Πρώτη φορά κανονική Δεξιά

του Μ. Νταγγίνη,

Η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ στην κορυφή της πολιτικής σκηνής μας δίνει μια σειρά από πολύτιμα συμπεράσματα για το πώς στήνεται στην μετά το 2009 εποχή ένα επιτυχημένο κόμμα, ακόμη κι από το μηδέν. Θα πει κανείς, μπορεί η Δεξιά να συναγωνιστεί τα ψέματα και τη δημαγωγία της πρώτης φοράς Αριστεράς ώστε να πάρει την εξουσία; Σε καμία περίπτωση. Μπορεί όμως να πάρει μαθήματα για το πώς αντιλαμβάνεται η κοινωνία τα κόμματα, δημιουργώντας ένα ελκυστικό προϊόν που θα αντέξει στο χρόνο και θα σταματήσει να κουβαλάει τη ρετσινιά του «παλιού». 

Μάθημα πρώτο: κομματικά ένσημα τέλος. Ακούς ακόμη κι από νέους σε ηλικία κομματικούς να αναπαράγουν τη λογική των «ενσήμων». Όποιος είναι αρχαιότερος στο κόμμα, προηγείται έναντι του καινούριου. Αυτό μπορεί να διατηρεί τις εσωκομματικές ισορροπίες (είναι κάτι σαν την επετηρίδα στο Δημόσιο), αλλά αποκλείει την ανανέωση της Δεξιάς με καινούρια πρόσωπα και ιδέες. Άμα ήταν έτσι, ας καταργούσαμε τις εσωκομματικές εκλογές κι ας διορίζαμε απευθείας αυτόν με τη μακρύτερη διαδρομή στη Νέα Δημοκρατία. Καμιά φορά, ιστορικά στελέχη που πλέον ΔΕΝ ακούει η κοινωνία (ή τα απεχθάνεται σε κάποιες περιπτώσεις) πρέπει να μένουν πίσω. Η νέα ηγετική ομάδα της Δεξιάς θα κερδίσει τον κόσμο μόνο αν τον πείσει πως δε διεπλάκη με το παλιό πολιτικό κατεστημένο και πως αφουγκράζεται τα προβλήματά του. Και να με συγχωρείτε, άλλα άνθρωποι που είναι 20 και 30 χρόνια βουλευτές, δεν μπορούν να το κάνουν. Στη λογική των «ενσήμων», ο Αλέκος Αλαβάνος θα ήταν ακόμη πρόεδρος του Συνασπισμού, ο οποίος- χωρίς το νεαρό Τσίπρα στο τιμόνι- πιθανότατα θα ήταν εκτός Βουλής αντί για κυβερνών κόμμα. 

Μάθημα δεύτερο: μην αγκαλιάζετε τον εχθρό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το ΠΑΣΟΚ το 1981, κήρυξαν ολομέτωπη επίθεση στον αντίπαλο για να βγούνε νικητές. Δαιμονοποίησαν τον όρο «Δεξιά», είχαν ριζοσπαστικό πρόγραμμα (άσχετα που ήταν ξεκάθαρη απάτη) και δεν προσπάθησαν ποτέ να καλλιεργήσουν «κλίμα συναίνεσης». Η νέα Δεξιά θα είναι ΚΑΝΟΝΙΚΗ Δεξιά. Θα μιλήσει για την ιστορική αποτυχία της Αριστεράς, θα υπερασπιστεί παθιασμένα τον επιχειρηματία, θα κηρύξει πόλεμο στους επαγγελματίες συνδικαλιστές και του κηφήνες του Δημοσίου, θα βάλει στην ατζέντα τη λαθρομετανάστευση και την ασφάλεια. Η υποχωρητικότητα στο λόγο του αντιπάλου επιβεβαιώνει την κυριαρχία του. Σε ένα τόσο συγκρουσιακό πολιτικό σύστημα, η Δεξιά πρέπει να σπάσει τα δεσμά της ιδεολογικής ασφυξίας που επιβάλλει η Αριστερά. Και για να το κάνει, πρέπει να σταματήσει να δανείζεται τους σκοπούς και τη ρητορική της τελευταίας. Για να ανατινάξεις τα ιδεολογικά θεμέλια μιας σαρανταετίας, πρέπει να αποδεχτείς ότι είναι προτιμότερο να χάσεις εκλογές παρά να τις κερδίσεις σαν μια γαλάζια έκδοση του σοσιαλισμού. Ειδάλλως, θα συνεχίσεις να κυβερνάς σε διαλείμματα, υπηρετώντας την ατζέντα του αντιπάλου. 

Μάθημα τρίτο: Δεν αρκεί να είσαι πρώτος στα Πανεπιστήμια για να σε ψηφίζει η νεολαία. Η Αριστερά είναι τριτοτέταρτη εκλογικά στα Πανεπιστήμια. Παρολαυτά, η νεολαία ψηφίζει μαζικά, σχεδόν σαρωτικά, τα κόμματά της. Γιατί; Γιατί πολύ απλά, η Αριστερά χτίζει συνειδήσεις όταν η Δεξιά χτίζει γνωριμίες. Ο αριστερός φοιτητής εργάζεται σαν στρατιώτης που διαπλάθει πεποιθήσεις. Μπορεί να τον ψηφίζουν λιγότεροι, αλλά ξέρουν γιατί τον ψηφίζουν και μεταδίδουν το μήνυμά του. Οι δεξιές νεολαίες, ιδίως πριν το 2009, ήταν απολιτίκ οργανώσεις, που ΣΚΟΠΙΜΩΣ απέφευγαν να μιλήσουν ιδεολογικά για να μη χάσουν σταυρούς. Κι έτσι φτάσαμε στην εποχή που οι μισοί νέοι ψηφίζουν Δεξιά στα Πανεπιστήμια και Αριστερά στις εκλογές. Η κανονική Δεξιά θα χτίζει δεξιές συνειδήσεις εντός του Πανεπιστήμιου και θα μιλάει ιδεολογικά ακόμη κι αν χάσει τους απολιτίκ σταυρούς. Ποτέ δεν τους είχε πραγματικά έτσι κι αλλιώς. Προσωπικά θα ψηφίσω τον υποψήφιο που θα μου δείξει ότι έχει αντιληφθεί τα τρία αυτά μαθήματα, ώστε να χτίσει μια νέα, κανονική Δεξιά. Ο καιρός είναι λίγος και η εναλλακτική είναι μια παλαιοκομματική, γερασμένη πριν καν ξεκινήσει.

πηγή: marketnews.gr