Η Γραμμή τραβήχτηκε

Αρκετά με τις πολιτισμένες κουβέντες. Τελικά για να καταλάβουν όλα αυτά τα σκουλήκια που κατοικοεδρεύουν στην πατρίδα των λίγων Ελλήνων πρέπει να χρησιμοποιηθούν τα χέρια μας και εφόσον τα χέρια μας έμειναν ορφανά από κασμά, από σφυρί , από ο,τιδήποτε θα έκανε αυτή την χώρα να μπορεί να σηκωθεί όρθια με καθαρή παραγωγή και δημιουργία, είναι καιρός να χρησιμοποιηθούν για την δεύτερη χρήση που τους δόθηκαν από την Φύση: Την βία εναντίον όσων περνούν την διαχωριστική γραμμή της ατομικής αξιοπρέπειας, της ατομικής επιβίωσης αλλά και της προσωπικής δικαιοσύνης. 

Το αλάνθαστο φίλτρο ήταν αυτή η οικονομική πτώχευση της χώρας. Με μία χωρίστηκαν τα ξερά από τα χλωρά. Μέσα σε λίγους μήνες, με αποκορύφωμα τις τελευταίες ημέρες, είδαμε όλοι τι λαός είναι οι Νεοέλληνες. Έχουν μεταλλαχθεί τόσο από τον πασοκικό ιό που το μόνο που έχει αξία για αυτούς είναι η τσέπη τους και το τι θα χάσουν σε ατομικό επίπεδο. Είναι μπασμένοι σε μία δεκάδα κόμματα που ανήκουν καθαρά στο σύστημα και κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Δεν υπάρχει ουδεμία εξαίρεση. Όλα στο κόλπο και οι ψηφοφόροι να ρίχνουν νερό στο μύλο του συστήματος κρυμμένοι πίσω από δήθεν ιδεολογίες και εξεγέρσεις για γέλια. Τα μεν να κάνουν κολιγιά με τους κατακτητές, τα δε να κάνουν αντίσταση ζητώντας θρασύτατα εκλογές βασισμένες σε ένα πολιτικό και εκλογικό σύστημα που θα φέρει τα πράγματα σε χειρότερη κατάσταση από ό,τι είναι σήμερα, απλά για να μπουν κι άλλοι προδότες στο παιχνίδι του ξεπουλήματος. Σε χειρότερη κατάσταση από σήμερα διότι θα έχει γίνει και η αποσυμπίεση της οργής ακόμα και των εκατομμυρίων σκουληκιών που αυτό που δεν θέλουν να χάσουν είναι η ήσυχη βολεμένη και ξεπουλημένη τώρα πια ζωούλα τους. 

Πολιτισμός τέλος για τους ελάχιστους που τελικά στην γωνία ήταν καθ όλη την εξέλιξη της ιστορίας αυτής της χώρας. Που μόνο στα δύσκολα τούς καλούσαν να μπουν μπροστά, διότι ακουμπούσαν την ευαίσθητη χορδή που λέγονταν Πατρίδα. Για αυτούς τους λίγους Πατρίδα πλέον είναι ό,τι κουβαλάνε μέσα τους και όχι τα τετραγωνικά ακινήτων, χωραφιών και ό,τι άλλο μετριέται με παράδες. Η πατρίδα ποτέ δεν είχε τσέπες ακριβώς όπως ο θάνατος και ίσως γι’ αυτό όσοι την λατρεύουν δεν λογαριάζουν και τον θάνατο. 

 Αλληλεγγύη τέλος διότι, μικρέ, αισχρέ μικράνθρωπε, η εξουσία που πρέπει να πατηθεί κάτω σαν το σκουλήκι είσαι ο διπλανός μου που ξεπουλάς τα πάντα για το τομάρι σου δηλώνοντας οπαδός οποιουδήποτε κόμματος. Εσύ της διπλανής πόρτας και εσύ του διπλανού γραφείου. Τώρα δεν ξέρω απλά ποιος είσαι αλλά και τι είσαι. Είσαι ο εχθρός μου που χρόνια την είχες δει πασάς και πάσαρες προσωπείο δημοκρατικού. Εσύ που ακόμα και τώρα στον πάτο του βαρελιού που βρισκόμαστε προσπαθείς να βρεις κεφάλι να πατήσεις κι ας είναι και του παιδιού σου. 

Δημοκρατία τέλος διότι δεν είναι ψυχικά ανεκτό όταν χίλιοι είναι ηλίθιοι να πρέπει να γίνει και ο ένας που διαφέρει ίδιος με εσάς επειδή αυτό ορίζει το σύστημα. Τέλος για αυτή την μισητή δημοκρατία σου που την εκμεταλλεύθηκες σαν να ήταν πουτάνα και την έκανες ό,τι γούσταρε το άρρωστο μυαλό σου. Από εδώ και στο εξής ο καθείς από μονάχος. Οι μάχες που θα δοθούν θα είναι σκληρές και ανελέητες. Κι αν θεωρείς ότι είσαι άθραυστος λόγω της κομματικών σου συμμάχων και αθάνατος λόγω των πουγκιών τα οποία γέμιζες λαίμαργα και ελπίζεις ακόμα να γεμίσεις, να γνωρίζεις τούτο: Καταβάθος είσαι πιο μονάχος από όλους τους λίγους μοναχικούς, αφού πατρίδα δεν έχεις να υπερασπιστείς.

δημοσιεύτηκε από Simple Man

Χρεοκοπία του αγοραίου

του Κώστα Γεωργουσόπουλου*

Τώρα που η παγκόσμια οικονομική κρίση έδειξε τη σαθρότητα και εντέλει την τραγική γελοιότητα της παγκοσμιοποίησης, αποκάλυψε σ' όλη την βλακώδη γυμνότητά του το μεταμοντέρνο ιδεολόγημα, σ' όλο το εύρος του, στην πολιτική, την οικονομία, τα ήθη, τη μόδα και βέβαια την τέχνη. 

Αυτό που πομπωδώς ονομάστηκε και πριμοδοτήθηκε από συμμορίες συμφερόντων, εμπόρους ιδεών, αξιών και μεθόδων, που χρηματοδοτήθηκε με πακτωλούς χρημάτων από δημόσια και ιδιωτικά κεφάλαια και ιδρύματα, έσκασε με πάταγο σαν αποκριάτικο μπαλόνι. 

Ποιος αλήθεια θα πίστευε πριν από τριάντα χρόνια, που κάποιοι επιτήδειοι το φούσκωναν αυτό το μπαλόνι, ότι σήμερα θα ακούγαμε από επίσημα χείλη πως η περιθωριακή Ελλάδα θα γινόταν ωρολογιακή βόμβα που απειλεί να τινάξει όχι, λέει, την ευρωπαϊκή, αλλά και την παγκόσμια οικονομία στον αέρα. Και όλα τα προϊόντα του παγκόσμιου εμπορίου και του πολιτισμού. 

 Για σκεφτείτε, ω συνέλληνες, τη δεκαετία του '60 δυο-τρεις ελληνικές εταιρείες δισκογραφίας στήριξαν την επανάσταση του ελληνικού τραγουδιού. Και δεν ήταν μόνο ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος, ο Μαρκόπουλος, ο Μαμαγκάκης, ο Κουνάδης, ο Λεοντής και από κοντά οι νεότεροι (Σπανός, Κουγιουμτζής, Λοΐζος, Μικρούτσικος, Σπανουδάκης, Κουρουπός, Τόκκας, Κραουνάκης, Καραΐνδρου κ.ά.), ήταν και αναβίωση με άλλες προδιαγραφές, πολιτισμικού φαινομένου και όχι περιθωρίου, του ρεμπέτικου. Μένω σε κείνη την άνθηση, μοναδική στα ευρωπαϊκά χρονικά, αφού για πρώτη και τελευταία φορά ένας λαός ερωτεύτηκε, γλέντησε, διαδήλωσε και συνόδεψε και τους αδικοσκοτωμένους συμπολίτες του αλλά και τους μεγάλους ποιητές του με στίχους μεγαλοφυών ποιητών, ντυμένους με μουσικές βγαλμένες από τα έγκατα της ελληνικής διαχρονίας των ήχων και των ρυθμών.

 Τώρα το πολυεθνικό παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο ρυθμίζει την ελληνική δισκογραφία και τα πάντα έχουν νεκρώσει. Πού να ξεμυτίσει ένα νέο ταλέντο, ποιος τεχνοκράτης αλλοδαπός θα εμπιστευθεί τον νέο Μούτση και τον νέο Γκάτσο, να του ανοίξει τον δρόμο για την καινούργια ευαισθησία, όπως έγινε πριν από σαράντα χρόνια. 

 Τώρα κυριαρχεί είτε το χυδαίο έκτρωμα ή οι «μεταγραφές» ξένων τάχα μου σουξέ, και βέβαια τα ξένα, κυρίως αγγλόφωνα προϊόντα της παγκοσμιοποιημένης ενιαίας και ομοιόμορφης μόδας μιας χρήσεως . 

Ακόμη και μέσα στη δικτατορία βλέπαμε στο σινεμά τσέχικα, ουγγαρέζικα, ιαπωνικά, σουηδικά φιλμ. Πού είναι τώρα η ένδοξη σχολή του ιταλικού κινηματογράφου; Κάποτε χαρήκαμε με έξοχες δουλειές σπουδαίων ελλήνων κινηματογραφιστών διασκευασμένα μυθιστορήματα (Παπαδιαμάντης, Καραγάτσης, Ραγκαβής, Ξενόπουλος, Τερζάκης, Κοτζιάς, Χατζηαργύρης, Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος κ.ά.) στην τηλεόραση. Την κρατική. Και όταν άνοιξε η οδός της ιδιωτικής, αντί να ανέβει ο πήχης της ποιότητας και του ανταγωνισμού, τα πάντα παρέσυρε στη γλίτσα η μπερλουσκονική γκριμάτσα του λαϊκισμού. Ετσι σήμερα, με μοναδικό κριτήριο το κόστος μιας παραγωγής, το ελληνικό λαϊκό κοινό που έβλεπε άλλοτε την «Αστροφεγγιά» ή τον «Χριστό ξανασταυρώνεται» τρώει στη μάπα τούρκικα σίριαλ ανώτερα σε ποιότητα παραγωγής (εκτός εξαιρέσεων) από τα ελληνικά.

Δεν έχω τίποτε με τη μέτρια αγγλίδα συγγραφέα του «Νησιού», την τύχη της βρήκε, αλλά χωρίς την παγκοσμιοποίηση η Σπιναλόγκα είχε τρία ελληνικά βιβλία καλύτερα από το δικό της για να αξιοποιηθούν: το «Γη και νερό» του Αμποτ, της Γαλάτειας Καζαντζάκη και το ντοκουμέντο του Θέμου Κορνάρου «Σπιναλόγκα». Είχαμε σ' αυτόν τον τόπο δεκαπέντε μετά τον Καμπανέλλη έξοχους θεατρικούς συγγραφείς και η ελληνική δραματουργία άνθησε και φούντωσε σε δύσκολους καιρούς από το 1956 έως τη χούντα και κατά τη διάρκειά της και λίγο μετά. Ύστερα πάπαλα. Πέρασε κι εδώ η μόδα της παγκοσμιοποιημένης αισθητικής: καταφυγή στη λογοτεχνία, μονόλογοι μικρού κόστους και κατά κανόνα επιλογή πεζών που έχουν απαλλαγεί από πνευματικά δικαιώματα! Διεθνής μόδα λαμογιάς. 

Δεν θέλω να μιλήσω διεξοδικά για τον μεταμοντερνισμό στην πολιτική και στην οικονομία. Εξάλλου στη βάση όλων των μορφωμάτων που μας ταλανίζουν βρίσκεται η οικονομία. Διότι από τη στιγμή που όλα, ακόμα και τα ήθη, οι τέχνες, οι ιδέες μπήκαν στο χρηματιστήριο και οι μετοχές τους ανεβοκατεβαίνουν στις αγορές του παγκόσμιου χωριού ανάλογα με τη ζήτηση και από τη στιγμή που η ζήτηση είναι κατευθυνόμενη, χειραγωγούμενη μέσω των διεθνών μονοπωλίων διαχείρισης των πνευματικών προϊόντων, όλα είναι πραμάτεια και το μόνο που μετράει είναι η αγοραία τους τιμή. 

 Ο Σεφέρης το 1931 έβγαλε τη «Στροφή», την πρώτη του ποιητική συλλογή, σε τριακόσια αντίτυπα. Και όμως εκείνο το βιβλίο ανέτρεψε μια ολόκληρη παράδοση ποιητικού γούστου. Τα μονόφυλλα του Καβάφη τάραξαν την εποχή τους και αμφισβήτησαν μια ολόκληρη ποιητική αθηναϊκή γενιά. Ο Σεφέρης, ο Τερζάκης, ο Τσαρούχης, ο Βάρβογλης, ακόμη και ο νεοελληνικός υπερρεαλισμός κατηγορήθηκαν από τους υπαλλήλους των ξένων πανεπιστημίων που επιχορηγούνται από μισελληνικά κεφάλαια ως εθνικιστές, ελληνοκεντρικοί(!). Είναι οι ίδιοι κύκλοι που ενώ κατηγόρησαν και λοιδόρησαν την «ελληνικότητα», έριξαν χρήματα για να διαδώσουν την πιο γελοία «θεωρία» που σκαρφίστηκε ποτέ βλαξ: ότι ο ελληνικός αρχαίος πολιτισμός ήταν αφρικανικός νέγρικος πολιτισμός και η Αθηνά ήταν μαύρη! 

 Η παγκοσμιοποίηση πέθανε και τη δολοφόνησαν ψυχρά και συστηματικά όσοι τη δημιούργησαν για όσο χρόνο τη χρειάζονταν, αυτές οι διαβόητες Άρπυιες, οι Αγορές, που σαν τις μάγισσες του Μάκβεθ χειραγώγησαν και φαντασίωσαν όλες τις πολιτικές μετριότητες που κυβέρνησαν τον κόσμο τα τελευταία χρόνια. Τους υποσχέθηκαν το βασίλειο με κριτήριο τη δολοφονική τους επιτήδευση. 

Πάντως προσωπικά χαίρομαι να βλέπω να παζαρεύονται όσο-όσο τα ομόλογα του θεατρικού μεταμοντερνισμού και να ανταλλάσσονται με μαρουλόφυλλα. 

 *δημοσιεύτηκε στο Βιβλιοδρόμιο στο φύλλο της 26/11/2011

Δεξιά συσπείρωση στη Νέα Δημοκρατία ενάντια στο Μνημόνιο

Αυτό που περίμεναν καιρό σαν αντίδραση στη Νέα Δημοκρατία συνέβη με ένα γλέντι με μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις.


ρεπορτάζ του Ν. Χιδίρογλου στην Ελεύθερη Ώρα
Tρικούβερτο αντιμνημονιακό γλέντι από στελέχη της (τάσης της λαϊκής δεξιάς της) ΝΔ, στην ταβέρνα «Αντιμνημόνιο» (όπου τραγουδά η… «Αντιμνημονιακή Κομπανία»), στον Άγιο Δημήτριο. Οι παριστάμενοι, συνέλεξαν ένα σεβαστό ποσό για το «χαμόγελο του παιδιού», θυμήθηκαν τα παλιά, άκουσαν τη Γιάννα Βραχνού και τον Κώστα Γαλάνη να τους τραγουδούν «μύρισε θυμάρι και βασιλικός» και πέρασαν μια χαρά, υπό τα βλέμματα συναδέλφων του πολιτικού ρεπορτάζ που είχαν κληθεί αλλά και αναγγείλει την εκδήλωση.

Σημειωτέον: είχε ξεκαθαριστεί εξ αρχής και με διάφορους τρόπους, ότι η παρουσία βουλευτών δεν ήταν επιθυμητή… Και η επιθυμία αυτή, έγινε σεβαστή.

Ονόματα σύμβολα για τους «γαλάζιους»

Ποιοι τα οργάνωσαν όλα αυτά: ο επιχειρηματίας Γιώργος Αναγνωστάκος, η παλιά «ψυχή» της ΔΑΠ, ο Γιάννης Μανώλης, ο Νίκος Κουτσιούκης, γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ και Πρόεδρος της ΔΑΚΕ Ιδιωτικού Τομέα, ο Ηλίας Ηλιόπουλος, γενικός γραμματέας της ΑΔΕΔΥ και Πρόεδρος της ΔΑΚΕ Δημόσιου Τομέα και ο Πέτρος Τζώρτζης, μέλος της ΠΕ της ΝΔ.

Παρόντες ήταν από τη ΝΔ, ο διευθυντής του Γραφείου Τύπου του κόμματος, Γιώργος Μουρούτης, ο διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου του Αντώνη Σαμαρά, Κωνσταντίνος Μπούρας, ο γραμματέας Οργανωτικού Κώστας Ζωντανός και πολλοί άλλοι.

Από τα σπλάχνα του λαού η Λαϊκή Δεξιά

Στη βασική ομιλία που εκφώνησε ο Γιώργος Αναγνωστάκος, ο οποίος καταχειροκροτήθηκε, υπογράμμισε στην αρχή της ομιλίας του, ότι «η Λαϊκή Δεξιά είναι γέννημα θρέμμα της κοινωνίας, είναι σπλάχνο από τα σπλάχνα του λαού» και απευθυνόμενος και στους πατριώτες από χώρους με άλλες ιδεολογικοπολιτικές καταβολές που ήσαν παρόντες (όπως πχ ο Γιάννης Χατζηαντωνίου), τόνισε ότι «με τους περισσότερους από σας βρεθήκαμε σε πλατείες και σε δρόμους σε συγκεντρώσεις και σε πορείες, σε ειρηνικές πολιτικές λαϊκές εκδηλώσεις και διαδηλώσεις, ενάντια στο μνημόνιο και στην κυβερνητική πολιτική του ΠΑΣΟΚ.

Μας ένωσαν και μας ενώνουν οι αρχές μας κι οι ιδέες μας και η αταλάντευτη στάση μας, απέναντι σε μια εθνοκαταστροφική πολιτική». Και συνέχισε: «την ταυτότητα του λαϊκοδεξιού την παίρνεις στις πλατείες και στους δρόμους, στους αγώνες, στους εργασιακούς χώρους, στα σχολεία, στα συνδικάτα, στις γειτονιές, στους χώρους αντιπαράθεσης, στους χώρους της δουλειάς και της παραγωγής.

Είναι τίτλος πολιτικής τιμής κι αξίας, βαρύ πολιτικό ένσημο, που κερδίζεται με χρόνια, συνέπεια και αγώνες και δεν κυκλοφορεί σε κομματικές μπουτίκ, σε προστατευόμενους και φυλασσόμενους χώρους και σε κοσμικές εκδηλώσεις life style. Για όλους εμάς Λαϊκή Δεξιά σημαίνει συμμετοχή στην κοινωνία, σημαίνει εργασία, σημαίνει αρχές, σημαίνει παραγωγικές δυνάμεις, σημαίνει αγάπη για την πατρίδα και το Έθνος.

Γιατί Λαϊκή Δεξιά και Πατριωτικές Δυνάμεις είναι οι δύο όψεις ενός νομίσματος, είναι έννοιες ταυτόσημες, είναι ιστορία και παράδοση, είναι η πολιτική διαθήκη των προηγούμενων γενιών του Έπους του 1940, της Εθνικής Αντίστασης, των πατριωτικών δυνάμεων».

Υπέρ ηγεσίας

«Η μοίρα το ‘φερε και στη δεύτερη αυτή στιγμή επέλασης του καθεστώτος ΠΑΣΟΚ-ΔΝΤ, εμείς να ‘μαστε εδώ μπροστά ζωντανοί, αποφασισμένοι κι έτοιμοι.

Κι η λαϊκή απαίτηση τα ‘φερε αρχηγός της ΝΔ να βρίσκεται μετά από μια πρωτόγνωρη πλατειά δημοκρατική συμμετοχική διαδικασία πάνω από 800.000 φίλων της ΝΔ, ο Αντώνης Σαμαράς, ένας άνθρωπος που με παρρησία δήλωσε ότι συμμερίζεται τις κοινές αρχές αυτές της Λαϊκής Δεξιάς, αναλαμβάνοντας ένα βαρύ φορτίο ευθύνης από τη βάση της ΝΔ», είπε ο Γιώργος Αναγνωστάκος.

Να πληρώσουν οι ένοχοι

«Όλοι εμείς της Λαϊκής Πατριωτικής Δεξιάς από την πρώτη στιγμή είπαμε δυνατά και χωρίς κανένα δισταγμό ΟΧΙ στο μνημόνιο. Όλοι εμείς στηρίξαμε την ομολογουμένως δύσκολη αυτή απόφαση του Προέδρου της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά, όταν Ευρωπαίοι εταίροι και φίλοι και συναγωνιστές μας μέσα στη ΝΔ λοξοκοίταζαν, πίεζαν και χαμογελούσαν κοιτάζοντας προς το ΔΝΤ και το μνημόνιο».

Και υπενθυμίστηκε στο ΠΑΣΟΚ, ότι η Λαϊκή Δεξιά, ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ: «Για την παταγώδη αποτυχία του μνημονίου που και οι ίδιοι οι πρωτομάστορές του  παραδέχονται, υπάρχουν ευθύνες. Και πρέπει να αποδοθούν. Δεν αγιοποιούνται και δεν καθάρονται οι επίδοξοι διάδοχοι στο ΠΑΣΟΚ να ομολογούν την αποτυχία τους, και να μη φταίει κανείς τους. Οι υπεύθυνοι πρέπει να πληρώσουν. Σ’ αυτή τη χώρα δεν θα πληρώνουν μόνο οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι, οι αδύναμοι και η νέα γενιά που ξενιτεύεται».

Αποκρούουν τα ψέματα του συστήματος

«Τους απαντάμε ότι στους δρόμους και τις πλατείες ενάντια στο μνημόνιο δεν ήταν και δεν είναι οι συντεχνίες. Ήταν και είναι ο λαός», είπε ο Γιώργος Αναγνωστάκος εκ μέρους της Αντιμνημονιακής Οργανωτικής Επιτροπής και συνέχισε απτόητος λέγοντας ότι «για όλους εμάς το Μνημόνιο σημαίνει Εθνική υποταγή, κοινωνική εξαθλίωση, βάρη και χαράτσια σε βάρος του λαού, απώλεια των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, κερδοσκοπικά παιχνίδια του διεθνούς παρασιτικού κεφαλαίου σε βάρος της πατρίδας μας, λουκέτα, ανεργία και απόγνωση.

Και το Μνημόνιο αυτό, όπως κι αν λέγεται είτε Μνημόνιο Ι είτε ΙΙ, είτε όπως αλλιώς, είμαστε αποφασισμένοι όχι μόνον να μην το δεχτούμε αλλά και να το πολεμήσουμε. Κι αυτό είναι το μήνυμά μας προς όλους τους παραλήπτες  και προς όλες τις κατευθύνσεις. Είναι η δική μας κόκκινη γραμμή. Εμείς δωσίλογοι δεν θα γίνουμε ποτέ».

Η Διαφθορά στα κόμματα

Του Σάββα Καλεντερίδη*







Η Ντόρα Μπακογιάννη, ως πολιτικό πρόσωπο είναι το σύμβολο του νεποτισμού και της αναξιοκρατίας, ενώ το όνομα της ίδιας και του αδελφού της, Κυριάκου, είναι ταυτισμένο με την υπόθεση της SIEMENS, όχι μόνο λόγω τηλεφωνικών κέντρων, λοιπών ηλεκτρικών συσκευών και όμορων οικοπέδων! Παρόλα αυτά, η κυρία Μπακογιάννη και το κόμμα της, το οποίο, παρά την αρνητική στάση των ψηφοφόρων προς τα μεγάλα κόμματα, δημοσκοπικά δείχνει ότι δεν μπαίνει στη βουλή, τις τελευταίες ημέρες έκανε ίσως την πιο ενδιαφέρουσα πολιτική πρόταση.

Μια πρόταση που αν γίνει αποδεκτή και υλοποιηθεί, είναι δυνατόν να οδηγήσει στην κάθαρση το πολιτικό τοπίο, που άνετα θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς «βούρκο», στον οποίο έχει παγιδευτεί η χώρα και το έθνος. Μιλάμε για την πρόταση της κ. Μπακογιάννη να απαγορευθεί η δανειοδότηση των κομμάτων από τις τράπεζες με νομοθετική ρύθμιση.

Θα πει κανείς ότι ίσως η κ. Μπακογιάννη έχει αποταμιεύσει λεφτά από την εργασία της, με τα οποία θα χρηματοδοτήσει το δικό της κόμμα, και γι’ αυτό κάνει αυτήν την πρόταση. Ανεξάρτητα από τα κίνητρα της προέδρου -άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου γαρ- εμείς οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η πρόταση είναι άκρως ενδιαφέρουσα και θα ήταν ακόμα πιο εθνοφελής αν ζητούσε την πλήρη απαγόρευση των κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό. Και θα εξηγήσουμε παρακάτω γιατί.

Για την αθλιότητα αυτή, ούτε μια παραίτηση. Τί μπορεί να περιμένει η ελληνική κοινωνία, όταν οι δωρολήπτες της SIEMENS έχουν το θράσος να θέλουν να παίξουν ακόμα το βρώμικο ρόλο που έπαιζαν επί χρόνια στις πλάτες των Ελλήνων φορολογουμένων;

Πάντως, ως αποτέλεσμα της παραπάνω πρότασης-καταγγελίας, είδαμε με χαρά οι αγρίως φορολογούμενοι Έλληνες, ότι επιτέλους φιλοτιμήθηκε ο οικονομικός εισαγγελέας κ. Γρηγόρης Πεπόνης, ο οποίος διέταξε τη διενέργεια προκαταρκτικής έρευνας για να διαπιστωθεί, μεταξύ άλλων, εάν τα δάνεια είναι επισφαλή, αφού δεν είναι βέβαιο ότι τα κόμματα θα εξακολουθήσουν να επιχορηγούνται μελλοντικά ή ότι το ύψος των επιχορηγήσεων θα παραμείνει αμετάβλητο. Να σημειωθεί ότι τα κόμματα λαμβάνουν δάνεια από τράπεζες με εγγύηση τις μελλοντικές κρατικές επιχορηγήσεις.

Φυσικά, οι Έλληνες φορολογούμενοι θα ήμασταν περισσότερο ευτυχείς αν ένας εισαγγελέας είχε παρέμβει εγκαίρως στην Proton Bank και τις επισφαλείς δανειοδοτήσεις του επιχειρηματικού ομίλου, ο ιδιοκτήτης του οποίο ήλεγχε την ως άνω τράπεζα, πριν κρατικοποιηθεί, φορτώνοντας στις πλάτες της δύσμοιρης Ελλάδας ένα δισεκατομμύριο ευρώ. Να σημειωθεί ότι το ύψος των δανειοδοτήσεων του ως άνω ομίλου από άλλες τράπεζες αγγίζει το ένα δισεκατομμύριο ευρώ. Με άλλα λόγια, αν είχε επέμβει εγκαίρως ο εισαγγελέας ή αν έπρατταν σωστά τη δουλειά τους οι κρατικοί λειτουργοί που είναι εντεταλμένοι για τον έλεγχο των τραπεζών, σήμερα θα υπήρχαν στα άδεια ταμεία της χώρας δυο δισεκατομμύρια ευρώ. Και αυτό μόνο από μια περίπτωση.

Είπαμε παραπάνω ότι θα ήταν περισσότερο εθνοφελής η πρόταση της κυρίας προέδρου, αν πρότεινε την απαγόρευση της χρηματοδότησης των κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό. Να εξηγήσουμε γιατί.

Γιατί η χρηματοδότηση των κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό έγινε με σκοπό την οικονομική ανεξαρτησία των κομμάτων και τη θωράκισή τους από το λεγόμενο πολιτικό χρήμα, που είναι η βασική συνταγή της διαφθοράς. Δηλαδή, ο νομοθέτης θεώρησε ότι τα κόμματα, λαμβάνοντας παχυλές χρηματοδοτήσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό, θα κλείσουν ερμητικά τις πόρτες τους στους επιχειρηματίες και τα επιχειρηματικά συμφέροντα, και έτσι οι πολιτικοί θα είναι σε θέση να επιδοθούν απερίσπαστοι στον πόλεμο εναντίον της διαφθοράς. Γιατί ας μη γελιόμαστε, η διαφθορά είναι η βασική αιτία της καταστροφής της χώρας.

Όμως, τί κρίμα, η πραγματικότητα διέψευσε τον νομοθέτη, αφού τα κόμματα κράτησαν όλες τις πόρτες ανοικτές. Και αυτή από την οποία έμπαιναν τα λεφτά της κρατικής χρηματοδότησης, και τις άλλες πόρτες, από τις οποίες έμπαιναν τα αργύρια της προδοσίας της χώρας, όπως το δώρο της SIEMENS στο ΠΑΣΟΚ, για το οποίο κανένας εισαγγελέας δεν έπραξε τα δέοντα, τουλάχιστον σύμφωνα με αυτά που γνωρίζουμε δημόσια!

Έτσι, αντί τα κόμματα να είναι ζωντανοί οργανισμοί, στελεχωμένοι με τα καλύτερα μυαλά και τους πιο ηθικούς και αδιάφθορους πολιτικούς, για να οδηγήσουν τη χώρα στο δρόμο της προόδου και της αξιοπρέπειας, κατήντησαν να είναι -στην καλύτερη περίπτωση- μηχανισμοί που απλά καταναλώνουν τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων, χωρίς κανέναν έλεγχο με βάση το δημόσιο λογιστικό, αφού πρόκειται για δημόσιο χρήμα.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, τα κόμματα και οι συγγενείς πρώην πρωθυπουργών, έκαναν και τα περίφημα ιδρύματα, τα οποία διεκδικούν και λαμβάνουν κι αυτά αξιόλογα ποσά από τον κρατικό κορβανά, για να φιλοξενούν και να χρηματοδοτούν εκείνους που δεν «χωρούν» στο υπαλληλικό προσωπικό των κομμάτων. Για επιστημονικό έργο, ούτε λόγος, αφού διαφθορά, ανηθικότητα και επιστημονικό έργο, δεν χωρούν κάτω από την ίδια στέγη.

Με άλλα λόγια, τα κόμματα και τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών, στην από κάθε άποψη πτωχευμένη Ελλάδα μας, αντί να είναι η κινητήριος δύναμη της προόδου, της ηθικής και της ευημερίας, έχουν μετατραπεί σε μηχανισμούς γέννησης και αναπαραγωγής της διαφθοράς. Για όσους βιαστούν να μιλήσουν για ισοπέδωση, καλό είναι να ρίξουν μια ματιά στην πιο κατεστραμμένη οικονομία, την πιο υποβαθμισμένη παιδεία και το πιο διεφθαρμένο κράτος της Ευρώπης, «επιτεύγματα» που οφείλονται στους πολιτικούς και τα κόμματα και σε κανέναν άλλον.

Επειδή η ελπίδα δεν τελειώνει ποτέ και επειδή είναι αδιανόητη η λειτουργία της δημοκρατίας χωρίς κόμματα, σ’ αυτή την εξαιρετικά δύσκολη στιγμή, που διακυβεύεται το μέλλον της πατρίδας και του έθνους, ένα από τα πρώτα πράγματα που θα πρέπει να απασχολήσει τους Έλληνες πολίτες, είναι η λειτουργία και η χρηματοδότηση των κομμάτων. Όταν τα μέλη και οι υποστηρικτές αναλάβουν οι ίδιοι τη χρηματοδότηση των κομμάτων, τότε θα αποκτήσουν το δικαίωμα και τη δυνατότητα να ελέγχουν τον τρόπο λειτουργίας και τη διαφθορά. Αν δεν νικήσουμε το τέρας της διαφθοράς στα κόμματα, δεν θα μπορέσουμε να ελέγξουμε το φαινόμενο στο κράτος και την κοινωνία, και το τέρας θα συνεχίζει να καταβροχθίζει το μέλλον μας.

Θάρσειν χρή!

* Ο Σάββας Καλεντερίδης είναι εκδότης του οίκου Ινφο-Γνώμων

Αυτή τη φορά δεν θα χρειασθούν όπλα

του Στέφανου Κασιμάτη

«Οι άνθρωποι του κέντρου, και προπάντων οι άνθρωποι της Δεξιάς, έχουν συχνά το απίστευτο ελάττωμα να μην μελετούν ή και να μην διαβάζουν καν τα κείμενα της Ακρας Αριστεράς. Ασχολούνται με τα δικά τους κείμενα, με τις δικές τους έριδες». Είναι μια διαπίστωση του Ευάγγελου Αβέρωφ, που διατυπώνεται εν παρόδω στη θαυμάσια –και αδίκως αγνοημένη– ιστορία του της εμφύλιας διαμάχης του 1946 - 49 («Φωτιά και τσεκούρι»). Πάνω από 30 χρόνια αφότου ο Αβέρωφ έγραψε το βιβλίο, αναρωτιέμαι αν η διαπίστωσή του έχει σήμερα οποιαδήποτε αξία. (Εξάλλου, αν διαβάζει κανείς τις ανακοινώσεις της ΔΑΚΕ, δικαιούται να ισχυρίζεται ότι τα κείμενα της Αριστεράς σήμερα τα γράφει η Δεξιά...)

Η Μεταπολίτευση ισοπέδωσε ό,τι είχε αφήσει η χούντα των συνταγματαρχών από την αστική παράδοση του τόπου και, ουσιαστικά, εγκατέστησε στην εξουσία τις αξίες και τις ιδέες της Αριστεράς, που έγιναν η παραδεδεγμένη αλήθεια της εποχής, μεταμορφώνοντας ακόμη και αυτή τη Δεξιά. (Μια Δεξιά, η οποία σήμερα, υπό τον Α. Σαμαρά, έχει καταντήσει να ανταγωνίζεται το ΚΚΕ διεκδικώντας τους ίδιους ψηφοφόρους...) Ετσι είδαμε, λ.χ., τον Κωστάκη Καραμανλή να αυτομαστιγώνεται (μεταφορικώς – πάλι καλά) στη Μακρόνησο ή να εκστασιάζεται από τη σοφία του Χαρίλαου Φλωράκη. Βλέπουμε, επίσης, ότι η ιδιότητα του αντικομμουνιστή –κάτι ταυτόσημο με την ιδιότητα του αντιφασίστα και απολύτως αυτονόητο για οποιονδήποτε δημοκρατικό πολίτη στις χώρες της Δύσης– να εκτοξεύεται πλέον ως εσχάτη κατηγορία από την Αριστερά προς όσους της επιτίθενται καίρια, όπως π.χ. προ καιρού κατά του Θ. Πάγκαλου, ενώ οι υπόλοιποι πολιτικοί των αστικών κομμάτων επιδεικνύουν έναντι της Αριστεράς τον ίδιο –υποκριτικό, ενδεχομένως– σεβασμό που έχουν και για την Εκκλησία. (Εν προκειμένω, ο παραλληλισμός δεν είναι καθόλου υπερβολικός: σκεφθείτε πόσο λίγοι είναι εκείνοι που εφαρμόζουν στην καθημερινότητά τους τις επιταγές της Εκκλησίας, εν σχέσει με εκείνους που αναγνωρίζουν και σέβονται τον θεσμικό ρόλο της...)

Γιατί, λοιπόν, το χρηματοδοτούμενο από τον προϋπολογισμό ΚΚΕ να μην δηλώνει ευθέως ότι δεν αναγνωρίζει το Σύνταγμα και γιατί να μην αρνείται τον έλεγχο στα οικονομικά του; Είναι μια «δημοκρατική» κατάκτησή του, όταν, μπροστά σε αυτή τη συμπεριφορά του, οι πολιτικοί των αστικών κομμάτων το βουλώνουν σεμνοτύφως και παριστάνουν ότι δεν τρέχει τίποτα. Είναι κωμικοτραγικό να έχει σήμερα τέτοια σημαίνουσα θέση η Αριστερά στην κοινωνία, αν το σκεφθείτε. Διότι αν η Ιστορία της χώρας είχε πάρει την κατεύθυνση που επεδίωξε να της δώσει από το 1943 με τα όπλα, στην αυγή του 21ου αιώνα, το μόνο εξαγώγιμο προϊόν που θα είχε η χώρα θα ήταν η Ελληνίδα, η οποία θα ανταγωνιζόταν επαξίως τα παρεμφερή «προϊόντα» του σοσιαλιστικού σχολείου, όπως τη Ρωσίδα, την Ουκρανέζα, τη Μολδαβή κ.ά. Εν τούτοις, από την πλευρά τους, δικαίως νοσταλγούν στο ΚΚΕ τον «ηρωικό Δεκέμβρη του ’44» και δηλώνουν σε δημόσιες εκδηλώσεις ότι μελετούν τα λάθη τού τότε «με σκοπό να γίνουμε πιο ικανοί στην οργάνωση της ταξικής πάλης για την ανατροπή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας» (βλ. «Ριζοσπάστη», 6/12/2011, σελ. 21). Διότι, ενώ το 1936 το ΚΚΕ ήταν ένα κόμμα του 5,75% και των 15 εδρών στη Βουλή των 300, το 1944 παρ’ ολίγο να καταλάβει την εξουσία με τα όπλα.

Είναι πολλές και τεράστιες οι διαφορές μεταξύ της σημερινής εποχής και της δεκαετίας του 1940, όπου το ΚΚΕ σχεδόν έφθασε στον θρίαμβο. Ασφαλώς, δεν υπάρχει ξένη κατοχή –παρά τις ρητορικές μπούρδες της Αριστεράς–, υπάρχουν όμως δύο παράγοντες που ευνοούν την ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας, κατά τρόπο που συμφέρει την Αριστερά. (Το δείχνει άλλωστε και η πρόσφατη δημοσκόπηση της Public Issue). Ο πρώτος είναι η δραματική μείωση του βιοτικού επιπέδου –πλαστού εν πολλοίς και οφειλόμενου κυρίως στην κατασπατάληση του μέλλοντος– λόγω της οικονομικής κρίσης. Ο δεύτερος, τον οποίον εκμεταλλεύεται κατά κόρον η Αριστερά, είναι η πολιτική απουσία, όπως και τότε, της αστικής παράταξης: διαλυμένη μέσα στη χοάνη πολυσυλλεκτικών, λαϊκίστικων κομμάτων, που ανταγωνίζονται ποιο θα προσφέρει την πιο ελκυστική κεϋνσιανή, σοσιαλδημοκρατική πλατφόρμα, η φωνή της αστικής παράταξης έχει εκλείψει.

Δεκέμβριος του 2011, σε μια Ελλάδα, όπου θεωρείται ταμπού η πώληση δημόσιας περιουσίας, όπως και η κατάργηση ηλίθιων νομοθετικών περιορισμών, που λειτουργούν εις βάρος της επιχειρηματικότητας και υπέρ της διαφθοράς του Δημοσίου. Σε μια Ελλάδα όπου ένας υπερευαίσθητος –στα όρια της υστερίας– υπουργός κερδίζει τη μάχη για την απελευθέρωση της πώλησης του βρεφικού γάλακτος (!), ενώ ένας άλλος κοκορεύεται που δεν τον ενοχλεί η τελετουργία της θραύσης των μαρμάρων από τους αναρχικούς. Σε μια Ελλάδα, όπου αν μιλήσεις για τον Τσώρτσιλ, τον Σκόμπι, τον Χόκσγουερθ, όλους αυτούς που έβαλαν πλάτη για να μην γίνει η Ελλάδα ένα είδος «Ριβιέρας του Αδη» στη Σοβιετική Αυτοκρατορία, θεωρείσαι φασίστας – και μόνον οι κομμουνιστές δικαιούνται να θυμούνται και να γιορτάζουν. Μια Ελλάδα, την οποία αυτή τη φορά η Αριστερά δεν θα χρειαστεί να πάρει τα όπλα για να την κατακτήσει. Εχοντας αλώσει το δημοκρατικό σύστημα με την ιδεολογική υπεροχή που της παραχώρησε ηλιθίως η Δεξιά, το μόνο που χρειάζεται είναι να παίρνει τις ψήφους των αδαών...

πηγή: Η Καθημερινή

Άμεση Δημοκρατία ενάντια στην Παγκόσμια Διακυβέρνηση

Του Γιάννη Παναγιωτακόπουλου*

Η Άμεση Δημοκρατία, προβλήθηκε ως ενστικτώδες αίτημα του αγανακτισμένου Ελληνικού Λαού και κυρίως της αγανακτισμένης νεολαίας, στις πλατείες όλης της χώρας, τον Μάιο και τον Ιούνιο που μας πέρασε. Και λέω ενστικτώδες, διότι η λαϊκή διαίσθηση κατανοεί όχι μόνο πως αυτό που ζει είναι μία κατ’ επίφασην «Δημοκρατία» αλλά και πως εκείνο το οποίο του φέρνουν (την περιβόητη «παγκόσμια διακυβέρνηση») θα αποτελέσει μία στυγνή παγκόσμια δικτατορία.

Η επιστροφή στις έννοιες, την φιλοσοφία και το πνεύμα της Αρχαίας Ελληνικής Δημοκρατίας, μας διδάσκει κατ’ αρχήν ένα πράγμα: Πως η Δημοκρατία δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο από άμεση. Διότι η βασική φιλοσοφία της Δημοκρατίας δεν έχει να κάνει τόσο με το δικαίωμα, όσο με την ευθύνη του Ελεύθερου Πολίτη να συμμετέχει «κρίσεως και αρχής». Την εύθηνη δηλαδή του μέλους της Εθνικής κοινότητας, να αποτελεί οργανικό κομμάτι, που προβληματίζεται, εξετάζει, ενεργεί και συναποφασίζει με τα υπόλοιπα μέλη για την κοινή πορεία. Λαμβάνει την ευθύνη της κρίσεως και της αρχής, προκειμένου να απολάβει δίκαια τα καλά ή κακά αποτελέσματα.

Η ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΠΡΩΤΗ ΜΑΖΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΕΝΣΤΙΚΤΟΥ

Η Αθηναϊκή Δημοκρατία θεωρώ πως απετέλεσε την πρώτη μαζική πολιτική έκφραση του Εθνικού Ενστίκτου και θα το εξηγήσω προβάλλοντας τρία βασικά συστατικά της στοιχεία.

Πρώτο είναι αυτό που περιγράψαμε και παραπάνω, το ότι δηλαδή θεσμοθέτησε την ατομική ευθύνη έναντι του συνόλου στο πνεύμα που εξέφρασε αιώνες αργότερα ο Ίων Δραγούμης: «ο καθένας πρέπει να φαντάζεται πως αυτός έχει ολάκερη την ευθύνη και την δύναμη να σώσει το Έθνος».

Η αρχαία Δημοκρατία είχε πάει ένα βήμα παραπέρα. Θεώρησε και θεσμοθέτησε, πως ο κάθε πολίτης υποχρεούται να έχει ολάκερη την δύναμη και την ευθύνη για να σώσει την πόλη του. Ειδ’ άλλως δεν άξιζε να είναι πολίτης και έχανε αυτόν τον τίτλο. Και όταν οι Έλληνες έλεγαν «πόλις» δεν εννοούσαν τον γεωγραφικό τόπο. «Άνδρες γαρ πόλις» έγραφε ο Θουκυδίδης. Η πόλις ήταν το σύνολο των πολιτών, η κοινωνία των πολιτών, η κοινότητα. Η πολιτεία δεν ήταν των Αθηνών (του τόπου) αλλά των Αθηναίων (της κοινότητας των πολιτών). Κάθε πολίτης λοιπόν έπρεπε να συμμετέχει με γνώμονα το κοινό καλό. «Διότι εμείς μόνον, εκείνον που δεν μετέχει στα κοινά της πόλης θεωρούμεν όχι ως φιλήσυχον αλλά ως άχρηστον πολίτην…» λέει ο Περικλής στον «επιτάφιο».

Πρώτο λοιπόν στοιχείο της Δημοκρατίας ήταν η ατομική ευθύνη της συμμετοχής. Δεύτερο στοιχείο ήταν αυτό της συνοχής της πόλης, του σώματος δηλαδή των πολιτών. Δεν νοούνταν πολίτης που να μην κατάγεται από τις δέκα φυλές της Αθήνας. Η Δημοκρατία δημιουργήθηκε στην λογική της «αυτόνομης, αυτόδικης και αυτοτελούς» (Θουκιδίδης) κοινότητας ανθρώπων που μεταξύ τους ίσχυε το «όμαιμον, ομόγλωσσον, ομότροπον, ομόθρησκον». Ο Περικλής το 451π.χ. έδωσε αγώνα για να αφαιρέσει τον τίτλο του πολίτη από δούλους που είχαν πολιτογραφηθεί ως μέλη των δέκα φυλών. Αντίστοιχη προσπάθεια του στρατηγού Θρασυβούλου να πολιτογραφήσει ξένους δούλους, τον οδήγησε σε θάνατο «χωρίς δίκην». Αρέσει δεν αρέσει λοιπόν σε κάποιους, που σφετερίζονται το σύνθημα «άμεση Δημοκρατία» χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει, η πραγματικότητα δεν αλλάζει: Η Αθηναϊκή Δημοκρατία, η πρώτη και πραγματική Δημοκρατία, ήταν μία υπόθεση βασισμένη σε αυστηρά κριτήρια Εθνικής συνοχής.

Τρίτο βασικό στοιχείο είναι αυτό της πειθαρχίας. Ο πολίτης πείθεται να άρχει και να άρχεται. Για τους αρχαίους Έλληνες η έννοια αυτή περιλαμβάνει την πειθώ, διότι δεν νοούταν από ελεύθερους ανθρώπους η τυφλή υποταγή. Ο Έλληνας πειθ-αρχεί, σεβόμενος το κοινό συμφέρον, της κοινότητος καταγωγής και πολιτισμού στην οποία συμμετέχει. Γι αυτό και η οπλιτική φάλαγγα, δεν αποτελούσε δημιούργημα μόνο στρατιωτικό αλλά και πολιτικό.

Αν και με εργαλείο ερμηνείας τον Μαρξισμό στην Τροτσκιστική του ανάλυση, ο Κορνήλιος Καστοριάδης διατυπώνει άψογα την Δημοκρατική πολιτική φιλοσοφία της φάλαγγας:

«…Η τρίτη αιτιακή εξήγηση στηρίζεται στο φαινόμενο της οπλιτικής φάλαγγας. Θεωρεί ότι η δημοκρατία αποτελεί προέκταση στον πολιτικό χώρο του νέου αυτού τρόπου διεξαγωγής του πολέμου, όπου η μάχη δεν είναι “σειρά μονομαχιών”, αλλά σύγκρουση δύο πειθαρχημένων και ενοποιημένων συνόλων οπλιτών.

Η επινόηση, όμως, της φάλαγγας είναι κοινωνικο-πολιτική (και όχι τεχνική): προϋποθέτει την φαντασιακή κοινωνική (πολιτική) σημασία της ισότητας των πολιτικών κοινωνιών ως πολεμιστών, την πραγμάτωσή της στην ενότητα και αλληλεξάρτηση των οπλιτών της φάλαγγας, την εξαφάνιση του “μονομάχου ήρωα”.»

Γι αυτό η έννοια του πολίτη συνδεόταν άμεσα με την έννοια του οπλίτη. Κανένας που δεν είχε περάσει την εκπαίδευση του οπλίτη, ουδείς που δεν είχε ορκιστεί ότι δεν θα «καταισχυνώ τα όπλα τα ιερά» όταν η Πατρίδα τον καλέσει να την υπερασπιστεί, κανείς που δεν ένοιωσε την σημασία της φάλαγγας, την αλληλεξάρτηση του κάθε οπλίτη μέσα στο σύνολο, εκεί που η μισή ασπίδα του διπλανού σου καλύπτει το μισό σου σώμα και αντίστοιχα η δική σου, το μισό σώμα του παραπέρα, δεν θα μπορούσε να αποκτήσει τον τίτλο του πολίτη. Διότι δεν έφτανε μόνο να αποδεχθείς τις ευθύνες ενός πολίτη αλλά και να αποδείξεις πως μπορείς να τις σηκώσεις, με την ίδια πειθαρχία και αυταπάρνηση που σήκωνες την ασπίδα σου και την ένωνες στο σύνολο, ως οπλίτης της φάλαγγας.

Η Δημοκρατία στην αρχαία Αθήνα, προτού παρακμάσει για τους λόγους που επεσήμανε ο Ισοκράτης, απετέλεσε ένα μέσο εκπαίδευσης των γενεών, με σκοπό την τελειοποίηση του ατόμου ως πολίτη, με συνείδηση της ευθύνης του απέναντι στην Πατρίδα και γνώμονα του ατομικού και συλλογικού βίου, την προσπάθεια κατάκτησης της Αρετής. Έτσι συνέτριψαν οι Αθηναίοι τις στρατιές των χρυσοφόρων Μύδων στον Μαραθώνα, έτσι βούλιαξαν τα όνειρα της κυριαρχίας του Ανατολικού δεσποτισμού στα νερά της Σαλαμίνας, έτσι έφτασαν οι αντίπαλοί τους Κορίνθιοι, στα πρόθυρα της κήρυξης του Πελοποννησιακού πολέμου, να τους περιγράφουν στην συνέλευση της Πελοποννησιακής συμμαχίας με τα παρακάτω λόγια:

«Μεταχειρίζονται τα σώματά των εις την υπηρεσίαν της πατρίδος, ως να ήσαν εντελώς ξένα και όχι δικά τους, το πνεύμα των όμως θεωρούν ως το ασφαλέστερον εις την διάθεσιν των όργανον, όπως κατορθώσουν να επιτύχουν κάτι τι άξιον λόγου υπέρ αυτής…

Η εκτέλεσις του καθήκοντος αποτελεί γι αυτούς την μόνην εορτήν, και θεωρούν την ησυχίαν της απραξίας ως μεγαλυτέραν συμφοράν παρά την επίπονον δράσιν» (Θουκιδίδου «Ιστορίες», μετάφραση Ε. Βενιζέλου)

ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΩΝ

Η αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, που εκ των πραγμάτων εφαρμόζεται στις σύγχρονες δημοκρατίες λόγο του όγκου του πληθυσμού που πρακτικά φέρνει κολλήματα στην αμεσότητα, αποτελεί με βάση την αρχαιοελληνική θεώρηση των πολιτευμάτων, ένα κράμα δημοκρατίας και αριστοκρατίας. Οι Έλληνες φιλόσοφοι, από τον Ηρόδοτο, μέχρι τον Ισοκράτη και τον Αριστοτέλη θεωρούσαν τις εκλογές αριστοκρατικό θεσμό, αφού στην δημοκρατία οι εξουσίες κατά το πλείστον κληρώνονταν.

Αν όμως η μετατροπή της πόλης-κράτους σε Έθνος-κράτος, επέβαλε εκ των πραγμάτων την αντιπροσώπευση λόγο της αλματώδους αύξησης του πληθυσμού των πολιτών, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας πως όσο πιο αντιπροσωπευτική γίνεται μία δημοκρατία, τόσο παύει να είναι δημοκρατία.

Επιπλέον, την σύγχρονη κοινοβουλευτική δημοκρατία, που όπως εξηγήσαμε πολιτειολογικά αποτελεί ένα κράμα δημοκρατίας και αριστοκρατίας, αν θέλουμε να την μεταρρυθμίσουμε σε μία πραγματική δημοκρατία των Αρίστων (μία δημοκρατία όπου οι Άριστοι θα εκλέγονται στα αξιώματα), τότε πρέπει να επανεφεύρουμε και να θεσμοθετήσουμε δύο βασικά στοιχεία της αρχαίας Ελληνικής δημοκρατίας:

1)Την αυστηρή αξιολόγηση των πολιτών, αφού σύμφωνα με την Αθηναϊκή Δημοκρατία η απόδοση του τίτλου του πολίτη δεν ήταν καθόλου αυτοδίκαια. Ήταν ένας τίτλος που αφού τηρούσες τα αυστηρά κριτήρια ένταξης στην κοινότητα καταγωγής και πολιτισμού, έπρεπε να τον κατακτήσεις. Στην δημοκρατία δεν νοούνταν αστράτευτοι πολίτες, πόσο μάλλον πολιτικοί. Δεν νοούνταν πολιτογραφήσεις μεταναστών και μεταφερόμενων εποίκων. Δεν νοούταν πολίτης που να μην συμμετέχει στα κοινά (οι πολίτες που απουσίαζαν συστηματικά από την εκκλησία του δήμου έχαναν τα πολιτικά τους δικαιώματα). Δεν νοούταν πολίτης που να έχει δικαίωμα ψήφου, έχοντας καταδικαστεί για ζημιές, κλοπές και καταχρήσεις απέναντι στο δημόσιο ταμείο ή συμφέρον.

Όλα αυτά, αν θέλουμε η δημοκρατία μας να μην παραμείνει παρηκμασμένη, πρέπει να βρούμε τρόπους να τα επανεφεύρουμε και να τα θεσμοθετήσουμε με βάση τα σύγχρονα δεδομένα. Γιατί η βάση της δημοκρατίας είναι ο πολίτης.

2) Την αυστηρή τιμωρία της «εξαπάτησης του λαού». Η Δημοκρατία είναι το αντίθετο της ατιμωρησίας των αρχόντων. Η Αθηναϊκή Δημοκρατία στηρίχτηκε στον νόμο περί «εξαπάτησης του λαού», πράξη η οποία αποτελούσε αδίκημα που επέφερε βαρύτατες ποινές. Ποινές που κυμαίνονταν από αυστηρά πρόστιμα και εξοστρακισμό έως θάνατο. Στην αρχαία ελληνική δημοκρατία δεν νοούνταν νόμοι περί μη ευθύνης υπουργών. Δεν υπήρχαν νόμοι ασυλίας βουλευτών. Δεν νοούνταν σκάνδαλα διασπάθισης του δημόσιου χρήματος, που να παραμένουν για χρόνια ατιμώρητα. Δεν υπήρχε η έννοια της πολιτικής τιμωρίας δια της μη επανεκλογής αλλά μόνον η έννοια της πολιτικής τιμωρίας δια της αυστηρής ποινής.

Στον «Παναθηναϊκό» του λόγο ο Ισοκράτης περιγράφει την προσπάθεια των περισσοτέρων πολιτών να μην αναλάβουν αξιώματα και τίτλους, λόγω των σοβαρών ευθυνών που συνεπάγοντο και της αυστηρής τιμωρίας που θα επέρχετο στην περίπτωση αποτυχίας τους.

Φέρνει γέλια και κλάματα η τεράστια διαφορά του τότε αισθήματος τιμωρίας όσων εξαπατούσαν τον λαό, με το σημερινό αίσθημα πλήρους ατιμωρησίας όσων όχι μόνον τον εξαπατούν, όχι μόνον τον κλέβουν αλλά και συστηματικά τον προδίδουν.

ΙΔΟΥ Η ΡΟΔΟΣ…

Αν θέλουμε να ξαναβρούμε την πραγματική Δημοκρατία πρέπει πρώτα να καταλάβουμε πως αυτή βρίσκεται μακριά από τα αεθνιστικά νεφελώματα της Αριστεράς. Η Δημοκρατία –και καμία Δημοκρατική διακυβέρνηση- δεν μπορεί ποτέ να είναι παγκόσμια. Διότι αυτό το πολίτευμα φτιάχτηκε μέσα στην φιλοσοφία του Έθνους για να λειτουργεί στο Μέτρο και στο μέγεθος της Εθνικής κοινότητας.

Αν θέλουμε να ξαναβρούμε την πραγματική Δημοκρατία, πρέπει να έχουμε το θάρρος να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως Πολίτες. Ευθύνες συμμετοχής στις πολιτικές διαδικασίες, ευθύνες ανάληψης των υποχρεώσεών μας απέναντι στο σύνολο, ευθύνες πειθαρχίας απέναντι στους νόμους που θα απορρέουν από τους πραγματικούς Δημοκρατικούς θεσμούς.

Αν θέλουμε να ξαναβρούμε την πραγματική Δημοκρατία, πρέπει να απομακρύνουμε την σκέψη για αξιώματα, από οποιονδήποτε θέλει να τα χρησιμοποιήσει για λόγους άλλους πέραν του δημοσίου συμφέροντος. Και αυτό γίνεται μόνο με την θεσμοθέτηση της αυστηρής ποινικής –και όχι μόνον της νεφελώδους πολιτικής- τιμωρίας όσων εξαπάτησαν και έβλαψαν τον λαό μας. Διότι κάθε νόμος ατιμωρησίας υπουργών, πρωθυπουργών και δημοσίων αρχόντων, είναι πρώτα από όλα νόμος αντιδημοκρατικός.

Ως γενιά μέχρι τώρα κάναμε το εύκολο: Αγανακτήσαμε με το σάπιο και την παρακμή που μας παρέδωσαν οι προηγούμενες γενιές. Ας αναλάβουμε τώρα να κάνουμε και το δύσκολο: Να βρούμε, να τεκμηριώσουμε και να διεκδικήσουμε ανυποχώρητα την μορφή της νέας Ελλάδος που θέλουμε να χτίσουμε πάνω στα συντρίμμια του καταρρέοντος κατεστημένου τους.

* Ο Γιάννης Παναγιωτακόπουλος είναι Πρόεδρος της Νεολαίας Λαϊκού Ορθοδόξου Συναγερμού