Το φαινόμενο Μητσοτάκη και η μελαγχολία ΣΥΡΙΖΑ

 

Η πολιτική κυριαρχία Μητσοτάκη είναι αδιαμφισβήτητη. Τόσο τα εκλογικά αποτελέσματα όσο και οι δημοσκοπήσεις συνηγορούν στην παντοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη ο οποίος κατάφερε τρεις μεγάλες ανατροπές:

α) Να αποκαθηλώσει τον μέχρι τότε ανίκητο Αλέξη Τσίπρα το 2019 νικώντας τον σε Ευρωεκλογές και Εθνικές Εκλογές.

β) Να αυξήσει την κυριαρχία του, εκμηδενίζοντας τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ το 2023 στις Εθνικές Εκλογές.

γ) Να ευνουχίσει το ΠΑΣΟΚ υιοθετώντας όλο και περισσότερα στελέχη του και τον ΣΥΡΙΖΑ με πολιτικές που δεν είχε το θάρρος να περάσει ως Κυβέρνηση (Γάμος Ομοφυλοφίλων).

Τα παραπάνω είναι εντυπωσιακά αν αναλογιστεί κανείς ότι η Νέα Δημοκρατία μπορεί να συμμετέχει στον εσωτερικό διάλογο τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΠΑΣΟΚ.

 

Αντιαριστερή συγκυρία ή Φαινόμενο Μητσοτάκη;

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της παρέμβασης στο διάλογο της Κεντροαριστεράς είναι το άρθρο του Υπουργού Δικαιοσύνης κ. Γ. Φλωρίδη στην ΕφΣυν, στο οποίο έθεσε το θέμα μιας ιδιότυπης αντιαριστερής συγκυρίας με ραγδαία οπισθοχώρηση όλων των εκδοχών της Αριστεράς όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ευρωπαϊκή και διεθνή κλίμακα. Αυτή η συστημική αδυναμία της Αριστεράς να διαμορφώσει ένα σύγχρονο πλαίσιο και να απαντήσει στα καυτά ερωτήματα που ταλανίζουν τον πολίτη διαμορφώνει μια κατάσταση στην οποία ο πολιτικός χώρας της Αριστεράς να μην μπορεί να συμβαδίσει με τα θέλω της εποχής.

Το φαινόμενο Μητσοτάκη στην Ελλάδα φυσικά δεν μπορεί να παραμείνει απαρατήρητο. Έχοντας καταφέρει να ενσωματώσει στην Κεντροδεξιά παράταξη κορυφαίους Υπουργούς του ΠΑΣΟΚ και στελέχη με αξιόλογη διαδρομή στην Κεντροαριστερά ενώ παράλληλα έχοντας προωθήσει γενναίες τομές που μέχρι πρόσφατα συνδέονταν με βασικά πολιτικά προτάγματα της Αριστεράς, διατηρεί την πολιτική κυριαρχία του σε όλο το δημοκρατικό φάσμα. Στο άρθρο του ο Γ. Φλωρίδης παραινεί (!) την Αριστερά σε αναστοχασμό λέγοντας χαρακτηριστικά ότι το ελάχιστο που απαιτεί μια τέτοια κατάσταση στην Αριστερά είναι η αναγκαιότητα ενός βαθέος και μακροχρόνιου αναστοχασμού για την υπέρβαση του σημερινού εαυτού της.

 

 

 

Αντιδράσεις

Οι αντιδράσεις στο άρθρο Φλωρίδη εστιάζουν στη Φουκουγιαμική του διάσταση περί ραγδαίας οπισθοχώρησης όλων των εκδοχών της Αριστεράς, που κατέστησε τις ιδέες, τις εκφράσεις, τις πρακτικές της, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ευρωπαϊκή και διεθνή κλίμακα, παρωχημένες και θνήσκουσες. Η Έφη Αχτσιόγλου τονίζει ότι η υπαρκτή κοινωνική πραγματικότητα διαψεύδει τους «ψευδοπροφήτες» θέτοντας ως ακροατήριο του πολιτικού της χώρου τους χαμένους της αγοράς, τους «αόρατους».

Φυσικά δεν λείπουν κι εκείνοι που αναπαράγουν το αφήγημα της  κατ’ όνομα «Αριστεράς» (αυτή που, παρότι έχει αποδεχτεί το κεντρικό αφήγημα της κυριαρχίας, εξακολουθεί έτσι να αυτοαποκαλείται) θεωρώντας πως έχει πράγματι εκπνεύσει. Υπολογίζουν στην «πραγματική» Αριστερά, χωρίς όμως περισσότερες λεπτομέρειες. Η «πληθυντική» Αριστερά μεταλλάχθηκε σύμφωνα με τον Τάσο Κωστόπουλο σε δεύτερη Ν.Δ., σημαίνοντας τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Πως θα αντιμετωπιστεί η πρόκληση

Η αντιμετώπιση της πρόκλησης για τον ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί ένα εσωτερικό διάλογο με διάφορες προτάσεις όπως η προγραμματική ενότητα της Αριστεράς με την Κεντροαριστερά και την Οικολογία του πρώην βουλευτή Χάρη Τσιόκα ή τη δημιουργία ενός αντινεοφιλελεύθερου, δημοκρατικού κοινωνικού μετώπου, ένα «Μέτωπο Δημοκρατίας» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ, Διονύσης Τεμπονέρας. Η Νέα Αριστέρα δια της Έφης Αχτσιόγλου προβάλει την ανάγκη να μετατραπεί η οργή, η ματαίωση και η απογοήτευση σε μια θετική, δημιουργική πολιτική δύναμη.

Φυσικά υπάρχουν και άλλες φωνές που θεωρούν ότι υπερεκτιμήσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ ως προς τις πραγματικές του δυνατότητες και ότι χρειάζεται να «αποτσιπροποιηθεί» (Δ. Τερζής στην Εποχή) οδηγώντας το χώρο σε μια ιδιότυπη πολιτική «πατροκτονία» προκειμένου να αναπνεύσει πολιτικά.

Είναι πάντως γεγονός πως η Αριστερά πρώτα και κύρια καλείται να προσδιορίσει τον εαυτό της, να οριοθετήσει τι είναι και τι δεν είναι σε σχέση όχι μόνο με το χθες αλλά με το σήμερα και το αύριο, αν θέλει να καταφέρει να ξεφύγει από τη δίνη των προσωποπαγών σχημάτων και του ηγέτη-μεσσία. Ο Σεβαστάκης μιλά για την «καλομαθημένη Αριστερά» που είχε συνηθίσει να βρίσκεται στο απυρόβλητο.

 

Αριστερή Μελαγχολία

Υπάρχει μια ολόκληρη βιβλιογραφία σχετικά με την Αριστερή Μελαγχολία. Ο Σεβαστάκης θεωρεί πως η μεγάλη στιγμή για την Αριστερά δεν ήρθε μόνο στις επικές φάσεις, αλλά και στις περιόδους του θρήνου. Ενός μακρού και διανοητικά θαρραλέου θρήνου. Μετά τις συνεχόμενες ήττες του 2019 και του 2023  δημιουργήθηκαν οι συνθήκες ενός υπαρξιακού ταρακουνήματος στους κόλπους της Αριστεράς.  Ένα ταρακούνημα που κάποιοι ενδεχομένως ένιωσαν για τα καλά την επομένη του Δημοψηφίσματος του 2015, όταν οι φρούδες υποσχέσεις για έναν διαφορετικό δρόμο από τα Μνημόνια θάφτηκαν ανεπιστρεπτί.

Η εμφάνιση του Στέφανου Κασσελάκη ως νέου Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωσε μια νέα συζήτηση σχετικά με τα χαρακτηριστικά του κόμματος της Αριστεράς καθώς ο νέος Πρόεδρος μοιάζει περισσότερο με τεχνοκράτης CEO ενώ είναι έτοιμος να αλλάξει ακόμα και το όνομα του κόμματος. Με κύριο μοχλό την προσωπική του προβολή ο νέος Πρόεδρος προσπερνά τα εμπόδια της κατεστημένης κατάστασης που παρέλαβε, υποσχόμενος ανάκαμψη.

Όλα αυτά οδηγούν στη διαπίστωση πως η κυβερνώσα Αριστερά στην Ελλάδα βρίσκεται σε περιδίνηση, την ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κληθεί να επιβεβαιώσει την κυριαρχία του και όσους υποστηρίζουν ότι δεν πρόκειται για κάτι παροδικό αλλά για ένα «φαινόμενο».

 

 

Πηγές:

Γ. Φλωρίδης, Αδυναμία αντιπολίτευσης και θνήσκουσα Αριστερά, ΕφΣυν, 09.03.2024 https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/425373_adynamia-antipoliteysis-kai-thniskoysa-aristera

Χ. Τσιόκας, Οι διδαχές του συνεδρίου και το κομματικό αμάρτημα, ΕφΣυν, 11.03.2024 https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/425582_oi-didahes-toy-synedrioy-kai-kommatiko-amartima

Δ. Τεμπονέρας, Οι μικροί Fukuyama και η θνήσκουσα Αριστερά, ΕφΣυν, 12.03.2024

https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/425731_oi-mikroi-fukuyama-kai-i-thniskoysa-aristera

Ζ. Γεωργούλα – Β. Ρόγγας, «Το ζητούμενο είναι να ξανασυναντηθεί η πολιτική με την κοινωνία», Εποχή, 10.03.2024 https://www.epohi.gr/article/49123/to-zhtoymeno-einai-na-xanasynanththei-h-politikh-me-thn-koinonia

Ε. Αχτσιόγλου, Περί θανάτου της Αριστεράς, ΕφΣυν, 13.03.2024 https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/425869_peri-thanatoy-tis-aristeras

Σ. Ι. Σεφεριάδης, Μια απάντηση στον Γ. Φλωρίδη: Οχι υπουργέ, η Αριστερά δεν εξέπνευσε..., ΕφΣυν, 11.03.2024 https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/425571_mia-apantisi-ston-g-floridi-ohi-ypoyrge-i-aristera-den-exepneyse

Τ. Κωστόπουλος, Ο δεύτερος θάνατος του ΣΥΡΙΖΑ, ΕφΣυν, 24.09.2023 https://www.efsyn.gr/themata/kryfa-hartia/405304_o-deyteros-thanatos-toy-syriza

Δ. Σεβαστάκης, Καλομαθημένη «Αριστερά», Η Αυγή, 04.03.2024 https://www.avgi.gr/politiki/479038_kalomathimeni-aristera

Δ. Σεβαστάκης, Θαρραλέος θρήνος, Η Αυγή, 10.03.2024 https://www.avgi.gr/politiki/479622_tharraleos-thrinos

Θ. Τσαλαπάτης, Η Aριστερά και η ήττα, ΕφΣυν, 28.05.2023 https://www.efsyn.gr/nisides/anohyroti-poli/391500_i-aristera-kai-i-itta

Β. Λαμπρόπουλος, Στον αστερισμό της αριστερής μελαγχολίας, Περιοδικό Χάρτης, Σεπτ. 2021, https://www.hartismag.gr/hartis-33/klimakes/ston-asterismo-ths-aristerhs-melagxolias#

Ο Αλέξης και ο Κυριάκος

του Αθ. Ελλις / ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 12.07.2016

Από τους κεντροαριστερούς Ολάντ και Ρέντσι, αλλά και την κεντροδεξιά Μέρκελ, μέχρι τον Ομπάμα, οι σημαντικότεροι ηγέτες του κόσμου κάτι βλέπουν στον Αλέξη Τσίπρα. Από άλλη οπτική γωνία κάτι βλέπουν και οι νέοι που συνωστίζονταν χθες στη Βουλή για να βγάλουν φωτογραφία μαζί του. 

 Πίσω από τον σεβασμό στη δημοκρατική επιλογή του ελληνικού λαού, όπως και από τον νεανικό ενθουσιασμό για έναν σαραντάρη πρωθυπουργό, υπάρχει μια σημαντική παράμετρος –η επαφή του κ. Τσίπρα με την κοινωνία (ή τουλάχιστον σημαντικό μέρος της)– που εξηγεί ακόμη και την κυνική απόπειρα των εταίρων να αξιοποιήσουν την παρουσία του στην ηγεσία της χώρας για να «περάσουν» αντιλαϊκά μέτρα που δύσκολα θα μπορούσε να εφαρμόσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. 

 Είναι μια επαφή που έχει οικοδομηθεί σε «αυταπάτες» και παραπλανήσεις, και σήμερα καθώς η χώρα βιώνει τη σκληρή πραγματικότητα, έχει τραυματισθεί και φθίνει. Αλλά υφίσταται. Και στηρίζεται όχι φυσικά στην οικονομική του πολιτική, όσο στο προσωπικό επικοινωνιακό χάρισμα που διαθέτει. Οποιος υποβαθμίζει αυτή τη διάσταση, παραβλέπει την πραγματικότητα και αυτοπαγιδεύεται σε λάθος ερμηνείες και σχεδιασμούς. 

 Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την απήχηση του πρωθυπουργού μόνο με την κατάθεση ολοκληρωμένων οικονομικών προτάσεων. Ο ψηφοφόρος είναι μεν οικονομικό ον και απεχθάνεται τους υψηλούς φόρους, αλλά είναι και άνθρωπος που θέλει να νιώθει ότι ο πρωθυπουργός του ενδιαφέρεται γι’ αυτόν. 

 Σε αυτό το πεδίο ο αρχηγός της Ν.Δ. έχει «περιθώρια βελτίωσης». Είναι σαφές ότι διαθέτει τα χαρακτηριστικά ενός σύγχρονου Ευρωπαίου ηγέτη. Φαίνεται στις συναντήσεις του με τη Μέρκελ ή τον Νετανιάχου, στις ομιλίες και επαφές του με διεθνείς οικονομικούς παράγοντες, από τον Ντράγκι μέχρι στελέχη επενδυτικών κολοσσών, αλλά και στις εμφανίσεις του σε κορυφαία διεθνή μέσα ενημέρωσης. Διατηρεί προσωπικές σχέσεις, γνωρίζει τα θέματα, έχει αίσθηση του πώς σκέπτονται οι άνθρωποι της αγοράς, χειρίζεται τις ξένες γλώσσες. Είναι ένας φιλελεύθερος πολίτης της Ευρώπης και του κόσμου. 

 Αλλά η εκλογή στην πρωθυπουργία έρχεται από την ψήφο των Ελλήνων και κυρίως των απλών ανθρώπων. Αυτός πρέπει να είναι ο επόμενος στόχος του. Να έρθει κοντά στον πολίτη. Να εκπέμψει ο ίδιος –και να επιβάλει στα προβεβλημένα στελέχη του κόμματός του– ένα προφίλ ανθρώπινο, γήινο, ταπεινό. 

 Στην πορεία των τελευταίων ετών πολλοί χλεύασαν το «σεμνά και ταπεινά» του Κώστα Καραμανλή, λόγω και των συμπεριφορών κάποιων υπουργών του. Ομως, είχε δίκιο. Και τουλάχιστον ο ίδιος, το έκανε πράξη. Αυτό του το αναγνωρίζει ο πολίτης και ψηφοφόρος, και όχι μόνον ο κεντροδεξιός. 

 Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας, όπως κάνει, αλλά και της καθημερινότητας. Να καταθέτει σοβαρές προτάσεις, αλλά και να προσεγγίσει τον απλό άνθρωπο, και να τον εμπνεύσει. 

Πρώτη φορά κανονική Δεξιά

του Μ. Νταγγίνη,

Η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ στην κορυφή της πολιτικής σκηνής μας δίνει μια σειρά από πολύτιμα συμπεράσματα για το πώς στήνεται στην μετά το 2009 εποχή ένα επιτυχημένο κόμμα, ακόμη κι από το μηδέν. Θα πει κανείς, μπορεί η Δεξιά να συναγωνιστεί τα ψέματα και τη δημαγωγία της πρώτης φοράς Αριστεράς ώστε να πάρει την εξουσία; Σε καμία περίπτωση. Μπορεί όμως να πάρει μαθήματα για το πώς αντιλαμβάνεται η κοινωνία τα κόμματα, δημιουργώντας ένα ελκυστικό προϊόν που θα αντέξει στο χρόνο και θα σταματήσει να κουβαλάει τη ρετσινιά του «παλιού». 

Μάθημα πρώτο: κομματικά ένσημα τέλος. Ακούς ακόμη κι από νέους σε ηλικία κομματικούς να αναπαράγουν τη λογική των «ενσήμων». Όποιος είναι αρχαιότερος στο κόμμα, προηγείται έναντι του καινούριου. Αυτό μπορεί να διατηρεί τις εσωκομματικές ισορροπίες (είναι κάτι σαν την επετηρίδα στο Δημόσιο), αλλά αποκλείει την ανανέωση της Δεξιάς με καινούρια πρόσωπα και ιδέες. Άμα ήταν έτσι, ας καταργούσαμε τις εσωκομματικές εκλογές κι ας διορίζαμε απευθείας αυτόν με τη μακρύτερη διαδρομή στη Νέα Δημοκρατία. Καμιά φορά, ιστορικά στελέχη που πλέον ΔΕΝ ακούει η κοινωνία (ή τα απεχθάνεται σε κάποιες περιπτώσεις) πρέπει να μένουν πίσω. Η νέα ηγετική ομάδα της Δεξιάς θα κερδίσει τον κόσμο μόνο αν τον πείσει πως δε διεπλάκη με το παλιό πολιτικό κατεστημένο και πως αφουγκράζεται τα προβλήματά του. Και να με συγχωρείτε, άλλα άνθρωποι που είναι 20 και 30 χρόνια βουλευτές, δεν μπορούν να το κάνουν. Στη λογική των «ενσήμων», ο Αλέκος Αλαβάνος θα ήταν ακόμη πρόεδρος του Συνασπισμού, ο οποίος- χωρίς το νεαρό Τσίπρα στο τιμόνι- πιθανότατα θα ήταν εκτός Βουλής αντί για κυβερνών κόμμα. 

Μάθημα δεύτερο: μην αγκαλιάζετε τον εχθρό. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το ΠΑΣΟΚ το 1981, κήρυξαν ολομέτωπη επίθεση στον αντίπαλο για να βγούνε νικητές. Δαιμονοποίησαν τον όρο «Δεξιά», είχαν ριζοσπαστικό πρόγραμμα (άσχετα που ήταν ξεκάθαρη απάτη) και δεν προσπάθησαν ποτέ να καλλιεργήσουν «κλίμα συναίνεσης». Η νέα Δεξιά θα είναι ΚΑΝΟΝΙΚΗ Δεξιά. Θα μιλήσει για την ιστορική αποτυχία της Αριστεράς, θα υπερασπιστεί παθιασμένα τον επιχειρηματία, θα κηρύξει πόλεμο στους επαγγελματίες συνδικαλιστές και του κηφήνες του Δημοσίου, θα βάλει στην ατζέντα τη λαθρομετανάστευση και την ασφάλεια. Η υποχωρητικότητα στο λόγο του αντιπάλου επιβεβαιώνει την κυριαρχία του. Σε ένα τόσο συγκρουσιακό πολιτικό σύστημα, η Δεξιά πρέπει να σπάσει τα δεσμά της ιδεολογικής ασφυξίας που επιβάλλει η Αριστερά. Και για να το κάνει, πρέπει να σταματήσει να δανείζεται τους σκοπούς και τη ρητορική της τελευταίας. Για να ανατινάξεις τα ιδεολογικά θεμέλια μιας σαρανταετίας, πρέπει να αποδεχτείς ότι είναι προτιμότερο να χάσεις εκλογές παρά να τις κερδίσεις σαν μια γαλάζια έκδοση του σοσιαλισμού. Ειδάλλως, θα συνεχίσεις να κυβερνάς σε διαλείμματα, υπηρετώντας την ατζέντα του αντιπάλου. 

Μάθημα τρίτο: Δεν αρκεί να είσαι πρώτος στα Πανεπιστήμια για να σε ψηφίζει η νεολαία. Η Αριστερά είναι τριτοτέταρτη εκλογικά στα Πανεπιστήμια. Παρολαυτά, η νεολαία ψηφίζει μαζικά, σχεδόν σαρωτικά, τα κόμματά της. Γιατί; Γιατί πολύ απλά, η Αριστερά χτίζει συνειδήσεις όταν η Δεξιά χτίζει γνωριμίες. Ο αριστερός φοιτητής εργάζεται σαν στρατιώτης που διαπλάθει πεποιθήσεις. Μπορεί να τον ψηφίζουν λιγότεροι, αλλά ξέρουν γιατί τον ψηφίζουν και μεταδίδουν το μήνυμά του. Οι δεξιές νεολαίες, ιδίως πριν το 2009, ήταν απολιτίκ οργανώσεις, που ΣΚΟΠΙΜΩΣ απέφευγαν να μιλήσουν ιδεολογικά για να μη χάσουν σταυρούς. Κι έτσι φτάσαμε στην εποχή που οι μισοί νέοι ψηφίζουν Δεξιά στα Πανεπιστήμια και Αριστερά στις εκλογές. Η κανονική Δεξιά θα χτίζει δεξιές συνειδήσεις εντός του Πανεπιστήμιου και θα μιλάει ιδεολογικά ακόμη κι αν χάσει τους απολιτίκ σταυρούς. Ποτέ δεν τους είχε πραγματικά έτσι κι αλλιώς. Προσωπικά θα ψηφίσω τον υποψήφιο που θα μου δείξει ότι έχει αντιληφθεί τα τρία αυτά μαθήματα, ώστε να χτίσει μια νέα, κανονική Δεξιά. Ο καιρός είναι λίγος και η εναλλακτική είναι μια παλαιοκομματική, γερασμένη πριν καν ξεκινήσει.

πηγή: marketnews.gr