΔ», είπε ο Γιώργος Αναγνωστάκος.

Να πληρώσουν οι ένοχοι

«Όλοι εμείς της Λαϊκής Πατριωτικής Δεξιάς από την πρώτη στιγμή είπαμε δυνατά και χωρίς κανένα δισταγμό ΟΧΙ στο μνημόνιο. Όλοι εμείς στηρίξαμε την ομολογουμένως δύσκολη αυτή απόφαση του Προέδρου της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά, όταν Ευρωπαίοι εταίροι και φίλοι και συναγωνιστές μας μέσα στη ΝΔ λοξοκοίταζαν, πίεζαν και χαμογελούσαν κοιτάζοντας προς το ΔΝΤ και το μνημόνιο».

Και υπενθυμίστηκε στο ΠΑΣΟΚ, ότι η Λαϊκή Δεξιά, ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ: «Για την παταγώδη αποτυχία του μνημονίου που και οι ίδιοι οι πρωτομάστορές του  παραδέχονται, υπάρχουν ευθύνες. Και πρέπει να αποδοθούν. Δεν αγιοποιούνται και δεν καθάρονται οι επίδοξοι διάδοχοι στο ΠΑΣΟΚ να ομολογούν την αποτυχία τους, και να μη φταίει κανείς τους. Οι υπεύθυνοι πρέπει να πληρώσουν. Σ’ αυτή τη χώρα δεν θα πληρώνουν μόνο οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι, οι αδύναμοι και η νέα γενιά που ξενιτεύεται».

Αποκρούουν τα ψέματα του συστήματος

«Τους απαντάμε ότι στους δρόμους και τις πλατείες ενάντια στο μνημόνιο δεν ήταν και δεν είναι οι συντεχνίες. Ήταν και είναι ο λαός», είπε ο Γιώργος Αναγνωστάκος εκ μέρους της Αντιμνημονιακής Οργανωτικής Επιτροπής και συνέχισε απτόητος λέγοντας ότι «για όλους εμάς το Μνημόνιο σημαίνει Εθνική υποταγή, κοινωνική εξαθλίωση, βάρη και χαράτσια σε βάρος του λαού, απώλεια των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, κερδοσκοπικά παιχνίδια του διεθνούς παρασιτικού κεφαλαίου σε βάρος της πατρίδας μας, λουκέτα, ανεργία και απόγνωση.

Και το Μνημόνιο αυτό, όπως κι αν λέγεται είτε Μνημόνιο Ι είτε ΙΙ, είτε όπως αλλιώς, είμαστε αποφασισμένοι όχι μόνον να μην το δεχτούμε αλλά και να το πολεμήσουμε. Κι αυτό είναι το μήνυμά μας προς όλους τους παραλήπτες  και προς όλες τις κατευθύνσεις. Είναι η δική μας κόκκινη γραμμή. Εμείς δωσίλογοι δεν θα γίνουμε ποτέ».

Η Διαφθορά στα κόμματα

Του Σάββα Καλεντερίδη*







Η Ντόρα Μπακογιάννη, ως πολιτικό πρόσωπο είναι το σύμβολο του νεποτισμού και της αναξιοκρατίας, ενώ το όνομα της ίδιας και του αδελφού της, Κυριάκου, είναι ταυτισμένο με την υπόθεση της SIEMENS, όχι μόνο λόγω τηλεφωνικών κέντρων, λοιπών ηλεκτρικών συσκευών και όμορων οικοπέδων! Παρόλα αυτά, η κυρία Μπακογιάννη και το κόμμα της, το οποίο, παρά την αρνητική στάση των ψηφοφόρων προς τα μεγάλα κόμματα, δημοσκοπικά δείχνει ότι δεν μπαίνει στη βουλή, τις τελευταίες ημέρες έκανε ίσως την πιο ενδιαφέρουσα πολιτική πρόταση.

Μια πρόταση που αν γίνει αποδεκτή και υλοποιηθεί, είναι δυνατόν να οδηγήσει στην κάθαρση το πολιτικό τοπίο, που άνετα θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς «βούρκο», στον οποίο έχει παγιδευτεί η χώρα και το έθνος. Μιλάμε για την πρόταση της κ. Μπακογιάννη να απαγορευθεί η δανειοδότηση των κομμάτων από τις τράπεζες με νομοθετική ρύθμιση.

Θα πει κανείς ότι ίσως η κ. Μπακογιάννη έχει αποταμιεύσει λεφτά από την εργασία της, με τα οποία θα χρηματοδοτήσει το δικό της κόμμα, και γι’ αυτό κάνει αυτήν την πρόταση. Ανεξάρτητα από τα κίνητρα της προέδρου -άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου γαρ- εμείς οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η πρόταση είναι άκρως ενδιαφέρουσα και θα ήταν ακόμα πιο εθνοφελής αν ζητούσε την πλήρη απαγόρευση των κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό. Και θα εξηγήσουμε παρακάτω γιατί.

Για την αθλιότητα αυτή, ούτε μια παραίτηση. Τί μπορεί να περιμένει η ελληνική κοινωνία, όταν οι δωρολήπτες της SIEMENS έχουν το θράσος να θέλουν να παίξουν ακόμα το βρώμικο ρόλο που έπαιζαν επί χρόνια στις πλάτες των Ελλήνων φορολογουμένων;

Πάντως, ως αποτέλεσμα της παραπάνω πρότασης-καταγγελίας, είδαμε με χαρά οι αγρίως φορολογούμενοι Έλληνες, ότι επιτέλους φιλοτιμήθηκε ο οικονομικός εισαγγελέας κ. Γρηγόρης Πεπόνης, ο οποίος διέταξε τη διενέργεια προκαταρκτικής έρευνας για να διαπιστωθεί, μεταξύ άλλων, εάν τα δάνεια είναι επισφαλή, αφού δεν είναι βέβαιο ότι τα κόμματα θα εξακολουθήσουν να επιχορηγούνται μελλοντικά ή ότι το ύψος των επιχορηγήσεων θα παραμείνει αμετάβλητο. Να σημειωθεί ότι τα κόμματα λαμβάνουν δάνεια από τράπεζες με εγγύηση τις μελλοντικές κρατικές επιχορηγήσεις.

Φυσικά, οι Έλληνες φορολογούμενοι θα ήμασταν περισσότερο ευτυχείς αν ένας εισαγγελέας είχε παρέμβει εγκαίρως στην Proton Bank και τις επισφαλείς δανειοδοτήσεις του επιχειρηματικού ομίλου, ο ιδιοκτήτης του οποίο ήλεγχε την ως άνω τράπεζα, πριν κρατικοποιηθεί, φορτώνοντας στις πλάτες της δύσμοιρης Ελλάδας ένα δισεκατομμύριο ευρώ. Να σημειωθεί ότι το ύψος των δανειοδοτήσεων του ως άνω ομίλου από άλλες τράπεζες αγγίζει το ένα δισεκατομμύριο ευρώ. Με άλλα λόγια, αν είχε επέμβει εγκαίρως ο εισαγγελέας ή αν έπρατταν σωστά τη δουλειά τους οι κρατικοί λειτουργοί που είναι εντεταλμένοι για τον έλεγχο των τραπεζών, σήμερα θα υπήρχαν στα άδεια ταμεία της χώρας δυο δισεκατομμύρια ευρώ. Και αυτό μόνο από μια περίπτωση.

Είπαμε παραπάνω ότι θα ήταν περισσότερο εθνοφελής η πρόταση της κυρίας προέδρου, αν πρότεινε την απαγόρευση της χρηματοδότησης των κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό. Να εξηγήσουμε γιατί.

Γιατί η χρηματοδότηση των κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό έγινε με σκοπό την οικονομική ανεξαρτησία των κομμάτων και τη θωράκισή τους από το λεγόμενο πολιτικό χρήμα, που είναι η βασική συνταγή της διαφθοράς. Δηλαδή, ο νομοθέτης θεώρησε ότι τα κόμματα, λαμβάνοντας παχυλές χρηματοδοτήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό, θα κλείσουν ερμητικά τις πόρτες τους στους επιχειρηματίες και τα επιχειρηματικά συμφέροντα, και έτσι οι πολιτικοί θα είναι σε θέση να επιδοθούν απερίσπαστοι στον πόλεμο εναντίον της διαφθοράς. Γιατί ας μη γελιόμαστε, η διαφθορά είναι η βασική αιτία της καταστροφής της χώρας.

Όμως, τί κρίμα, η πραγματικότητα διέψευσε τον νομοθέτη, αφού τα κόμματα κράτησαν όλες τις πόρτες ανοικτές. Και αυτή από την οποία έμπαιναν τα λεφτά της κρατικής χρηματοδότησης, και τις άλλες πόρτες, από τις οποίες έμπαιναν τα αργύρια της προδοσίας της χώρας, όπως το δώρο της SIEMENS στο ΠΑΣΟΚ, για το οποίο κανένας εισαγγελέας δεν έπραξε τα δέοντα, τουλάχιστον σύμφωνα με αυτά που γνωρίζουμε δημόσια!

Έτσι, αντί τα κόμματα να είναι ζωντανοί οργανισμοί, στελεχωμένοι με τα καλύτερα μυαλά και τους πιο ηθικούς και αδιάφθορους πολιτικούς, για να οδηγήσουν τη χώρα στο δρόμο της προόδου και της αξιοπρέπειας, κατήντησαν να είναι -στην καλύτερη περίπτωση- μηχανισμοί που απλά καταναλώνουν τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων, χωρίς κανέναν έλεγχο με βάση το δημόσιο λογιστικό, αφού πρόκειται για δημόσιο χρήμα.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, τα κόμματα και οι συγγενείς πρώην πρωθυπουργών, έκαναν και τα περίφημα ιδρύματα, τα οποία διεκδικούν και λαμβάνουν κι αυτά αξιόλογα ποσά από τον κρατικό κορβανά, για να φιλοξενούν και να χρηματοδοτούν εκείνους που δεν «χωρούν» στο υπαλληλικό προσωπικό των κομμάτων. Για επιστημονικό έργο, ούτε λόγος, αφού διαφθορά, ανηθικότητα και επιστημονικό έργο, δεν χωρούν κάτω από την ίδια στέγη.

Με άλλα λόγια, τα κόμματα και τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών, στην από κάθε άποψη πτωχευμένη Ελλάδα μας, αντί να είναι η κινητήριος δύναμη της προόδου, της ηθικής και της ευημερίας, έχουν μετατραπεί σε μηχανισμούς γέννησης και αναπαραγωγής της διαφθοράς. Για όσους βιαστούν να μιλήσουν για ισοπέδωση, καλό είναι να ρίξουν μια ματιά στην πιο κατεστραμμένη οικονομία, την πιο υποβαθμισμένη παιδεία και το πιο διεφθαρμένο κράτος της Ευρώπης, «επιτεύγματα» που οφείλονται στους πολιτικούς και τα κόμματα και σε κανέναν άλλον.

Επειδή η ελπίδα δεν τελειώνει ποτέ και επειδή είναι αδιανόητη η λειτουργία της δημοκρατίας χωρίς κόμματα, σ’ αυτή την εξαιρετικά δύσκολη στιγμή, που διακυβεύεται το μέλλον της πατρίδας και του έθνους, ένα από τα πρώτα πράγματα που θα πρέπει να απασχολήσει τους Έλληνες πολίτες, είναι η λειτουργία και η χρηματοδότηση των κομμάτων. Όταν τα μέλη και οι υποστηρικτές αναλάβουν οι ίδιοι τη χρηματοδότηση των κομμάτων, τότε θα αποκτήσουν το δικαίωμα και τη δυνατότητα να ελέγχουν τον τρόπο λειτουργίας και τη διαφθορά. Αν δεν νικήσουμε το τέρας της διαφθοράς στα κόμματα, δεν θα μπορέσουμε να ελέγξουμε το φαινόμενο στο κράτος και την κοινωνία, και το τέρας θα συνεχίζει να καταβροχθίζει το μέλλον μας.

Θάρσειν χρή!

* Ο Σάββας Καλεντερίδης είναι εκδότης του οίκου Ινφο-Γνώμων

Αυτή τη φορά δεν θα χρειασθούν όπλα

του Στέφανου Κασιμάτη

«Οι άνθρωποι του κέντρου, και προπάντων οι άνθρωποι της Δεξιάς, έχουν συχνά το απίστευτο ελάττωμα να μην μελετούν ή και να μην διαβάζουν καν τα κείμενα της Ακρας Αριστεράς. Ασχολούνται με τα δικά τους κείμενα, με τις δικές τους έριδες». Είναι μια διαπίστωση του Ευάγγελου Αβέρωφ, που διατυπώνεται εν παρόδω στη θαυμάσια –και αδίκως αγνοημένη– ιστορία του της εμφύλιας διαμάχης του 1946 - 49 («Φωτιά και τσεκούρι»). Πάνω από 30 χρόνια αφότου ο Αβέρωφ έγραψε το βιβλίο, αναρωτιέμαι αν η διαπίστωσή του έχει σήμερα οποιαδήποτε αξία. (Εξάλλου, αν διαβάζει κανείς τις ανακοινώσεις της ΔΑΚΕ, δικαιούται να ισχυρίζεται ότι τα κείμενα της Αριστεράς σήμερα τα γράφει η Δεξιά...)

Η Μεταπολίτευση ισοπέδωσε ό,τι είχε αφήσει η χούντα των συνταγματαρχών από την αστική παράδοση του τόπου και, ουσιαστικά, εγκατέστησε στην εξουσία τις αξίες και τις ιδέες της Αριστεράς, που έγιναν η παραδεδεγμένη αλήθεια της εποχής, μεταμορφώνοντας ακόμη και αυτή τη Δεξιά. (Μια Δεξιά, η οποία σήμερα, υπό τον Α. Σαμαρά, έχει καταντήσει να ανταγωνίζεται το ΚΚΕ διεκδικώντας τους ίδιους ψηφοφόρους...) Ετσι είδαμε, λ.χ., τον Κωστάκη Καραμανλή να αυτομαστιγώνεται (μεταφορικώς – πάλι καλά) στη Μακρόνησο ή να εκστασιάζεται από τη σοφία του Χαρίλαου Φλωράκη. Βλέπουμε, επίσης, ότι η ιδιότητα του αντικομμουνιστή –κάτι ταυτόσημο με την ιδιότητα του αντιφασίστα και απολύτως αυτονόητο για οποιονδήποτε δημοκρατικό πολίτη στις χώρες της Δύσης– να εκτοξεύεται πλέον ως εσχάτη κατηγορία από την Αριστερά προς όσους της επιτίθενται καίρια, όπως π.χ. προ καιρού κατά του Θ. Πάγκαλου, ενώ οι υπόλοιποι πολιτικοί των αστικών κομμάτων επιδεικνύουν έναντι της Αριστεράς τον ίδιο –υποκριτικό, ενδεχομένως– σεβασμό που έχουν και για την Εκκλησία. (Εν προκειμένω, ο παραλληλισμός δεν είναι καθόλου υπερβολικός: σκεφθείτε πόσο λίγοι είναι εκείνοι που εφαρμόζουν στην καθημερινότητά τους τις επιταγές της Εκκλησίας, εν σχέσει με εκείνους που αναγνωρίζουν και σέβονται τον θεσμικό ρόλο της...)

Γιατί, λοιπόν, το χρηματοδοτούμενο από τον προϋπολογισμό ΚΚΕ να μην δηλώνει ευθέως ότι δεν αναγνωρίζει το Σύνταγμα και γιατί να μην αρνείται τον έλεγχο στα οικονομικά του; Είναι μια «δημοκρατική» κατάκτησή του, όταν, μπροστά σε αυτή τη συμπεριφορά του, οι πολιτικοί των αστικών κομμάτων το βουλώνουν σεμνοτύφως και παριστάνουν ότι δεν τρέχει τίποτα. Είναι κωμικοτραγικό να έχει σήμερα τέτοια σημαίνουσα θέση η Αριστερά στην κοινωνία, αν το σκεφθείτε. Διότι αν η Ιστορία της χώρας είχε πάρει την κατεύθυνση που επεδίωξε να της δώσει από το 1943 με τα όπλα, στην αυγή του 21ου αιώνα, το μόνο εξαγώγιμο προϊόν που θα είχε η χώρα θα ήταν η Ελληνίδα, η οποία θα ανταγωνιζόταν επαξίως τα παρεμφερή «προϊόντα» του σοσιαλιστικού σχολείου, όπως τη Ρωσίδα, την Ουκρανέζα, τη Μολδαβή κ.ά. Εν τούτοις, από την πλευρά τους, δικαίως νοσταλγούν στο ΚΚΕ τον «ηρωικό Δεκέμβρη του ’44» και δηλώνουν σε δημόσιες εκδηλώσεις ότι μελετούν τα λάθη τού τότε «με σκοπό να γίνουμε πιο ικανοί στην οργάνωση της ταξικής πάλης για την ανατροπή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας» (βλ. «Ριζοσπάστη», 6/12/2011, σελ. 21). Διότι, ενώ το 1936 το ΚΚΕ ήταν ένα κόμμα του 5,75% και των 15 εδρών στη Βουλή των 300, το 1944 παρ’ ολίγο να καταλάβει την εξουσία με τα όπλα.

Είναι πολλές και τεράστιες οι διαφορές μεταξύ της σημερινής εποχής και της δεκαετίας του 1940, όπου το ΚΚΕ σχεδόν έφθασε στον θρίαμβο. Ασφαλώς, δεν υπάρχει ξένη κατοχή –παρά τις ρητορικές μπούρδες της Αριστεράς–, υπάρχουν όμως δύο παράγοντες που ευνοούν την ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας, κατά τρόπο που συμφέρει την Αριστερά. (Το δείχνει άλλωστε και η πρόσφατη δημοσκόπηση της Public Issue). Ο πρώτος είναι η δραματική μείωση του βιοτικού επιπέδου –πλαστού εν πολλοίς και οφειλόμενου κυρίως στην κατασπατάληση του μέλλοντος– λόγω της οικονομικής κρίσης. Ο δεύτερος, τον οποίον εκμεταλλεύεται κατά κόρον η Αριστερά, είναι η πολιτική απουσία, όπως και τότε, της αστικής παράταξης: διαλυμένη μέσα στη χοάνη πολυσυλλεκτικών, λαϊκίστικων κομμάτων, που ανταγωνίζονται ποιο θα προσφέρει την πιο ελκυστική κεϋνσιανή, σοσιαλδημοκρατική πλατφόρμα, η φωνή της αστικής παράταξης έχει εκλείψει.

Δεκέμβριος του 2011, σε μια Ελλάδα, όπου θεωρείται ταμπού η πώληση δημόσιας περιουσίας, όπως και η κατάργηση ηλίθιων νομοθετικών περιορισμών, που λειτουργούν εις βάρος της επιχειρηματικότητας και υπέρ της διαφθοράς του Δημοσίου. Σε μια Ελλάδα όπου ένας υπερευαίσθητος –στα όρια της υστερίας– υπουργός κερδίζει τη μάχη για την απελευθέρωση της πώλησης του βρεφικού γάλακτος (!), ενώ ένας άλλος κοκορεύεται που δεν τον ενοχλεί η τελετουργία της θραύσης των μαρμάρων από τους αναρχικούς. Σε μια Ελλάδα, όπου αν μιλήσεις για τον Τσώρτσιλ, τον Σκόμπι, τον Χόκσγουερθ, όλους αυτούς που έβαλαν πλάτη για να μην γίνει η Ελλάδα ένα είδος «Ριβιέρας του Αδη» στη Σοβιετική Αυτοκρατορία, θεωρείσαι φασίστας – και μόνον οι κομμουνιστές δικαιούνται να θυμούνται και να γιορτάζουν. Μια Ελλάδα, την οποία αυτή τη φορά η Αριστερά δεν θα χρειαστεί να πάρει τα όπλα για να την κατακτήσει. Εχοντας αλώσει το δημοκρατικό σύστημα με την ιδεολογική υπεροχή που της παραχώρησε ηλιθίως η Δεξιά, το μόνο που χρειάζεται είναι να παίρνει τις ψήφους των αδαών...

πηγή: Η Καθημερινή

Άμεση Δημοκρατία ενάντια στην Παγκόσμια Διακυβέρνηση

Του Γιάννη Παναγιωτακόπουλου*

Η Άμεση Δημοκρατία, προβλήθηκε ως ενστικτώδες αίτημα του αγανακτισμένου Ελληνικού Λαού και κυρίως της αγανακτισμένης νεολαίας, στις πλατείες όλης της χώρας, τον Μάιο και τον Ιούνιο που μας πέρασε. Και λέω ενστικτώδες, διότι η λαϊκή διαίσθηση κατανοεί όχι μόνο πως αυτό που ζει είναι μία κατ’ επίφασην «Δημοκρατία» αλλά και πως εκείνο το οποίο του φέρνουν (την περιβόητη «παγκόσμια διακυβέρνηση») θα αποτελέσει μία στυγνή παγκόσμια δικτατορία.

Η επιστροφή στις έννοιες, την φιλοσοφία και το πνεύμα της Αρχαίας Ελληνικής Δημοκρατίας, μας διδάσκει κατ’ αρχήν ένα πράγμα: Πως η Δημοκρατία δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο από άμεση. Διότι η βασική φιλοσοφία της Δημοκρατίας δεν έχει να κάνει τόσο με το δικαίωμα, όσο με την ευθύνη του Ελεύθερου Πολίτη να συμμετέχει «κρίσεως και αρχής». Την εύθηνη δηλαδή του μέλους της Εθνικής κοινότητας, να αποτελεί οργανικό κομμάτι, που προβληματίζεται, εξετάζει, ενεργεί και συναποφασίζει με τα υπόλοιπα μέλη για την κοινή πορεία. Λαμβάνει την ευθύνη της κρίσεως και της αρχής, προκειμένου να απολάβει δίκαια τα καλά ή κακά αποτελέσματα.

Η ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΠΡΩΤΗ ΜΑΖΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΕΝΣΤΙΚΤΟΥ

Η Αθηναϊκή Δημοκρατία θεωρώ πως απετέλεσε την πρώτη μαζική πολιτική έκφραση του Εθνικού Ενστίκτου και θα το εξηγήσω προβάλλοντας τρία βασικά συστατικά της στοιχεία.

Πρώτο είναι αυτό που περιγράψαμε και παραπάνω, το ότι δηλαδή θεσμοθέτησε την ατομική ευθύνη έναντι του συνόλου στο πνεύμα που εξέφρασε αιώνες αργότερα ο Ίων Δραγούμης: «ο καθένας πρέπει να φαντάζεται πως αυτός έχει ολάκερη την ευθύνη και την δύναμη να σώσει το Έθνος».

Η αρχαία Δημοκρατία είχε πάει ένα βήμα παραπέρα. Θεώρησε και θεσμοθέτησε, πως ο κάθε πολίτης υποχρεούται να έχει ολάκερη την δύναμη και την ευθύνη για να σώσει την πόλη του. Ειδ’ άλλως δεν άξιζε να είναι πολίτης και έχανε αυτόν τον τίτλο. Και όταν οι Έλληνες έλεγαν «πόλις» δεν εννοούσαν τον γεωγραφικό τόπο. «Άνδρες γαρ πόλις» έγραφε ο Θουκυδίδης. Η πόλις ήταν το σύνολο των πολιτών, η κοινωνία των πολιτών, η κοινότητα. Η πολιτεία δεν ήταν των Αθηνών (του τόπου) αλλά των Αθηναίων (της κοινότητας των πολιτών). Κάθε πολίτης λοιπόν έπρεπε να συμμετέχει με γνώμονα το κοινό καλό. «Διότι εμείς μόνον, εκείνον που δεν μετέχει στα κοινά της πόλης θεωρούμεν όχι ως φιλήσυχον αλλά ως άχρηστον πολίτην…» λέει ο Περικλής στον «επιτάφιο».

Πρώτο λοιπόν στοιχείο της Δημοκρατίας ήταν η ατομική ευθύνη της συμμετοχής. Δεύτερο στοιχείο ήταν αυτό της συνοχής της πόλης, του σώματος δηλαδή των πολιτών. Δεν νοούνταν πολίτης που να μην κατάγεται από τις δέκα φυλές της Αθήνας. Η Δημοκρατία δημιουργήθηκε στην λογική της «αυτόνομης, αυτόδικης και αυτοτελούς» (Θουκιδίδης) κοινότητας ανθρώπων που μεταξύ τους ίσχυε το «όμαιμον, ομόγλωσσον, ομότροπον, ομόθρησκον». Ο Περικλής το 451π.χ. έδωσε αγώνα για να αφαιρέσει τον τίτλο του πολίτη από δούλους που είχαν πολιτογραφηθεί ως μέλη των δέκα φυλών. Αντίστοιχη προσπάθεια του στρατηγού Θρασυβούλου να πολιτογραφήσει ξένους δούλους, τον οδήγησε σε θάνατο «χωρίς δίκην». Αρέσει δεν αρέσει λοιπόν σε κάποιους, που σφετερίζονται το σύνθημα «άμεση Δημοκρατία» χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει, η πραγματικότητα δεν αλλάζει: Η Αθηναϊκή Δημοκρατία, η πρώτη και πραγματική Δημοκρατία, ήταν μία υπόθεση βασισμένη σε αυστηρά κριτήρια Εθνικής συνοχής.

Τρίτο βασικό στοιχείο είναι αυτό της πειθαρχίας. Ο πολίτης πείθεται να άρχει και να άρχεται. Για τους αρχαίους Έλληνες η έννοια αυτή περιλαμβάνει την πειθώ, διότι δεν νοούταν από ελεύθερους ανθρώπους η τυφλή υποταγή. Ο Έλληνας πειθ-αρχεί, σεβόμενος το κοινό συμφέρον, της κοινότητος καταγωγής και πολιτισμού στην οποία συμμετέχει. Γι αυτό και η οπλιτική φάλαγγα, δεν αποτελούσε δημιούργημα μόνο στρατιωτικό αλλά και πολιτικό.

Αν και με εργαλείο ερμηνείας τον Μαρξισμό στην Τροτσκιστική του ανάλυση, ο Κορνήλιος Καστοριάδης διατυπώνει άψογα την Δημοκρατική πολιτική φιλοσοφία της φάλαγγας:

«…Η τρίτη αιτιακή εξήγηση στηρίζεται στο φαινόμενο της οπλιτικής φάλαγγας. Θεωρεί ότι η δημοκρατία αποτελεί προέκταση στον πολιτικό χώρο του νέου αυτού τρόπου διεξαγωγής του πολέμου, όπου η μάχη δεν είναι “σειρά μονομαχιών”, αλλά σύγκρουση δύο πειθαρχημένων και ενοποιημένων συνόλων οπλιτών.

Η επινόηση, όμως, της φάλαγγας είναι κοινωνικο-πολιτική (και όχι τεχνική): προϋποθέτει την φαντασιακή κοινωνική (πολιτική) σημασία της ισότητας των πολιτικών κοινωνιών ως πολεμιστών, την πραγμάτωσή της στην ενότητα και αλληλεξάρτηση των οπλιτών της φάλαγγας, την εξαφάνιση του “μονομάχου ήρωα”.»

Γι αυτό η έννοια του πολίτη συνδεόταν άμεσα με την έννοια του οπλίτη. Κανένας που δεν είχε περάσει την εκπαίδευση του οπλίτη, ουδείς που δεν είχε ορκιστεί ότι δεν θα «καταισχυνώ τα όπλα τα ιερά» όταν η Πατρίδα τον καλέσει να την υπερασπιστεί, κανείς που δεν ένοιωσε την σημασία της φάλαγγας, την αλληλεξάρτηση του κάθε οπλίτη μέσα στο σύνολο, εκεί που η μισή ασπίδα του διπλανού σου καλύπτει το μισό σου σώμα και αντίστοιχα η δική σου, το μισό σώμα του παραπέρα, δεν θα μπορούσε να αποκτήσει τον τίτλο του πολίτη. Διότι δεν έφτανε μόνο να αποδεχθείς τις ευθύνες ενός πολίτη αλλά και να αποδείξεις πως μπορείς να τις σηκώσεις, με την ίδια πειθαρχία και αυταπάρνηση που σήκωνες την ασπίδα σου και την ένωνες στο σύνολο, ως οπλίτης της φάλαγγας.

Η Δημοκρατία στην αρχαία Αθήνα, προτού παρακμάσει για τους λόγους που επεσήμανε ο Ισοκράτης, απετέλεσε ένα μέσο εκπαίδευσης των γενεών, με σκοπό την τελειοποίηση του ατόμου ως πολίτη, με συνείδηση της ευθύνης του απέναντι στην Πατρίδα και γνώμονα του ατομικού και συλλογικού βίου, την προσπάθεια κατάκτησης της Αρετής. Έτσι συνέτριψαν οι Αθηναίοι τις στρατιές των χρυσοφόρων Μύδων στον Μαραθώνα, έτσι βούλιαξαν τα όνειρα της κυριαρχίας του Ανατολικού δεσποτισμού στα νερά της Σαλαμίνας, έτσι έφτασαν οι αντίπαλοί τους Κορίνθιοι, στα πρόθυρα της κήρυξης του Πελοποννησιακού πολέμου, να τους περιγράφουν στην συνέλευση της Πελοποννησιακής συμμαχίας με τα παρακάτω λόγια:

«Μεταχειρίζονται τα σώματά των εις την υπηρεσίαν της πατρίδος, ως να ήσαν εντελώς ξένα και όχι δικά τους, το πνεύμα των όμως θεωρούν ως το ασφαλέστερον εις την διάθεσιν των όργανον, όπως κατορθώσουν να επιτύχουν κάτι τι άξιον λόγου υπέρ αυτής…

Η εκτέλεσις του καθήκοντος αποτελεί γι αυτούς την μόνην εορτήν, και θεωρούν την ησυχίαν της απραξίας ως μεγαλυτέραν συμφοράν παρά την επίπονον δράσιν» (Θουκιδίδου «Ιστορίες», μετάφραση Ε. Βενιζέλου)

ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΩΝ

Η αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, που εκ των πραγμάτων εφαρμόζεται στις σύγχρονες δημοκρατίες λόγο του όγκου του πληθυσμού που πρακτικά φέρνει κολλήματα στην αμεσότητα, αποτελεί με βάση την αρχαιοελληνική θεώρηση των πολιτευμάτων, ένα κράμα δημοκρατίας και αριστοκρατίας. Οι Έλληνες φιλόσοφοι, από τον Ηρόδοτο, μέχρι τον Ισοκράτη και τον Αριστοτέλη θεωρούσαν τις εκλογές αριστοκρατικό θεσμό, αφού στην δημοκρατία οι εξουσίες κατά το πλείστον κληρώνονταν.

Αν όμως η μετατροπή της πόλης-κράτους σε Έθνος-κράτος, επέβαλε εκ των πραγμάτων την αντιπροσώπευση λόγο της αλματώδους αύξησης του πληθυσμού των πολιτών, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας πως όσο πιο αντιπροσωπευτική γίνεται μία δημοκρατία, τόσο παύει να είναι δημοκρατία.

Επιπλέον, την σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία, που όπως εξηγήσαμε πολιτειολογικά αποτελεί ένα κράμα δημοκρατίας και αριστοκρατίας, αν θέλουμε να την μεταρρυθμίσουμε σε μία πραγματική δημοκρατία των Αρίστων (μία δημοκρατία όπου οι Άριστοι θα εκλέγονται στα αξιώματα), τότε πρέπει να επανεφεύρουμε και να θεσμοθετήσουμε δύο βασικά στοιχεία της αρχαίας Ελληνικής δημοκρατίας:

1)Την αυστηρή αξιολόγηση των πολιτών, αφού σύμφωνα με την Αθηναϊκή Δημοκρατία η απόδοση του τίτλου του πολίτη δεν ήταν καθόλου αυτοδίκαια. Ήταν ένας τίτλος που αφού τηρούσες τα αυστηρά κριτήρια ένταξης στην κοινότητα καταγωγής και πολιτισμού, έπρεπε να τον κατακτήσεις. Στην δημοκρατία δεν νοούνταν αστράτευτοι πολίτες, πόσο μάλλον πολιτικοί. Δεν νοούνταν πολιτογραφήσεις μεταναστών και μεταφερόμενων εποίκων. Δεν νοούταν πολίτης που να μην συμμετέχει στα κοινά (οι πολίτες που απουσίαζαν συστηματικά από την εκκλησία του δήμου έχαναν τα πολιτικά τους δικαιώματα). Δεν νοούταν πολίτης που να έχει δικαίωμα ψήφου, έχοντας καταδικαστεί για ζημιές, κλοπές και καταχρήσεις απέναντι στο δημόσιο ταμείο ή συμφέρον.

Όλα αυτά, αν θέλουμε η δημοκρατία μας να μην παραμείνει παρηκμασμένη, πρέπει να βρούμε τρόπους να τα επανεφεύρουμε και να τα θεσμοθετήσουμε με βάση τα σύγχρονα δεδομένα. Γιατί η βάση της δημοκρατίας είναι ο πολίτης.

2) Την αυστηρή τιμωρία της «εξαπάτησης του λαού». Η Δημοκρατία είναι το αντίθετο της ατιμωρησίας των αρχόντων. Η Αθηναϊκή Δημοκρατία στηρίχτηκε στον νόμο περί «εξαπάτησης του λαού», πράξη η οποία αποτελούσε αδίκημα που επέφερε βαρύτατες ποινές. Ποινές που κυμαίνονταν από αυστηρά πρόστιμα και εξοστρακισμό έως θάνατο. Στην αρχαία ελληνική δημοκρατία δεν νοούνταν νόμοι περί μη ευθύνης υπουργών. Δεν υπήρχαν νόμοι ασυλίας βουλευτών. Δεν νοούνταν σκάνδαλα διασπάθισης του δημόσιου χρήματος, που να παραμένουν για χρόνια ατιμώρητα. Δεν υπήρχε η έννοια της πολιτικής τιμωρίας δια της μη επανεκλογής αλλά μόνον η έννοια της πολιτικής τιμωρίας δια της αυστηρής ποινής.

Στον «Παναθηναϊκό» του λόγο ο Ισοκράτης περιγράφει την προσπάθεια των περισσοτέρων πολιτών να μην αναλάβουν αξιώματα και τίτλους, λόγω των σοβαρών ευθυνών που συνεπάγοντο και της αυστηρής τιμωρίας που θα επέρχετο στην περίπτωση αποτυχίας τους.

Φέρνει γέλια και κλάματα η τεράστια διαφορά του τότε αισθήματος τιμωρίας όσων εξαπατούσαν τον λαό, με το σημερινό αίσθημα πλήρους ατιμωρησίας όσων όχι μόνον τον εξαπατούν, όχι μόνον τον κλέβουν αλλά και συστηματικά τον προδίδουν.

ΙΔΟΥ Η ΡΟΔΟΣ…

Αν θέλουμε να ξαναβρούμε την πραγματική Δημοκρατία πρέπει πρώτα να καταλάβουμε πως αυτή βρίσκεται μακριά από τα αεθνιστικά νεφελώματα της Αριστεράς. Η Δημοκρατία –και καμία Δημοκρατική διακυβέρνηση- δεν μπορεί ποτέ να είναι παγκόσμια. Διότι αυτό το πολίτευμα φτιάχτηκε μέσα στην φιλοσοφία του Έθνους για να λειτουργεί στο Μέτρο και στο μέγεθος της Εθνικής κοινότητας.

Αν θέλουμε να ξαναβρούμε την πραγματική Δημοκρατία, πρέπει να έχουμε το θάρρος να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως Πολίτες. Ευθύνες συμμετοχής στις πολιτικές διαδικασίες, ευθύνες ανάληψης των υποχρεώσεών μας απέναντι στο σύνολο, ευθύνες πειθαρχίας απέναντι στους νόμους που θα απορρέουν από τους πραγματικούς Δημοκρατικούς θεσμούς.

Αν θέλουμε να ξαναβρούμε την πραγματική Δημοκρατία, πρέπει να απομακρύνουμε την σκέψη για αξιώματα, από οποιονδήποτε θέλει να τα χρησιμοποιήσει για λόγους άλλους πέραν του δημοσίου συμφέροντος. Και αυτό γίνεται μόνο με την θεσμοθέτηση της αυστηρής ποινικής –και όχι μόνον της νεφελώδους πολιτικής- τιμωρίας όσων εξαπάτησαν και έβλαψαν τον λαό μας. Διότι κάθε νόμος ατιμωρησίας υπουργών, πρωθυπουργών και δημοσίων αρχόντων, είναι πρώτα από όλα νόμος αντιδημοκρατικός.

Ως γενιά μέχρι τώρα κάναμε το εύκολο: Αγανακτήσαμε με το σάπιο και την παρακμή που μας παρέδωσαν οι προηγούμενες γενιές. Ας αναλάβουμε τώρα να κάνουμε και το δύσκολο: Να βρούμε, να τεκμηριώσουμε και να διεκδικήσουμε ανυποχώρητα την μορφή της νέας Ελλάδος που θέλουμε να χτίσουμε πάνω στα συντρίμμια του καταρρέοντος κατεστημένου τους.

* Ο Γιάννης Παναγιωτακόπουλος είναι Πρόεδρος της Νεολαίας Λαϊκού Ορθοδόξου Συναγερμού

Η Τέχνη της Πολιτικής

Γράφει η Μέμα Χαλιώτη*

Πολλές φορές, φίλοι με ρωτάνε πως άνθρωπος της τέχνης και του πολιτισμού ασχολούμαι και με την πολιτική. Πως συνδυάζεται Τέχνη και Πολιτική;

Κι όμως, υπάρχει συνάφεια Τέχνης, Πολιτισμού, Πολιτικής με κοινό γνώμονα την προσφορά στον άνθρωπο.

- Ο πολιτισμός ήταν πάντα σε πρώτο ρόλο δίπλα στην κοινωνία καθώς η τέχνη και κυρίως η ποίηση και η μουσική, μπορούν πραγματικά να εκφράσουν τις αγωνίες της κοινωνίας, τις ιδέες και τα συναισθήματα των ανθρώπων. Μπορούν να ενώσουν έναν ολόκληρο Λαό. Μέσα από τις διάφορες μορφές και εκφράσεις της τέχνης, ξυπνούν και φουντώνουν οι μεγάλες ιδέες. Το μυαλό και η ματιά μας, ξεπερνούν την πεζή συμβατική καθημερινότητα και μέσα απο την δημιουργική σκέψη αντλούμε τη δύναμη, την ελπίδα και την αισιοδοξία για να προχωρήσουμε μπροστά και να εξελιχθούμε.

Η Τέχνη ήταν πάντα αυτή που έδινε την ώθηση στον άνθρωπο μέσα στην κοινωνία και την κοινωνία μέσα από τον άνθρωπο, να εξελιχθεί πνευματικά, ιδεολογικά, συναισθηματικά.

Την ίδια ώρα η Πολιτική είναι η ίδια η έκφραση της Κοινωνίας. Ο Πολιτικός πρέπει να εκφράζει τις αξίες της Κοινωνίας και φυσικά να φέρνει τις Νέες Ιδέες. Πολιτική και Πολιτισμός αλληλοσυμπληρώνονται και είναι κομμάτια αλληλένδετα.

Ας μην ξεχνάμε πολλούς συγγραφείς, ποιητές και μουσικούς που σε δύσκολους καιρούς, στήριξαν ψυχικά το λαό και τον κράτησαν ενωμένο στους μεγάλους αγώνες. Μέσα από τον πολιτισμό μας, κρατάμε τις ιδέες και τις αξίες μας αναλλοίωτες, και αυτό μας χαρακτηρίζει και τελικά μας ενώνει ως έθνος.

Οταν αναφερόμαστε στον Πολιτισμό, επικεντρώνουμε συνήθως το ενδιαφέρον μας στα μεγάλα πολιτιστικά επιτεύγματα, στην αισθητική, στις τέχνες και στα γράμματα. Υπάρχει, όμως και ο άλλος Πολιτισμός. Αυτός που απεικονίζεται στην καθημερινότητα ενός λαού, στο είδος των σχέσεων που αναπτύσσονται μέσα σε μία κοινωνία, στη στάση μας απέναντι στο κοινωνικό σύνολο, στις συμπεριφορές μας απέναντι στον συνάνθρωπό μας. Αυτός ο Πολιτισμός της καθημερινότητας περιλαμβάνει αυτά που είναι πραγματικά ανυπολόγιστα, όχι σε τιμή, αλλά σε αξία.

Στην εποχή μας, που τα υλικά αγαθά, το ατομικό συμφέρον και κέρδος κυριαρχούν, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που βαθαίνουν οι ανισότητες και οι αδικίες ανάμεσα σε αυτούς που έχουν και κατέχουν και σε αυτούς που απλά επιβιώνουν, στην εποχή που αξίες και αρχές ισοπεδώνονται, θα έπρεπε να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στον πολιτισμό της καθημερινότητας και στην κοινωνική πολιτική.

Σήμερα που η Οικονομική Κρίση έχει κυριολεκτικά γονατίσει την Ελληνική Κοινωνία οι έννοιες της προσφοράς και της αλληλεγγύης αποκτούν ξεχωριστή σημασία.

Καθημερινά θα έπρεπε να δίνουμε το μήνυμα σε όλη την Κοινωνία ότι σήμερα περισσότερο από ποτέ η αξία της Κοινωνικής Προσφοράς είναι ίσως το σημαντικότερο στοιχείο αν θέλουμε να διατηρήσουμε την Κοινωνική Συνοχή και τον Ελληνικό Λαό ενωμένο.

Δυστυχώς σήμερα η τέχνη και η πολιτική, έχουν αγκαλιαστεί σε έναν άτσαλο, άρυθμο και κακότροπο χορό. Με μοναδικό κριτήριο τα προσωπικά συμφέροντα ορισμένων, η τέχνη της πολιτικής και της προσφοράς έγινε άδικος τιμωρός και εκτελεστής της υψηλής ιδέας της Πολιτικής και της αληθινής προσφοράς στην Τέχνη, τον Πολιτισμό, την Παιδεία, την Ιστορία και στην ίδια την Κοινωνία.

Και αναρωτιέμαι...

Όταν θα έχουμε σκοτώσει εντελώς την κοινωνία, με ότι αυτή περιλαμβάνει...θα υπάρχει ακόμα ρόλος για τους σημερινούς "πολιτικούς" και ρυθμιστές των εξελίξεων;...

* Η Μέμα Χαλιώτη είναι υποψήφια βουλευτής Β' Αθηνών με τη Νέα Δημοκρατία. Είναι καταξιωμένη Πιανίστα & Μουσικοπαιδαγωγός.

Ώρα για Δεξιά Επανάσταση;

Είναι η κουβέντα που κάνουν οι περισσότεροι συνειδητοποιημένοι Έλληνες Δεξιοί το τελευταίο διάστημα, μετά από όλα αυτά που συμβαίνουν στην χώρα μας. "Δεξιά Επανάσταση" το ονομάζουμε εμείς, αφού είναι δεδομένο πλέον πως στα χέρια μας βρίσκεται η τύχη αυτού του τόπου, όπως πάντοτε άλλωστε.

Η Αριστερά, θνησιγενής και ηττημένη, περιφρούρησε πριν λίγες εβδομάδες το σάπιο κοινοβουλευτικό σύστημα με τα ΚΝΑΤ και τους συνδικαλιστές της. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. απ' την άλλη μεριά βαδίζει στα χνάρια του λαϊκισμού, χωρίς να μπορεί να κινητοποιήσει τις απαιτούμενες μάζες για να αλλάξει το ρου της κοινοβουλευτικής ιστορίας. Όσα λοιπόν ποσοστά κι αν κερδίσει στις εκλογικές μάχες που έρχονται, θα παραμένει ουσιαστικά στο ίδιο επίπεδο ουσιαστικής δυναμικής.

Αυτοί που απομένουν είναι οι ευρισκόμενοι στην ευρύτερη Δεξιά. Οι συνειδητοποιημένοι Νεοδημοκράτες που αντιτάσσονται στην υποθήκευση της πατρίδας μας για τα ευρώ της Γερμανίας, οι ψηφοφόροι του ΛΑ.Ο.Σ. που βλέπουν με λύπη τον πρόεδρό τους να στηρίζει με κάθε ευκαιρία την σάπια καμαρίλα που μέχρι χθες κατακεραύνωνε αλλά και όσοι παραμένουν σιωπηλοί ή ψηφίζουν μικρότερους δεξιούς σχηματισμούς, περιμένοντας κάτι άλλο!

Μα πως μπορεί η "αστική" για τους περισσότερους Δεξιά να κινητοποιηθεί; Εδώ λοιπόν είναι το μεγάλο στοίχημα που καλούνται όλοι να κερδίσουν. Από τη μεσαία τάξη που τώρα βιώνει την υποβάθμιση, από τους εργαζόμενους που τώρα χάνουν τις δουλειές τους, από τους φοιτητές που βλέπουν το δρόμο για το εξωτερικό ως μόνη διέξοδο, από αυτούς περιμένουμε τώρα την προσπάθεια για έναν δυνατό, ενωτικό και ριζοσπαστικό αγώνα. Έναν αγώνα στο δρόμο, στις βιβλιοθήκες, στα γραπτά και στη σκέψη προκειμένου να σηκώσουμε ξανά όρθια την εθνική μας ανεξαρτησία, την ελληνική μας περηφάνεια και εντέλει τον εθνικό μας Εγωισμό.

Αυτοί που τώρα σχεδιάζουν την παράδοση των ασημικών της ελληνικής περιουσίας, μας μιλάνε για πατριωτισμό και εθνική προσπάθεια. Όμως, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Με συντονισμένες ενέργειες και δυναμικές επιλογές, καλούμαστε όλοι σήμερα, να σηκώσουμε τη σημαία! Ενεργοί στους κομματικούς μας μηχανισμούς, ενωμένοι στην κοινή προσπάθεια, δίνοντας συναίνεση μόνο στην Επανάσταση!

Καλό Αγώνα!

Δεξιότερος

Γιατί η ελληνική πολιτική τάξη δεν ξέρει να κυβερνά

Του Ναπολέοντα Λιναρδάτου

Εάν κάποιος ήθελε να δει πως η υπάρχουσα κρίση αντικατοπτρίζεται στην ελληνική πολιτική τάξη δεν έχει παρά να παρατηρήσει τον πολιτικό βίο των δύο τελευταίων πρωθυπουργών, του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Παπανδρέου. Ο μέσος Έλληνας, ανάλογα με την πολιτική ταυτότητα, εκπαιδεύτηκε στο να έχει διαφορετική αντίδραση στο άκουσμα των δύο αυτών ονομάτων, αλλά ουσιαστικά ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου αντιπροσωπεύουν δυο ιδιαίτερα παρόμοιες εκφάνσεις ενός χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος.

Η πολιτική πορεία του Κώστα Καραμανλή μέχρι την εκλογή του στην αρχηγία της ΝΔ είχε τρία βασικά χαρακτηριστικά: ήταν άχρωμη, άψυχη και αδιάφορη. Ο Κώστας Καραμανλής ασχολήθηκε με την πολιτική για τον ίδιο λόγο που πολλοί άλλοι άνθρωποι ακολουθούν την δουλειά της οικογένειας τους, είναι μια έτοιμη δουλειά. Και όπως συμβαίνει μερικές φορές όταν κάποιοι απλά ακολουθούν την δουλειά της οικογένειας, αυτό δεν γίνεται με μεράκι και προσπάθεια αλλά με μια δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία.

Όταν ο Κώστας Καραμανλής εκλέχθηκε στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας δύο πράγματα μπορούσε κάποιος να ακούσει για τις ικανότητες του. Η πρώτη ήταν ότι ήταν καλό παιδί, η άλλη ότι είχε λέγειν. Υπάρχουν αρκετά καλά παιδιά στην Ελλάδα αυτό δεν σημαίνει ότι κάνουν και για πρωθυπουργοί. Η δε ικανότητα του στο λέγειν δεν είχε σχέση με μια δυναμική πολιτική ρητορεία που έπειθε το κοινό σε δύσκολα θέματα, αλλά μια κενολογία που περιοριζόταν στην σωστή χρήση της γραμματικής και του συντακτικού και αναμασούσε τα κλισέ της μεταπολίτευσης.

Αυτός ήταν ο Κώστας Καραμανλής όταν ανέλαβε την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας. Η κατάσταση του Γιώργου Παπανδρέου όταν ήρθε η δική του σειρά να αναλάβει τα ηνία του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν πολύ καλύτερη. Μπορεί ο Γιώργος Παπανδρέου να είχε μια πιο ενεργητική παρουσία στην πολιτική σκηνή, αλλά σε βασικές γραμμές είχε τα χαρακτηριστικά όμοια με αυτής του Κώστα Καραμανλή. Ήταν μια πολιτική παρουσία που απέφευγε τα δύσκολα και επίμαχα θέματα της εποχής δίνοντας περισσότερο προσοχή στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής μιας και εκεί δεν κυριαρχούσαν οι συντεχνίες και άλλες μεταπολιτευτικές αγκυλώσεις.

Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου θα αναλάβει πρωθυπουργός της χώρας θα προσπαθήσει να ξαναζήσει αυτή την πρώιμη και πιο ανέμελη εποχή της πολιτικής του καριέρας. Τα πολύ συχνά ταξίδια του στο εξωτερικό θα μαρτυρούν μια έντονη τάση φυγής από μια ιδιαίτερα δύσκολη και επώδυνη εσωτερική σκηνή.

Στην περίοδο της μεταπολίτευσης η ελληνική πολιτική τάξη θα γαλουχηθεί με τις αρχές του δανειακού σοσιαλισμού και των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων. Οι Έλληνες και η ελληνική πολιτική τάξη θα μάθουν να απεχθάνονται την εργασία στο ιδιωτικό τομέα αφού θα μπορούν να διορίζουν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες στο δημόσιο, με δανεικά φυσικά. Το ευρωπαϊκό χρήμα που θα ρέει άφθονο τις τελευταίες δεκαετίες θα διδάξει στην ελληνική πολιτική τάξη ότι επιχειρηματικότητα είναι οι προμήθειες του δημοσίου και ότι αγροτική ανάπτυξη είναι το μέγεθος των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων.

Είναι απαραίτητες οι διοικητικές ικανότητες του πολιτικού προσωπικού στην μεταπολιτευτική Ελλάδα; Η απάντηση θα είναι αρνητική. Όταν το καλοκαίρι του 2007 θα καεί η μισή Ελλάδα η κυβέρνηση Καραμανλή θα καλύψει την διοικητική της ανικανότητα μοιράζοντας τριχίλιαρα σε πυρόπληκτους και μη. Το θέμα μια διαλυμένης πυροσβεστικής θα ξεπεραστεί γρήγορα όταν η κυβέρνηση Καραμανλή θα ρίξει στην υπόθεση τα χρήματα των φορολογουμένων για να κουκουλώσει το πρόβλημα.

Και όλα αυτά θα συμβούν γιατί το κράτος δεν υπάρχει για να παρέχει δημόσια αγαθά και υπηρεσίες αλλά για να βολεύεται ο κομματική πελατεία της εκάστοτε κυβέρνησης. Στην μεταπολίτευση οι κανόνες του παιχνιδιού θα αντιστραφούν και η Ελλάδα θα υπάρχει για να εξυπηρετεί το κράτος της.

Το είδος του πολιτικού που θα ευδοκιμήσει αυτή την περίοδο θα είναι η γνωστή καρικατούρα ενός αμοραλιστή πολιτικάντη. Δεν ξέρει πως να κυβερνά, δεν ξέρει πως να κατευθύνει και να ελέγχει το μηχανισμό του κράτους, αλλά είναι αυθεντία στην κομματική ίντριγκα και δολοπλοκία. Δεν ξέρει πως να πείθει τους Έλληνες πολίτες για όλα αυτά που πρέπει και όλα αυτά που δεν πρέπει να γίνουν, αλλά ξέρει πως να τους κολακεύει και να τους εξαγοράζει εκποιώντας τον πλούτο των προηγούμενων και των μελλοντικών γενεών.

Αυτή είναι η πολιτική τάξη που ανέδειξε τους δύο τελευταίους πρωθυπουργούς μας. Όταν οι συνθήκες άλλαξαν δραστικά, ο πρώτος παραιτήθηκε των ευθυνών του άμεσα και ξεκάθαρα παραδίδοντας την εξουσία στους πολιτικούς του αντιπάλους. Ο άλλος, για δύο χρόνια τώρα παίζει κρυφτούλι με την πραγματικότητα προσδοκώντας ότι κάποια στιγμή θα ξυπνήσει από το τωρινό του εφιάλτη και θα βρεθεί ξανά στην γνώριμη του μεταπολιτευτική κατάσταση, όπου θα μπορεί να προσποιητέ ότι είναι πρωθυπουργός μοιράζοντας διορισμούς, επιδόματα και προμήθειες.

Τα σημερινά οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας είναι τεράστια αλλά δεν είναι ανυπέρβλητα. Αν φαίνονται ανυπέρβλητα είναι γιατί έχουμε μια πολιτική τάξη που δεν ξέρει να κυβερνά.

πηγή: e-grammes.gr

Ο πόλεμος της Φαιάς ουσίας

Του Αντώνη Καρατζά

Πριν από 60 χρόνια ο Αυστριακός οικονομολόγος Λούντβιχ φον Μίζες (1881-1973) στο έργο του «Η ανθρώπινη δράση» έγραφε ότι: «αν δώσει κανείς σε κάποιον ένα ψάρι, θα φάει 1-2 μέρες, αν τον μάθει να ψαρεύει, θα τρώει σε όλη του τη ζωή».

Σε αυτή τη διαχρονική αρχή, στην οποία στηρίζεται όλο το οικοδόμημα της ελεύθερης οικονομίας, θα μπορούσαν σήμερα να προστεθούν οι νέες μέθοδοι αλιείας, οι ιχθυοκαλλιέργειες, η γενετική των ψαριών και άλλες ιδέες και εφευρέσεις, χάρη στις οποίες οι πεινασμένοι χορταίνουν την πείνα τους και οι κατέχοντες την τεχνογνωσία αυξάνουν τα πλούτη τους.

Το 1990 ο Αμερικανός οικονομολόγος Πολ Ρόμερ δημοσίευσε μια 30σέλιδη μελέτη που προκάλεσε αίσθηση τόσο σε οικονομολόγους όσο και ειδικούς του μάνατζμεντ.

Η μελέτη αυτή ανεδείκνυε ένα οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης, στο οποίο η οικονομία της γνώσης θα έπαιζε τον πρώτο ρόλο. Ο Ρόμερ ήταν αυτός που πρώτος φώτισε τον πανταχού παρόντα ρόλο των ιδεών στην οικονομική δραστηριότητα και ανέδειξε ως παράγοντες δημιουργίας πλούτου τις πατέντες, τα επιχειρηματικά μυστικά, τις συνταγές, τις διαδικασίες, τις επιχειρηματικές μεθόδους, τα πνευματικά δικαιώματα και άλλα άυλα στοιχεία, τα οποία συνολικά αποκάλεσε οικονομία της γνώσης.

Σε κοινωνίες όπου η παραγωγή νέων ιδεών δεν ενισχύεται με ανάλογα κίνητρα και δεν λαμβάνεται υπόψη ως περιουσιακό στοιχείο από το φορολογικό σύστημα, έχει παρατηρηθεί υπανάπτυξη στην εφευρετικότητα, η οποία φαλκιδεύει την κοινωνική και οικονομική πρόοδο και πλήττει τελικά τα περισσότερο φτωχά στρώματα του πληθυσμού. 

Σήμερα περισσότερο από ποτέ το κυνήγι του πλούτου και της επιρροής έχει αναχθεί σε έναν ιδιότυπο πόλεμο με πολυτιμότερο λάφυρο τη φαιά ουσία του ηττημένου, η οποία προστιθέμενη σε αυτή του νικητή θα του χαρίσει ακόμη περισσότερο πλούτο και επιρροή μέχρι την επόμενη «κατάκτηση». Ο αέναος πόλεμος της φαιάς ουσίας συντηρεί και ενδυναμώνει επιστημονικά και ερευνητικά κέντρα, πανεπιστήμια, επιχειρήσεις και κράτη σε όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό και οι επενδύσεις στον τομέα των νέων ιδεών διπλασιάζονται κάθε τρία χρόνια.

Μόνο η Microsoft απασχολεί 1.600 υψηλά αμειβόμενα άτομα στο τμήμα παραγωγής νέων ιδεών, με στόχο την αξιοποίηση περισσότερων από 21.000 νέες ιδέες που παράγονται ετησίως επί παντός επιστητού.

Το τμήμα ιδεών της Toyota, της πιο κερδοφόρας και αξιοζήλευτης από κάθε πλευρά αυτοκινητοβιομηχανίας στον κόσμο, ήταν αυτό που συνέβαλε αποφασιστικά στην εκτόπιση, το έτος 2007, της αμερικανικής General Motors από την επί 60ετίας πρώτη θέση και στην κατάκτησή της από την ιαπωνική εταιρία. Νέες ιδέες και καινοτομίες παντού, υβριδική τεχνολογία και ευελιξία είναι αυτά που την οδήγησαν στην πρωτιά και όχι η ιαπωνική εργασιακή πειθαρχία, η ιαπωνική κουλτούρα και άλλες εύκολες εξηγήσεις. Τα περισσότερα αυτοκίνητα της Toyota άλλωστε παράγονται στις ΗΠΑ, όπου τα μεγαλύτερα εργοστάσια της εταιρίας απασχολούν σχεδόν αποκλειστικά Αμερικανούς εργάτες αλλά και εργοδότες, με ελάχιστες εξαιρέσεις Ιαπώνων!

Την ίδια πρωτιά κύρους απολαμβάνει παγκοσμίως και η Procter & Gamble, μια εταιρία τα προϊόντα της οποίας βρίσκονται σήμερα σε κάθε νοικοκυριό του κόσμου, ακριβώς επειδή παράγει άπειρες νέες, καινοτόμες ιδέες, τις οποίες κατορθώνει να μετατρέψει σε εμπορεύσιμα προϊόντα.

Στον τομέα των επιχειρήσεων η φαιά ουσία αναδεικνύεται μέσα από δύο ηγετικά προσόντα που είναι απολύτως απαραίτητα σήμερα και δεν περιλαμβάνονται στις συνηθισμένες λίστες προσόντων. Την επιχειρηματική ευφυία, η οποία έχει ως αποτέλεσμα τη συνεχή παραγωγή νέων ιδεών και την ανάγκη για γνώση. Ο Γουόρεν Μπάφετ, ο πρώτος πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο το 2008, του οποίου η επιχειρηματική ευφυία είναι παροιμιώδης, αναγνωρίζει τη σπουδαιότητα αυτού του προσόντος το οποίο, όπως υποστηρίζει, βοηθά όσους το διαθέτουν να κερδίζουν χρήματα, γιατί μπορούν να γεννούν και να αξιοποιούν ιδέες. Οι άνθρωποι αυτοί προσθέτει «έχουν μια εσωτερική αίσθηση για το εξωτερικό τους περιβάλλον και μπορούν έτσι να εντοπίζουν τάσεις και προοπτικές που δεν είναι εύκολα εντοπίσιμες με επιστημονικά ή άλλα τεχνοκρατικά κριτήρια. Ωθούνται να επιλύουν προβλήματα και να αναζητούν ευκαιρίες. Ψάχνουν και ψάχνονται διαρκώς».

Η Φαιά ουσία είναι τελικώς το κλειδί του μέλλοντος για τις κοινωνίες και τον κόσμο ολόκληρο, ο δε δρόμος για την «κατάκτησή» της είναι μια αδιάκοπη, μακρά και επίπονη πορεία. Μόνο έτσι πάντως μπορεί κανείς να κοιτάει στο βάθος του δρόμου για να δει τι υπάρχει μπροστά του και όχι πάνω από τον ώμο του για να δει τι υπάρχει πίσω του.

πηγή: Συνήγορος τευχος 66/2008

Σε ποια "Δύση" ανήκουμε;

του Νίκου Χιδίρογλου
Το "Ανήκομεν εις την Δύσιν" δεν αμφισβητήθηκε πρόσφατα ως δόγμα. Οι πρώτες φωνές για την αναθεώρηση του απαρχαιωμένου γεωπολιτικού δόγματος που διέπει την εξωτερική μας πολιτική, ακούστηκαν μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού. Όμως, χαρακτηρίστηκαν "ακραίες" και "οπορτουνιστικές" με τη συνδρομή του συστημικού Τύπου και λοιδορήθηκαν. Ο διάλογος συνεχίστηκε, χωρίς να μπορέσουν οι υπέρμαχοι της απεμπλοκής από το άρμα των συμφερόντων που διέπουν την πολιτική της Δύσης, να επηρεάσουν την εξωτερική πολιτική της χώρας μας. Χάθηκαν έτσι πολλές και σημαντικές ευκαιρίες, λόγω των χρόνιων ιδεολογικοπολιτικών αγκυλώσεων των ανθρώπων που πήραν κατά καιρούς το πηδάλιο της χώρας στα χέρια τους.

Σήμερα, προτάσσει παραπάνω από επιτακτική η ανάγκη, αναθεώρησης του στρατηγικού δόγματος της χώρας, η οποία διοικείται από ανδρείκελα των κερδοσκόπων του χρηματοπιστωτικού συστήματος, άτομα-θιασώτες της ολοκληρωτικής υφής παγκόσμιας διακυβέρνησης, που επιχειρούν με βάναυσο τρόπο τον θρησκευτικό και εθνικό αποχρωματισμό της κοινωνίας μας. Όμως, με τα προσχήματα να μην τηρούνται πλέον, η πρόσδεσή μας στο άρμα των μηχανισμών που "ελέγχουν" το πολιτικό σκηνικό στη Δύση, είναι απόλυτη, κάτι που σημαίνει ότι οποιαδήποτε αλλαγή πλεύσης στην εξωτερική μας πολιτική, θα πρέπει να έχει "επαναστατικά" χαρακτηριστικά. Απλά, λάβετε υπόψη σας ότι ο νυν ΥΠΕΞ της Ελλάδας, είναι ένας εκ των συντακτών του εθνοκτόνου Σχεδίου Ανάν και ότι προ μερικών εβδομάδων εξέδωσε ανακοίνωση, επιχαίροντας για τη...σύλληψη (!) του Σέρβου στρατηγού Ράτκο Μλάντιτς! Πολιτικά διαπιστευτήρια στην Ουάσινγκτον, αλλά και μια τρομακτική για τους πατριώτες οπτική των εθνικών μας πραγμάτων, γνωστή και ως "εθνομηδενισμός".

Οι Πληγές
Η ιστορική ανασκόπηση του τι ακολούθησε στην Ελλάδα, μετά τη λήξη του συμμοριτοπόλεμου, είναι μάλλον άχρηστη στην παρούσα φάση, καθώς τα γεγονότα είναι γνωστά. Αρκεί να πούμε ότι το πέρασμα της χώρας μας στο δυτικό στρατόπεδο και η σταδιακή αλλά δυστυχώς ολοκληρωτική μας ενσωμάτωση σε αυτό που σήμερα αποκαλείται "ευρωατλαντικές δομές", καθυπόταξε την πολιτική μας στις επιταγές της Ουάσινγκτον, του ΝΑΤΟ και αργότερα της ΕΟΚ και μετέπειτα Ε.Ε. Σκόπιμο όμως θα ήταν να υπογραμμιστεί εδώ το ότι η αστική ελίτ της χώρας μας, έφτασε στο αίσχιστο σημείο στη διάρκεια της δεκαετίας του '50, να κρατήσει αποαστάσεις και σε κάποιες περιπτώσεις να υπονομεύσει ανοικτά τον ηρωικό απελευθερωτικό και αντιαποικιακό αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο, υποκύπτοντας στην "ανάγκη" να μην διαταραχθούν οι στρατηγικοί σχεδιασμοί των "συμμάχων" μας της Δύσης (καθώς αυτή τρόμαζε με την προοπτική της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα). Και ιδού το αποτέλεσμα...

Το εθνικό υποτάχθηκε λοιπόν στο διεθνές (όχι μόνο στην περίπτωση του Κυπριακού), το οποίο βέβαια, στους καιρούς μας έγινε "διεθνιστικό". Ο μπολσεβικισμός, τα τελευταία 20 χρόνια έβαλε κοστούμι και προσπάθησε να καταλάβει τους πάντες, μέσω των χρηματαγορών. Και όποιος δεν υπακούει, "πατάσσεται" από πανίσχυρους εξωθεσμικούς μηχανισμούς. Εμπρησμοί δασικών εκτάσεων, πρόκληση ταραχών σε συνεργασία με χρηματοδοτούμενες ΜΚΟ και αριστερίστικες οργανώσεις, "πορτοκαλί" επαναστάσεις και υποκινούμενες αιματηρές εξεγέρσεις, αεροπλάνα που πέφτουν με αποτέλεσμα το θάνατο Ευρωπαίων πολιτικών που αντιστέκονται, υποκλοπές επικοινωνιών, είναι μεταξύ άλλων μερικές από τις εφαρμοζόμενες μεθόδους. Το "σύστημα" δεν έχει ούτε αναστολές ούτε όρια, δεν σέβεται την ανθρώπινη ζωή, ενώ ο ισοπεδωτικός μηδενισμός είναι το βασικό χαρακτηριστικό του. Κυρίες και κύριοι, η Δύση!

Μια ενδιαφέρουσα Στάση αλλά και "Στάση"

Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, υπέστη στις εκλογές του 2009 βαριά ήττα. Η επιλογή της να αναδιατάξει τις γεωπολιτικές προτεραιότητες της χώρας και να αξιοποιήσει τη στρατηγική της θέση, με στροφή προς τη Ρωσία και σε μικρότερο βαθμό προς την Κίνα (στροφή η οποία σε τελική ανάλυση δεν αναστάτωνε τις αμυντικές υποδομές του ΝΑΤΟ), προκάλεσε πανικό στην Ουάσινγκτον και ενεργοποίησε πρακτορίστικους μηχανισμούς κατά της χώρας μας.

Η Ελλάδα, απειλούσε τους σχεδιασμούς του διεθνούς ενεργειακού λόμπι και επιχειρούσε να αναδιατάξει τον χάρτη, προς όφελός της και αυτό, παρά την παρουσία της Ντόρας Μπακογιάννη στο ΥΠΕΞ! Η Μόσχα πατούσε ξανά πόδι με τη βοήθεια της Ελλάδας στα Βαλκάνια, λίγα χρόνια μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων, απειλώντας μάλιστα τα συμφέροντα των Τεξανών πετρελαιάδων! Και όχι μόνο αυτό: τα πλοία του ρωσικού στόλου ξαναφάνηκαν στο Αιγαίο, ενώ οι επαφές της Αθήνας με το Πεκίνο έφεραν αποτέλεσμα και οι Κινέζοι "άνοιξαν" την αγορά της Ευρώπης, αποκτώντας βάση στον Πειραιά! Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, λέγοντας ΟΧΙ στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, είχε βγάλει τους Αμερικανούς από τα ρούχα τους. Φυσικά, η Ουάσινγκτον αλλά και το Λονδίνο, δεν είχαν ξεχάσει το "σιγοντάρισμα" από τον Έλληνα πρωθυπουργό στον αείμνηστο Τάσσο Παπάδόπουλο και το ΟΧΙ, στη διάρκεια του δημοψηφίσματος στην Κύπρο για το εθνοκτόνο Σχέδιο Ανάν.

Είχε προηγηθεί μια απόπειρα επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ για την αναβάθμιση των ελληνορωσικών σχέσεων και την άσκηση πίεσης στη Δύση, μέσω της αγοράς ρωσικών οπλικών συστημάτων, τα οποία τρόπον τινά παροπλίστηκαν μετά την παραλαβή τους. Οι S-300, είναι το καλύτερο παράδειγμα. Η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη και οι άνθρωποί της πάντως, με ΥΠΕΞ των Γιώργο Παπανδρέου, δεν έκρυψαν ποτέ τις "προτιμήσεις" τους για την αστερόεσσα, αλλά και την αποστροφή τους σε ο,τιδήποτε είχε ρωσική προέλευση. Ακόμα και στις εκλογικές περιφέρειες των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, τα επιμελητήρια έλαβαν σε κάποιες περιπτώσεις "σαφείς" εντολές να "κόψουν" τα παρεδώσε με Ρώσους επιχειρηματίες, ακόμα κι αν αυτό ζημίωνε τις τοπικές οικονομίες.

Η Πατρίδα ζημιώθηκε πολύ σε δυο χρόνια μέσα...
Η απόπειρα του Κώστα Καραμανλή να απεμπλέξει τη χώρα μας από τον εναγκαλισμό της με το δυτικό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, έβαλε την Ελλάδα στο στόχαστρο "μηχανισμών". Στις εκλογές του 2009, ο Κώστας Καραμανλής, χωρίς να καταγγείλει κανέναν και αποδεχόμενος το μοιραίο, όπως αυτό διαμορφώθηκε από την παροιμιώδη ανικανότητα αλλά και δειλία των περισσότερων υπουργών του (αν δείτε τα ονόματα του πρώτου υπουργικού συμβουλίου του 2004, θα φρίξετε!), οι οποίοι προέτασσαν πάντα τα νεοφιλελεύθερα αντανακλαστικά τους, αποσύρθηκε στη Ραφήνα. Χρεώνεται ότι δεν άσκησε ποτέ έλεγχο στα πεπραγμένα των υπουργών του, αφήνοντάς τους στην ουσία ασύδοτους (όπως άφησε και τον μη προερχόμενο από την Δεξιά Θοδωρή Ρουσόπουλο) ή υπό την εποπτεία του Γιάννη Αγγέλου. Ακόμα και σήμερα όμως, συνεχίζει να σιωπά, αρνούμενος να ρίξει φως στα όσα συνέβησαν.

Όσον αφορά όμως τα όσα απίθανα είπε προεκλογικά για τους ελληνορωσικούς αγωγούς στην Αλεξανδρούπολη ο Γ. Παπανδρέου, καταστρέφοντας στην ουσία ένα σημαντικό οικονομικό project, που θα καθιστούσε τη χώρα μας πρωτεργάτη στη διεθνή ενεργειακή αγορά και θα έφερνε πολύτιμο συνάλλαγμα στη χώρα, δημιουργώντας εκατοντάδες θέσεις εργασίας, αυτά αναιρούν τη σαθρή επιχειρηματολογία όσων τον στήριξαν οπορτουνιστικά στην κάλπη.  Ήξεραν, αλλά δελεάστηκαν από τη ρήση "λεφτά υπάρχουν", προτάσσοντας το χρήμα έναντι του εθνικού συμφέροντος. Το είχαν κάνει άλλωστε πολλοί Έλληνες ψηφοφόροι και μετά τα Ίμια αλλά και μετά τη δωσιλογική παράδοση του Οτσαλάν στους Τούρκους δημίους του. Τα εθνικά αντανακλαστικά πολλών έχουν "χαλαρώσει", ενώ η οικονομία (και για την ακρίβεια η φιλαργυρία, για να μην κρυβόμαστε πίσω απ' το δάκτυλό μας), έχει προταχθεί ως η μέγιστη προτεραιότητα. Το ψευτοδίλημμα "βούτυρο ή κανόνια" που ακούστηκε στη διάρκεια του '90, είναι χαρακτηριστικό της αρρωστημένης λογικής που επικράτησε.

Η επίσκεψη του Γιώργου Παπανδρέου στη Ρωσία το Φεβρουάριο του 2010 και η συνάντησή του με τον Ντιμίτρι Μεντβέντεφ και τον Βλαντιμίρ Πούτιν, δημιούργησε ακόμα περισσότερες επιπλοκές στις σχέσεις της Αθήνας με τη Μόσχα. Οι Ρώσοι, περίμεναν ελληνική έκκληση για βοήθεια και είχαν κάνει, σύμφωνα με Ρώσους διπλωμάτες τους λογαριασμούς τους, έχοντας μάλιστα ετοιμάσει να ζητήσουν ανταλλάγμα συγκεκριμένα πράγματα. Φευ! Αιφνιδιάστηκαν, από έναν πρωθυπουργό, ο οποίος ζήτησε τις...συμβουλές τους (!) για την αντιμετώπιση της κρίσης, για να εισπράξει την ειρωνική προτροπή του Ρώσου Προέδρου για προσφυγή της Αθήνας στο ΔΝΤ! Πλέον, οι Ρώσοι διπλωμάτες αποκαλούν τον Γ. Παπανδρέου Έλληνα Τιμοσένκο...

Ανήκουμε στη Δύση;
Το ερώτημα από μόνο του, είναι μάλλον άτοπο. Η Ελλάδα αποτελεί την κοιτίδα του πολιτισμού της Δύσης. Όμως: η Ελλάδα σε ποια "Δύση" ανήκει;

Σε μια πρόσφατη επίσκεψή μου στις Βρυξέλλες και στο Ευρωκοινοβούλιο και μιλώντας με ευρωβουλευτές, εις εκ των οποίων μάλιστα στο Προεδρείο του Σώματος, η παραδοχή ότι ΟΛΟΙ ενεργούν βάσει του εθνικού τους συμφέροντος, ήταν σχεδόν αυτόματη. Οι μόνοι πάντως που φαίνεται να απέχουν αυτού του πλαισίου, αν και λόγω της γεωπολιτικής θέσης της χώρας μας θα έπρεπε να είναι δογματικοί στην πρόταξη των εθνικών μας συμφερόντων και στη σθεναρή υπεράσπισή τους, είναι οι Έλληνες κυβερνητικοί αξιωματούχοι ή για να είμαστε ακριβείς, όσοι κατά καιρούς διοίκησαν αλλά και όσοι διοικούν σήμερα τη χώρα. Κι όμως. Θέματα που αναδεικνύονται ως γεωπολιτικές "ασυμβατότητες" των συμφερόντων μας με εκείνα της ευρύτερης Δύσης, καθηλώνουν την εξωτερική πολιτική μας και ακολουθούν απαράδεκτες υποχωρήσεις, που καθιστούν την Ελλάδα ουραγό των δυτικών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου. Αλήθεια, ποιος πιστεύει ότι έχει ωφεληθεί η χώρα μας από τον ενδοτισμό της; Η απαξιωμένη "ελίτ" της!

Να τελειώνει το Παραμύθι
Η λογική ότι η Ε.Ε. προστατεύει τα σύνορά μας, καταρρίφθηκε στα Ίμια. Το ΝΑΤΟ, δεν προστάτεψε τα ελληνικά συμφέροντα στην Κύπρο το 1974, ούτε τις οικογένειες των Ελλήνων αξιωματικών στη Σμύρνη, το 1955, στη διάρκεια των Σεπτεμβριανών. Γίνανε τότε πολλά, που αποτελούν όνειδος για το ΝΑΤΟ. Αντίθετα η Συμμαχία υπήρξε πάντοτε "καλός αγωγός" των τουρκικών συμφερόντων, αλλά και στη σημερινή εποχή των ασύμμετρων απειλών, "καλός αγωγός" των συμφερόντων των πετρελαιάδων, προστατεύοντας τους υπάρχοντες ή πιθανούς διεθνείς δρόμους των αγωγών υδρογονανθράκων. Το ΝΑΤΟ, εξελίχθηκε σε διεθνή χωροφύλακα, μετέχοντας μάλιστα στη γεωπολιτική μηχανική της Ουάσινγκτον και των συν αυτής (βλέπετε Λιβύη).

Όσο για τη γραφειοκρατική Ε.Ε., στην εποχή των μνημονίων αυτή έχει καταστεί δυνάστης των ευρωπαϊκών εθνών, υποδουλώνοντάς τα στο διεθνές κερδοσκοπικό χρηματοπιστωτικό κατεστημένο και στήνοντας μηχανισμούς και "ηγεσίες" άνευ δημοκρατικής νομιμοποίησης, για να υποβοηθούν άνομα σχέδια. Αλήθεια, ποιος ψήφισε τον αμερικανόφιλο Μανουέλ Μπαρόζο (ποιος ξεχνά την υπονομευτική συνάντηση των Αζορών;) ή τον ανεκδιήγητο Βαν Ρομπούι; Ειδικά ο δεύτερος, από πού "ξεφύτρωσε"; Από πού κι ως που οι κύριοι αυτοί κάνουν "συστάσεις" στα κόμματα των χωρών που πλήττονται από την οικονομική ύφεση-προϊόν των παιχνιδιών των κερδοσκόπων στην αμερικανική κτηματαγορά, για το πως θα τοποθετηθούν στα ζητήματα που αφορούν στις κοινωνίες τους; Μπορεί να "δάνεισαν" (τοκογλυφικά φυσικά), αλλά ας αναλογιστούν πόσο αίμα "δάνεισε" διαχρονικά η Ελλάδα στο βωμό της Ελευθερίας...

Ποια Δύση;
Άρα, για ποια "Δύση"¨μιλάμε; Αν μιλάμε για την Europa Nostra, τη δική μας Ευρώπη, τη συνομοσπονδία των Εθνών, την Ένωση των περήφανων χριστιανικών ευρωπαϊκών λαών, όπου η προστασία της εθνικής ιδιοπροσωπίας και των παραδόσεων, πηγαίνουν χέρι-χέρι με φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις που ανάγουν την κοινωνική Δικαιοσύνη σε προτεραιότητα, τότε αναφωνούμε ανεπιφύλακτα ΝΑΙ. Αν από την άλλη μιλάμε για την Ομοσπονδία των γραφειοκρατών, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, τον οργανισμό που έχει λανσάρει ως βασικές αρχές του την ελεύθερη διακίνηση του κεφαλαίου, τη φιλελευθεροποίηση των κοινωνικών σχέσεων και τη μετατροπή  της Γηραιάς Ηπείρου σε ζώνη φτηνών εργατικών χεριών, με την ενθάρρυνση της λαθρομετανάστευσης και την παρεπόμενη καταστροφή της ευρωπαϊκής μεσαίας τάξης, τότε αναφωνούμε ΟΧΙ.


δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Patria (Αύγουστος 2011)

Γιατί οι Γερμανοί ζηλεύουν τους Έλληνες;

Του Todd Buchholz* / The New York Times

Η Ελλάδα είναι λυγισμένη και χρεοκοπημένη. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού της φτάνει σχεδόν το 10% του ΑΕΠ, ενώ οι Γερμανοί έχουν πνίξει το δικό τους έλλειμμα στο 1,5%. Ρωτήστε έναν τυπικό Γερμανό και θα σας πει: «Πίνουν και χορεύουν όλη μέρα. Εμείς περιμένουμε το ηλιοβασίλεμα για να ξεκινήσουμε». Αυτή είναι η εικόνα που έχει. Οι σκληρά εργαζόμενοι, πειθαρχημένοι Γερμανοί παραμένουν αξιόχρεοι και νηφάλιοι. Αντίθετα, οι γείτονες της Μεσογείου περιφέρονται σε γόνιμους αγρούς με ανθισμένες λεμονιές και ελιές.

Παρ’ όλα αυτά οι Γερμανοί υποστηρίζουν, έστω και με γκρίνιες, τα πακέτα διάσωσης. Στις πρόσφατες εκλογές στη Γερμανία ενισχύθηκαν οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Πράσινοι, παρότι είναι ακόμη πιο φιλικοί προς το ευρώ απ’ ό,τι η κυβέρνηση Μέρκελ. Μα γιατί οι Γερμανοί βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να σώσουν τον Αλέξη Ζορμπά και τους γείτονές του; Η τυπική απάντηση είναι για να διαφυλάξουν τη γερμανική οικονομία. Αλλά αυτό είναι ένα φτωχό επιχείρημα. Παρά τη μεγάλη κρίση της παγκόσμιας οικονομίας, η γερμανική παραμένει σταθερή, με την ανεργία στο αξιοπρεπές ποσοστό του 7%, ενώ η χώρα έχει θετικό εμπορικό ισοζύγιο, ακόμη και στις συναλλαγές της με την Κίνα. Είναι βέβαια αλήθεια ότι η υιοθέτηση του ευρώ, το 1999, βοήθησε τις γερμανικές εταιρείες, αλλά ο κύριος σκοπός της Ευρωζώνης δεν ήταν ποτέ οικονομικός. Εάν το χρήμα ήταν το θέμα, η Γερμανία δεν θα είχε εγκαταλείψει το αγαπημένο της μάρκο, ελεγχόμενο από την αξιόπιστη και λιτή Μπούντεσμπανκ, για ένα νέο νόμισμα που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο κάποιοι ξένοι πολιτικοί, οι οποίοι θα ενδιαφέρονται για να προσελκύσουν ψήφους στη Σλοβενία.

Οχι λοιπόν. Το πραγματικό κίνητρο της Γερμανίας για να βοηθήσει τους Ελληνες δεν είναι το χρήμα. Είναι η κουλτούρα. Οι Γερμανοί υποφέρουν από εθνική ζήλια. Επί 200 χρόνια αναζητούν το χαμένο κομμάτι της ψυχής τους: το πάθος. Το βρίσκουν συνήθως στον Νότο και ζηλεύουν το χαλαρό πνεύμα και τις ηλιόλουστες ημέρες που απολαμβάνουν οι ανέμελοι Μεσογειακοί τους γείτονες.

Στις αρχές του 19ου αιώνα, ο Γκαίτε έγραψε ότι τα ταξίδια του στην Ιταλία τον γέμισαν με δημιουργική ενέργεια. Λίγο αργότερα, ο Χάινριχ Χάινε προσκύνησε την ίδια χώρα, γράφοντας στον θείο του: «Εδώ η φύση είναι πανέμορφή και οι άνθρωποι αξιαγάπητοι. Στον αέρα των ψηλών βουνών, ξεχνάς τα προβλήματά σου και η ψυχή σου αγαλλιάζει». Από την πλευρά του, ο Νίτσε υποστήριξε ότι η γερμανική ψυχή είναι υπανάπτυκτη και χρειάζεται περισσότερο πάθος. Ο Γερμανός φιλόσοφος είχε εντυπωσιαστεί με την Αρχαία Ελλάδα και είναι γνωστός για τη σύγκριση που έκανε ανάμεσα στον νηφάλιο Απόλλωνα και τον ριψοκίνδυνο, μεθύστακα του Νότου, Διόνυσο. Μια δόση από Διόνυσο ίσως να μην ήταν κακή για τη Γερμανία, σημείωνε ο Νίτσε.

Σήμερα, όμως, η Γερμανία φαίνεται πολύ απολλώνια. Εταιρείες όπως η BMW κατακτούν τις διεθνείς αγορές, σχεδιάζοντας αψεγάδιαστες και τέλεια συγχρονισμένες μηχανές. Αλλά πότε μπορούν οι Γερμανοί να μπουν στο πνεύμα του Διόνυσου; Μόνο όταν κάνουν διακοπές στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία, ή ακόμη και την Πορτογαλία. Ακόμη και τότε όμως, δεν μπορούν να ισορροπήσουν, όπως φαίνεται και στη νουβέλα του Τόμας Μαν «Θάνατος στη Βενετία», όπου ο αγέλαστος και αυταρχικός πρωταγωνιστής, αλλάζει ριζικά τους τρόπους του και το φέρσιμό του, όταν βρίσκεται στην Ιταλία.

Η Γερμανία λοιπόν έχει τη δύναμη να επιβάλει την πειθαρχία, αλλά νιώθει άσχημα για τους γείτονές της. Οι Γερμανοί απλώς δεν μπορούν να κόψουν τους συναισθηματικούς τους δεσμούς με τους απείθαρχους, αλλά παθιασμένους αδελφούς τους στον Νότο. Στη διάρκεια του Οκτόμπερφεστ (το διάσημο φεστιβάλ μπίρας του Μονάχου), οι Γερμανοί τραγουδούν συχνά, καθώς πίνουν, το λαϊκό τραγούδι «Grieschiher Wein» (ελληνικό κρασί). Μυστηριώδες και διεγερτικό, το ελληνικό κρασί συγκρίνεται με το «αίμα της γης» από τον λαϊκό στιχουργό. Στο τραγούδι, ένας Γερμανός κρυφοκοιτάει, ενώ οι Ελληνες πίνουν παρέα και αποζητάει να τον καλέσουν μαζί τους. Δεν χρειάζεται να τους το πει όμως, γιατί οι Ελληνες με τα σκούρα μάτια, τον καλούν στην παρέα τους.

Παρότι στη διάρκεια της ιστορίας τους, οι Γερμανοί υποστήριξαν τη φυσική τους ανωτερότητα, η αλήθεια είναι ότι ακόμη δεν είναι σίγουροι για το αν είναι ευχαριστημένοι με τον τρόπο ζωής τους.

* Ο κ. Todd Buchholz είναι Αμερικανός συγγραφέας και οικονομολόγος.

το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή

Γ. Κοντογιώργης: "Δεν υπάρχει διέξοδος χωρίς την αλλαγή του πολιτικού συστήματος"

Ερώτηση: Βλέπουμε ότι τελικά οι βουλευτές ενώ έπρεπε να αντιπροσωπεύουν τον λαό, έχουν ταυτιστεί με το κράτος και την εξουσία. Υπάρχει κάποια σύγχυση ρόλων; Βάσει αυτού, πιστεύετε ότι η επόμενη Βουλή πρέπει να είναι αναθεωρητική-συντακτική;

Απάντηση:

Οι βουλευτές δεν αντιπροσωπεύουν την κοινωνία. Αυτό όσο και αν ακούγεται περίεργα προβλέπεται ρητά από το Σύνταγμα. Ο βουλευτής αντιπροσωπεύει το έθνος όχι την κοινωνία. Είναι επείγον επομένως να αποδοθεί το έθνος στον φυσικό του φορέα την κοινωνία των πολιτών και συνακόλουθα η ευθύνη της διαχείρισής του σ’αυτην και όχι στο κράτος. Πρέπει δηλαδή το πολιτικό σύστημα να περιέλθει, τουλάχιστον κατά την αρμοδιότητα του εντολέα, στην κοινωνία και να μην κατακρατείται η ιδιότητα αυτή, του εντολέα, από το κράτος. Η υπέρβαση του ελληνικού προβλήματος και η έξοδος από την τωρινή κρίση επιβάλει με άλλα λόγια η επόμενη Βουλή να είναι συντακτική. Όχι για τη διαρρύθμιση των εσωτερικών ισορροπιών στην εξουσία του κράτους, αλλά για τη μεταβολή της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής.

Ερώτηση: Ο κόσμος παρατηρεί την απουσία χαρισματικών ηγετών. Που νομίζετε εσείς ότι οφείλετε;

Απάντηση:

Δεν χρειάζεται η παρουσία χαρισματικών ηγετών, αλλά ένα πολιτικό σύστημα που θα εμποδίζει τους μηχανισμούς να αναδεικνύουν το πολιτικό προσωπικό και που επίσης θα το εξαναγκάζει θεσμικά να υπηρετεί την κοινωνία, το κοινό συμφέρον, αντί του ιδίου συμφέροντος ή εκείνου των ομάδων που διαπλέκονται με την πολιτική εξουσία και των συγκατανευσιφάγων.

Ερώτηση: Όταν μια κοινωνία βάλλεται θα έπρεπε συνεκτικά στοιχεία αυτής, όπως η Ιστορία της, να προβάλλονται εντονότερα. Ωστόσο, το ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΙ «1821» έχει προκαλέσει πολλές αντιδράσεις. Πιστεύετε ότι γίνεται προσπάθεια αλλοίωσης της Ιστορίας μας με ιδιοτελείς σκοπούς; Υπάρχει τελικά το Ελληνικό Έθνος ως συνέχεια μέσα στην Ιστορία;

Απάντηση:

Δεν είναι η πρώτη φορά που η άγνοια αναγορεύεται σε “μαμή” της ιστορίας. Το παρελθόν είναι μια σοβαρή υπόθεση για να αφήνεται σε ερασιτέχνες. Και γίνεται επικίνδυνο εγχείρημα όταν έρχεται να υπηρετήσει καταστάσεις και συμφέροντα συγχρονικά μας. Όντως, στο όνομα της “αντικειμενικότητας” της ιστορίας διαπράττεται σήμερα το ίδιο ατόπημα που άλλοτε επιχείρησε ο αυταρχικός εθνικισμός. Το διακύβευμα ωστόσο είναι πιο σημαντικό, αφού στοχοποιείται το έρμα της ταυτοτικής συλλογικότητας, προκειμένου να καμφθεί η δυνατότητα της κοινωνίας να ορίσει τα του οίκου της και, συνακόλουθα, να διεκδικήσει τον έλεγχο των πεπραγμένων της πολιτικής εξουσίας. Η ολιγαρχική αυτή επιλογή συνδυάζεται με το διεθνές εγχείρημα να εδραιωθεί η ολοκληρωτική ανατροπή που έχει ήδη συντελεσθεί στο διεθνές επίπεδο, μεταξύ κοινωνίας, κράτους και αγοράς, υπέρ της τελευταίας. Το ελληνικό έθνος, η ταυτοτική συλλογικότητα της ελληνικής κοινωνίας, υπήρξε διαρκής. Το ελληνικό παρελθόν διδάσκει την πρόοδο και αυτό ενοχλεί τη νεοτερικότητα, για πολλούς λόγους. Διδάσκει την καθολική και όχι μόνο την ατομική ελευθερία, τη δημοκρατία, την οικουμένη ως μετα-κρατοκεντρική φάση της ιστορίας και πολλά άλλα, που το παρελθόν της νεοτερικότητας αγνοεί, κυρίως όμως η άρχουσα τάξη της εποχής μας δεν επιθυμεί να τίθενται στο τραπέζι του διαλόγου. Οπωσδήποτε, όπως έχω επισημάνει και άλλες φορές, ειδικότερα για την ελληνική άρχουσα τάξη, το ελληνικό παρελθόν είναι όχι απλώς δυσβάσταχτο αλλά και μη επιθυμητό, διότι κάνει ασήκωτη τη σύγκριση με τα πεπραγμένα του νεοελληνικού κράτους.

Ερώτηση: Ποια η σχέση ελληνικού κράτους και Έθνους; Υπάρχει η ίδια σχέση και σε άλλες χώρες, όπως π.χ. Γερμανία, Γαλλία ή Αγγλία;

Απάντηση:

Σαφώς όχι. Τα ευρωπαϊκά κράτη έσυραν τις κοινωνίες από την φεουδαρχία στον ανθρωποκεντρισμό, έπαιξαν δηλαδή έναν μείζονα ρόλο για την απελευθέρωση των λαών τους. Στην ελληνική περίπτωση το κράτος της νεοτερικότητας, το πολιτικά κυρίαρχο κράτος, αποτέλεσε έναν αναχρονισμό, καθώς ήταν αναντίστοιχο με το ανθρωποκεντρικό ανάπτυγμα (λχ τις ελευθερίες και τα αντίστοιχα θεσμικά βιώματα) της κοινωνίας. Εξού και μεταβλήθηκε σε θεσμό κατοχής επί της κοινωνίας των πολιτών και σε μοχλό αποδόμησης και απαξίωσης του ελληνισμού.

Ερώτηση: Μέχρι τώρα έχει επικρατήσει η πελατειακή σχέση μεταξύ πολιτών-κράτους και η απουσία συλλογικών οργάνων. Πώς θα μπορέσει ο πολίτης να αποκτήσει αποφασιστικό ρόλο και συμμετοχή στην πολιτική της χώρας; Πιστεύετε ότι η νέα διαίρεση της χώρας σε περιφέρειες μπορεί να βοηθήσει ώστε να ληφθούν, πιο οργανωμένα, πρωτοβουλίες έκφρασης των πολιτών;

Απάντηση:

Για να απαντήσουμε στο ζήτημα της πολιτικής συμμετοχής των πολιτών πρέπει να διερωτηθούμε εάν επιθυμούμε τον πολίτη εντός ή εκτός του πολιτικού συστήματος. Η έννοια της συμμετοχής στη νεοτερικότητα γίνεται αντιληπτή ως μια εξωθεσμική πολιτική παρέμβαση που επιδιώκει να ασκήσει πίεση στους φορείς του πολιτικού συστήματος. Είμαι βέβαιος ότι η εποχή της κοινωνίας ιδιώτη έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ζητούμενο για το άμεσο μέλλον θα είναι η θεσμική ενσωμάτωση της κοινωνίας των πολιτών στην πολιτεία. Πρώτη μας πράξη οφείλει να είναι ο επανορισμός των βασικών εννοιών που αποτελούν το θεμέλιο της εποχής μας. Τη δημοκρατία, την ελευθερία, την αντιπροσώπευση, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, τα οικονομικά και πολιτικά συστήματα ενγένει. Ν αποκτήσουμε συνείδηση ότι αυτό που ονομάζουμε “έμμεση δημοκρατία” δεν είναι ούτε δημοκρατία ούτε καν αντιπροσώπευση. Η μετάβαση στο αντιπροσωπευτικό σύστημα είναι προϋπόθεση της θεσμικής ενσωμάτωσης της κοινωνίας των πολιτών στην πολιτική. Η πελατειακή σχέση που αναφέρετε είναι μετα-ταξικό φαινόμενο, αντανακλά μια κοινωνία που διαθέτει πολιτική ατομικότητα και εντούτοις την αντιμετωπίζει το κράτος ως μάζα/ιδιώτη. Η κοινωνία αυτή μπορεί να λειτουργήσει συλλογικά μόνο σε περιβάλλον δήμου, δηλαδή πολιτειακής συγκρότησης.

Ερώτηση: Μπορούν τελικά να ελεγχθούν οι πολιτικοί; Η πολιτική ευθύνη είναι διαφορετική από την ποινική;

Απάντηση:

Η πολιτική ευθύνη διαχωρίζεται από την ποινική και γενικότερα από την δικαιϊκή ευθύνη, στα πολιτικά συστήματα που δεν είναι ούτε δημοκρατικά ούτε αντιπροσωπευτικά, όπως το σημερινό. Κανείς που κατέχει την πολιτική κυριαρχία, το μονοπώλιο της πολιτικής εξουσίας, δεν υπάγει εαυτόν στη δικαιοσύνη. Είναι επείγον να καταργηθεί η ασυλία, αλλά και κάθε νόμος περί ευθύνης των πολιτικών και να περιέλθουν απευθείας στην αρμοδιότητα της δικαιοσύνης, όπως κάθε πολίτης. Επιπλέον πρέπει να υπαχθεί στη δικαιοσύνη η “πολιτική πράξη”, δηλαδή η διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων από τους πολιτικούς. Μέτρο της πολιτικής πράξης, που θα εξετάζει η δικαιοσύνη, οφείλει να είναι η αντιστοιχία της με το κοινό συμφέρον και την κοινωνική βούληση. Δεν νοείται ο πολιτικός να καταστρέφει ή έστω να βλάπτει τον πολίτη, την κοινωνία και να μην υπέχει ευθύνη γι’αυτό. Πρέπει να χορηγηθεί στον πολίτη δικαίωμα εννόμου συμφέροντος έναντι του πολιτικού, της διοίκησης και της δικαιοσύνης. Ο Αριστοτέλης μας πληροφορεί ότι το πολιτικό έγκλημα στη δημοκρατία τιμωρείται αυστηρότερα διότι δεν προσμετράται στη βαρύτητά του μόνο το είδος του αδικήματος, αλλά και ο αριθμός των αδικουμένων.

Ερώτηση: Το κομματικό-πολιτικό σύστημα της χώρας έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Πιστεύεται ότι τα κόμματα είναι μέρος της λύσης; Αρκεί η εναλλαγή τους στην εξουσία;

Απάντηση:

Το κομματικό σύστημα δεν είναι το πολιτικό σύστημα. Όταν ταυτίζονται οι δυο έννοιες τότε μιλάμε για ιδιοποίηση του πολιτικού συστήματος από το κομματικό σύστημα, για κομματοκρατία. Το πρόβλημα για την Ελλάδα ότι η κομματοκρατία δημιούργησε τους όρους της κρίσης που μαστίζει την κοινωνία. Το πολιτικό προσωπικό είναι μέρος της κρίσης, άρα δεν μπορεί να γίνει μέρος της λύσης. Γιατί δεν το θέλει και φυσικά δεν το μπορεί. Γιατί προϋποτίθεται η ολική ανασυγκρότηση της πολιτείας. Ώστε η εναλλαγή στην εξουσία δεν προσφέρει καμία δυνατότητα επίλυσης του ελληνικού προβλήματος. Άλλωστε, το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι τωρινό, με διαφορετικές εκδηλώσεις αποτελεί την σταθερά από το 1830. Η μεταπολίτευση μπορεί να ορισθεί ως η ολική επαναφορά της χώρας στο καθεστώς της φαυλοκρατίας του 19ου αιώνα.

Ερώτηση: Μεσούσης της οικονομικής, κοινωνικής, αξιακής κρίσης που ζούμε θα έπρεπε οι πνευματικοί άνθρωποι να είναι μπροστάρηδες. Γιατί ακόμα και τώρα ορισμένοι που διατυπώνουν θέσεις, δρουν ως άτομα και όχι ως συλλογικότητες, ώστε να επικοινωνήσουν καλύτερα με τον κόσμο; Πιστεύεται ότι η «Σπίθα» θα τύχει της υποστήριξης του κόσμου;

Απάντηση:

Οι πνευματικοί άνθρωποι για να είναι μπροστάρηδες πρέπει να μην είναι απολογητές ή ενεργούμενα της εξουσίας και των μηχανισμών. Πρέπει δηλαδή να μην είναι έτοιμοι να εξαργυρώσουν τον λόγο τους με χορηγίες δημοσιότητας ή θέσεων στο σύστημα και άλλων υλικών κλπ παροχών. Πρέπει επίσης να έχουν κάτι να πουν, να μην αναπαράγουν απλώς με καλλιέπεια τα τετριμμένα που γνωρίζει ο κάθε κοινός πολίτης ή να αναλώνονται σε μια άγονη κριτική χωρίς προοπτική. Η διανόηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να λειτουργεί ως “συλλογικότητα”, αλλιώς θα είναι μια στρατευμένη ομάδα που θα συντάσσεται με συμφέροντα ή με συμβιβασμούς σκοπιμοτήτων. Η στάση αυτή δεν είναι συμβατή με την σχέση του στοχαστή με τη γνωστική λειτουργία. Δεν πρέπει επίσης να νομίζει ότι μπορεί να αποτελέσει τον σύμβουλο του ηγεμόνα. Η διανόηση οφείλει, κατ’εμέ, να τοποθετείται στην πλευρά της προόδου, δηλαδή με ό,τι απελευθερώνει την κοινωνία και θέτει στη διάθεση του κοινού την ευημερία της χώρας.

Ερώτηση: Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι το ΔΝΤ μας δίνει εξειδικευμένες και τεχνοκρατικές προτάσεις που μας βοηθούν. Τις καλύτερες-βέλτιστες λύσεις μπορεί να τις δώσει μόνο ένας ειδικός; Γιατί τα κόμματα δεν χρησιμοποίησαν τον κομματικό και κρατικό μηχανισμό για να δώσουν αυτές τις λύσεις;

Απάντηση:

Τι θέλουν να πουν; Ότι οι Έλληνες αγνοούν τι πρέπει να γίνει και έρχονται οι θλιβερές εκείνες φιγούρες της τρόικας να μας διαφωτίσουν; Αυτό που μπορεί να διαπιστώσει κανείς είναι ότι το θράσος και η έπαρση που επιδεικνύουν είναι αντίστοιχο με την τραγική δουλοπρέπεια της πολιτικής τάξης και το μέγεθος της επιτροπείας στην οποία υπέβαλε τη χώρα. Διότι η ελληνική κρίση είναι το αποτέλεσμα της ιδιοποίησης του κράτους και μάλιστα της λεηλασίας του δημόσιου αγαθού που επιχείρησε διαχρονικά το ελληνικό πολιτικό προσωπικό και οι συγκατανευσιφάγοι τους. Η παρουσία της τρόικας υπαγορεύθηκε από την άρνηση του πολιτικού προσωπικού να συμπεριφερθεί με όρους δημοσίου συμφέροντος, να απαρνηθεί το καθεστώς της κομματοκρατίας που το θρέφει. Παρέδωσαν τη χώρα στην ξένη επιτροπεία με την ελπίδα ότι έτσι θα διατηρήσουν το καθεστώς του δυνάστη επί της ελληνικής κοινωνίας.

Ερώτηση: Ποία είναι η άποψή σας για την αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας. Είναι ένα ζήτημα που έχει προκαλέσει πολλές αντιδράσεις. Όχι για το αν πρέπει να αξιοποιηθεί, κάτι για το οποίο όλοι συμφωνούν, αλλά για τον τρόπο.

Απάντηση:

Το διακύβευμα είναι πώς θα γίνει η διανομή του δημόσιου πλούτου και όχι εάν η ιδιοκτησία θα ανήκει στο κράτος ή στον ιδιώτη. Επομένως, το πραγματικό ερώτημα εστιάζεται στο πολιτικό σύστημα. Η πολιτική είναι μια εκρηκτικής ισχύος δύναμη γι’αυτόν που την κατέχει. Πριν από λίγα μόλις χρόνια ενομίζετο ότι το εύρος της πολιτικής συναρτάτο με το μέγεθος της ιδιοκτησίας του κράτους. Το ζήτημα εντούτοις είναι ποιός κατέχει την πολιτική αρμοδιότητα και όχι ποιός κατέχει την ιδιοκτησία. Το ερώτημα αφορά στην αναδιανομή του οικονομικού κλπ αγαθού και υπό το πρίσμα της ελευθερίας η ιδιοκτησία του συστήματος. Εάν η κοινωνία επενδυόταν το πολιτικό σύστημα, αυτή θα αποφάσιζε πως θα γινόταν η αναδιανομή του οικονομικού προϊόντος. Σήμερα το ερώτημα της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας τίθεται όπως τίθεται ακριβώς διότι την πολιτική αρμοδιότητα την κατέχουν οι δυνάμεις της αγοράς και όχι η κοινωνία.

Ερώτηση: Γίνεται όλο και πιο φανερό ότι τελικά εντός της Ε.Ε υπήρχε ένα μοντέλο κέντρου-περιφέρειας, όπου η περιφέρεια συντηρούσε το κέντρο. Η πραγματική ένωση των κρατών έχει ελπίδα στον νέο πλαίσιο που διαμορφώνεται; Ποιος ο ρόλος της Γερμανίας στην Ε.Ε σήμερα;

Απάντηση:

Μέχρι σήμερα η πολιτική Ευρώπη στηριζόταν στην αρχή των συμφωνημένων συνεργειών, της συναίνεσης και συνήθως της ομοφωνίας. Σήμερα παρατηρούμε ότι η Γερμανία μεταβάλει τους όρους του παιχνιδιού και επιδιώκει να εισαγάγει στη λογική της γυμνής ισχύος στις εσωτερικές υποθέσεις της Ένωσης. Δυο φορές επιχείρησε να ηγεμονεύσει στην Ευρώπη με τα όπλα και την αιματοκύλισε. Τώρα το επιχειρεί με όχημα την πολιτική Ευρώπη και το ευρώ. Τη μοναδική ευκαιρία να εφαρμόσει απροσχημάτιστα το μοντέλο της ηγεμονίας τής το πρόσφερε η Ελλάδα. Ο κίνδυνος που ενυπάρχει είναι να ξεπεράσει τα όρια και να οδηγήσει στην αναίρεση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Ερώτηση: Πιστεύετε ότι η ομογένεια μπορεί να βοηθήσει την χώρα να βγει από το τέλμα; Δεν εννοώ βέβαια το ομολογιακό δάνειο που σκέφτεται να εκδώσει η κυβέρνηση.

Απάντηση:

Η ομογένεια θα μπορούσε να βοηθήσει εάν την ενσωματώναμε στον πολιτειακό ιστό της χώρας κατά τρόπο που θα λειτουργούσε εξυγιαντικά για το καθεστώς της κομματοκρατίας που λυμαίνεται το κράτος. Η ιδέα του ομολογιακού δανείου δεν νομίζω ότι θα λειτουργήσει, γιατί θυμίζει το λογαριασμό του νυν Προέδρου της Βουλής. Επικαλέσθηκε τον πατριωτισμό των Ελλήνων για να καταθέσουν τον οβολό τους, ενώ την ίδια στιγμή με την “πολιτεία” του έδειχνε την αχόρταγη πρόθεση της κομματοκρατίας: να καταβάλει το θύμα τη δαπάνη για την κραιπάλη που συνέχιζε να επιδίδεται η πολιτική τάξη. Η Βουλή αύξησε τον προϋπολογισμό της εν μέσω κρίσεως…Δεν νομίζω ότι η διασπορά θα συναινέσει να γίνει η αγελάδα του ιδιοτελούς ελληνικού κράτους.

Ερώτηση: Θα μπορούσε η Ελληνική επιχειρηματική ομογένεια, τα ελληνικά ιδρύματα που δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό, οι έδρες ελληνικών σπουδών να αποτελέσουν την ήπια ισχύ της χώρας στην διαμόρφωση της εξωτερικής της πολιτικής;

Απάντηση:

Η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει μια υπερδύναμη πολιτισμού. Να μεταβάλει τη θέση της στην ιστορία του πολιτισμού σε δυναμική συνιστώσα ευημερίας και επιρροής και, συγχρόνως, να αναδειχθεί άξιος εκπρόσωπός του. Αντί γι’αυτό, η δυναστική κομματοκρατία έχει μεταβάλει τη χώρα σε δύσοσμη πραγματικότητα στον κόσμο. Ώστε, η ερώτησή σας μας επαναφέρει στο κεντρικό πρόβλημα. Δεν υπάρχει διέξοδος χωρίς την αλλαγή του πολιτικού συστήματος, δηλαδή της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής.

(συνέντευξη που παραχώρησε ο καθηγητής Γ. Κοντογιώργης στο ιστολόγιο udemand στις 24/3/2011)