Από την ιδεολογία του ΟΧΙ στον πόλεμο ιδεών

του Γιάννη Πήλιουρα

Ένα απο τα μεγαλύτερα εμπόδια που καλείται να ξεπεράσει ο λαός μας στη σύγχρονη πολιτική του πραγματικότητα είναι η παιδική ασθένεια του ΟΧΙ σε όλα! Σε μια εποχή όπου οφείλουμε να αλλάξουμε τις νοοτροπίες δεκαετιών, να προσαρμοσθούμε στα σύγχρονα δυτικά πρότυπα των οποίων τα πλεονεκτήματα απολαμβάνουμε καθημερινά, υπάρχει ένας άνευ ορίου αρνητισμός που υποδηλώνει την μηδενιστική τάση ενός λαού που αυτοκαταστρέφεται.

Η παραπάνω αντικοινωνική συμπεριφορά μπορεί να μεταμφιεστεί με το αντικοινοβουλευτικό σύνθημα του καψίματος της Βουλής, της κρεμάλας στους 300 ή στην επιλογή της ιδιώτευσης αφού "όλοι ίδιοι είναι" και "με την πρώτη ευκαιρία θα φύγω απ' την Ελλάδα". Δεν πρέπει κανένας να αμφιβάλει ότι αυτές οι τόσο επίκαιρες συμπεριφορές είναι αποτέλεσμα όχι της οικονομικής κρίσης η οποία για ακόμη μια φορά έκανε την εμφάνισή της στην χώρα μας, αλλά της συντονισμένης και απόλυτα ενορχηστρωμένης επανάληψης συνθημάτων και συμπεριφορών διαφόρων μειοψηφιών, οι οποίες εκμεταλλευόμενες την ιδεολογική απραξία της πλειοψηφίας, κυριαρχούν με την ανέξοδη επαναστατική τους ρητορεία και τον έντονο μηδενιστικό τους αφορισμό.

Είναι το μονοπάτι των ανέξοδων ΟΧΙ που γεμίζουν τα αυτιά μας καθημερινά, στήνοντας λαϊκά δικαστήρια και κρεμάλες για τους αντιφρονούντες, ακολουθώντας πιστά τα πρότυπα των κομμουνιστικών δικτατοριών. Αυτή η τόσο επαναστατική επιλογή για όσους την επιλέγουν κρίνεται τελικά όχι μόνο αδιέξοδη αλλά και καταστροφική αφού δεν λύνει το πρόβλημα αλλά το διογκώνει και το μετατρέπει σε μονόδρομο προς τον γκρεμό!

Κλασικό παράδειγμα ήταν το σύνθημα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πριν την κρίση, στον οποίο συμμετείχε μέχρι πρόσφατα ο πολύ στη μόδα Κουβέλης, για μονιμοποίηση στο Δημόσιο των 1,5 εκατομμυρίων συμβασιούχων. Ένα σύνθημα τόσο ψηφοθηρικά δελεαστικό και ανέξοδο το οποίο στην πραγματικότητα τροφοδότησε ακόμη περισσότερο την ανευθυνότητα της κρατικοκεντρικής πολιτικής λογικής μας.

Κι αν για τους παροικούντες την Αριστερή Ιερουσαλήμ κάτι τέτοιο φαντάζει ιδανικό, με ονειρώξεις εξεγερμένων να μπουκάρουν στη Βουλή και να αναλαμβάνουν την εξουσία, είναι απορίας άξιο πως υπάρχουν άνθρωποι από την άλλη μεριά του Ρουβικώνα οι οποίοι χρησιμοποιούν την ίδια ακριβώς φρασεολογία και συνθήματα, χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις και λεπτομέρειες, εκκολάπτοντας μια συνομωσία γύρω απ' όλα τα ζητήματα.

Αποτελεί λοιπόν κρίσιμο διακύβευμα η απενοχοποίηση του πολιτικού λόγου, η επανατοποθέτηση στο χάρτη των ιδεών και η δημιουργία προτεραιοτήτων. Σταθερή Κυβέρνηση ή Ακυβερνησία, Ασφάλεια ή Χάος, με την Ευρώπη ή με την Ασία, Εθνικά ομοιογενείς ή Πολυπολιτισμικά ανακατωμένοι είναι μερικά απ' τα διλήμματα που οφείλουμε να τοποθετηθούμε . 

Η απλή παρουσία και συγκατάθεση με την ψήφο δεν σημαίνει τίποτε πλέον. Ούτε φυσικά οι λογικές του χθες με καθεστωτικούς τρόπους συμπεριφοράς στα αρχηγικά κόμματα, μη δυνάμενα να αντέξουν την αντίθετη άποψη. Ο κομματισμός και η τυφλή εμπιστοσύνη στον αρχηγό πρέπει να δώσει τη σκυτάλη στην γόνιμη πολιτική παρουσία με προτάσεις και καλοπροαίρετη κριτική στηριζόμενη στα θεμέλια των ιδεών και της ηθικής που πρέπει να έχει ένας ενεργός πολίτης.

Κακός πολιτικός σημαίνει κακός πολίτης κι αυτό ίσως θα ήταν το καλύτερο και πιο περιγραφικό σύνθημα που θα πρέπει να κυριαρχήσει στις μέρες μας. Να αναλάβουμε επιτέλους ο καθένας τις ευθύνες του και να αναλογιστούμε την προσωπική μας συνεισφορά στο βούρκο της πολιτικής ανωμαλίας που ζούμε με την στάση μας.

Παλαιοσυντηρητικοί

Η παλαιοσυντηρητική σκέψη στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι περισσότερο συνδεδεμένη από το πλατύ κοινό με το αντικομμουνιστικό κίνημα και το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, της δεξιάς που δίνει έμφαση στην παράδοση και την αστική κοινωνία. Παράλληλα, συνδέεται με την οικογενειακή, θρησκευτική, τοπική, εθνική και Δυτική ταυτότητα.

Η παλαιοσυντηρητική φιλοσοφία έχει τις ρίζες της στις δεκαετίες 1930 και 1940, ως αντιπολίτευση στην κυβέρνηση του New Deal του Φραγκλίνου Ρούζβελτ. Ο πυρήνας των θέσεων της κίνησης σχηματοποιήθηκαν κατά κύριο λόγο σύμφωνα με τις συντηρητικές αρχές που ανέπτυξε ο συγγραφέας και φιλόσοφος Russell Kirk. Η κίνηση πήρε το όνομά της από τον καθηγητή του ElizabethTown College, Paul Gottfried στα τέλη του 20ου αιώνα.

Θέσεις

Οι παλαιοσυντηρητικοί πιστεύουν στον laissez - faire καπιταλισμό, στην περιορισμένη κρατική παρέμβαση και στην μη παρεμβατική εξωτερική πολιτική. Οι περισσότεροι παλαιοσυντηρητικοί είναι κάθετα αντίθετοι με τον τωρινό πόλεμο στο Ιράκ, ειδικά με τα σαθρά επιχειρήματα που χρησιμοποίηθηκαν για την επέμβαση.

Σε προηγούμενη εποχή, οι παλαιοσυντηρητικοί πίστευαν ότι τα πολεμικά μέσα θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται μόνο για την άμυνα από ξένη επίθεση εναντίον των Η.Π.Α. αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι εφαρμόσιμο σήμερα, έχοντας υπόψη την πρόσφατη ιστορία μεγάλων ολοκληρωτικών καθεστώτων που ηγούνται δικτάτορες με διάθεση για μαζική καταστροφή. Οι παλαιοσυντηρητικοί πιστεύουν ότι τα προληπτικά χτυπήματα είναι δικαιολογημένα εναντίον τέτοιων επιθετικών καθεστώτων ή φονταμενταλιστών τρομοκρατών που δεν λογοδοτούν σε καμία εξουσία.

Οι παλαιοσυντηρητικοί δεν εγγράφονται σε κάποιο συγκεκριμένο κόμμα, όμως συστοιχίζονται με την πλειοψηφία των συντηρητικών που υιοθετούν τις παραδοσιακές αξίες και πολύ συχνά αντιτίθενται στις εκτρώσεις, τους γάμους ομοφυλοφίλων και στον έλεγχο της οπλοχρησίας. Υποστηρίζουν την θανατική ποινή και την πιστή τήρηση του Αμερικανικού Συντάγματος. Θεωρούν ότι η Αμερική πρέπει να επιστρέψει στις χριστιανικές της ρίζες ενώ θεωρεί ότι οι Πολιτείες μπορούν να κυβερνηθούν καλύτερα χωρίς την κεντρική παρέμβαση.

Ο Kirk είναι μια από τις μορφές της συντηρητικής κίνησης. Σε αυτόν πιστώνεται η καθιέρωση των 10 βασικών αρχών της παλαιοσυντηρητικής κίνησης το 1993.

1. Ο συντηρητικός πιστεύει ότι υπάρχει μια διαρκή ηθική τάξη

2. Ο συντηρητικός εμμένει στο έθιμο, την σύμβαση και την συνέχεια στο χρόνο

3. Οι συντηρητικοί πιστεύουν στην λεγόμενη αρχή της συνταγής (την κληρονομιά δηλαδή από τους παλαιότερους)

4. Οι συντηρητικοί οδηγούνται από την αρχή της σύνεσης

5. Οι συντηρητικοί δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στην αρχή της ποικιλίας

6. Οι συντηρητικοί έχουν διδαχτεί από την αρχή της ατέλειας.

7. Οι συντηρητικοί είναι πεπεισμένοι ότι η ελευθερία και η ιδιοκτησία είναι άρρηκτα συνδεδεμένες αξίες.

8. Οι συντηρητικοί υποστηρίζουν την εθελοντική κοινότητα, όσο όμως αντιτίθενται στον κολλεκτιβισμό.

9. Ο συντηρητικός αντιλαμβάνεται την ανάγκη για νουνεχείς περιορισμούς στην υπέρμετρη ελευθερία και στα ανθρώπινα πάθη.

10. Ο σκεπτόμενος συντηρητικός αντιλαμβάνεται ότι η μονιμότητα και η αλλαγή πρέπει να αναγνωρίζονται και να συμβιβάζονται σε μια ισχυρή κοινωνία.

(Για ανάλυση των 10 αρχών μπες εδώ)

Κριτική

Οι παλαιοσυντηρητικοί συχνά διαφωνούν με τους νεοσυντηρητικούς σε σχέση με τη διατήρηση της παραδοσιακής συντηρητικής ιδεολογίας. Θεωρούν τους νεοσυντηρητικούς, πρώην liberals που προσπαθούν να παρεισφρύσουν στο συντηρητικό πολιτικό κίνημα και να μπασταρδέψουν τη ρητορική του ώστε να κυριαρχήσουν πολιτικά. Οι παλαιοσυντηρητικοί ισχυρίζονται ότι η δική τους θέση όσον αφορά τον συντηρητισμό είναι το αυθεντικό απότοκο της συντηρητικής σκέψης του '50 και του '60.

Μια από τις κριτικές που οι παλαιοσυντηρητικοί ακούνε αρκετά συχνά αποτελεί ότι είναι αντισημίτες λόγω των αμφιβολιών τους για την φιλοϊσραηλινή εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. στη Μέση Ανατολή. Την ώρα που προτιμούν τον απομονωτισμό ως εξωτερική πολιτική και κατηγορούν τους νεοσυντηρητικούς ως παρεμβατιστές και αδύναμους στα μεγάλα κυβερνητικά προγράμματα, οι παλαιοσυντηρητικοί απαντούν ότι η αντίθεσή τους στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό δεν μπορεί να εξισώνεται ως αντισημιτική άποψη. Αντιθέτως, πολλοί απ' αυτούς υποστηρίζουν το δικαίωμα του Ισραήλ να αυτοπροσδιορίζεται εθνικά σύμφωνα με τον εβραϊκό του χαρακτήρα.

Επειδή έχουν μια πραγματιστική αντίληψη στο ότι ο απομονωτισμός είνια μια μη πρακτική τακτική που δίνει στον κόσμο οικονομική ανεξαρτησία, οι παλαιοσυντηρητικοί κατηγορούνται ότι προωθούν τον πασιφισμό. Στην πραγματικότητα, πιστεύουν ότι ο πασιφισμός εξυπηρετεί μόνο για να αποδυναμώνει την εθνική ασφάλεια. Ο πραγματικός του στόχος στην θέλησή τους να κρατηθούν μακριά από εξωτερικές διαμάχες δεν είναι απαραίτητα να κρατήσουν την ειρήνη, αλλά να προστατέψουν τα αμερικανικά συμφέροντα.

Πολιτική παρεμβατικότητα

Ένας από τους πιο σημαίνοντες πολιτικά της παλαιοσυντηρητικής πτέρυγας είναι ο Patrick Buchanan, ιδρυτής του περιοδικού "ο Αμερικανικός Συντηρητισμός". Ο Buchanan επηρεάστηκε αρκετά από την έκδοση του Rockford Institute "Chronicles: A Magazine of American Culture". Ακόμη ένας σημαντικό παλαιοσυντηρητικός ήταν ο πολιτικός σχολιαστής Robert Novak.

Παρόλο πάντως που μέρος της παλαιοσυντηρητικής ιδεολογίας έχει διεισδύσει στο Κογκρέσο, λίγοι είναι οι παλαιοσυντηρητικοί πολιτικοί που βρίσκονται στην ενεργό πολιτική των Η.Π.Α.

(μεταφορά στα ελληνικά με ορισμένες προσθήκες, κειμένου του Justin Quinn για τον Παλαιοσυντηρητισμό)