Αλήθεια, τι σημαίνει Δεξιά;

του Απόστολου Δοξιάδη / ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η σωστή λειτουργία της Δημοκρατίας στηρίζεται στην ύπαρξη κομμάτων με διακριτές ιδεολογικές θέσεις, ώστε ο πολίτης να έχει τη δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σε ουσιαστικά διαφορετικές πολιτικές προτάσεις. (Το ότι η ιδεολογία πρέπει να βρίσκεται σε αντιστοιχία με την πράξη, το θεωρώ φυσικά αυτονόητο? άλλο αν, όπως πολλά αυτονόητα στην Ελλάδα, σπανίως ισχύει). Σύμφωνα με την αρχή αυτή, το μεγαλύτερο πολιτικό μας πρόβλημα είναι η ανυπαρξία πραγματικής ιδεολογικής διαφοράς ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, τα κόμματα δηλαδή που εκφράζουν εκλογικά τέσσερις στους πέντε Ελληνες.

Η ιδεολογική ισοπέδωση αποτελεί έκφραση της γενικότερης κρίσης αξιών που βασανίζει την κοινωνία μας, της οποίας η οικονομική δεν αποτελεί παρά μέρος. Για να αντιμετωπισθεί η κρίση, λοιπόν, πρέπει να ξεκαθαρίσει η πλειοψηφία των πολιτών, μέσω και των κομμάτων που την εκφράζουν, τις ιδέες της. Αλλιώς, αργά ή γρήγορα, θα πνιγούμε όλοι μαζί στον άχρωμο χυλό του βαθιά αήθους, οπορτουνιστικού λαϊκισμού, που αποτελεί τη μόνη πραγματική ιδεολογία των περισσότερων πολιτικών μας.

Πιστεύω ότι η πιο επείγουσα ανάγκη στο ξεκαθάρισμα του ιδεολογικού τοπίου είναι ο αυτοπροσδιορισμός του πολιτικού χώρου που αποκαλείται συμβατικά «Δεξιά». Κι αυτό γιατί, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η Δεξιά αποτελεί το σημείο αναφοράς όλου του πολιτικού φάσματος: τα κόμματα που βρίσκονται αριστερά της ορίζουν τη φυσιογνωμία τους ως απόσταση από αυτήν, ενώ όσα είναι από την άλλη διεκδικούν την πελατεία της, εμφανιζόμενα ως «πραγματική Δεξιά». Την ανάγκη αποτελεσματικού αυτοπροσδιορισμού της ελληνικής Δεξιάς την καθιστά περισσότερο επείγουσα η βαθιά ιδεολογική σύγχυση στην οποία βρίσκεται, εδώ και δεκαετίες.

Η σύγχυση έχει ιστορική αφετηρία. Μέχρι την απριλιανή δικτατορία, η Δεξιά στηριζόταν σε δύο πυλώνες: αντικομμουνισμό και φιλομοναρχία. Ομως, με τη Μεταπολίτευση, οι δύο πυλώνες γκρεμίστηκαν, ο πρώτος τον Ιούλιο του 1974, με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, κι ο δεύτερος τον Δεκέμβριο, με το δημοψήφισμα για το πολιτειακό. Οσοι θυμούνται εκείνα τα χρόνια, γνωρίζουν ότι το γκρέμισμα αυτό δεν ήταν αυτονόητο παρεπόμενο της Μεταπολίτευσης. Χρειαζόταν πολιτικός μεγάλου αναστήματος για να το επιβάλει. Κατά ιστορική ειρωνεία, αυτός ήταν η σημαντικότερη προσωπικότητα της ελληνικής Δεξιάς, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Ο Καραμανλής ήταν άνθρωπος των έργων, όχι των λόγων, κι αυτό ήταν το βασικότερο προσόν του. Ηταν όμως και η αχίλλειος πτέρνα του: η αδιαφορία του να δώσει στη Δεξιά ένα νέο ιδεολογικό στίγμα στη θέση αυτού που της αφαίρεσε, πέραν του φιλοδυτικού προσανατολισμού, ήταν το μεγαλύτερο πολιτικό λάθος του. Η ιδεολογική γύμνια φάνηκε ξεκάθαρα ήδη το 1981, όταν το ΠΑΣΟΚ, κόμμα αρχικά σαφώς αριστερότερο της προδικτατορικής Ενωσης Κέντρου, απορρόφησε όλους τους ψηφοφόρους της που είχαν στηρίξει μεταδικτατορικά τον Καραμανλή.

Πώς έγινε αυτό; Ο Ανδρέας Παπανδρέου κέρδισε τους κεντρώους με ένα συγκλονιστικά αποτελεσματικό σύνθημα: «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Το σύνθημα λειτούργησε αόρατα, υποδόρια, πέρα και πίσω από αυτό που φαίνεται να δηλώνει επιφανειακά, ότι δηλαδή ο ελληνικός λαός απεχθάνεται τη Δεξιά. (Αυτό άλλωστε είναι προφανώς ψευδές, αφού ο λαός περιλαμβάνει και τη Δεξιά, και ενίοτε σε μεγάλα ποσοστά: το 1974, ο Καραμανλής είχε εκλεγεί με 54,4 τοις εκατό.) Οχι. Η κρυφή δύναμη του συνθήματος δεν βρίσκεται στις μεγάλες λέξεις, «Λαός» και «Δεξιά», αλλά στο φαινομενικά αθώο «σημαίνει». Η νέα Δεξιά του Καραμανλή ήταν πανδύσκολος αντίπαλος, οπότε ο Ανδρέας ανέστησε και έβαλε στη θέση της την παλιά! Με το σύνθημά του, ο Ανδρέας όρισε το νόημα της έννοιας «Δεξιά» κατά τα γούστα του, διαγράφοντας διαμιάς τα μεταπολιτευτικά επιτεύγματα του Καραμανλή, και υποβάλλοντας την ιδέα ότι η Δεξιά είναι («σημαίνει») αυτό που ήταν προ-δικτατορικά: η Δεξιά της υπακοής στο κελεύσματα του Παλατιού, δηλαδή -στη νέα εκδοχή- των ξένων, η Δεξιά της μισαλλοδοξίας και των διώξεων. Ετσι, το 1981 οι Ελληνες δεν υπερψήφισαν τόσο το (ουσιαστικά άγνωστό τους) ΠΑΣΟΚ, όσο καταψήφισαν ένα βρικόλακα, που ο Ανδρέας τους έπεισε ότι είχε βγει από τον τάφο.

Κι ο μεν Ανδρέας τη δουλειά του έκανε, και την έκανε άριστα. Ομως η Νέα Δημοκρατία τι έχει κάνει, από το 1981, για να αποκτήσει ένα σοβαρό ιδεολογικό πρόσωπο, που θα αναπληρώσει το προδικτατορικό, που ακύρωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής; Τι έχει κάνει για να δώσει στους Ελληνες μια πειστική ιδεολογική εναλλακτική στα ξοφλημένα μεταδικτατορικά ιδεολογήματα της Αριστεράς; Φοβούμαι τίποτε. Ή, μάλλον, κάτι ακόμη λιγότερο: αντί να προοδεύει, συνεχώς χειροτερεύει. Αντί να δημιουργήσει ένα ουσιαστικό και συνεπές όραμα για τη συντηρητική παράταξη, αναμασά κοινοτοπίες, ωραιοποιεί τα αντικοινωνικά αιτήματα των άθλιων συντεχνιών της, προσπαθεί -και δυστυχώς συχνά τα καταφέρνει- να ξεπερνά σε λαϊκισμό ακόμη και το λεγόμενο «βαθύ ΠΑΣΟΚ».

Το πρόβλημα λοιπόν της σημερινής Δεξιάς δεν είναι αυτό που της δημιούργησε ο Ανδρέας, το 1981, ότι «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει». Το πρόβλημά της είναι ότι έχει ξεχάσει τι σημαίνει, αυτή η ίδια.

* Ο κ. Απόστολος Δοξιάδης είναι συγγραφέας.

Στη σκιά του Ανδρέα Παπανδρέου

Ναπολέων Λιναρδάτος

Όσο και να θέλαμε να το αποκρύψουμε, η Νέα Δημοκρατία του σήμερα ανήκει στον Ανδρέα Παπανδρέου του χθες. Η σημερινή ηγεσία της ΝΔ δεν ευθύνεται γι’ αυτό το χάλι, από την άλλη δεν κάνει και τίποτε για να το αλλάξει.

Μετά από τρία χρόνια βάρβαρων φοροεπιδρομών και περικοπών επί δικαίων και αδίκων, επιτέλους η κυβέρνηση τόλμησε να κάνει και μια μεταρρύθμιση, το κλείσιμο της ΕΡΤ. Το αρχικό σχέδιο ήταν να μείνουν 700 και να απολυθούν με γενναιόδωρες αποζημιώσεις οι υπόλοιποι. Τελικά όλοι θα πάρουν αποζημίωση και το 80% των “απολυμένων” θα επιστρέψουν στην νέα ΕΡΤ. Με τέτοιους μεταρρυθμιστές τι θέλουμε τους λαϊκιστές.

Η αλήθεια είναι ότι οι άλλοι δύο κυβερνητικοί εταίροι τράβηξαν το θέμα στα άκρα. Αλλά η υποχώρηση της ΝΔ ήταν πολύ μεγαλύτερη από όσο θα έπρεπε. Αυτή η μεγάλη ήττα στο θέμα της ΕΡΤ δεν ήταν τυχαία. Όταν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ έσπρωχναν τον κ. Σαμαρά προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση δεν υπήρχε καμία άλλη δύναμη να τραβά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Οι βουλευτές και τα στελέχη της ήταν απλά αμέτοχοι.

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, για τους βουλευτές και στελέχη της ΝΔ το όλο θέμα της ΕΡΤ ήταν απλά ένας πονοκέφαλος. Στην καλύτερη περίπτωση μια ίσως υποχρέωση στην τρόικα, ή στην χειρότερη, μια έκφραση ιδιοτροπίας του πρωθυπουργού. Οι πολίτες που παραδοσιακά ψηφίζουν ΝΔ είναι κάπως πιο μπροστά σε αυτά τα θέματα, αλλά ο κομματικός μηχανισμός είναι πλήρως ταγμένος στον πασοκικό κρατισμό του Ανδρέα Παπανδρέου. Γι΄αυτό έχουν και τόσο μεγάλη αγάπη στον Κώστα Καραμανλή, τον αρχηγό της ΝΔ που εξέφρασε με απίστευτη πληρότητα το Παπανδρεϊκό όραμα για την Ελλάδα εκτοξεύοντας στα ύψη τις δαπάνες, τον δανεισμό και τους διορισμούς του κράτους. Παρεμπιπτόντως, την εποχή του κ. Καραμανλή το χαράτσι της ΕΡΤ αυξήθηκε 30%, και οι εργαζόμενοι σε αυτή κόντεψαν τις 6.000.

Το μέσο στέλεχος της ΝΔ είναι εμποτισμένο με τις αρχές του Παπανδρεϊκού λαϊκισμού. Η βασική αρχή του στελέχους είναι η εκμετάλλευση του κρατικού μηχανισμού για προσωπικό όφελος, αυτό που μετράει είναι οι διορισμοί, οι προμήθειες, οι παντός είδους διευθετήσεις και διευκολύνσεις. Κάπου εκεί προσδιορίζονται τα όρια της πολιτικής. Το φιλελεύθερος και συντηρητικός είναι απλά ταμπέλες για να ξεχωρίζουμε από το παραδίπλα μαγαζί. Εξάλλου αρχές και πιστεύω είναι η δουλειά της αριστεράς.

Ο μηχανισμός της ΝΔ μπορεί να θέλει να συνεχίσει τα πράγματα ως έχουν, αλλά οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Όσοι έχουν απομείνει να εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα δεν μπορούν να συντηρούν τα εκατομμύρια των υπαλλήλων του κράτους, τους συνταξιούχους, τους άνεργους και τον υπόλοιπο οικονομικά ανενεργό πληθυσμό της Ελλάδας. Το θέμα είναι απλό, η αριθμητική δεν βγαίνει.

Η Ελλάδα έχει μια και μοναδική έξοδο από την κρίση. Να μειωθούν οι δαπάνες τους κράτους για να μπορέσουν να μειωθούν οι φόροι και οι εισφορές ώστε η να αυξηθεί η ζήτηση για εργασία στον ιδιωτικό τομέα. Να μειωθεί ο κρατικός παρεμβατισμός και η γραφειοκρατία, να ανοίξουν οι αγορές ώστε να μπορούν να γίνουν επενδύσεις στην Ελλάδα από μικρούς, μεσαίους και μεγάλους σε όλους τους τομείς χωρίς να χρειάζεται η ειδική παρέμβαση πρωθυπουργού, ή υπουργού, ή οποιανδήποτε άλλου κρατικού παράγοντα. Όλα αυτά θα έπρεπε να έχουν γίνει χθες.

Τρία χρόνια μετά από την “επίσημη” έναρξη της κρίσης ακόμα προσπαθούμε να δούμε πως θα διατηρήσουμε την Ελλάδα που χρεοκόπησε. Όποιος όμως επαγγέλλεται ότι τα πράγματα μπορεί να μείνουν ως έχουν, λέει ψέματα στους Έλληνες πολίτες - ψέματα που αγγίζουν τα όρια της εθνικής προδοσίας. Αν δεν γίνουν μεγάλες αλλαγές, κι΄αν δεν γίνουν γρήγορα, η ελληνική σοβιετία θα συνεχίσει να είναι μια χώρα παραγωγής φτώχειας και απόγνωσης.

Η πολιτική τάξη είναι τόσο ανίκανη που στο τέλος δεν αποκλείεται να έχουμε τις αρνητικές συνέπειες του μνημονίου αλλά και την τελική καταστροφή μιας άτακτης χρεοκοπίας. Το “καλό” σενάριο, βάση των σημερινών δεδομένων, είναι ο αργός και οδυνηρός θάνατος μιας Ελλάδας της επαιτείας. Στην σκιά του Ανδρέα Παπανδρέου δεν υπάρχει ελπίδα ούτε για την Νέα Δημοκρατία, ούτε και για την Ελλάδα.

Το άρθρο (του 1986!) που διαπόμπευε τον Ανδρέα

Μενέλαος Τασιόπουλος

Μια μεγάλη συζήτηση έχει ξεκινήσει από την τοποθέτηση του Μάκη Βορίδη στο συνέδριο της Ν.Δ. σχετικά με τις τεράστιες ευθύνες που έχει ο Ανδρέας Παπανδρέου για την καταστροφή της χώρας. Αξίζει να θυμηθούμε ότι ο ίδιος συνήθιζε να λέει στους φίλους του, τότε, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν όλα κινούνταν στη βάση της ανευθυνότητας, ότι το σκάσιμο της «φούσκας» που δημιουργούνταν τότε θα το αντιμετώπιζαν οι πολιτικοί και οι Ελληνες 20 χρόνια μετά.

 

Εννοούσε ότι υπήρχε καιρός για να διορθωθούν τα πράγματα, οπότε ο κόσμος θα μπορούσε να χαρεί με τις αλλεπάλληλες, λανθασμένες πολιτικές παροχών, περίπου ως το 2000. Τότε δηλαδή που τελικά με στρατηγική Σημίτη μπήκαμε στην ΟΝΕ. Ο αντίλογος από την πλευρά των διάφορων εκδοχών των απολογητών του ΠΑΣΟΚ είναι ότι για όλα φταίει η «αμέριμνη διακυβέρνηση» του Κ. Καραμανλή του νεότερου, ο οποίος παρέλαβε πρωτογενές έλλειμμα τον χρόνο στα 8 δισ. ευρώ το 2004 και παρέδωσε έλλειμμα 20 δισ. ευρώ το 2009. Αξίζει να θυμηθούμε ένα άρθρο-σχόλιο του Γ. Μαρίνου στον έγκριτο «Οικονομικό Ταχυδρόμο», στον οποίο ήταν και διευθυντής, που δημοσιεύθηκε στις 22 Μαΐου 1986. Μάλλον αυτό είναι αρκετό για να σταματήσουμε να μιλάμε για «ξαφνικό θάνατο» της Ελλάδας το 2010. Εγραφε τότε μεταξύ άλλων ο πλέον σημαντικός αρθρογράφος του οικονομικού ρεπορτάζ:

«Και ιδού πού φθάσαμε: Αντί να δουλεύουμε για να παράγουμε εισόδημα, να τρώμε από τα έτοιμα και από τα δανεικά. Αντί να φτιάχνουμε νέα εργοστάσια, να κλείνουμε κι αυτά που υπάρχουν. Αντί να εκσυγχρονίζουμε τις υφιστάμενες εγκαταστάσεις, να τις αφήνουμε βαθμιαία να καταντούν παλιοσίδερα. Αντί να βελτιώνομε την παραγωγικότητά μας, να επιβραβεύουμε με κάθε τρόπο την τεμπελιά και τη λούφα. Αντί να προωθούμε τις εξαγωγές μας με καλά και φθηνά προϊόντα, να υπονομεύομε την ανταγωνιστικότητά τους με αποτέλεσμα να μην μπορεί πια να πουληθεί η ελληνική παραγωγή ούτε μέσα στην ελληνική αγορά.

 

Αντί να ενθαρρύνομε το κέρδος, ώστε να περισσεύουν λεφτά για νέες επενδύσεις και καλύτερες αμοιβές των εργαζομένων, το εμποδίζομε με κάθε τρόπο, με αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό των προβληματικών επιχειρήσεων και την απειλή των μαζικών απολύσεων, αφού οι βιομηχανικές μας επιχειρήσεις δεν μπορούν πια να επιβιώσουν.

Αντί να στηρίζομε με κάθε τρόπο την εγχώρια παραγωγή, την καταδιώκομε με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο, διευκολύνοντας έτσι τις εισαγωγές και την κυριαρχία των ξένων στην ελληνική αγορά.

 

Αντί οι εργατοϋπάλληλοι να υπερασπίζονται την εθνική παραγωγή με την εργατικότητα και τη συμπαράστασή τους προς τους ομοεθνείς εργοδότες τους, πολλοί απ’ αυτούς υπονομεύουν με απεργίες, στάσεις εργασίας, καταλήψεις, κοπάνες, νωθρότητα, τσαπατσουλιά και συνεχείς εκδηλώσεις μίσους τις ντόπιες παραγωγικές μονάδες, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο στα ξένα προϊόντα και στη δική τους μιζέρια και ανεργία.

 

Αντί το Δημόσιο να διαχειρίζεται με σύνεση και πόνο τα έσοδα από τη φορολογία, τα διασπαθίζει σε καταναλωτικές δαπάνες σε έργα βιτρίνας, σε αθρόες προσλήψεις υποαπασχολουμένων, σε επιδοτήσεις, χαρισμούς οφειλών, σε δανεικά και αγύριστα και σε διαιώνιση της αντιπαραγωγικής δομής της δημόσιας διοικήσεως και της χρονοβόρας και δαπανηρότατης γραφειοκρατίας.

 

Αντί να αναπτύσσομε την παραγωγή και να ενισχύομε την αυτοδυναμία της οικονομίας μας, το ’χουμε ρίξει στον δανεισμό από το εσωτερικό και κυρίως από το εξωτερικό, με αποτέλεσμα να έχομε φθάσει στο τραγικό σημείο να δανειζόμαστε πια κάθε χρόνο 2-3 δισεκατομμύρια δολάρια από τους ξένους για να εξοφλούμε προηγούμενα δανεικά.

 

Αντί να διευκολύνονται η εισαγωγή νέας τεχνολογίας και η ευελιξία των επιχειρήσεων ώστε να αποφεύγουν τα οικονομικά αδιέξοδα και το μοιραίο κλείσιμό τους, αντί να ενθαρρύνεται η υλική επιβράβευση των προκομμένων και ευσυνείδητων, επιβάλλεται με κάθε τρόπο το αντίθετο».

 

Γιατί η ελληνική πολιτική τάξη δεν ξέρει να κυβερνά

Του Ναπολέοντα Λιναρδάτου

Εάν κάποιος ήθελε να δει πως η υπάρχουσα κρίση αντικατοπτρίζεται στην ελληνική πολιτική τάξη δεν έχει παρά να παρατηρήσει τον πολιτικό βίο των δύο τελευταίων πρωθυπουργών, του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Παπανδρέου. Ο μέσος Έλληνας, ανάλογα με την πολιτική ταυτότητα, εκπαιδεύτηκε στο να έχει διαφορετική αντίδραση στο άκουσμα των δύο αυτών ονομάτων, αλλά ουσιαστικά ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου αντιπροσωπεύουν δυο ιδιαίτερα παρόμοιες εκφάνσεις ενός χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος.

Η πολιτική πορεία του Κώστα Καραμανλή μέχρι την εκλογή του στην αρχηγία της ΝΔ είχε τρία βασικά χαρακτηριστικά: ήταν άχρωμη, άψυχη και αδιάφορη. Ο Κώστας Καραμανλής ασχολήθηκε με την πολιτική για τον ίδιο λόγο που πολλοί άλλοι άνθρωποι ακολουθούν την δουλειά της οικογένειας τους, είναι μια έτοιμη δουλειά. Και όπως συμβαίνει μερικές φορές όταν κάποιοι απλά ακολουθούν την δουλειά της οικογένειας, αυτό δεν γίνεται με μεράκι και προσπάθεια αλλά με μια δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία.

Όταν ο Κώστας Καραμανλής εκλέχθηκε στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας δύο πράγματα μπορούσε κάποιος να ακούσει για τις ικανότητες του. Η πρώτη ήταν ότι ήταν καλό παιδί, η άλλη ότι είχε λέγειν. Υπάρχουν αρκετά καλά παιδιά στην Ελλάδα αυτό δεν σημαίνει ότι κάνουν και για πρωθυπουργοί. Η δε ικανότητα του στο λέγειν δεν είχε σχέση με μια δυναμική πολιτική ρητορεία που έπειθε το κοινό σε δύσκολα θέματα, αλλά μια κενολογία που περιοριζόταν στην σωστή χρήση της γραμματικής και του συντακτικού και αναμασούσε τα κλισέ της μεταπολίτευσης.

Αυτός ήταν ο Κώστας Καραμανλής όταν ανέλαβε την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας. Η κατάσταση του Γιώργου Παπανδρέου όταν ήρθε η δική του σειρά να αναλάβει τα ηνία του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν πολύ καλύτερη. Μπορεί ο Γιώργος Παπανδρέου να είχε μια πιο ενεργητική παρουσία στην πολιτική σκηνή, αλλά σε βασικές γραμμές είχε τα χαρακτηριστικά όμοια με αυτής του Κώστα Καραμανλή. Ήταν μια πολιτική παρουσία που απέφευγε τα δύσκολα και επίμαχα θέματα της εποχής δίνοντας περισσότερο προσοχή στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής μιας και εκεί δεν κυριαρχούσαν οι συντεχνίες και άλλες μεταπολιτευτικές αγκυλώσεις.

Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου θα αναλάβει πρωθυπουργός της χώρας θα προσπαθήσει να ξαναζήσει αυτή την πρώιμη και πιο ανέμελη εποχή της πολιτικής του καριέρας. Τα πολύ συχνά ταξίδια του στο εξωτερικό θα μαρτυρούν μια έντονη τάση φυγής από μια ιδιαίτερα δύσκολη και επώδυνη εσωτερική σκηνή.

Στην περίοδο της μεταπολίτευσης η ελληνική πολιτική τάξη θα γαλουχηθεί με τις αρχές του δανειακού σοσιαλισμού και των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων. Οι Έλληνες και η ελληνική πολιτική τάξη θα μάθουν να απεχθάνονται την εργασία στο ιδιωτικό τομέα αφού θα μπορούν να διορίζουν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες στο δημόσιο, με δανεικά φυσικά. Το ευρωπαϊκό χρήμα που θα ρέει άφθονο τις τελευταίες δεκαετίες θα διδάξει στην ελληνική πολιτική τάξη ότι επιχειρηματικότητα είναι οι προμήθειες του δημοσίου και ότι αγροτική ανάπτυξη είναι το μέγεθος των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων.

Είναι απαραίτητες οι διοικητικές ικανότητες του πολιτικού προσωπικού στην μεταπολιτευτική Ελλάδα; Η απάντηση θα είναι αρνητική. Όταν το καλοκαίρι του 2007 θα καεί η μισή Ελλάδα η κυβέρνηση Καραμανλή θα καλύψει την διοικητική της ανικανότητα μοιράζοντας τριχίλιαρα σε πυρόπληκτους και μη. Το θέμα μια διαλυμένης πυροσβεστικής θα ξεπεραστεί γρήγορα όταν η κυβέρνηση Καραμανλή θα ρίξει στην υπόθεση τα χρήματα των φορολογουμένων για να κουκουλώσει το πρόβλημα.

Και όλα αυτά θα συμβούν γιατί το κράτος δεν υπάρχει για να παρέχει δημόσια αγαθά και υπηρεσίες αλλά για να βολεύεται ο κομματική πελατεία της εκάστοτε κυβέρνησης. Στην μεταπολίτευση οι κανόνες του παιχνιδιού θα αντιστραφούν και η Ελλάδα θα υπάρχει για να εξυπηρετεί το κράτος της.

Το είδος του πολιτικού που θα ευδοκιμήσει αυτή την περίοδο θα είναι η γνωστή καρικατούρα ενός αμοραλιστή πολιτικάντη. Δεν ξέρει πως να κυβερνά, δεν ξέρει πως να κατευθύνει και να ελέγχει το μηχανισμό του κράτους, αλλά είναι αυθεντία στην κομματική ίντριγκα και δολοπλοκία. Δεν ξέρει πως να πείθει τους Έλληνες πολίτες για όλα αυτά που πρέπει και όλα αυτά που δεν πρέπει να γίνουν, αλλά ξέρει πως να τους κολακεύει και να τους εξαγοράζει εκποιώντας τον πλούτο των προηγούμενων και των μελλοντικών γενεών.

Αυτή είναι η πολιτική τάξη που ανέδειξε τους δύο τελευταίους πρωθυπουργούς μας. Όταν οι συνθήκες άλλαξαν δραστικά, ο πρώτος παραιτήθηκε των ευθυνών του άμεσα και ξεκάθαρα παραδίδοντας την εξουσία στους πολιτικούς του αντιπάλους. Ο άλλος, για δύο χρόνια τώρα παίζει κρυφτούλι με την πραγματικότητα προσδοκώντας ότι κάποια στιγμή θα ξυπνήσει από το τωρινό του εφιάλτη και θα βρεθεί ξανά στην γνώριμη του μεταπολιτευτική κατάσταση, όπου θα μπορεί να προσποιητέ ότι είναι πρωθυπουργός μοιράζοντας διορισμούς, επιδόματα και προμήθειες.

Τα σημερινά οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας είναι τεράστια αλλά δεν είναι ανυπέρβλητα. Αν φαίνονται ανυπέρβλητα είναι γιατί έχουμε μια πολιτική τάξη που δεν ξέρει να κυβερνά.

πηγή: e-grammes.gr

Σε ποια "Δύση" ανήκουμε;

του Νίκου Χιδίρογλου
Το "Ανήκομεν εις την Δύσιν" δεν αμφισβητήθηκε πρόσφατα ως δόγμα. Οι πρώτες φωνές για την αναθεώρηση του απαρχαιωμένου γεωπολιτικού δόγματος που διέπει την εξωτερική μας πολιτική, ακούστηκαν μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού. Όμως, χαρακτηρίστηκαν "ακραίες" και "οπορτουνιστικές" με τη συνδρομή του συστημικού Τύπου και λοιδορήθηκαν. Ο διάλογος συνεχίστηκε, χωρίς να μπορέσουν οι υπέρμαχοι της απεμπλοκής από το άρμα των συμφερόντων που διέπουν την πολιτική της Δύσης, να επηρεάσουν την εξωτερική πολιτική της χώρας μας. Χάθηκαν έτσι πολλές και σημαντικές ευκαιρίες, λόγω των χρόνιων ιδεολογικοπολιτικών αγκυλώσεων των ανθρώπων που πήραν κατά καιρούς το πηδάλιο της χώρας στα χέρια τους.

Σήμερα, προτάσσει παραπάνω από επιτακτική η ανάγκη, αναθεώρησης του στρατηγικού δόγματος της χώρας, η οποία διοικείται από ανδρείκελα των κερδοσκόπων του χρηματοπιστωτικού συστήματος, άτομα-θιασώτες της ολοκληρωτικής υφής παγκόσμιας διακυβέρνησης, που επιχειρούν με βάναυσο τρόπο τον θρησκευτικό και εθνικό αποχρωματισμό της κοινωνίας μας. Όμως, με τα προσχήματα να μην τηρούνται πλέον, η πρόσδεσή μας στο άρμα των μηχανισμών που "ελέγχουν" το πολιτικό σκηνικό στη Δύση, είναι απόλυτη, κάτι που σημαίνει ότι οποιαδήποτε αλλαγή πλεύσης στην εξωτερική μας πολιτική, θα πρέπει να έχει "επαναστατικά" χαρακτηριστικά. Απλά, λάβετε υπόψη σας ότι ο νυν ΥΠΕΞ της Ελλάδας, είναι ένας εκ των συντακτών του εθνοκτόνου Σχεδίου Ανάν και ότι προ μερικών εβδομάδων εξέδωσε ανακοίνωση, επιχαίροντας για τη...σύλληψη (!) του Σέρβου στρατηγού Ράτκο Μλάντιτς! Πολιτικά διαπιστευτήρια στην Ουάσινγκτον, αλλά και μια τρομακτική για τους πατριώτες οπτική των εθνικών μας πραγμάτων, γνωστή και ως "εθνομηδενισμός".

Οι Πληγές
Η ιστορική ανασκόπηση του τι ακολούθησε στην Ελλάδα, μετά τη λήξη του συμμοριτοπόλεμου, είναι μάλλον άχρηστη στην παρούσα φάση, καθώς τα γεγονότα είναι γνωστά. Αρκεί να πούμε ότι το πέρασμα της χώρας μας στο δυτικό στρατόπεδο και η σταδιακή αλλά δυστυχώς ολοκληρωτική μας ενσωμάτωση σε αυτό που σήμερα αποκαλείται "ευρωατλαντικές δομές", καθυπόταξε την πολιτική μας στις επιταγές της Ουάσινγκτον, του ΝΑΤΟ και αργότερα της ΕΟΚ και μετέπειτα Ε.Ε. Σκόπιμο όμως θα ήταν να υπογραμμιστεί εδώ το ότι η αστική ελίτ της χώρας μας, έφτασε στο αίσχιστο σημείο στη διάρκεια της δεκαετίας του '50, να κρατήσει αποαστάσεις και σε κάποιες περιπτώσεις να υπονομεύσει ανοικτά τον ηρωικό απελευθερωτικό και αντιαποικιακό αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο, υποκύπτοντας στην "ανάγκη" να μην διαταραχθούν οι στρατηγικοί σχεδιασμοί των "συμμάχων" μας της Δύσης (καθώς αυτή τρόμαζε με την προοπτική της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα). Και ιδού το αποτέλεσμα...

Το εθνικό υποτάχθηκε λοιπόν στο διεθνές (όχι μόνο στην περίπτωση του Κυπριακού), το οποίο βέβαια, στους καιρούς μας έγινε "διεθνιστικό". Ο μπολσεβικισμός, τα τελευταία 20 χρόνια έβαλε κοστούμι και προσπάθησε να καταλάβει τους πάντες, μέσω των χρηματαγορών. Και όποιος δεν υπακούει, "πατάσσεται" από πανίσχυρους εξωθεσμικούς μηχανισμούς. Εμπρησμοί δασικών εκτάσεων, πρόκληση ταραχών σε συνεργασία με χρηματοδοτούμενες ΜΚΟ και αριστερίστικες οργανώσεις, "πορτοκαλί" επαναστάσεις και υποκινούμενες αιματηρές εξεγέρσεις, αεροπλάνα που πέφτουν με αποτέλεσμα το θάνατο Ευρωπαίων πολιτικών που αντιστέκονται, υποκλοπές επικοινωνιών, είναι μεταξύ άλλων μερικές από τις εφαρμοζόμενες μεθόδους. Το "σύστημα" δεν έχει ούτε αναστολές ούτε όρια, δεν σέβεται την ανθρώπινη ζωή, ενώ ο ισοπεδωτικός μηδενισμός είναι το βασικό χαρακτηριστικό του. Κυρίες και κύριοι, η Δύση!

Μια ενδιαφέρουσα Στάση αλλά και "Στάση"

Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, υπέστη στις εκλογές του 2009 βαριά ήττα. Η επιλογή της να αναδιατάξει τις γεωπολιτικές προτεραιότητες της χώρας και να αξιοποιήσει τη στρατηγική της θέση, με στροφή προς τη Ρωσία και σε μικρότερο βαθμό προς την Κίνα (στροφή η οποία σε τελική ανάλυση δεν αναστάτωνε τις αμυντικές υποδομές του ΝΑΤΟ), προκάλεσε πανικό στην Ουάσινγκτον και ενεργοποίησε πρακτορίστικους μηχανισμούς κατά της χώρας μας.

Η Ελλάδα, απειλούσε τους σχεδιασμούς του διεθνούς ενεργειακού λόμπι και επιχειρούσε να αναδιατάξει τον χάρτη, προς όφελός της και αυτό, παρά την παρουσία της Ντόρας Μπακογιάννη στο ΥΠΕΞ! Η Μόσχα πατούσε ξανά πόδι με τη βοήθεια της Ελλάδας στα Βαλκάνια, λίγα χρόνια μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων, απειλώντας μάλιστα τα συμφέροντα των Τεξανών πετρελαιάδων! Και όχι μόνο αυτό: τα πλοία του ρωσικού στόλου ξαναφάνηκαν στο Αιγαίο, ενώ οι επαφές της Αθήνας με το Πεκίνο έφεραν αποτέλεσμα και οι Κινέζοι "άνοιξαν" την αγορά της Ευρώπης, αποκτώντας βάση στον Πειραιά! Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, λέγοντας ΟΧΙ στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, είχε βγάλει τους Αμερικανούς από τα ρούχα τους. Φυσικά, η Ουάσινγκτον αλλά και το Λονδίνο, δεν είχαν ξεχάσει το "σιγοντάρισμα" από τον Έλληνα πρωθυπουργό στον αείμνηστο Τάσσο Παπάδόπουλο και το ΟΧΙ, στη διάρκεια του δημοψηφίσματος στην Κύπρο για το εθνοκτόνο Σχέδιο Ανάν.

Είχε προηγηθεί μια απόπειρα επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ για την αναβάθμιση των ελληνορωσικών σχέσεων και την άσκηση πίεσης στη Δύση, μέσω της αγοράς ρωσικών οπλικών συστημάτων, τα οποία τρόπον τινά παροπλίστηκαν μετά την παραλαβή τους. Οι S-300, είναι το καλύτερο παράδειγμα. Η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη και οι άνθρωποί της πάντως, με ΥΠΕΞ των Γιώργο Παπανδρέου, δεν έκρυψαν ποτέ τις "προτιμήσεις" τους για την αστερόεσσα, αλλά και την αποστροφή τους σε ο,τιδήποτε είχε ρωσική προέλευση. Ακόμα και στις εκλογικές περιφέρειες των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, τα επιμελητήρια έλαβαν σε κάποιες περιπτώσεις "σαφείς" εντολές να "κόψουν" τα παρεδώσε με Ρώσους επιχειρηματίες, ακόμα κι αν αυτό ζημίωνε τις τοπικές οικονομίες.

Η Πατρίδα ζημιώθηκε πολύ σε δυο χρόνια μέσα...
Η απόπειρα του Κώστα Καραμανλή να απεμπλέξει τη χώρα μας από τον εναγκαλισμό της με το δυτικό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, έβαλε την Ελλάδα στο στόχαστρο "μηχανισμών". Στις εκλογές του 2009, ο Κώστας Καραμανλής, χωρίς να καταγγείλει κανέναν και αποδεχόμενος το μοιραίο, όπως αυτό διαμορφώθηκε από την παροιμιώδη ανικανότητα αλλά και δειλία των περισσότερων υπουργών του (αν δείτε τα ονόματα του πρώτου υπουργικού συμβουλίου του 2004, θα φρίξετε!), οι οποίοι προέτασσαν πάντα τα νεοφιλελεύθερα αντανακλαστικά τους, αποσύρθηκε στη Ραφήνα. Χρεώνεται ότι δεν άσκησε ποτέ έλεγχο στα πεπραγμένα των υπουργών του, αφήνοντάς τους στην ουσία ασύδοτους (όπως άφησε και τον μη προερχόμενο από την Δεξιά Θοδωρή Ρουσόπουλο) ή υπό την εποπτεία του Γιάννη Αγγέλου. Ακόμα και σήμερα όμως, συνεχίζει να σιωπά, αρνούμενος να ρίξει φως στα όσα συνέβησαν.

Όσον αφορά όμως τα όσα απίθανα είπε προεκλογικά για τους ελληνορωσικούς αγωγούς στην Αλεξανδρούπολη ο Γ. Παπανδρέου, καταστρέφοντας στην ουσία ένα σημαντικό οικονομικό project, που θα καθιστούσε τη χώρα μας πρωτεργάτη στη διεθνή ενεργειακή αγορά και θα έφερνε πολύτιμο συνάλλαγμα στη χώρα, δημιουργώντας εκατοντάδες θέσεις εργασίας, αυτά αναιρούν τη σαθρή επιχειρηματολογία όσων τον στήριξαν οπορτουνιστικά στην κάλπη.  Ήξεραν, αλλά δελεάστηκαν από τη ρήση "λεφτά υπάρχουν", προτάσσοντας το χρήμα έναντι του εθνικού συμφέροντος. Το είχαν κάνει άλλωστε πολλοί Έλληνες ψηφοφόροι και μετά τα Ίμια αλλά και μετά τη δωσιλογική παράδοση του Οτσαλάν στους Τούρκους δημίους του. Τα εθνικά αντανακλαστικά πολλών έχουν "χαλαρώσει", ενώ η οικονομία (και για την ακρίβεια η φιλαργυρία, για να μην κρυβόμαστε πίσω απ' το δάκτυλό μας), έχει προταχθεί ως η μέγιστη προτεραιότητα. Το ψευτοδίλημμα "βούτυρο ή κανόνια" που ακούστηκε στη διάρκεια του '90, είναι χαρακτηριστικό της αρρωστημένης λογικής που επικράτησε.

Η επίσκεψη του Γιώργου Παπανδρέου στη Ρωσία το Φεβρουάριο του 2010 και η συνάντησή του με τον Ντιμίτρι Μεντβέντεφ και τον Βλαντιμίρ Πούτιν, δημιούργησε ακόμα περισσότερες επιπλοκές στις σχέσεις της Αθήνας με τη Μόσχα. Οι Ρώσοι, περίμεναν ελληνική έκκληση για βοήθεια και είχαν κάνει, σύμφωνα με Ρώσους διπλωμάτες τους λογαριασμούς τους, έχοντας μάλιστα ετοιμάσει να ζητήσουν ανταλλάγμα συγκεκριμένα πράγματα. Φευ! Αιφνιδιάστηκαν, από έναν πρωθυπουργό, ο οποίος ζήτησε τις...συμβουλές τους (!) για την αντιμετώπιση της κρίσης, για να εισπράξει την ειρωνική προτροπή του Ρώσου Προέδρου για προσφυγή της Αθήνας στο ΔΝΤ! Πλέον, οι Ρώσοι διπλωμάτες αποκαλούν τον Γ. Παπανδρέου Έλληνα Τιμοσένκο...

Ανήκουμε στη Δύση;
Το ερώτημα από μόνο του, είναι μάλλον άτοπο. Η Ελλάδα αποτελεί την κοιτίδα του πολιτισμού της Δύσης. Όμως: η Ελλάδα σε ποια "Δύση" ανήκει;

Σε μια πρόσφατη επίσκεψή μου στις Βρυξέλλες και στο Ευρωκοινοβούλιο και μιλώντας με ευρωβουλευτές, εις εκ των οποίων μάλιστα στο Προεδρείο του Σώματος, η παραδοχή ότι ΟΛΟΙ ενεργούν βάσει του εθνικού τους συμφέροντος, ήταν σχεδόν αυτόματη. Οι μόνοι πάντως που φαίνεται να απέχουν αυτού του πλαισίου, αν και λόγω της γεωπολιτικής θέσης της χώρας μας θα έπρεπε να είναι δογματικοί στην πρόταξη των εθνικών μας συμφερόντων και στη σθεναρή υπεράσπισή τους, είναι οι Έλληνες κυβερνητικοί αξιωματούχοι ή για να είμαστε ακριβείς, όσοι κατά καιρούς διοίκησαν αλλά και όσοι διοικούν σήμερα τη χώρα. Κι όμως. Θέματα που αναδεικνύονται ως γεωπολιτικές "ασυμβατότητες" των συμφερόντων μας με εκείνα της ευρύτερης Δύσης, καθηλώνουν την εξωτερική πολιτική μας και ακολουθούν απαράδεκτες υποχωρήσεις, που καθιστούν την Ελλάδα ουραγό των δυτικών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου. Αλήθεια, ποιος πιστεύει ότι έχει ωφεληθεί η χώρα μας από τον ενδοτισμό της; Η απαξιωμένη "ελίτ" της!

Να τελειώνει το Παραμύθι
Η λογική ότι η Ε.Ε. προστατεύει τα σύνορά μας, καταρρίφθηκε στα Ίμια. Το ΝΑΤΟ, δεν προστάτεψε τα ελληνικά συμφέροντα στην Κύπρο το 1974, ούτε τις οικογένειες των Ελλήνων αξιωματικών στη Σμύρνη, το 1955, στη διάρκεια των Σεπτεμβριανών. Γίνανε τότε πολλά, που αποτελούν όνειδος για το ΝΑΤΟ. Αντίθετα η Συμμαχία υπήρξε πάντοτε "καλός αγωγός" των τουρκικών συμφερόντων, αλλά και στη σημερινή εποχή των ασύμμετρων απειλών, "καλός αγωγός" των συμφερόντων των πετρελαιάδων, προστατεύοντας τους υπάρχοντες ή πιθανούς διεθνείς δρόμους των αγωγών υδρογονανθράκων. Το ΝΑΤΟ, εξελίχθηκε σε διεθνή χωροφύλακα, μετέχοντας μάλιστα στη γεωπολιτική μηχανική της Ουάσινγκτον και των συν αυτής (βλέπετε Λιβύη).

Όσο για τη γραφειοκρατική Ε.Ε., στην εποχή των μνημονίων αυτή έχει καταστεί δυνάστης των ευρωπαϊκών εθνών, υποδουλώνοντάς τα στο διεθνές κερδοσκοπικό χρηματοπιστωτικό κατεστημένο και στήνοντας μηχανισμούς και "ηγεσίες" άνευ δημοκρατικής νομιμοποίησης, για να υποβοηθούν άνομα σχέδια. Αλήθεια, ποιος ψήφισε τον αμερικανόφιλο Μανουέλ Μπαρόζο (ποιος ξεχνά την υπονομευτική συνάντηση των Αζορών;) ή τον ανεκδιήγητο Βαν Ρομπούι; Ειδικά ο δεύτερος, από πού "ξεφύτρωσε"; Από πού κι ως που οι κύριοι αυτοί κάνουν "συστάσεις" στα κόμματα των χωρών που πλήττονται από την οικονομική ύφεση-προϊόν των παιχνιδιών των κερδοσκόπων στην αμερικανική κτηματαγορά, για το πως θα τοποθετηθούν στα ζητήματα που αφορούν στις κοινωνίες τους; Μπορεί να "δάνεισαν" (τοκογλυφικά φυσικά), αλλά ας αναλογιστούν πόσο αίμα "δάνεισε" διαχρονικά η Ελλάδα στο βωμό της Ελευθερίας...

Ποια Δύση;
Άρα, για ποια "Δύση"¨μιλάμε; Αν μιλάμε για την Europa Nostra, τη δική μας Ευρώπη, τη συνομοσπονδία των Εθνών, την Ένωση των περήφανων χριστιανικών ευρωπαϊκών λαών, όπου η προστασία της εθνικής ιδιοπροσωπίας και των παραδόσεων, πηγαίνουν χέρι-χέρι με φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις που ανάγουν την κοινωνική Δικαιοσύνη σε προτεραιότητα, τότε αναφωνούμε ανεπιφύλακτα ΝΑΙ. Αν από την άλλη μιλάμε για την Ομοσπονδία των γραφειοκρατών, τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, τον οργανισμό που έχει λανσάρει ως βασικές αρχές του την ελεύθερη διακίνηση του κεφαλαίου, τη φιλελευθεροποίηση των κοινωνικών σχέσεων και τη μετατροπή  της Γηραιάς Ηπείρου σε ζώνη φτηνών εργατικών χεριών, με την ενθάρρυνση της λαθρομετανάστευσης και την παρεπόμενη καταστροφή της ευρωπαϊκής μεσαίας τάξης, τότε αναφωνούμε ΟΧΙ.


δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Patria (Αύγουστος 2011)