Από την ιδεολογία του ΟΧΙ στον πόλεμο ιδεών

του Γιάννη Πήλιουρα

Ένα απο τα μεγαλύτερα εμπόδια που καλείται να ξεπεράσει ο λαός μας στη σύγχρονη πολιτική του πραγματικότητα είναι η παιδική ασθένεια του ΟΧΙ σε όλα! Σε μια εποχή όπου οφείλουμε να αλλάξουμε τις νοοτροπίες δεκαετιών, να προσαρμοσθούμε στα σύγχρονα δυτικά πρότυπα των οποίων τα πλεονεκτήματα απολαμβάνουμε καθημερινά, υπάρχει ένας άνευ ορίου αρνητισμός που υποδηλώνει την μηδενιστική τάση ενός λαού που αυτοκαταστρέφεται.

Η παραπάνω αντικοινωνική συμπεριφορά μπορεί να μεταμφιεστεί με το αντικοινοβουλευτικό σύνθημα του καψίματος της Βουλής, της κρεμάλας στους 300 ή στην επιλογή της ιδιώτευσης αφού "όλοι ίδιοι είναι" και "με την πρώτη ευκαιρία θα φύγω απ' την Ελλάδα". Δεν πρέπει κανένας να αμφιβάλει ότι αυτές οι τόσο επίκαιρες συμπεριφορές είναι αποτέλεσμα όχι της οικονομικής κρίσης η οποία για ακόμη μια φορά έκανε την εμφάνισή της στην χώρα μας, αλλά της συντονισμένης και απόλυτα ενορχηστρωμένης επανάληψης συνθημάτων και συμπεριφορών διαφόρων μειοψηφιών, οι οποίες εκμεταλλευόμενες την ιδεολογική απραξία της πλειοψηφίας, κυριαρχούν με την ανέξοδη επαναστατική τους ρητορεία και τον έντονο μηδενιστικό τους αφορισμό.

Είναι το μονοπάτι των ανέξοδων ΟΧΙ που γεμίζουν τα αυτιά μας καθημερινά, στήνοντας λαϊκά δικαστήρια και κρεμάλες για τους αντιφρονούντες, ακολουθώντας πιστά τα πρότυπα των κομμουνιστικών δικτατοριών. Αυτή η τόσο επαναστατική επιλογή για όσους την επιλέγουν κρίνεται τελικά όχι μόνο αδιέξοδη αλλά και καταστροφική αφού δεν λύνει το πρόβλημα αλλά το διογκώνει και το μετατρέπει σε μονόδρομο προς τον γκρεμό!

Κλασικό παράδειγμα ήταν το σύνθημα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πριν την κρίση, στον οποίο συμμετείχε μέχρι πρόσφατα ο πολύ στη μόδα Κουβέλης, για μονιμοποίηση στο Δημόσιο των 1,5 εκατομμυρίων συμβασιούχων. Ένα σύνθημα τόσο ψηφοθηρικά δελεαστικό και ανέξοδο το οποίο στην πραγματικότητα τροφοδότησε ακόμη περισσότερο την ανευθυνότητα της κρατικοκεντρικής πολιτικής λογικής μας.

Κι αν για τους παροικούντες την Αριστερή Ιερουσαλήμ κάτι τέτοιο φαντάζει ιδανικό, με ονειρώξεις εξεγερμένων να μπουκάρουν στη Βουλή και να αναλαμβάνουν την εξουσία, είναι απορίας άξιο πως υπάρχουν άνθρωποι από την άλλη μεριά του Ρουβικώνα οι οποίοι χρησιμοποιούν την ίδια ακριβώς φρασεολογία και συνθήματα, χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις και λεπτομέρειες, εκκολάπτοντας μια συνομωσία γύρω απ' όλα τα ζητήματα.

Αποτελεί λοιπόν κρίσιμο διακύβευμα η απενοχοποίηση του πολιτικού λόγου, η επανατοποθέτηση στο χάρτη των ιδεών και η δημιουργία προτεραιοτήτων. Σταθερή Κυβέρνηση ή Ακυβερνησία, Ασφάλεια ή Χάος, με την Ευρώπη ή με την Ασία, Εθνικά ομοιογενείς ή Πολυπολιτισμικά ανακατωμένοι είναι μερικά απ' τα διλήμματα που οφείλουμε να τοποθετηθούμε . 

Η απλή παρουσία και συγκατάθεση με την ψήφο δεν σημαίνει τίποτε πλέον. Ούτε φυσικά οι λογικές του χθες με καθεστωτικούς τρόπους συμπεριφοράς στα αρχηγικά κόμματα, μη δυνάμενα να αντέξουν την αντίθετη άποψη. Ο κομματισμός και η τυφλή εμπιστοσύνη στον αρχηγό πρέπει να δώσει τη σκυτάλη στην γόνιμη πολιτική παρουσία με προτάσεις και καλοπροαίρετη κριτική στηριζόμενη στα θεμέλια των ιδεών και της ηθικής που πρέπει να έχει ένας ενεργός πολίτης.

Κακός πολιτικός σημαίνει κακός πολίτης κι αυτό ίσως θα ήταν το καλύτερο και πιο περιγραφικό σύνθημα που θα πρέπει να κυριαρχήσει στις μέρες μας. Να αναλάβουμε επιτέλους ο καθένας τις ευθύνες του και να αναλογιστούμε την προσωπική μας συνεισφορά στο βούρκο της πολιτικής ανωμαλίας που ζούμε με την στάση μας.