Θατσερισμός ή Χάος;

Του Ραφαήλ Καλυβιώτη

Είναι έκδηλη η ανησυχία διαφόρων συμπολιτών μας για την απαγόρευση των «συναθροίσεων» κατά την επίσκεψη της ηγέτιδας του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος και δη Καγκελάριο της Γερμανίας. Οργισμένες αντιδράσεις υπό το κράτος του λαϊκισμού και ακόμα χειρότερα υπό την στήριξη επίσημων κοινοβουλευτικών κομμάτων με έμμεσο τρόπο. Η συνθηματολογία περί «νέας Χούντας» ηχεί από τα στόματα μεμονωμένων ατόμων και μέσω της πολιτικής επικοινωνίας των κομμάτων που θέλουν να καταλάβουν την εξουσία διατρανώνεται με νομικίστικη επιχειρηματολογία και πολιτική προπαγάνδα ώστε να διαδοθεί το «αντι-χουντικό» μήνυμα και να γίνει το κάλεσμα για «αντίσταση».

Όμως, σύμφωνα με το Άρθρο 11, 2, Δικαίωμα του συνέρχεσθαι : …”Oι υπαίθριες συναθροίσεις μπορούν να απαγορευτούν με αιτιολογημένη απόφαση της αστυνομικής αρχής, γενικά, αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, σε ορισμένη δε περιοχή, αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής, όπως νόμος ορίζει.”

Το πραγματικό ερώτημα που πρέπει να τεθεί επομένως είναι εάν απειλείται ή δεν απειλείται η κοινωνικοοικονομική ζωή της χώρας σε περίπτωση επεισοδίων κατά την επίσκεψη αρχηγού κράτους. Η κοινή λογική καταφάσκει. Τίθεται επομένως αμέσως αμέσως το ακριβώς επόμενο ερώτημα, δηλαδή, για ποιον λόγο η επιχειρηματολογία της κοινής λογικής μπαίνει στο περιθώριο.

Η απάντηση βρίσκεται στην πολιτική κουλτούρα. Οι συναθροίσεις τέτοιου τύπου είναι προϊόν μίας παρωχημένης κουλτούρας και δη αριστερίστικης, κατά την οποία το κράτος του Νόμου και η Ισχύς του εναπόκειται στην Βούληση των διαφόρων ομάδων. Οι ομάδες αυτές δεν σέβονται τα εκλογικά αποτελέσματα ενώ ταυτόχρονα εξανίστανται για “έλλειμμα Δημοκρατίας”. Η συντεταγμένη Πολιτεία, όταν οι ομάδες αυτές απαιτούν την κατάληψη της δημόσιας σφαίρας με Μέσον την βία, έχει το δικαίωμα να αμύνεται με όχημα την Βούληση της πλειοψηφίας. Η Βούληση της πλειοψηφίας χρησιμοποιεί την ύστατη δύναμη που διαθέτει, δηλαδή το Μονοπώλιο της Βίας κατά αυτών των ομάδων. Αυτό ακριβώς δηλαδή που δεν έκαναν όλες οι προηγούμενες Κυβερνήσεις υπό τον φόβο του “πολιτικού κόστους”.

Η ιστορία έχει δείξει ότι οι Κυβερνήσεις που δεν φοβούνται το πολιτικό κόστος και επιδεικνύουν αποτελεσματική διοίκηση και διαχείριση, είναι και οι Κυβερνήσεις που μακροημερεύουν. Ο χρόνος θα είναι ο καλύτερος κριτής, αρκεί να υπάρξει.

πηγή: Αντίβαρο