Το φαινόμενο Μητσοτάκη και η μελαγχολία ΣΥΡΙΖΑ

 

Η πολιτική κυριαρχία Μητσοτάκη είναι αδιαμφισβήτητη. Τόσο τα εκλογικά αποτελέσματα όσο και οι δημοσκοπήσεις συνηγορούν στην παντοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη ο οποίος κατάφερε τρεις μεγάλες ανατροπές:

α) Να αποκαθηλώσει τον μέχρι τότε ανίκητο Αλέξη Τσίπρα το 2019 νικώντας τον σε Ευρωεκλογές και Εθνικές Εκλογές.

β) Να αυξήσει την κυριαρχία του, εκμηδενίζοντας τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ το 2023 στις Εθνικές Εκλογές.

γ) Να ευνουχίσει το ΠΑΣΟΚ υιοθετώντας όλο και περισσότερα στελέχη του και τον ΣΥΡΙΖΑ με πολιτικές που δεν είχε το θάρρος να περάσει ως Κυβέρνηση (Γάμος Ομοφυλοφίλων).

Τα παραπάνω είναι εντυπωσιακά αν αναλογιστεί κανείς ότι η Νέα Δημοκρατία μπορεί να συμμετέχει στον εσωτερικό διάλογο τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΠΑΣΟΚ.

 

Αντιαριστερή συγκυρία ή Φαινόμενο Μητσοτάκη;

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της παρέμβασης στο διάλογο της Κεντροαριστεράς είναι το άρθρο του Υπουργού Δικαιοσύνης κ. Γ. Φλωρίδη στην ΕφΣυν, στο οποίο έθεσε το θέμα μιας ιδιότυπης αντιαριστερής συγκυρίας με ραγδαία οπισθοχώρηση όλων των εκδοχών της Αριστεράς όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ευρωπαϊκή και διεθνή κλίμακα. Αυτή η συστημική αδυναμία της Αριστεράς να διαμορφώσει ένα σύγχρονο πλαίσιο και να απαντήσει στα καυτά ερωτήματα που ταλανίζουν τον πολίτη διαμορφώνει μια κατάσταση στην οποία ο πολιτικός χώρας της Αριστεράς να μην μπορεί να συμβαδίσει με τα θέλω της εποχής.

Το φαινόμενο Μητσοτάκη στην Ελλάδα φυσικά δεν μπορεί να παραμείνει απαρατήρητο. Έχοντας καταφέρει να ενσωματώσει στην Κεντροδεξιά παράταξη κορυφαίους Υπουργούς του ΠΑΣΟΚ και στελέχη με αξιόλογη διαδρομή στην Κεντροαριστερά ενώ παράλληλα έχοντας προωθήσει γενναίες τομές που μέχρι πρόσφατα συνδέονταν με βασικά πολιτικά προτάγματα της Αριστεράς, διατηρεί την πολιτική κυριαρχία του σε όλο το δημοκρατικό φάσμα. Στο άρθρο του ο Γ. Φλωρίδης παραινεί (!) την Αριστερά σε αναστοχασμό λέγοντας χαρακτηριστικά ότι το ελάχιστο που απαιτεί μια τέτοια κατάσταση στην Αριστερά είναι η αναγκαιότητα ενός βαθέος και μακροχρόνιου αναστοχασμού για την υπέρβαση του σημερινού εαυτού της.

 

 

 

Αντιδράσεις

Οι αντιδράσεις στο άρθρο Φλωρίδη εστιάζουν στη Φουκουγιαμική του διάσταση περί ραγδαίας οπισθοχώρησης όλων των εκδοχών της Αριστεράς, που κατέστησε τις ιδέες, τις εκφράσεις, τις πρακτικές της, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ευρωπαϊκή και διεθνή κλίμακα, παρωχημένες και θνήσκουσες. Η Έφη Αχτσιόγλου τονίζει ότι η υπαρκτή κοινωνική πραγματικότητα διαψεύδει τους «ψευδοπροφήτες» θέτοντας ως ακροατήριο του πολιτικού της χώρου τους χαμένους της αγοράς, τους «αόρατους».

Φυσικά δεν λείπουν κι εκείνοι που αναπαράγουν το αφήγημα της  κατ’ όνομα «Αριστεράς» (αυτή που, παρότι έχει αποδεχτεί το κεντρικό αφήγημα της κυριαρχίας, εξακολουθεί έτσι να αυτοαποκαλείται) θεωρώντας πως έχει πράγματι εκπνεύσει. Υπολογίζουν στην «πραγματική» Αριστερά, χωρίς όμως περισσότερες λεπτομέρειες. Η «πληθυντική» Αριστερά μεταλλάχθηκε σύμφωνα με τον Τάσο Κωστόπουλο σε δεύτερη Ν.Δ., σημαίνοντας τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Πως θα αντιμετωπιστεί η πρόκληση

Η αντιμετώπιση της πρόκλησης για τον ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί ένα εσωτερικό διάλογο με διάφορες προτάσεις όπως η προγραμματική ενότητα της Αριστεράς με την Κεντροαριστερά και την Οικολογία του πρώην βουλευτή Χάρη Τσιόκα ή τη δημιουργία ενός αντινεοφιλελεύθερου, δημοκρατικού κοινωνικού μετώπου, ένα «Μέτωπο Δημοκρατίας» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ, Διονύσης Τεμπονέρας. Η Νέα Αριστέρα δια της Έφης Αχτσιόγλου προβάλει την ανάγκη να μετατραπεί η οργή, η ματαίωση και η απογοήτευση σε μια θετική, δημιουργική πολιτική δύναμη.

Φυσικά υπάρχουν και άλλες φωνές που θεωρούν ότι υπερεκτιμήσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ ως προς τις πραγματικές του δυνατότητες και ότι χρειάζεται να «αποτσιπροποιηθεί» (Δ. Τερζής στην Εποχή) οδηγώντας το χώρο σε μια ιδιότυπη πολιτική «πατροκτονία» προκειμένου να αναπνεύσει πολιτικά.

Είναι πάντως γεγονός πως η Αριστερά πρώτα και κύρια καλείται να προσδιορίσει τον εαυτό της, να οριοθετήσει τι είναι και τι δεν είναι σε σχέση όχι μόνο με το χθες αλλά με το σήμερα και το αύριο, αν θέλει να καταφέρει να ξεφύγει από τη δίνη των προσωποπαγών σχημάτων και του ηγέτη-μεσσία. Ο Σεβαστάκης μιλά για την «καλομαθημένη Αριστερά» που είχε συνηθίσει να βρίσκεται στο απυρόβλητο.

 

Αριστερή Μελαγχολία

Υπάρχει μια ολόκληρη βιβλιογραφία σχετικά με την Αριστερή Μελαγχολία. Ο Σεβαστάκης θεωρεί πως η μεγάλη στιγμή για την Αριστερά δεν ήρθε μόνο στις επικές φάσεις, αλλά και στις περιόδους του θρήνου. Ενός μακρού και διανοητικά θαρραλέου θρήνου. Μετά τις συνεχόμενες ήττες του 2019 και του 2023  δημιουργήθηκαν οι συνθήκες ενός υπαρξιακού ταρακουνήματος στους κόλπους της Αριστεράς.  Ένα ταρακούνημα που κάποιοι ενδεχομένως ένιωσαν για τα καλά την επομένη του Δημοψηφίσματος του 2015, όταν οι φρούδες υποσχέσεις για έναν διαφορετικό δρόμο από τα Μνημόνια θάφτηκαν ανεπιστρεπτί.

Η εμφάνιση του Στέφανου Κασσελάκη ως νέου Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωσε μια νέα συζήτηση σχετικά με τα χαρακτηριστικά του κόμματος της Αριστεράς καθώς ο νέος Πρόεδρος μοιάζει περισσότερο με τεχνοκράτης CEO ενώ είναι έτοιμος να αλλάξει ακόμα και το όνομα του κόμματος. Με κύριο μοχλό την προσωπική του προβολή ο νέος Πρόεδρος προσπερνά τα εμπόδια της κατεστημένης κατάστασης που παρέλαβε, υποσχόμενος ανάκαμψη.

Όλα αυτά οδηγούν στη διαπίστωση πως η κυβερνώσα Αριστερά στην Ελλάδα βρίσκεται σε περιδίνηση, την ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κληθεί να επιβεβαιώσει την κυριαρχία του και όσους υποστηρίζουν ότι δεν πρόκειται για κάτι παροδικό αλλά για ένα «φαινόμενο».

 

 

Πηγές:

Γ. Φλωρίδης, Αδυναμία αντιπολίτευσης και θνήσκουσα Αριστερά, ΕφΣυν, 09.03.2024 https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/425373_adynamia-antipoliteysis-kai-thniskoysa-aristera

Χ. Τσιόκας, Οι διδαχές του συνεδρίου και το κομματικό αμάρτημα, ΕφΣυν, 11.03.2024 https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/425582_oi-didahes-toy-synedrioy-kai-kommatiko-amartima

Δ. Τεμπονέρας, Οι μικροί Fukuyama και η θνήσκουσα Αριστερά, ΕφΣυν, 12.03.2024

https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/425731_oi-mikroi-fukuyama-kai-i-thniskoysa-aristera

Ζ. Γεωργούλα – Β. Ρόγγας, «Το ζητούμενο είναι να ξανασυναντηθεί η πολιτική με την κοινωνία», Εποχή, 10.03.2024 https://www.epohi.gr/article/49123/to-zhtoymeno-einai-na-xanasynanththei-h-politikh-me-thn-koinonia

Ε. Αχτσιόγλου, Περί θανάτου της Αριστεράς, ΕφΣυν, 13.03.2024 https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/425869_peri-thanatoy-tis-aristeras

Σ. Ι. Σεφεριάδης, Μια απάντηση στον Γ. Φλωρίδη: Οχι υπουργέ, η Αριστερά δεν εξέπνευσε..., ΕφΣυν, 11.03.2024 https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/425571_mia-apantisi-ston-g-floridi-ohi-ypoyrge-i-aristera-den-exepneyse

Τ. Κωστόπουλος, Ο δεύτερος θάνατος του ΣΥΡΙΖΑ, ΕφΣυν, 24.09.2023 https://www.efsyn.gr/themata/kryfa-hartia/405304_o-deyteros-thanatos-toy-syriza

Δ. Σεβαστάκης, Καλομαθημένη «Αριστερά», Η Αυγή, 04.03.2024 https://www.avgi.gr/politiki/479038_kalomathimeni-aristera

Δ. Σεβαστάκης, Θαρραλέος θρήνος, Η Αυγή, 10.03.2024 https://www.avgi.gr/politiki/479622_tharraleos-thrinos

Θ. Τσαλαπάτης, Η Aριστερά και η ήττα, ΕφΣυν, 28.05.2023 https://www.efsyn.gr/nisides/anohyroti-poli/391500_i-aristera-kai-i-itta

Β. Λαμπρόπουλος, Στον αστερισμό της αριστερής μελαγχολίας, Περιοδικό Χάρτης, Σεπτ. 2021, https://www.hartismag.gr/hartis-33/klimakes/ston-asterismo-ths-aristerhs-melagxolias#

Ο Βασιλιάς είναι Γυμνός!

Γράφει ο Πύρρος

Το 2021 δεν ξεκίνησε καλά για την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Οι συνεχείς λανθασμένες αποφάσεις και τα πισωγυρίσματα, με γκάφες, λάθη και ψέμματα οδηγούν πλέον όλους και περισσότερους να πιστεύουν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει χάσει την μπάλα.

Η Εκκλησία διέσυρε την Κυβέρνηση

Η απόφαση της Ιεράς Συνόδου να μην τηρήσει τις αποφάσεις της Κυβέρνησης απέδειξε ότι όποιος έχει πραγματική δύναμη και εξουσία μπορεί να αγνοήσει κάθε απόφαση του κράτους. Ο πρωθυπουργός προκειμένου να μην εκτεθεί περαιτέρω υποχώρησε εγκαίρως κλείνοντας το μάτι στην Εκκλησία να παρανομήσει.

Ο διασυρμός της Κυβέρνησης δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα για το άμεσο μέλλον της Κυβέρνησης καθώς αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά μετά τις παλινωδίες της 17ης Νοεμβρίου ότι οι ισχυρές ομάδες πίεσης μπορούν να κάνουν ο,τι θέλουν.

Το μπλακ αουτ του φθινοπώρου 

Η κυβέρνηση της άνοιξης δεν έχει καμία σχέση με το φθινόπωρο και τον χειμώνα. Με ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις, φάνηκε ότι στην κυβέρνηση χαλάρωσαν και δεν υπήρχε σαφής σχεδιασμός. Η ενός ανδρός αρχή και οι αλλεπάλληλες αλλαγές των μέτρων απέδειξαν ότι έχει χαθεί η μπάλα.

Η Μακεδονία πλήρωσε το μπλάκ άουτ με νεκρούς!

Η Αριστερά είναι το κράτος

Το πρώτο μεγάλο τεστ έγινε στις 17 Νοεμβρίου με σύσσωμη την Αριστερά να αγνοεί τις επιταγές της Κυβέρνησης και να βγαίνει στους δρόμους. Είχε κάνει το ίδιο το καλοκαίρι έξω από το Εφετείο κατά τη διάρκεια της δίκης της Χρυσής Αυγής. Τον Νοέμβριο όμως έκανε πράξη τις διακηρύξεις της ότι δεν ακολουθεί τις εντολές του κράτους όταν θέλει να τιμήσεις τους νεκρούς του Πολυτεχνείου.

Τελικά που το πάει ο Μητσοτάκης;

Η σημερινή ασύδοτη κατάσταση απέδειξε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αποπροσανατολιστεί. Έχει χάσει πλέον το ηθικό πλεονέκτημα. Έγινε κι εκείνος ανακόλουθος με τα συνεχή πισωγυρίσματα. Πλέον ακόμα και μέσα στο ίδιο του το κόμμα ακούγεται όλο και περισσότερο κριτική για τα τεκταινόμενα. Ο ανασχηματισμός, κολοβός και αυτός, έγινε και δεν ακούμπησε κανένα καθώς δεν είχε το χαρακτήρα δομικών αλλαγών.

Ο βασιλιάς του 2020 είναι γυμνός. Φαίνεται πως είτε η κούραση είτε η έλλειψη πάγκου άρχισε να φαίνεται.  Ο συγκεντρωτισμός της εξουσίας ενίοτε δεν κάνει πάντα καλό. Μένει να φανεί αν όλα αυτά θα έχουν συνέπειες.

29 Νοεμβρίου Η Συντηρητική Επανάσταση της Νέας Δημοκρατίας

 

Η 29η Νοεμβρίου παραμένει ακόμα και σήμερα μια ημερομηνία σταθμός για τα πολιτικά τεκταινόμενα στο χώρο της Δεξιάς. Ήταν η ημέρα διεξαγωγής των εσωκομματικών εκλογών της Νέας Δημοκρατίας. Εκλογών που για πρώτη φορά έγιναν με τη συμμετοχή των μελών του κόμματος για την εκλογή προέδρου.

Σαμαράς εναντίον όλων

Ο Αντώνης Σαμαράς, ένας πολιτικός που είχε αποδείξει την πάστα του όταν κλώτσησε συθέμελα το σύστημα για το όνομα της Μακεδονίας και μαζί τις ελπίδες του για διαδοχή στη μετά Μητσοτάκη εποχή.

Προτίμησε τον δύσβατο δρόμο που τον οδήγησε στην πολιτική εξορία όχι όμως και στην ανυπαρξία. Η παρουσία του στα πολιτικά πράγματα παρέμενε ισχυρή και η αναμονή του φάνηκε ότι είχε σκοπό.

Η επιστροφή του, με τη βοήθεια του Κώστα Καραμανλή, σημαδεύτηκε από πολιτικές πρωτοβουλίες και προσπάθειες που σιγά σιγά τον αναβάθμιζαν μέχρι να φτάσει στον τελικό του στόχο.

Η βαριά ήττα της Νέας Δημοκρατίας ανάγκασε τον Κώστα Καραμανλή να παραιτηθεί. Εκείνη τη στιγμή, ο Αντώνης Σαμαράς ήξερε ότι πρέπει να αναλάβει δράση.

Απέναντι του; Όλο το σύστημα που με μεθοδικότητα υπέσκαπτε διακριτικά την εξουσία Καραμανλή και δημιουργούσε πρόσφορο έδαφος για την επικράτηση της Ντόρας Μπακογιάννη. Εμπόδιο σε αυτά τα σχέδια ήταν ένας άνθρωπος από τα παλιά : Ο Αντώνης Σαμαράς!

Ο λαός καταδίκασε το τζάκι Μητσοτάκη

Ο Σαμαράς ήξερε ότι τυχόν εκλογή με τα παραδοσιακά μέσα θα τον καταδίκαζε σε ήττα. Οι μηχανισμοί είχαν ήδη κάνει την επιλογή τους ενώ και οι βουλευτές συστρατεύονταν στο πλευρό της Μπακογιάννη.

Ο Αντ. Σαμαράς στηριζόταν σε φίλους. Σε μια ομάδα μπαρουτοκαπνισμένων στελεχών της ΟΝΝΕΔ της γενιάς του και σε στελέχη με κοινή πορεία στη Νέα Δημοκρατία αλλά και την Πολιτική Άνοιξη.

Η στρατηγική επικράτηση της πρότασης Αβραμόπουλου για εκλογή από τη βάση με την στήριξη του Κώστα Καραμανλή, έδειξε τον δρόμο. Πλέον η εκλογή θα κρινόταν σε άλλο γήπεδο.

Ο κόσμος της Δεξιάς είχε ήδη αποφασίσει. Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να δει τις ελπίδες του να εξανεμίζονται σε μια υποψηφιότητα από τζάκι.

Η επιλογή Σαμαρά, έσπασε το φράγμα των προβλέψεων. Απέδειξε ότι ο κόσμος που ψήφιζε Νέα Δημοκρατία αναζητούσε μια φρεσκάδα, τον ανοικτό αέρα που έφερνε το όραμα των ιδεών Σαμαρά.

Η νίκη Σαμαρά εχέγγυο για την ύπαρξη της ΝΔ

Ο Σαμαράς επανέφερε τον διάλογο στη ΝΔ στα σημαντικά προβλήματα. Κατάφερε να φέρει πρώτα στην ατζέντα του ζητήματα που μέχρι τότε φάνταζαν ακραία και μη επιτρεπτά για τον δημόσιο διάλογο.

Η κίνηση του να εγκολπώσει στις τάξεις της ΝΔ το μεγαλύτερο κομμάτι του σοβαρού ΛΑ.Ο.Σ. επιβεβαίωσε την στρατηγική του οξύνοια. Η πορεία του προς την εξουσία και την διακυβέρνηση της χώρας ήταν ναρκοθετημένη από τους αντιπάλους του. Νέα κόμματα δημιουργήθηκαν στα δεξιά του ενώ απογοητευμένοι υποστηρικτές της Ντόρας είχαν λάβει πρωτοβουλίες για την άμεση κατακρήμνιση Σαμαρά. 

Όμως ο Σαμαράς στη ΝΔ δεν ήταν παρένθεση. 6 χρόνια σοβαρής ηγεσίας που έσωσε την Ελλάδα και την παράταξη από τη διάσπαση και τον αφανισμό, ήταν η παρακαταθήκη που άφησε πίσω του ο Αντώνης Σαμαράς. 

Σήμερα, αν για κάτι πρέπει να μαστε υπερήφανοι είναι η επιλογή να μην αφήσουμε το μέλλον μας στα χέρια πολιτικών που υποστηρίζουν τις ορθοπολιτικές κενού περιεχομένου ιδεολογίες.

Στις 29 Νοεμβρίου γιορτάζουμε κι επίσημα την Συντηρητική Επανάσταση στη Νέα Δημοκρατία!

Οι αποκαλύψεις του Άδωνι για την ιδεολογία του

 

Ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι ένας πολιτικός που δεν μένει απαρατήρητος στην σύγχρονη πολιτική ζωή. Ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία στο μικρό κόμμα του Λαικού Ορθόδοξου Συναγερμού, του Γιώργου Καρατζαφέρη, ως πολιτικός που εκφράζει τη ριζοσπαστική δεξιά.

Η προσχώρηση του ύστερα από μια θητεία ως Υπουργός  του ΛΑΟΣ σε κυβέρνηση συνεργασίας, στη Νέα Δημοκρατία, υπό την καθοδήγηση του Αντώνη Σαμαρά ήταν αναμενόμενη καθώς μεγάλο ποσοστό του κοινού που τον ψήφιζε προερχόταν από τον δεξιό χώρο της Νέας Δημοκρατίας.

Η ώρα της αποχώρησης του Αντώνη Σαμαρά είχε φτάσει το 2015 και μαζί της η ήττα στις εκλογές του Σεπτεμβρίου και η διαδικασία προεδρικής εκλογής στο κόμμα της Κεντροδεξιάς. Ο Άδωνις Γεωργιάδης περίμενε μέχρι να ανακοινώσει τελικά την υποψηφιότητα του ως Πρόεδρος της ΝΔ. Μετά τον πρώτο γύρο, κι αφού βγήκε τέταρτος, αποφασίζει να στηρίξει ανοικτά τον Κυριάκο Μητσοτάκη για πρόεδρο του κόμματος. Εκείνος με τη σειρά του τον ορίζει Αντιπρόεδρο του κόμματος και στη συνέχεια, όταν η Νέα Δημοκρατία γίνει κυβέρνηση, υπουργό Ανάπτυξης.

Ερχόμαστε στο σήμερα. Η επικοινωνιολόγος Βίβιαν Ευθυμιοπούλου κατηγορεί τον αδωνισμό, θεωρώντας ότι μιλα ως άτομο που ανήκει στον χώρο που εξέλεξε τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Θεωρεί πως ακροδεξιές για εκείνη φωνές επιβάλλονται στη Νέα Δημοκρατία πρωτοστατούντος του Αδώνιδος.

Κι εδώ έρχεται η ώρα που ο Άδωνις Γεωργιάδης, στην απάντηση του στην Ευθυμιοπούλου, κάνει παρατηρήσεις που μέχρι σήμερα δεν γνωρίζαμε:

1. Ο Άδωνις αποκαλύπτει ότι στόχος του ήταν εξαρχής να βοηθήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη να εκλεγεί πρόεδρος της ΝΔ.

2. Ο Άδωνις δηλώνει φιλελεύθερος, Φιλελεύθερος Δεξιός.

Η μετάλλαξη του Άδωνι Γεωργιάδη έχει φυσικά τις αιτίες της.

α) Το "ακροδεξιό" για κάποιους παρελθόν του και οι επιλογές του όπως να διαφημίζει το βιβλίο του Κων/νου Πλεύρη, "Εβραίοι όλη η Αλήθεια" και να προβαίνει σε τηλεοπτικές μονομαχίες με έντονο ύφος, προκαλούσε πάντοτε μια πτέρυγα της ΝΔ που από την παρουσία του στο κόμμα δεν έμενε ευχαριστημένη. Αυτή την πτέρυγα προσπαθεί τα τελευταία χρόνια να προσεγγίσει ο Άδωνις με κάθε τρόπο είτε συμμετέχοντας σε συνέδρια φιλελεύθερων μελετών είτε με δημόσιες δηλώσεις του με "κεντρώο" προφίλ.

β) Ο Άδωνις από Δεξιός δηλώνει τώρα Φιλελεύθερος. Αυτό από μόνο του δεν είναι αντιφατικό. Όμως, παραμένει ζητούμενο να μας εξηγήσει πως από Δεξιός, μετατρέπεται σε συνιστώσα του φιλελεύθερου χώρου.

Μένει να δούμε αν θα υπάρξει συνέχεια της αποκαλυπτικής συζήτησης

Ο Αλέξης και ο Κυριάκος

του Αθ. Ελλις / ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 12.07.2016

Από τους κεντροαριστερούς Ολάντ και Ρέντσι, αλλά και την κεντροδεξιά Μέρκελ, μέχρι τον Ομπάμα, οι σημαντικότεροι ηγέτες του κόσμου κάτι βλέπουν στον Αλέξη Τσίπρα. Από άλλη οπτική γωνία κάτι βλέπουν και οι νέοι που συνωστίζονταν χθες στη Βουλή για να βγάλουν φωτογραφία μαζί του. 

 Πίσω από τον σεβασμό στη δημοκρατική επιλογή του ελληνικού λαού, όπως και από τον νεανικό ενθουσιασμό για έναν σαραντάρη πρωθυπουργό, υπάρχει μια σημαντική παράμετρος –η επαφή του κ. Τσίπρα με την κοινωνία (ή τουλάχιστον σημαντικό μέρος της)– που εξηγεί ακόμη και την κυνική απόπειρα των εταίρων να αξιοποιήσουν την παρουσία του στην ηγεσία της χώρας για να «περάσουν» αντιλαϊκά μέτρα που δύσκολα θα μπορούσε να εφαρμόσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. 

 Είναι μια επαφή που έχει οικοδομηθεί σε «αυταπάτες» και παραπλανήσεις, και σήμερα καθώς η χώρα βιώνει τη σκληρή πραγματικότητα, έχει τραυματισθεί και φθίνει. Αλλά υφίσταται. Και στηρίζεται όχι φυσικά στην οικονομική του πολιτική, όσο στο προσωπικό επικοινωνιακό χάρισμα που διαθέτει. Οποιος υποβαθμίζει αυτή τη διάσταση, παραβλέπει την πραγματικότητα και αυτοπαγιδεύεται σε λάθος ερμηνείες και σχεδιασμούς. 

 Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την απήχηση του πρωθυπουργού μόνο με την κατάθεση ολοκληρωμένων οικονομικών προτάσεων. Ο ψηφοφόρος είναι μεν οικονομικό ον και απεχθάνεται τους υψηλούς φόρους, αλλά είναι και άνθρωπος που θέλει να νιώθει ότι ο πρωθυπουργός του ενδιαφέρεται γι’ αυτόν. 

 Σε αυτό το πεδίο ο αρχηγός της Ν.Δ. έχει «περιθώρια βελτίωσης». Είναι σαφές ότι διαθέτει τα χαρακτηριστικά ενός σύγχρονου Ευρωπαίου ηγέτη. Φαίνεται στις συναντήσεις του με τη Μέρκελ ή τον Νετανιάχου, στις ομιλίες και επαφές του με διεθνείς οικονομικούς παράγοντες, από τον Ντράγκι μέχρι στελέχη επενδυτικών κολοσσών, αλλά και στις εμφανίσεις του σε κορυφαία διεθνή μέσα ενημέρωσης. Διατηρεί προσωπικές σχέσεις, γνωρίζει τα θέματα, έχει αίσθηση του πώς σκέπτονται οι άνθρωποι της αγοράς, χειρίζεται τις ξένες γλώσσες. Είναι ένας φιλελεύθερος πολίτης της Ευρώπης και του κόσμου. 

 Αλλά η εκλογή στην πρωθυπουργία έρχεται από την ψήφο των Ελλήνων και κυρίως των απλών ανθρώπων. Αυτός πρέπει να είναι ο επόμενος στόχος του. Να έρθει κοντά στον πολίτη. Να εκπέμψει ο ίδιος –και να επιβάλει στα προβεβλημένα στελέχη του κόμματός του– ένα προφίλ ανθρώπινο, γήινο, ταπεινό. 

 Στην πορεία των τελευταίων ετών πολλοί χλεύασαν το «σεμνά και ταπεινά» του Κώστα Καραμανλή, λόγω και των συμπεριφορών κάποιων υπουργών του. Ομως, είχε δίκιο. Και τουλάχιστον ο ίδιος, το έκανε πράξη. Αυτό του το αναγνωρίζει ο πολίτης και ψηφοφόρος, και όχι μόνον ο κεντροδεξιός. 

 Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας, όπως κάνει, αλλά και της καθημερινότητας. Να καταθέτει σοβαρές προτάσεις, αλλά και να προσεγγίσει τον απλό άνθρωπο, και να τον εμπνεύσει. 

Πρώτη φορά κανονική Δεξιά

του Μ. Νταγγίνη,

Η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ στην κορυφή της πολιτικής σκηνής μας δίνει μια σειρά από πολύτιμα συμπεράσματα για το πώς στήνεται στην μετά το 2009 εποχή ένα επιτυχημένο κόμμα, ακόμη κι από το μηδέν. Θα πει κανείς, μπορεί η Δεξιά να συναγωνιστεί τα ψέματα και τη δημαγωγία της πρώτης φοράς Αριστεράς ώστε να πάρει την εξουσία; Σε καμία περίπτωση. Μπορεί όμως να πάρει μαθήματα για το πώς αντιλαμβάνεται η κοινωνία τα κόμματα, δημιουργώντας ένα ελκυστικό προϊόν που θα αντέξει στο χρόνο και θα σταματήσει να κουβαλάει τη ρετσινιά του «παλιού». 

Μάθημα πρώτο: κομματικά ένσημα τέλος. Ακούς ακόμη κι από νέους σε ηλικία κομματικούς να αναπαράγουν τη λογική των «ενσήμων». Όποιος είναι αρχαιότερος στο κόμμα, προηγείται έναντι του καινούριου. Αυτό μπορεί να διατηρεί τις εσωκομματικές ισορροπίες (είναι κάτι σαν την επετηρίδα στο Δημόσιο), αλλά αποκλείει την ανανέωση της Δεξιάς με καινούρια πρόσωπα και ιδέες. Άμα ήταν έτσι, ας καταργούσαμε τις εσωκομματικές εκλογές κι ας διορίζαμε απευθείας αυτόν με τη μακρύτερη διαδρομή στη Νέα Δημοκρατία. Καμιά φορά, ιστορικά στελέχη που πλέον ΔΕΝ ακούει η κοινωνία (ή τα απεχθάνεται σε κάποιες περιπτώσεις) πρέπει να μένουν πίσω. Η νέα ηγετική ομάδα της Δεξιάς θα κερδίσει τον κόσμο μόνο αν τον πείσει πως δε διεπλάκη με το παλιό πολιτικό κατεστημένο και πως αφουγκράζεται τα προβλήματά του. Και να με συγχωρείτε, άλλα άνθρωποι που είναι 20 και 30 χρόνια βουλευτές, δεν μπορούν να το κάνουν. Στη λογική των «ενσήμων», ο Αλέκος Αλαβάνος θα ήταν ακόμη πρόεδρος του Συνασπισμού, ο οποίος- χωρίς το νεαρό Τσίπρα στο τιμόνι- πιθανότατα θα ήταν εκτός Βουλής αντί για κυβερνών κόμμα. 

Μάθημα δεύτερο: μην αγκαλιάζετε τον εχθρό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το ΠΑΣΟΚ το 1981, κήρυξαν ολομέτωπη επίθεση στον αντίπαλο για να βγούνε νικητές. Δαιμονοποίησαν τον όρο «Δεξιά», είχαν ριζοσπαστικό πρόγραμμα (άσχετα που ήταν ξεκάθαρη απάτη) και δεν προσπάθησαν ποτέ να καλλιεργήσουν «κλίμα συναίνεσης». Η νέα Δεξιά θα είναι ΚΑΝΟΝΙΚΗ Δεξιά. Θα μιλήσει για την ιστορική αποτυχία της Αριστεράς, θα υπερασπιστεί παθιασμένα τον επιχειρηματία, θα κηρύξει πόλεμο στους επαγγελματίες συνδικαλιστές και του κηφήνες του Δημοσίου, θα βάλει στην ατζέντα τη λαθρομετανάστευση και την ασφάλεια. Η υποχωρητικότητα στο λόγο του αντιπάλου επιβεβαιώνει την κυριαρχία του. Σε ένα τόσο συγκρουσιακό πολιτικό σύστημα, η Δεξιά πρέπει να σπάσει τα δεσμά της ιδεολογικής ασφυξίας που επιβάλλει η Αριστερά. Και για να το κάνει, πρέπει να σταματήσει να δανείζεται τους σκοπούς και τη ρητορική της τελευταίας. Για να ανατινάξεις τα ιδεολογικά θεμέλια μιας σαρανταετίας, πρέπει να αποδεχτείς ότι είναι προτιμότερο να χάσεις εκλογές παρά να τις κερδίσεις σαν μια γαλάζια έκδοση του σοσιαλισμού. Ειδάλλως, θα συνεχίσεις να κυβερνάς σε διαλείμματα, υπηρετώντας την ατζέντα του αντιπάλου. 

Μάθημα τρίτο: Δεν αρκεί να είσαι πρώτος στα Πανεπιστήμια για να σε ψηφίζει η νεολαία. Η Αριστερά είναι τριτοτέταρτη εκλογικά στα Πανεπιστήμια. Παρολαυτά, η νεολαία ψηφίζει μαζικά, σχεδόν σαρωτικά, τα κόμματά της. Γιατί; Γιατί πολύ απλά, η Αριστερά χτίζει συνειδήσεις όταν η Δεξιά χτίζει γνωριμίες. Ο αριστερός φοιτητής εργάζεται σαν στρατιώτης που διαπλάθει πεποιθήσεις. Μπορεί να τον ψηφίζουν λιγότεροι, αλλά ξέρουν γιατί τον ψηφίζουν και μεταδίδουν το μήνυμά του. Οι δεξιές νεολαίες, ιδίως πριν το 2009, ήταν απολιτίκ οργανώσεις, που ΣΚΟΠΙΜΩΣ απέφευγαν να μιλήσουν ιδεολογικά για να μη χάσουν σταυρούς. Κι έτσι φτάσαμε στην εποχή που οι μισοί νέοι ψηφίζουν Δεξιά στα Πανεπιστήμια και Αριστερά στις εκλογές. Η κανονική Δεξιά θα χτίζει δεξιές συνειδήσεις εντός του Πανεπιστήμιου και θα μιλάει ιδεολογικά ακόμη κι αν χάσει τους απολιτίκ σταυρούς. Ποτέ δεν τους είχε πραγματικά έτσι κι αλλιώς. Προσωπικά θα ψηφίσω τον υποψήφιο που θα μου δείξει ότι έχει αντιληφθεί τα τρία αυτά μαθήματα, ώστε να χτίσει μια νέα, κανονική Δεξιά. Ο καιρός είναι λίγος και η εναλλακτική είναι μια παλαιοκομματική, γερασμένη πριν καν ξεκινήσει.

πηγή: marketnews.gr

Φαήλος Κρανιδιώτης: Ιδού η αληθινή Ελληνική Δεξιά

Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Δημοκρατία

Πόσοι είναι οι... «μυλόρδοι» στην Ελλάδα, οι αριστοκράτες, οι χλιδάτοι, οι αληθινοί αστοί; Γεμίζεις δεν γεμίζεις 10 λεωφορεία και θα μείνουν κι άδειες θέσεις. Πολλοί δε από αυτούς στελεχώνουν την Αριστερά, καθότι στα νιάτα τους ούτε γκόμενα δεν έβρισκες, αν δεν ανήκες στις παραφυάδες της, το αριστεριλίκι πήγαινε σετ με το αμπέχονο, ενώ άλλοι ανήκουν σε αυτό το αξιοθέατο είδος «νεοφιλελεύθερων» αποτυχημένων επιχειρηματιών ή επί τρεις γενιές σιτιζομένων στο κρατικό πρυτανείο, οι οποίοι δεν έχουν βγάλει στον ιδιωτικό τομέα ούτε σεντ. Μαρξιστές από την ανάποδη που βλέπουν την κοινωνία από την πλευρά των ισχυρών.

Η αληθινή Δεξιά βλέπει την κοινωνία από την πλευρά των αδυνάτων κι εργάζεται με γνώμονα τους άριστους και όχι την εξίσωση προς τα κάτω.

Η Δεξιά ή θα είναι λαϊκή ή δεν θα υπάρχει, διότι απλούστατα ο κόσμος της, με καταβολές από τη Δεξιά και το αληθινό Κέντρο της Ιστορίας, που είναι ένα και το αυτό, είναι κατεξοχήν λαϊκός, αγρότες, υπάλληλοι, επαγγελματίες, στρατιωτικοί, αστυνομικοί, αυτοδημιούργητοι επιστήμονες και μικροεπιχειρηματίες. Αν σκαλίσεις το παρελθόν των φερόμενων ως ημετέρων «αριστοκρατών», αν είσαι τυχερός, θα βρεις τσομπάνηδες, δασκάλους, αγρότες, εμπόρους. Καμιά φορά όμως θα πέσεις πάνω σε κατσικοκλέφτες, μαυραγορίτες, δοσιλόγους. Μπορώ πάντως να σας διαβεβαιώσω πως κι αυτοί, οι «μυλόρδοι» της κοινωνίας και της παρατάξεως, δεν κατάγονται από τον Περικλή, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο ή τον Δούκα της Υόρκης.

Η Μαντάμ ντε Σταέλ δεν κοντοστάθηκε στον Μπύθουλα ούτε στην Ανω Ράχη ν' αφήσει τα άπλυτα, παρφουμαρισμένα γονίδιά της και δεν χάσαμε και τίποτα. Η πολιτική φεουδαρχία έχει μόνο βλάψει και την παράταξη και την πατρίδα. Η αληθινή αριστοκρατία μας, κόντρα στα κανάλια των μπετατζήδων, τα αληθινά μας αστέρια είναι οι τίμιοι άνθρωποι, οι καλοί μαθητές και φοιτητές, οι ερευνητές που διαπρέπουν, οι καλύτερες Ελληνίδες μάνες, οι φύλακες της πατρίδας, μέσα κι έξω, όσοι αγωνίζονται τον καλό αγώνα της ζωής με εφόδια τις ελληνικές αξίες στη δουλειά, στην επιστήμη, στην οικογένεια, κόντρα σε ένα αναξιοκρατικό σύστημα που εχθρεύεται τον ελεύθερο και δαιμόνιο Ελληνα.

Ο «μεσαίος χώρος» είναι μια χλαπάτσα, ένας πολτός, εφεύρημα της Αριστεράς και όσων, ψευτοδεξιών, θέλουν να βρίσκουν δικαίωση μόνο στα μάτια των αντιπάλων.

Η Δεξιά είναι άγρυπνος φύλακας του εθνικού συμφέροντος, υπέρμαχος της εθνικής και κοινωνικής ενότητας. Ολα γι' αυτήν πηγάζουν από το έθνος, όπου γης, και υπάρχουν υπέρ αυτού, από τη Διασπορά έως τη Χειμάρρα κι από τη Χειμάρρα και τη Θράκη έως την Καρπασία, τη Μαριούπολη, τις γειτονιές της Αθήνας, της Πάτρας, έως το τελευταίο πλοίο στους ωκεανούς, όπου χτυπάει ελληνική καρδιά. Η Δεξιά είναι άτεγκτη στα εθνικά θέματα, έχει κοινωνική συνείδηση και μετριοπάθεια στην οικονομία, σέβεται τους πυλώνες του έθνους, την Εκκλησία, τις Ενοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας. Η Δεξιά είναι συντηρητική σε αυτά που πρέπει να διαφυλαχθούν κι αληθινή μεταρρυθμιστική δύναμη σε αυτά που πρέπει να αλλάξουν.

Η Δεξιά δεν πιστεύει στη ζούγκλα της αυτορύθμισης και της ανθρωποφαγίας των αδυνάτων. Πιστεύει στο ισχυρό σοβαρό κράτος, που παρεμβαίνει και διορθώνει τις ανισότητες και διασφαλίζει την κοινωνική κινητικότητα και την αξιοκρατία, ευνοεί τη δημιουργικότητα του ιδιωτικού τομέα, χωρίς να απαξιώνει το κράτος. Η Δεξιά είναι λαϊκή, πατριωτική, φιλελεύθερη, θεματοφύλακας της εθνικής ταυτότητας, της ελληνοκεντρικής παιδείας και του ελληνικού πολιτισμού. Είναι φορέας του ελληνικού τρόπου και γι' αυτό πάντα ανθρωποκεντρική, μακριά από τον ολοκληρωτισμό και τον ρατσισμό. Η Δεξιά είναι σοβαρή και τολμηρή, δεν είναι ψοφοδεής διαχειριστής κι εντολοδόχος συμφερόντων.

Ετσι πρέπει να είναι...

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
Δικηγόρος

Ο ενάρετος homo politicus

Άγις Γεώργιος Δήγκας*

 “Είναι γεγονός ότι ένας άνδρας που θέλει να ενεργεί ενάρετα με κάθε αναγκαίο τρόπο, νιώθει θλίψη ανάμεσα σε τόσους πολλούς που δεν είναι ενάρετοι”, διατύπωσε πολύ εύστοχα ο Νικόλο Μακιαβέλι στον “Ηγεμόνα”, περίπου 5 αιώνες πριν.

           

Η μεγαλύτερη αρετή που μπορεί να έχει ο homo politicus, είναι η κατανόηση της δύναμης.   Μέσα στον πολιτικό στίβο, η κατανόηση της δύναμης, σημαίνει ότι η συντριβή του εχθρού γρήγορα και διεξοδικά είναι πιο ευγενής από το να επιμηκύνεις τον πόλεμο λόγω ενδοιασμών ή να χάνεις τον πόλεμο λόγω συναισθηματισμών, για να μιλήσουμε και λίγο με μακιαβελικούς όρους. Γι' αυτό και η συμβατική αρετή, εκείνου που θα χαρακτηρίζαμε καλό άνθρωπο, είναι απαράδεκτη για έναν homo politicus.

 

Με την παραπάνω φράση, ο Μακιαβέλι εισάγει ένα νέο ορισμό της αρετής, ο οποίος δεν συνίσταται από προσωπική καλοσύνη, αλλά από ευστροφία. Για τον “ηγεμόνα”, ο κόσμος είναι αυτός που είναι, και ως τέτοιος είναι απρόβλεπτος και άστατος. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του για να υπερβεί τις εκπλήξεις που θα του παρουσιάσει ο κόσμος, να αντιμετωπίσει την τρέχουσα κρίση και αν είναι εξαιρετικά διορατικός, να ασχοληθεί με έναν χρονικό ορίζοντα που εκτείνεται τουλάχιστον μέχρι τα επόμενα δέκα χρόνια. Το καθήκον του είναι να προστατεύει την δημοκρατία από έναν κόσμο γεμάτο ανθρώπους που δεν είναι “ενάρετοι”, με την συμβατική έννοια του όρου.

 

Μπορεί ο homo politicus να βάζει υποψηφιότητα για ένα αξίωμα πάνω σε ιδεολογικές πλατφόρμες και πολιτικές γεμάτες υποσχέσεις, αλλά η πορεία του στην πραγματικότητα καθορίζεται από την συνάντηση ανάμεσα στην τύχη και την αρετή. Ανάμεσα στο απίθανο και το απροσδόκητο. Εκείνο για το οποίο δεν τον προετοίμασε ούτε  ιδεολογία του, ούτε οι προτάσεις του. Δουλεία του είναι να προβλέπει αυτό που θα συμβεί, να ελαχιστοποιεί τον παράγοντα του απρόβλεπτου και μετά να απαντά στο απ ροσδόκητο με οξεία και γρήγορη διορατικότητα. Κατά την άποψη του Μακιαβέλι, η ιδεολογία είναι ασήμαντη και ο χαρακτήρας είναι τα πάντα.  Τελικά, η κληρονομιά του θα καθοριστεί από τα ένστικτά του, τα οποία με την σειρά τους αντανακλούν τον χαρακτήρα του.

 

Τέλος ο διαχωρισμός των homo politicus, έγκειται στο γεγονός ότι σπουδαίοι πολιτικοί άνδρες δεν ξεχνούν ποτέ τις αρχές της δημοκρατίας και προσπαθούν να τις διατηρήσουν και να τις εμπλουτίσουν, χωρίς να υπονομεύουν τις ανάγκες του παρόντος. Οι κακοί πολιτικοί άνδρες κάνουν απλώς αυτό που είναι σκόπιμο, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις αρχές. Αλλά οι χειρότεροι πολιτικοί άνδρες είναι εκείνοι που εμμένουν στις αρχές, ανεξάρτητα από αυτό που απαιτεί η στιγμή.

* Πρόεδρος Β2 Νομαρχ. Επιτροπής ΟΝΝΕΔ

Να αποκτήσουμε ξανά το Ηθικό Πλεονέκτημα

Η εκδίκηση του Οδυσσέα (Christoffer Wilhelm Eckersberg)

του Γιάννη Πήλιουρα

Στην εποχή της οικονομικής κρίσης ένα από τα αξιώματα που υπερίσχυσε στην πολιτική ζωή του τόπου ήταν ότι οι ιδεολογίες πεθαίνουν μπροστά στη διαχείριση των προβλημάτων της κοινωνίας. 

 Η ιστορική πορεία του δεξιού χώρου στη χώρα μας, μας επιτρέπει να ισχυριζόμαστε το αντίθετο. Κάθε ιστορική στιγμή που τα πράγματα ήταν δύσκολα, ο χώρος της Δεξιάς αναλάμβανε το δύσκολο ρόλο της σωτηρίας της πατρίδας μας είτε πριν από πολέμους είτε μετά από την Δικτατορία είτε μετά από διακυβέρνηση δεκαετιών του ΠΑΣΟΚ.

Η επιλογή της κοινωνίας εδράζεται στα στέρεα θεμέλια της ιδεολογίας που στηρίζεται η ευρύτερη Δεξιά παράταξη όλα αυτά τα χρόνια: αγάπη για την Πατρίδα, πίστη στην Ορθοδοξία, περιφρούρηση του θεσμού της Οικογένειας.

Τα παραπάνω καθρεφτίζουν και την ποιότητα των ανθρώπων που επιλέγουν να εκπροσωπούνται από αυτή την παράταξη: Νοικοκυραίοι που ζουν από την δουλειά τους αυτοί και οι οικογένειές τους. Σ’ αυτούς πρέπει να απευθυνόμαστε, αυτούς πρέπει να πείθουμε για τις θέσεις μας.

 Ο δικός μας κόσμος βιώνει καθημερινά την φορολογική και οικονομική αδικία. Δεν την βιώνουν ούτε οι απατεώνες των πράσινων δεκαετιών που παραμένουν ελεύθεροι κρύβοντας τα κλοπιμαία στο εξωτερικό ούτε οι αμετανόητοι τζαμπατζήδες της Αριστεράς.

 Κάποιοι κατάφεραν να ενοχοποιήσουν αυτό τον κόσμο μιλώντας για λαϊκισμό. Θέλησαν να τον ενοχοποιήσουν γιατί ο ψυχρός λογιστικός τρόπος σκέψης τους δεν χώραγε στα τεφτέρια του λαού. Γίναμε έρμαια του λογιστικού κινδύνου και των αριθμών, ξεχνώντας ότι αυτό που προέχει είναι η προστασία της ελληνικής οικογένειας.

 “Για την σωτηρία της Πατρίδας” η Παράταξη έκατσε στο ίδιο τραπέζι με τους θύτες της καταστροφής. Στρογγύλεψε το λόγο της για να μην παρεξηγηθούν οι εταίροι που έπαιρναν μέρος στα φαγοπότια των εξοπλιστικών, του Χρηματιστηρίου και των παράνομων διορισμών. Έδωσε βήμα σε πολιτικούς που σε άλλες χώρες θα είχαν ήδη μπει ισόβια. Έδωσε χάρη σε επιχειρηματίες που μέχρι σήμερα διασκεδάζουν με δημόσιο χρήμα κάνοντας πάρτυ και διακοπές στην Ψαρού. Κυνήγησε τους μαυροφορεμένους για κυνηγετικά όπλα, την ώρα που έβγαζε λάδι τους τρομοκράτες.

Το ηθικό πλεονέκτημα που χαρακτηρίζει την Δεξιά Παράταξη ξεθωριάζει με αυτές τις νοοτροπίες. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να ξεφύγουμε οριστικά από τον στρογγυλεμένο πολιτικό λόγο και να εκφράσουμε με σαφή τρόπο τις ιδέες μας.

 Να δείξουμε ξεκάθαρα ότι παραμένουμε πιστοί στην τάξη και την ασφάλεια. Ότι η Δικαιοσύνη αφορά τους πάντες. Ότι η Ελλάδα παραμένει στην ευρωπαϊκή τροχιά διατηρώντας όμως τα χαρακτηριστικά του Έθνους-Κράτους.

Συστράτευση χωρίς πλαίσιο και συγκεκριμένες δεσμεύσεις δεν γίνεται. Τα πυροτεχνήματα τελείωσαν. Ώρα για ουσία!

πηγή: Εθνική Συνδιάσκεψη ΟΝΝΕΔ

Οι δρόμοι της δεξιάς στην Ελλάδα -τι μέλλει γενέσθαι

Του Χάρη Τσουλά (κείμενο για την Εθνική Συνδιάσκεψη της ΟΝΝΕΔ)

Κάνοντας μια μικρή αναδρομή ,θα λέγαμε πως ο κύριος πόλος του ελληνικού δεξιού χώρου ήταν και είναι ο δικός μας χώρος, η Νέα Δημοκρατία. Ένα κόμμα που μετά την ίδρυσή του από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1974,αποτέλεσε το συνεχιστή της λεγόμενης “παραδοσιακής δεξιάς”. Η Ν.Δ. εμπλουτίστηκε και με στοιχεία του φιλελευθερισμού και του κέντρου τις επόμενες δεκαετίες.

 Σε όλα αυτά τα χρόνια,υπήρξαν κατά καιρούς διάφοροι “εταίροι” της ΝΔ στο χώρο της Δεξιάς,χωρίς να έχουν διαχρονική πορεία.

 Τα τελευταία τρία χρόνια όμως έχουν συμβεί πλήθος αλλαγών,ζυμώσεων και αναταράξεων ακόμα,τόσο σε όλο το πολιτικό φάσμα,όσο και στον δεξιό χώρο.

 Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, είχαμε το -ίσως πρωτοφανές στα χρονικά- φαινόμενο η ευρύτερη δεξιά να περιλαμβάνει πλέον περίπου 4-5 σχηματισμούς συνολικά ! (ΝΔ, Αν.Ελλ., ΛΑ.Ο.Σ., Ε.ΠΑ.Λ και δυστυχώς δυσαρεστημένους παραδοσιακά δεξιούς ψηφοφόρους που προτιμούν Χ.Α.)

 Όλα αυτά συνιστούν ένα σκηνικό κατακερματισμού που παρατηρείται μετά από πολλές δεκαετίες. Προσωπική μου άποψη είναι πως ο πλήρης κατακερματισμός οδηγεί μαθηματικά στην αδυναμία ενός ευρύτερου πολιτικού χώρου που έχει προσφέρει πολλά και σημαντικά και μπορεί να προσφέρει ακόμα περισσότερα στον τόπο,πολύ δε περισσότερο όταν ένα κόμμα εξ αυτής της παράταξης- το δικό μας κόμμα- βρίσκεται στην εξουσία,στην τόσο κρίσιμη για τη χώρα σημερινή περίσταση.

 Αυτό λοιπόν που μπορεί να συμβεί είναι μιας μορφής “επανεκκίνηση”. Και αυτό αφορά κυρίως τον κεντρικότερο πόλο της Δεξιάς, το κόμμα μας, τη Νέα Δημοκρατία. Δεν είναι αναγκαίο να συμβεί με νέο όνομα ή νέα σύμβολα. Αναμφισβήτητα πρέπει να γίνει με ανανέωση πολιτικών και νοοτροπιών.Με προσανατολισμό σταθερά φιλοευρωπαϊκού χαρακτήρα , με σεβασμό στα εθνικά ζητήματα, τις ανάγκες της κοινωνίας και τις αξίες της Πατρίδας συνδυάζοντας κατά το δυνατότερο αρμονικό τρόπο τις αρχές του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού,του κοινωνικού κέντρου και της λαϊκής ελληνικής δεξιάς.

 Δίπλα από αυτή την παράταξη,στο ζωτικό χώρο της Δεξιάς πάντα,θα μπορούσε να σταθεί ένα περισσότερο,χριστιανοδημοκρατικού-συντηρητικού-πατριωτικού τύπου κόμμα,το οποίο όμως θα μπορεί να δώσει έμφαση σε περισσότερο ρεαλιστικές και όχι λαϊκίστικες θέσεις και θα έρθει σε αντικατάσταση ή σύμπτυξη των ήδη υπαρχόντων υπολοίπων σχηματισμών καθώς και με τη συμπίεση έως και οριστική αντιμετώπιση του ακραίου λόγου της Χρυσής Αυγής.

 Σε κάθε περίπτωση,αναγκαία συστατικά για τη συνέχιση της ύπαρξης της παράταξής μας στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής του τόπου είναι τα προαναφερθέντα: Σεβασμός στις αξίες της και στις αρχές της από το παρελθόν,είσοδος νέων,γόνιμων στοιχείων,νοοτροπιών και πολιτικών, ακόμα μεγαλύτερη στροφή σε ορθές,ρεαλιστικές και αληθινές προγραμματικές θέσεις,συμμετοχή νέων ανθρώπων ολοένα και περισσότερο και προ παντός διαρκής επαφή με την κοινωνία,φυγή από την εσωστρέφεια. 

Η Ανασυγκρότηση της Κεντροδεξιάς Παράταξης!

 

Το κεντρικό αίτημα της ραχοκοκαλιάς της λαϊκής βάσης της παράταξης δεξιότερα του κέντρου συνοψίζεται μετά το 2009 στην ανασυγκρότηση και τη δημιουργία ενός πόλου με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά. Εκφράστηκε δυναμικά η αδήριτη ανάγκη της Κεντροδεξιάς να οικοδομήσει εξ αρχής την ιδεολογική της ταυτότητα, αναβαπτιζόμενη στα νάματα των διαχρονικών της αξιών. Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς μεταπολιτευτικά αφόπλισε το ιδεολογικό οπλοστάσιο της Δεξιάς, της οποίας τα ηγετικά κλιμάκια απεδείχθησαν λόγω και έργω ανίκανα να υπερασπιστούν τον αξιακό χάρτη της παράταξης. Σύντομα, η ιδεολογική υπεροχή της Κεντροδεξιάς μετετράπη σε ενοχικό σύμπλεγμα ιδεολογικής κατωτερότητας.

Ενώ παντού αλλού οι ιδέες και οι πολιτικές δυνάμεις της φιλελεύθερης και πατριωτικής Δεξιάς θριάμβευαν, στην Ελλάδα υποχρεώθηκαν σε άτακτο υποχώρηση. Έννοιες και λέξεις όπως «επιχειρηματικότητα», «ιδιωτικοποίηση», «Έθνος», «πατριωτισμός», «νομιμοφροσύνη», «πανεπιστημιακό άσυλο» διαστρεβλώθηκαν και δαιμονοποιήθηκαν.

Η για πρώτη φορά από τη βάση εκλογή προέδρου της Νέας Δημοκρατίας ( ΝΔ) με πρωτοφανή μαζικότητα και η ανάδειξη του Αντώνη Σαμαρά στο τιμόνι της παράταξης καλλιέργησε υψηλές προσδοκίες, έπειτα από μια ήττα στρατηγικής σημασίας, για μια ριζική ανανέωση και την μετεξέλιξη της ΝΔ σε ένα σύγχρονο κόμμα με ακτινοβολούσα ιδεολογία. Έκτοτε και με τη μεσολάβηση της μνημονιακής διαχείρισης, κάποιες στοχεύσεις πραγματώθηκαν αλλά και κάποιες σημαντικές αλλαγές  λησμονήθηκαν και οι γωνίες αμβλύνθηκαν, με αποτέλεσμα η εικόνα που διαμορφώθηκε να θυμίζει έντονα το νεφελώδες τοπίο της προ του 2009 περιόδου, όπου κυριαρχούσαν οι στρεβλές αντιλήψεις περί «μεσαίου χώρου». Η αναγκαστική δε συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ αλλοίωσε εν πολλοίς τα όποια πατριωτικά χαρακτηριστικά προσδοκούσε να προσδώσει στη διακυβέρνηση της η ΝΔ, με συνέπεια οι ψηφοφόροι της να φυλλορροούν προς λαϊκίστικα και πατριδοκάπηλα μορφώματα.

Το γιγαντιαίο εγχείρημα ανασυγκρότησης της παράταξης δεξιότερα του κέντρου προβάλλει επιτακτικότερο όσο ποτέ, τόσο για την ομαλή αναδιαμόρφωση του πολιτικού χάρτη και τη διατήρηση των ιδεολογικών σκήπτρων έναντι του αντιπάλου δέους όσο και γιατί διαχρονικά αποτέλεσε την παράταξη των μεγάλων εθνικών επιλογών.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τόλμησε δύο φορές και επιβραβεύτηκε πανηγυρικά. Το 1955 διέλυσε τον «Ελληνικό Συναγερμό» ιδρύοντας την «Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση»( ΕΡΕ) και το 1974 την ΕΡΕ ιδρύοντας τη Νέα Δημοκρατία. Η νέα Κεντροδεξιά που πρέπει να προκύψει ή θα είναι λαϊκή ή δεν έχει λόγο ύπαρξης, διότι η κρίση και το χθες αντιπαλεύονται μόνο με ισχυρά κοινωνικά ερείσματα. Θα συγκεντρώνει τα υγιέστερα πατριωτικά, αστικά, φιλελεύθερα και φιλοευρωπαϊκά στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας. Η νέα Κεντροδεξιά δεν θα είναι ούτε λαϊκίστικη, ούτε ενοχική και πρωτίστως θα είναι Δεξιά.

Ο χρόνος υπάρχει ακόμα, απομένει το «άλμα πιο γρήγορα από τη φθορά»!

Στηρίζουμε την πραγματική αλλαγή στην αυτοδιοίκηση

 

του Πάνου Καρούμπαλη / Υπεύθυνος Μαθητικής Ανεξάρτητης Κίνησης  

Αδιαμφισβήτητα ένα από τα πιο πολυσυζητημένα θέματα είναι η συμμετοχή των νέων στην πολιτική. Πέραν της επικοινωνιακής διάστασης της ανανέωσης, την οποία οι νέοι εκπροσωπούν, παραμένουν ακόμα και σήμερα, στο περιθώριο των εξελίξεων. Η <<σύγκρουση των γενεών>> διαπνέει συνολικά την ελληνική κοινωνία, σε μια εποχή που είναι κρίσιμη η ουσιαστική συμμετοχή του παραγωγικότερου κομματιού της, στην διαμόρφωση της Νέας Ελλάδας.

Τα παραπάνω αποτελούν κομμάτι του πάζλ και συμπληρώνουν τη γενικότερη εικόνα, που θέλει τις νέες γενιές Ελλήνων, είτε να επιλέγουν την αποχή από τα κοινά, είτε να προσπαθούν να βρουν χώρο έκφρασης σε ακραίους χώρους και κομματικούς σχηματισμούς που ουσιαστικά δεν εκφράζουν τίποτε άλλο από την στείρα άρνηση και στην πλειοψηφία τους στρέφονται εναντίον της ίδιας της δημοκρατίας.

Σε αυτό το παγιωμένο κλίμα και εν μέσω της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας που αντιμετωπίζουμε, πρώτοι απ’ όλους οι νέοι, η γενιά μας, η γενιά της κρίσης, καλείται να βγει μπροστά με ουσιαστικό λόγο, επιχειρήματα και προτάσεις, απεκδυόμενη τον περιθωριακό ρόλο του χθες ως συμπλήρωμα ενός ψηφοδελτίου. Και αυτό σε μεγάλο βαθμό έχει επιτευχθεί, από αρκετούς νέους υποψηφίους στις προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, οι οποίοι ήδη γαλουχημένοι από την μαθητική τους ηλικία, βγήκαν μπροστά, κέρδισαν το σεβασμό της τοπικής τους κοινωνίας και την αναγνώριση από τους θεσμικούς παράγοντες. Μέσα από τη σκληρή δουλειά και την αγωνιστικότητα, οι νέοι σήμερα μπορούν να διεκδικήσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην γειτονιά και την πόλη τους, έχοντας μέσα από την δική τους φρέσκια ματιά, σαφή εικόνα για τα προβλήματα που θα κληθούν να διαχειριστούν, αλλά κυρίως ρεαλιστική πρόταση για την αντιμετώπισή τους.

Η τοπική αυτοδιοίκηση ήταν πάντοτε ένας βατήρας ανανέωσης του πολιτικού σκηνικού της πατρίδας μας. Ο θεσμός της αυτοδιοίκησης, σε δημοτικό αλλά και περιφερειακό επίπεδο, αποτελεί ένα πρώτο στάδιο πολιτικής ωρίμανσης για τους νέους που ενδιαφέρονται για τα κοινά και θέλουν να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο. Με δεδομένα τα προβλήματα και την αδυναμία της αυτοδιοίκησης να διαδραματίσει το ρόλο που της αναλογεί, βάσει αρμοδιοτήτων, δεν παύει να αποτελεί έναν προθάλαμο ένταξης των νέων στο πολιτικό γίγνεσθαι. Η αντιμετώπιση αυτών των παθογενειών είναι το στοίχημα που πρέπει να κερδίσει η δική μας γενιά.

Η αντιμετώπιση των αυτοδιοικητικών εκλογών με όρους του χθες, ως εκλογικών διαδικασιών δηλαδή που αφορούν την εικόνα ή την ηλικία ενός υποψηφίου, δεν μπορούν να είναι μέρος της αλλαγής κουλτούρας, που τόσο έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία ώστε να αφήσουμε πίσω μας νοοτροπίες του παρελθόντος που μας έφεραν ως εδώ. Αντίθετα η συνειδητοποίηση ότι η εκπροσώπησή μας ως πολίτες μας αφορά όλους, ακόμα και τους μαθητές (μέσω των Τοπικών Συμβουλίων Νέων), είναι καίρια για την διασφάλιση της δημοκρατικής συνείδησης των νέων πολιτών.

Για αυτό το λόγο, ήταν σημαντική η πρωτοβουλία για αλλαγή του εκλογικού νόμου στις αυτοδιοικητικές εκλογές, με την θεσμοθέτηση ενιαίων ψηφοδελτίων, που θα έδινε μια νέα πνοή δημοκρατικότητας, θα αναδείκνυε την αξία του αντιπροσώπου και θα αναζωογονούσε τον θεσμό. Για μια ακόμα φορά όμως οι δυνάμεις της συντήρησης έδειξαν πως για αυτές το κομματικό συμφέρον είναι υπεράνω όλων. Γεγονός όμως, ανεξάρτητα από την τελική τροπή που πήρε το θέμα, είναι ότι η αρχή έγινε, ο σπόρος έπεσε και σε αυτή την τροχιά πρέπει να συνεχιστεί η προσπάθεια προκειμένου να υπάρξει ριζική ανανέωση στους τοπικούς αντιπροσώπους, ώστε να δοθεί η δυνατότητα στους νέους να παλέψουν για αυτά που ονειρεύονται.

Παράλληλα με πρωτοβουλίες που στοχεύουν στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, όπως είναι η ανεργία, η κοινωνική προστασία και η ποιότητα ζωής στην πόλη, οι νέοι βρίσκονται στο προσκήνιο, τόσο με τις γνώσεις όσο και με την φρεσκάδα των ιδεών που μπορούν να διοχετεύσουν σε ένα πεπαλαιωμένο εν πολλοίς σύστημα.

Όλα τα παραπάνω συνηγορούν στην άποψη που εκφράζεται πλέον καθολικά, ότι δηλαδή μόνο με ένα ειλικρινές άνοιγμα στην κοινωνία θα μπορέσουν οι θεσμοί της αυτοδιοικήσης, οι θεσμοί που τελικά είναι καθοριστικοί για την ποιότητα ζωής στην γειτονιά, να συμβάλουν στην καλυτέρευση της καθημερινότητάς μας. Οι αλλαγές όμως απαιτούν αγώνες και βρίσκουν πάντα απέναντι τους εκφραστές του χθες που θα κάνουν τα πάντα για να κρατηθούν στην επιφάνεια. Στο χέρι μας είναι να κλειδώσουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τους ίδιους, αλλά κυρίως τις νοοτροπίες που αντιπροσωπεύουν και να γυρίσουμε σελίδα για το καλό της πατρίδας μας, στηρίζοντας την πραγματική αλλαγή.

Κώστας Καραμανλής: Ηγέτης ή ακόμα ένας πρωθυπουργός;

Ένας από τους πιο πολυσυζητημένους απερχόμενους πρωθυπουργούς μετά τον Κων/νο Μητσοτάκη και τον Α. Παπανδρέου στην σύγχρονη μεταπολιτευτική μας ιστορία είναι αναμφίβολα ο Κώστας Καραμανλής. Κι όχι άδικα!

Στη διακυβέρνησή του χειρίστηκε κρίσιμα ζητήματα που αφορούσαν το εθνικό και οικονομικό μέλλον της χώρας ενώ φαινόταν παντοδύναμος ύστερα από την συντριπτική ήττα του ΠΑΣΟΚ το 2004. Παρόλα αυτά οι αντίπαλοί του τον κατακρίνουν για αδυναμία και δειλία αφού προκήρυξε πρόωρες εκλογές υπό το βάρος "πιέσεων" τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της κυβέρνησης και της παράταξης της Νέας Δημοκρατίας.

Μετά την καταστροφική ήττα του, αποσύρθηκε σταδιακά ενώ μέχρι σήμερα δεν φαίνεται να αναλαμβάνει καμιά πολιτική πρωτοβουλία παρά την πολιτικά γόνιμη ηλικία και το βάθος υποστήριξης που διαθέτει. Το όνομά του χρησιμοποιήθηκε για πολλές ίντριγκες και πολιτικά παιχνίδια πρώην συνεργατών του και βαρόνων της παράταξης παρά τη δική του ξεκάθαρη τοποθέτηση: Δεν παρεμβαίνω, στηρίζω τον Αντ. Σαμαρά και την παρούσα κυβέρνηση.

Το ερώτημα που τίθεται σε όλους είναι: Ο Κ. Καραμανλής ήταν τελικά ηγέτης της Δεξιάς Παράταξης ή αποτελεί ακόμα έναν γόνο μεγάλης πολιτικής οικογένειας που είχε την τύχη να αναλάβει τα ηνία της χώρας όπως ο Γ. Παπανδρέου; 

Αλήθεια, τι σημαίνει Δεξιά;

του Απόστολου Δοξιάδη / ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η σωστή λειτουργία της Δημοκρατίας στηρίζεται στην ύπαρξη κομμάτων με διακριτές ιδεολογικές θέσεις, ώστε ο πολίτης να έχει τη δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε ουσιαστικά διαφορετικές πολιτικές προτάσεις. (Το ότι η ιδεολογία πρέπει να βρίσκεται σε αντιστοιχία με την πράξη, το θεωρώ φυσικά αυτονόητο? άλλο αν, όπως πολλά αυτονόητα στην Ελλάδα, σπανίως ισχύει). Σύμφωνα με την αρχή αυτή, το μεγαλύτερο πολιτικό μας πρόβλημα είναι η ανυπαρξία πραγματικής ιδεολογικής διαφοράς ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, τα κόμματα δηλαδή που εκφράζουν εκλογικά τέσσερις στους πέντε Ελληνες.

Η ιδεολογική ισοπέδωση αποτελεί έκφραση της γενικότερης κρίσης αξιών που βασανίζει την κοινωνία μας, της οποίας η οικονομική δεν αποτελεί παρά μέρος. Για να αντιμετωπισθεί η κρίση, λοιπόν, πρέπει να ξεκαθαρίσει η πλειοψηφία των πολιτών, μέσω και των κομμάτων που την εκφράζουν, τις ιδέες της. Αλλιώς, αργά ή γρήγορα, θα πνιγούμε όλοι μαζί στον άχρωμο χυλό του βαθιά αήθους, οπορτουνιστικού λαϊκισμού, που αποτελεί τη μόνη πραγματική ιδεολογία των περισσότερων πολιτικών μας.

Πιστεύω ότι η πιο επείγουσα ανάγκη στο ξεκαθάρισμα του ιδεολογικού τοπίου είναι ο αυτοπροσδιορισμός του πολιτικού χώρου που αποκαλείται συμβατικά «Δεξιά». Κι αυτό γιατί, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η Δεξιά αποτελεί το σημείο αναφοράς όλου του πολιτικού φάσματος: τα κόμματα που βρίσκονται αριστερά της ορίζουν τη φυσιογνωμία τους ως απόσταση από αυτήν, ενώ όσα είναι από την άλλη διεκδικούν την πελατεία της, εμφανιζόμενα ως «πραγματική Δεξιά». Την ανάγκη αποτελεσματικού αυτοπροσδιορισμού της ελληνικής Δεξιάς την καθιστά περισσότερο επείγουσα η βαθιά ιδεολογική σύγχυση στην οποία βρίσκεται, εδώ και δεκαετίες.

Η σύγχυση έχει ιστορική αφετηρία. Μέχρι την απριλιανή δικτατορία, η Δεξιά στηριζόταν σε δύο πυλώνες: αντικομμουνισμό και φιλομοναρχία. Ομως, με τη Μεταπολίτευση, οι δύο πυλώνες γκρεμίστηκαν, ο πρώτος τον Ιούλιο του 1974, με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, κι ο δεύτερος τον Δεκέμβριο, με το δημοψήφισμα για το πολιτειακό. Οσοι θυμούνται εκείνα τα χρόνια, γνωρίζουν ότι το γκρέμισμα αυτό δεν ήταν αυτονόητο παρεπόμενο της Μεταπολίτευσης. Χρειαζόταν πολιτικός μεγάλου αναστήματος για να το επιβάλει. Κατά ιστορική ειρωνεία, αυτός ήταν η σημαντικότερη προσωπικότητα της ελληνικής Δεξιάς, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Ο Καραμανλής ήταν άνθρωπος των έργων, όχι των λόγων, κι αυτό ήταν το βασικότερο προσόν του. Ηταν όμως και η αχίλλειος πτέρνα του: η αδιαφορία του να δώσει στη Δεξιά ένα νέο ιδεολογικό στίγμα στη θέση αυτού που της αφαίρεσε, πέραν του φιλοδυτικού προσανατολισμού, ήταν το μεγαλύτερο πολιτικό λάθος του. Η ιδεολογική γύμνια φάνηκε ξεκάθαρα ήδη το 1981, όταν το ΠΑΣΟΚ, κόμμα αρχικά σαφώς αριστερότερο της προδικτατορικής Ενωσης Κέντρου, απορρόφησε όλους τους ψηφοφόρους της που είχαν στηρίξει μεταδικτατορικά τον Καραμανλή.

Πώς έγινε αυτό; Ο Ανδρέας Παπανδρέου κέρδισε τους κεντρώους με ένα συγκλονιστικά αποτελεσματικό σύνθημα: «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Το σύνθημα λειτούργησε αόρατα, υποδόρια, πέρα και πίσω από αυτό που φαίνεται να δηλώνει επιφανειακά, ότι δηλαδή ο ελληνικός λαός απεχθάνεται τη Δεξιά. (Αυτό άλλωστε είναι προφανώς ψευδές, αφού ο λαός περιλαμβάνει και τη Δεξιά, και ενίοτε σε μεγάλα ποσοστά: το 1974, ο Καραμανλής είχε εκλεγεί με 54,4 τοις εκατό.) Οχι. Η κρυφή δύναμη του συνθήματος δεν βρίσκεται στις μεγάλες λέξεις, «Λαός» και «Δεξιά», αλλά στο φαινομενικά αθώο «σημαίνει». Η νέα Δεξιά του Καραμανλή ήταν πανδύσκολος αντίπαλος, οπότε ο Ανδρέας ανέστησε και έβαλε στη θέση της την παλιά! Με το σύνθημά του, ο Ανδρέας όρισε το νόημα της έννοιας «Δεξιά» κατά τα γούστα του, διαγράφοντας διαμιάς τα μεταπολιτευτικά επιτεύγματα του Καραμανλή, και υποβάλλοντας την ιδέα ότι η Δεξιά είναι («σημαίνει») αυτό που ήταν προ-δικτατορικά: η Δεξιά της υπακοής στο κελεύσματα του Παλατιού, δηλαδή -στη νέα εκδοχή- των ξένων, η Δεξιά της μισαλλοδοξίας και των διώξεων. Ετσι, το 1981 οι Ελληνες δεν υπερψήφισαν τόσο το (ουσιαστικά άγνωστό τους) ΠΑΣΟΚ, όσο καταψήφισαν ένα βρικόλακα, που ο Ανδρέας τους έπεισε ότι είχε βγει από τον τάφο.

Κι ο μεν Ανδρέας τη δουλειά του έκανε, και την έκανε άριστα. Ομως η Νέα Δημοκρατία τι έχει κάνει, από το 1981, για να αποκτήσει ένα σοβαρό ιδεολογικό πρόσωπο, που θα αναπληρώσει το προδικτατορικό, που ακύρωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής; Τι έχει κάνει για να δώσει στους Ελληνες μια πειστική ιδεολογική εναλλακτική στα ξοφλημένα μεταδικτατορικά ιδεολογήματα της Αριστεράς; Φοβούμαι τίποτε. Ή, μάλλον, κάτι ακόμη λιγότερο: αντί να προοδεύει, συνεχώς χειροτερεύει. Αντί να δημιουργήσει ένα ουσιαστικό και συνεπές όραμα για τη συντηρητική παράταξη, αναμασά κοινοτοπίες, ωραιοποιεί τα αντικοινωνικά αιτήματα των άθλιων συντεχνιών της, προσπαθεί -και δυστυχώς συχνά τα καταφέρνει- να ξεπερνά σε λαϊκισμό ακόμη και το λεγόμενο «βαθύ ΠΑΣΟΚ».

Το πρόβλημα λοιπόν της σημερινής Δεξιάς δεν είναι αυτό που της δημιούργησε ο Ανδρέας, το 1981, ότι «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει». Το πρόβλημά της είναι ότι έχει ξεχάσει τι σημαίνει, αυτή η ίδια.

* Ο κ. Απόστολος Δοξιάδης είναι συγγραφέας.

Ο βρετανικός "προοδευτικός συντηρητισμός" κι η ελληνική αποιδεολογικοποίηση

(το άρθρο αναφέρεται στη Νέα Δημοκρατία του Κ. Καραμανλή αλλά παραμένει επίκαιρο)
Η βρετανική πολιτική σκηνή, μαζί με άλλους τομείς της συγκεκριμένης κοινωνίας, διακρινόταν παραδοσιακά για την ιδιοτυπία της. Κατά αυτόν τον τρόπο, ενώ κατά την δεκαετία του ‘80 είχαμε στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης την άνοδο σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στην εξουσία, στην Αγγλία είχαμε την γέννηση του Θατσερισμού και την απόλυτη κυριαρχία των συντηρητικών Tories. Ετσι, κι ενώ περί τα μέσα της δεκαετίας του ‘90 άρχιζε η ανάκαμψη της ευρωπαικής κεντροδεξιάς, στην Γηραιά Αλβιώνα θριάμβευε ο «τρίτος δρόμος» της σοσιαλδημοκρατίας, με πνευματικό πατέρα του τον Giddens και μπροστάρη τον Blair. Τα παραπάνω δεν υποννοούν καμία απολύτως ντετερμινιστική προσέγγιση, απλά είναι αδύνατον να διαφύγουν της προσοχής όποιου παρακολουθεί τον τελευταίο κυρίως χρόνο την αλματώδη άνοδο των υπό τον David Cameron βρετανών Συντηρητικών, εν μέσω μίας σημαντικής παγκόσμιας στροφής των κοινωνιών σε κεντροαριστερά πολιτικά σχήματα.

Σαφέστατα, τίποτα στην πολιτική δεν είναι τυχαίο. Μετά από την επί 18 συναπτά έτη παραμονή τους στην εξουσία (1979-1997), οι Tories είχαν περιέλθει σε σημείο τέτοιο από το οποίο πολύ σπάνια πολιτικός σχηματισμός δύναται να ανανήψει. Και πράγματι για πολλά χρόνια η κυριαρχία των Εργατικών ήταν αδιαμφισβήτητη κι οι Συντηρητικοί βρίσκονταν μεταξύ σφύρας κι άκμονος –συνεχείς αλλαγές ηγεσίας, συρρίκνωση εκλογικής επιρροής, απώλεια ακόμα και παραδοσιακών ομάδων υποστηρικτών τους. Κι όμως. Πάνε μόλις τρία χρόνια από την στιγμή που ανέλαβε την αρχηγία του κόμματος ο νεόκοπος David Cameron και το όλο σκηνικό έχει ανατραπεί πλήρως. Σίγουρα σε αυτήν την ανατροπή έχει συμβάλει κι η παταγώδης απότυχια των Εργατικών να διαχειριστούν καυτά θέματα υψίστης σημασίας καθώς κι η ανικανότητα του Gordon Brown να εμπνεύσει και να πείσει οτι μπορεί να δώσει νέα πνοή στο κόμμα του και πολύ περισσότερο στην κοινωνία. Παρ’όλα αυτά, η διαφορά στις δημοσκοπήσεις –προσεγγίζει το 20%- είναι υπερβολικά ευμεγέθης για να αποδωθεί κυρίως στην ανικανότητα του Εργατικού κόμματος και της ηγεσίας του.

Αντιθέτως, η εντυπωσιακή αυτή πορεία των Tories προς τις εκλογές του επόμενου έτους, οφείλεται κατά κύριο λόγο στην εντυπωσιακή και σε σημεία ριζοσπαστική ατζέντα διακυβέρνησης της χώρας που έχει παρουσιάσει ο Cameron και οι συνεργάτες του. Το ιδεολογικό περιεχόμενό της έχει περιγραφεί από τον ίδιο με τον κάπως παράταιρο τίτλο «προοδευτικός συντηρητισμός» (“progressive conservatism”). Κι αν όντως με μία πρώτη ματιά η αντίδραση μπορεί να είναι κάπως επιφυλακτική όσ’ον αφορά την πρακτική εφαρμογή ενός προγράμματος που φέρει αυτό τον κάπως παράδοξο τίτλο, μία βαθύτερη μελέτη των προτάσεων του προγράμματος διακυβέρνησης δικαιώνει απόλυτα την χρησιμοποίηση του επιθέτου «προοδευτικός» για τον προοσδιορισμό της κατεύθυνσης που ακολουθεί αυτό.

Διότι, πώς αλλιώς παρά προοδευτική μπορεί να χαρακτηριστεί η πολιτική ενός από τα πιο παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα της Ευρώπης, όταν αναφέρει ως βασικούς της στόχους, την δημιουργία μίας κοινωνίας η οποία θα είναι δίκαιη, πιο πράσινη, θα προσφέρει ίσες ευκαιρίες σε όλους τους πολίτες της και θα είναι πιο ασφαλής. Το όραμα των Tories για την Βρετανία του 21ου αιώνα περιέχει προτάσεις για όλο το φάσμα των πολιτικών θεμάτων οι οποίες είναι ρηξικέλευθες όχι μόνο για ένα κόμμα συντηρητικό αλλά και για οποιοδήποτε εκπρόσωπο του πολιτικού φάσματος.

Πιο συγκεκριμένα, δίνεται ιδιαίτερη βάση στον ρόλο της εκπαίδευσης για την επίτευξη του στόχου των ίσων ευκαιριών σε όλους τους πολίτες, προωθώντας την αύξηση του ανταγωνισμού στην μέση εκπαίδευση και την ισχυροποίση του ρόλου των καθηγητών στα σχολεία. Προς αυτήν την κατεύθυνση κινείται κι η προώθηση του θεσμού της οικογένειας –ενός θεσμού που έχει πάψει πια να αποτελεί συνεκτικό ιστό της βρετανικής κι όχι μόνο κοινωνίας- ως κεντρικού πυλώνα για το κτίσιμο μιας κοινωνίας με πιο ισχυρούς δεσμούς μεταξύ των μελών της και με αυξημένο το αίσθημα της συλλογικότητας αλλά και της ατομικής ευθύνης.

Παράλληλα, προωθείται αύξηση της αποκέντρωσης της λήψης αποφάσεων και των γενικότερων αρμοδιοτήτων της τοπικής αυτοδιοίκησης και των τοπικών κοινωνιών, η οποία ταυτόχρονα με τον ενισχυμένο ρόλο του εθελοντισμού και των αντίστοιχων οργανώσεων, στοχεύει στην ενίσχυση της ενεργού συμμετοχής των απλών πολιτών στην πολιτική. Επίσης μεγάλη βάση δίνεται και στην ανάγκη ανάπτυξης μίας «πράσινης οικονομίας», με την δημιουργία μεγάλου αριθμού αντιστοίχων θέσεων εργασίας και την ενίσχυση πολιτικών για την προώθηση χρήσης εναλλακτικών μορφών ενέργειας.

Τα παραδείγματα προοδευτικών προτάσεων που μπορούν να αντληθούν από την ατζέντα των Tories είναι αναρίθμητα. Ο Cameron όμως δεν έμεινε μόνο στην ανανέωση του ιδεολογικής ταυτότητας του κόμματός του. Προχώρησε και σε εκτεταμένες αλλαγές προσώπων, αναδεικνύοντας στην πολιτική σκήνη σε πρωταγωνιστικούς ρόλους μεγάλο αριθμό νέων –όχι απαραίτητα σε ηλικία αλλά κυρίως σε ιδέες- πολιτικών, μεγάλο μέρος των οποίων αποτελεί και το μονίμως μειοψηφικό γυναικείο φύλο. Κατά αυτόν τον τρόπο προσέδωσε στο κόμμα του μία τελείως διαφορετική εικόνα και μία αύρα η οποία δεν περιορίζεται σε ένα καλογυαλισμένο περίβλημα, αλλά στηρίζεται σε ένα στιβαρό σύνολο προτάσεων για το άμεσο και μακροπρόθεσμο μέλλον της βρετανικής κοινωνίας.

Στην χώρα μας, το κόμμα το οποίο δραστηριοποιείται στην ίδια πολιτική «γειτονιά» με τους βρετανούς συντηρητικούς, είναι η κυβερνώσα Νέα Δημοκρατία. Ως κομματικός σχηματισμός της ευρύτερης κεντροδεξιάς, ποτέ του ουσιαστικά δεν είχε μία ξεκάθαρη ιδεολογική ταυτότητα. Ξεκίνησε με τον ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό (καραμανλισμό στην ουσία), για να περάσει σε πιο φιλελεύθερα κατατόπια επί προεδρίας Μητσοτάκη, μέχρι να κάνει την νεοκαραμανλική στροφή στον μεσαίο χώρο και στην ουσιαστική αποιδεολογικοποιήση. Κι αυτό καθώς στην σημερινή κυβέρνηση συμβιώνουν παλαιάς κοπής πολιτικοί της λαικής δεξιάς με -τουλάχιστον κατ’όνομα- φιλελεύθερους εκσυγχρονιστές, παράγοντας κι αμφίσημης κατεύθυνσης κυβερνητικό έργο, χωρίς ξεκάθαρες στοχεύσεις και μακροπρόθεσμο πλάνο.

Αναμφίβολα, ο Κώστας Καραμανλής θα είχε πολλά να διδαχθεί από τον τρόπο με τον οποίο ανανεώθηκαν εκ βάθρων κι άκρως επιτυχημένα οι βρετανοί συγγενείς της Νέας Δημοκρατίας. Κι αναντίρρητα, προτάσσοντας μία ανάλογη και φυσικά προσαμοσμένη στα δεδομένα της χώρας μας ατζέντα, θα συμβάλει τα μέγιστα τόσο στην ιδεολογική και πολιτική αναστήλωση του κόμματός του, όσο και στην πορεία ανανέωσης της χώρας, που πλέον αποτελεί επιτακτική ανάγκη για το μέλλον της.

Old Whig

Δεξιά κατά Φιλελευθερισμού

του Χρήστου Χαρίτου / Ελληνικές Γραμμές

Στην Ελλάδα ο Φιλελευθερισμός θεωρείται μέρος της Δεξιάς. Για αυτό και η Νέα Δημοκρατία αυτοαναγορεύθηκε ως «η μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη», έστω και αν τόσο το «Λαϊκό Κόμμα», όσο και ο «Ελληνικός Συναγερμός» με την ΕΡΕ, δεν είχαν και πολλά κοινά με τον Φιλελευθερισμό. Αν και η Δεξιά ενστερνίζεται την υπεροχή της ελευθέρας οικονομίας έναντι του κρατισμού, σε ιδεολογικό και αξιακό επίπεδο βρίσκεται σε οξεία αντίθεση με τον Φιλελευθερισμό.

Αυτή η συζήτηση δεν είναι ακαδημαϊκού περιεχομένου. Αντιθέτως, αφορά την συγκρότηση του ιδεολογικού και πολιτικού λόγου της ελληνικής Δεξιάς και το πως αυτός ο λόγος ανταποκρίνεται στα μεγάλα εθνικά και κοινωνικά διακυβεύματα. Για αυτό έχει αξία να αποσαφηνίσουμε τις διαφορές τους.

Ιδεολογικές αφετηρίες

Η Δεξιά πιστεύει στην αξία του έθνους, τόσο σε ατομικό επίπεδο, ως νοηματοδότηση της ανθρώπινης προσωπικότητας, αλλά και στην υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, σε συλλογικό επίπεδο. Η εθνική συλλογικότητα προηγείται του ατομικού συμφέροντος.

Ο Φιλελευθερισμός προτάσσει τα «ατομικά δικαιώματα», τα λογίζει ως «φυσικά», καθώς ακολουθούν τον άνθρωπο από την γέννησή του. Αυτά τα δικαιώματα είναι αυστηρώς εξατομικευμένα, έξω από κάθε εθνικό και πολιτιστικό πλαίσιο και δεν υπόκεινται σε περιορισμούς.

Η Δεξιά σέβεται τα ατομικά δικαιώματα, διότι είναι δημοκρατική, αλλά δεν τα απολυτοποιεί, σε βαθμό που να υπονομεύει τα συλλογικά δικαιώματα της πλειοψηφίας. Ας το δούμε με κάποια παραδείγματα. Είναι δικαίωμα ενός ανθρώπου να είναι άθεος. Η Δεξιά σέβεται το ατομικό δικαίωμα στην αθεΐα. Ταυτοχρόνως όμως, η Δεξιά σέβεται το συλλογικό δικαίωμα του ελληνικού λαού να πιστεύει στον Θεό και για αυτό υπερασπίζεται την συναλληλία της Ελληνικής Πολιτείας με την Ελλαδική Εκκλησία και τάσσεται κατά του χωρισμού τους. Ο σεβασμός στο ατομικό δικαίωμα της αθεΐας, δεν μπορεί να καταστρατηγήσει την εκπεφρασμένη βούληση του ελληνικού λαού να θεωρεί τα θρησκευτικά του πιστεύω συνυφασμένα με τις λειτουργίες του Ελληνικού κράτους.

Άλλο παράδειγμα. Είναι δικαίωμα ενός ανθρώπου να πιστεύει στην αξία του έθνους ή όχι. Αν θέλει κάποιος να πιστεύει ότι το έθνος είναι δημιούργημα της αστικής τάξεως και αποτελεί εργαλείο εξαπατήσεως των προλετάριων, ας το πιστεύει. Η Δεξιά σε ένα κράτος δικαίου θα υπερασπισθεί τα ατομικά του πιστεύω. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα δώσουμε σε αυτό τον άνθρωπο την δυνατότητα να γράψει τα βιβλία ιστορίας της Ελληνικής εκπαιδεύσεως, ούτε θα τον διορίσουμε στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Διότι οι ιδέες του είναι ψευδείς και αντεπιστημονικές και δεν συνάδουνμε τον εθνικό χαρακτήρα που οφείλει να έχει η εκπαίδευση των Ελλήνων.

Η Δεξιά μπορεί να συνδυάζει τον σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων με τον προτεραιότητα των συλλογικών δικαιωμάτων. Διότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα ενός λαού να υπερασπίζεται την συλλογική του ταυτότητα, να θέλει αυτή να εκφράζεται στις λειτουργίες του κράτους και να έχει δεσπόζουσα θέση στην δημόσια σφαίρα της ζωής μας.

Και εδώ πιστεύω ότι φανερώνεται και μία ανακολουθία της φιλελεύθερης ιδεολογίας, που ενώ μιλάει για ατομικά δικαιώματα, δεν αναγνωρίζει συλλογικά δικαιώματα. Και αυτό συμβαίνει, διότι για τον Φιλελευθερισμό ο κόσμος περιορίζεται στο άτομο, ενώ αποκρύπτει τελείως την «κοινοτική» διάσταση του ανθρώπου, η οποία εν τέλει δίνει νόημα στην ύπαρξή του. Διότι ο άνθρωπος κοινωνικοποιείται εντός της πατρίδος του και του πολιτισμού του, για αυτό και δεν υπάρχει «πολίτης του κόσμου», πέραν ίσως από κάποιους κοσμοπολίτες αστούς και μαρξιστές.

Πολιτικές αρχές

Η Δεξιά πιστεύει στην προτεραιότητα της εθνικής ανεξαρτησίας και στην εμπέδωση των εθνικών αξιών στην κοινωνία. Το κράτος πρέπει να είναι εθνικό, εγγυητής της εθνικής κυριαρχίας και δημοκρατικά νομιμοποιημένο από τον λαό. Δεν πιστεύουμε σε ένα ουδέτερο-άχρωμο κράτος, που περιορίζεται απλώς στην εφαρμογή των νόμων και απεμπολάει την εθνική του αποστολή. Το κράτος αποτελεί την βούληση της εθνικής κοινωνίας και λογοδοτεί σε αυτή.

Ο Φιλελευθερισμός αντιθέτως, εστιάζεται μόνο στην διασφάλιση των ατομικών δικαιωμάτων. Για τον Φιλελευθερισμό, το κράτος βρίσκεται υπεράνω του έθνους και της συλλογικής θελήσεως. Για αυτό βλέπουμε σήμερα και όλη αυτή την λαγνεία για την καταχρηστική «προστασία» κάθε είδους μειονοτήτων.

Επειδή ένα παιδί άθεων γονέων δεν μπορούσε να βλέπει τον Εσταυρωμένο να «υποφέρει», όπως είπε, στον τοίχο του σχολείου του στην Βαυαρία, έφθασε να συζητά το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας την αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου από όλα τα δημόσια σχολεία!

Επειδή κάποιος αριστεριστής γονέας δεν ήθελε το παιδί του να παρελάσει σε μία εθνική επέτειο, έγινε θέμα συζητήσεως, αν θα πρέπει να πραγματοποιούνται μαθητικές παρελάσεις. Επειδή ο γάμος είναι απλώς μία «νομική σύμβαση», άνευ ιερού χαρακτήρα και αποκομμένη από την δημιουργία οικογένειας, θέλουν να επιβάλουν τον γάμο των ομοφυλοφίλων. Ο Φιλελευθερισμός υπονομεύει στην πράξη τα συλλογικά δικαιώματα της πλειοψηφίας και αποκτά πρόδηλα αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά. Αλλιώς ξεκίνησε και αλλού καταλήγει.

Το μέλλον

Αυτή η διάσταση της Εθνικής Δεξιάς με τον Φιλελευθερισμό είναι δύσκολο να γεφυρωθεί. Αποδεικνύεται ότι ο Φιλελευθερισμός, ιδεολογικώς, βρίσκεται εγγύτερα στην Αριστερά, απ’ ότι στην Δεξιά. Η Δεξιά συνεχίζει να υπερασπίζεται τις εθνικές αξίες και ο Φιλελευθερισμός προτάσσει τις ατομικιστικές του παραδοχές, που τον φέρνουν σε αντιπαράθεση με τον εθνικό χαρακτήρα του κράτους και της κοινωνίας και ουρά πολλές φορές των επιδιώξεων της Αριστεράς.

Αυτό που προκαλεί ανησυχία όμως, είναι ότι ο Φιλελευθερισμός αντιμάχεται πλέον ανοικτά το δημοκρατικό δικαίωμα της κοινωνίας να αυτοπροσδιορίζεται συλλογικά και εν ονόματι μάλιστα της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων, λειτουργεί καταπιεστικά στην πλειοψηφία!

Δεν είναι τυχαίο, ότι το τελευταίο κεφάλαιο του κλασικού βιβλίου του Χάγιεκ «Το Σύνταγμα της Ελευθερίας», η βίβλος του Φιλελευθερισμού, τιτλοφορείται «Γιατί δεν είμαι συντηρητικός». Για να δικαιωθεί ο μεγάλος δεξιός πολιτειολόγος Καρλ Σμίττ, ο οποίος από το 1920 διαχώριζε την Δημοκρατία και την Δεξιά από τον Φιλελευθερισμό.

Ποιος τροφοδοτεί την Χρυσή Αυγή;

Χρήστος Μπόκας / Πρώτο Θέμα

Η εκκωφαντική απουσία της  παραδοσιακής Δεξιάς και της γνήσιας Αριστεράς «πριμοδοτεί» την Χρυσή Αυγή. Όσο το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα αδυνατεί να επαναφέρει ένα συμπαγές και ουσιαστικό αξιακό σύστημα και με βάση αυτό να απευθυνθεί στον λαό για την αντιμετώπιση της κρίσης, τόσο το κόμμα του κ. Νίκου Μιχαλολιάκου θα κερδίζει .

Η Χ.Α. υιοθετώντας μια σπονδυλωτή στρατηγική, που περιλαμβάνει λαϊκίστικες κορώνες και ιμιτασιόν ακτιβισμό, στηρίζεται όμως  σε ακραίο μεν, ξεκάθαρο δε, αξιακό μοντέλο, καταφέρνει σημαντικά πλήγματα στις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις και αποκτά όλο και περισσότερα ερείσματα σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.

Η επιρροή της μάλιστα γίνεται ανεμπόδιστα καθώς τα υπόλοιπα  κόμματα, και η κυβέρνηση, αποφεύγουν να την αντιμετωπίσουν ουσιαστικά και προτιμούν να αναπαράγουν καταγγελιτικές κραυγές και επιφανειακές καταδίκες. Με τον τρόπο αυτό επιλέγουν να απευθυνθούν σε συγκεκριμένο κοινό, σε εκείνους που καταδικάζουν  την Χ.Α. και όχι σε όσους έχουν ήδη ενταχθεί στο άρμα της ή σε αυτούς που ετοιμάζονται γι αυτό.

Σε κάθε περίπτωση, εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι η τακτική τους δεν ανακόπτει την άνοδο του ακροδεξιού μορφώματος, αντιθέτως την επιταχύνει. Πιο συγκεκριμένα, το πλιάτσικο της Χ.Α. από τα δεξιά γίνεται με την επαναφορά των βασικών αρχών της συντηρητικής παράταξης: «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια». Ένα αξιακό τρίπτυχο που για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά, ο βασικός του «ιδιοκτήτης», η ΝΔ, όχι μόνο το έχει εγκαταλείψει αλλά έδειχνε να ντρέπεται γι αυτό. Το επανέφερε η Χ.Α., με τον δικό της τρόπο και φαίνεται να λειτουργεί καθώς, μπορεί να «φόβισε» το αριστερό ακροατήριο, ενθουσίασε όμως το δεξιό. Ορισμένοι από την ΝΔ φαίνεται ότι το έχουν αντιληφθεί.

Όμως σπασμωδικές κινήσεις, όπως η αναφορά του κ. Μάκη Βορίδη στους Παναγιώτη Κανελλόπουλο και Ευάγγελο Αβέρωφ δεν αρκούν.  Σε κάθε περίπτωση όσο η κυρίαρχη πολιτικά δύναμη του δεξιού χώρου αδυνατεί να επανακαθορίσει το όραμά της πάνω στις βασικές αξίες του συντηρητικού ακροατηρίου τόσο η Χ.Α.  θα την φθείρει.  Εκτός αυτού, κραυγαλέα είναι και η ιδεολογική απουσία της Αριστεράς.

Με τον τρόπο αυτό όταν μια τουρκική φρεγάτα φτάνει στο Σούνιο, οι αρμόδιοι της Κουμουνδούρου ζητούν να μην βάζουμε εμπόδια στις κρουαζιέρες! Ακόμα χειρότερα όταν πριν από μερικά χρόνια, σε ανύποπτες εποχές, οι λιγοστοί αλλά προοδευτικοί καταστηματάρχες και κάτοικοι του κέντρου της Αθήνας ζήτησαν βοήθεια πρώτα από αυτούς για την κατάσταση με τους μετανάστες, τους γυρνούσαν την πλάτη και τους αποκαλούσαν «ξενοφοβικούς»! Τέλος αξίζει να σημειωθεί ότι, συσσίτια σε χιλιάδες ανθρώπους εξαθλιωμένους, σε συμπολίτες μας που από την μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν από τα διαμερίσματά τους στο δρόμο δίνει καθημερινά  ο Δήμος Αθηναίων. Παρά ταύτα ο κ. Γιώργος Καμίνης αντί να προβάλει το τεράστιο έργο του δήμου του επιλέγει ανούσια αντιπαράθεση και επίδειξη πυγμής. Τακτική η οποία απέτυχε εκ του αποτελέσματος.

Στη σκιά του Ανδρέα Παπανδρέου

Ναπολέων Λιναρδάτος

Όσο και να θέλαμε να το αποκρύψουμε, η Νέα Δημοκρατία του σήμερα ανήκει στον Ανδρέα Παπανδρέου του χθες. Η σημερινή ηγεσία της ΝΔ δεν ευθύνεται γι’ αυτό το χάλι, από την άλλη δεν κάνει και τίποτε για να το αλλάξει.

Μετά από τρία χρόνια βάρβαρων φοροεπιδρομών και περικοπών επί δικαίων και αδίκων, επιτέλους η κυβέρνηση τόλμησε να κάνει και μια μεταρρύθμιση, το κλείσιμο της ΕΡΤ. Το αρχικό σχέδιο ήταν να μείνουν 700 και να απολυθούν με γενναιόδωρες αποζημιώσεις οι υπόλοιποι. Τελικά όλοι θα πάρουν αποζημίωση και το 80% των “απολυμένων” θα επιστρέψουν στην νέα ΕΡΤ. Με τέτοιους μεταρρυθμιστές τι θέλουμε τους λαϊκιστές.

Η αλήθεια είναι ότι οι άλλοι δύο κυβερνητικοί εταίροι τράβηξαν το θέμα στα άκρα. Αλλά η υποχώρηση της ΝΔ ήταν πολύ μεγαλύτερη από όσο θα έπρεπε. Αυτή η μεγάλη ήττα στο θέμα της ΕΡΤ δεν ήταν τυχαία. Όταν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ έσπρωχναν τον κ. Σαμαρά προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση δεν υπήρχε καμία άλλη δύναμη να τραβά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Οι βουλευτές και τα στελέχη της ήταν απλά αμέτοχοι.

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, για τους βουλευτές και στελέχη της ΝΔ το όλο θέμα της ΕΡΤ ήταν απλά ένας πονοκέφαλος. Στην καλύτερη περίπτωση μια ίσως υποχρέωση στην τρόικα, ή στην χειρότερη, μια έκφραση ιδιοτροπίας του πρωθυπουργού. Οι πολίτες που παραδοσιακά ψηφίζουν ΝΔ είναι κάπως πιο μπροστά σε αυτά τα θέματα, αλλά ο κομματικός μηχανισμός είναι πλήρως ταγμένος στον πασοκικό κρατισμό του Ανδρέα Παπανδρέου. Γι΄αυτό έχουν και τόσο μεγάλη αγάπη στον Κώστα Καραμανλή, τον αρχηγό της ΝΔ που εξέφρασε με απίστευτη πληρότητα το Παπανδρεϊκό όραμα για την Ελλάδα εκτοξεύοντας στα ύψη τις δαπάνες, τον δανεισμό και τους διορισμούς του κράτους. Παρεμπιπτόντως, την εποχή του κ. Καραμανλή το χαράτσι της ΕΡΤ αυξήθηκε 30%, και οι εργαζόμενοι σε αυτή κόντεψαν τις 6.000.

Το μέσο στέλεχος της ΝΔ είναι εμποτισμένο με τις αρχές του Παπανδρεϊκού λαϊκισμού. Η βασική αρχή του στελέχους είναι η εκμετάλλευση του κρατικού μηχανισμού για προσωπικό όφελος, αυτό που μετράει είναι οι διορισμοί, οι προμήθειες, οι παντός είδους διευθετήσεις και διευκολύνσεις. Κάπου εκεί προσδιορίζονται τα όρια της πολιτικής. Το φιλελεύθερος και συντηρητικός είναι απλά ταμπέλες για να ξεχωρίζουμε από το παραδίπλα μαγαζί. Εξάλλου αρχές και πιστεύω είναι η δουλειά της αριστεράς.

Ο μηχανισμός της ΝΔ μπορεί να θέλει να συνεχίσει τα πράγματα ως έχουν, αλλά οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Όσοι έχουν απομείνει να εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα δεν μπορούν να συντηρούν τα εκατομμύρια των υπαλλήλων του κράτους, τους συνταξιούχους, τους άνεργους και τον υπόλοιπο οικονομικά ανενεργό πληθυσμό της Ελλάδας. Το θέμα είναι απλό, η αριθμητική δεν βγαίνει.

Η Ελλάδα έχει μια και μοναδική έξοδο από την κρίση. Να μειωθούν οι δαπάνες τους κράτους για να μπορέσουν να μειωθούν οι φόροι και οι εισφορές ώστε η να αυξηθεί η ζήτηση για εργασία στον ιδιωτικό τομέα. Να μειωθεί ο κρατικός παρεμβατισμός και η γραφειοκρατία, να ανοίξουν οι αγορές ώστε να μπορούν να γίνουν επενδύσεις στην Ελλάδα από μικρούς, μεσαίους και μεγάλους σε όλους τους τομείς χωρίς να χρειάζεται η ειδική παρέμβαση πρωθυπουργού, ή υπουργού, ή οποιανδήποτε άλλου κρατικού παράγοντα. Όλα αυτά θα έπρεπε να έχουν γίνει χθες.

Τρία χρόνια μετά από την “επίσημη” έναρξη της κρίσης ακόμα προσπαθούμε να δούμε πως θα διατηρήσουμε την Ελλάδα που χρεοκόπησε. Όποιος όμως επαγγέλλεται ότι τα πράγματα μπορεί να μείνουν ως έχουν, λέει ψέματα στους Έλληνες πολίτες - ψέματα που αγγίζουν τα όρια της εθνικής προδοσίας. Αν δεν γίνουν μεγάλες αλλαγές, κι΄αν δεν γίνουν γρήγορα, η ελληνική σοβιετία θα συνεχίσει να είναι μια χώρα παραγωγής φτώχειας και απόγνωσης.

Η πολιτική τάξη είναι τόσο ανίκανη που στο τέλος δεν αποκλείεται να έχουμε τις αρνητικές συνέπειες του μνημονίου αλλά και την τελική καταστροφή μιας άτακτης χρεοκοπίας. Το “καλό” σενάριο, βάση των σημερινών δεδομένων, είναι ο αργός και οδυνηρός θάνατος μιας Ελλάδας της επαιτείας. Στην σκιά του Ανδρέα Παπανδρέου δεν υπάρχει ελπίδα ούτε για την Νέα Δημοκρατία, ούτε και για την Ελλάδα.