του Νίκου Λυσιγάκη
"Ναι η χαζοχαρούμενη Δεξιά δεν λέει λέξη, τρέμει μπροστά στην αριστερά εδώ και 38 χρόνια", είπε ο Νίκος Μιχαλολιάκος στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας και σύσσωμος ο δημοσιογραφικός κόσμος θίχτηκε. Ξαφνικά ένιωσε πως ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής προσέβαλε τη Νέα Δημοκρατία με τα λόγια του.
Δεν ξέρω που ήταν όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι (;) που μπήκαν στον κόπο να γράψουν πέντε αράδες για την αποστροφή της ομιλίας Μιχαλολιάκου, σίγουρα όμως εδώ και 20 χρόνια δεν πρέπει να έχουν καμία ουσιαστική επαφή με το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Δεν πρέπει ποτέ να αντιλήφθηκαν πως η Δεξιά στην Ελλάδα κουβαλάει πάνω της συμπλέγματα και ταμπού, τα οποία της δημιούργησαν με αριστουργηματικό τρόπο οι ιδεολογικοί της αντίπαλοι μετά την πτώση της Χούντας. Φυσικά, για το σκοπό αυτό είχαν φροντίσει να δουλέψουν επισταμένως και οι καταστροφικές συνιστώσες της εποχής που υπό τον Ανδρέα σχημάτισαν το ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα, ο Μένιος Κουτσόγιωργας το είχε πει ξεκάθαρα, "η επάρατος Δεξιά δε δικαιούται διά να ομιλεί" γιατί έκανε εγκλήματα. Και με το κουτόχορτο αυτό πότισε τους Έλληνες πολίτες και ενίοτε "χαρτζιλίκωνε" τα εκδοτικά συγκροτήματα για να το γράφουν. Άλλωστε μ’ αυτό το παραμύθι κατηχούσαν γενιές και γενιές φοιτητών στα Πανεπιστήμια, διασκέδαζαν καταχρηστικά την κοινωνία με τα τραγούδια τους και πέρναγαν ως mainstream τον αριστερίστικο ελιτισμό του ΚΛΙΚ.
Απέναντι σε όλο αυτό, οι πολιτικοί του Κεντροδεξιού χώρου επί πολλά χρόνια δεν έβγαζαν κουβέντα. Το θεωρούσαν ταμπού και δεν τολμούσαν να μιλήσουν ούτε για την αυτονόητη τιμωρία όσων παραβίαζαν ωμά το νόμο, μή τυχόν και κάποιος δημοσιογράφος τους αποκαλέσει αυταρχικούς, εθνικιστές ή νοσταλγούς άλλων εποχών. Λες και η ΕΡΕ έφερε την Επταετία στην Ελλάδα.
Θέλοντας λοιπόν, να μπορέσει να επιβιώσει στο πολιτικό σκηνικό ο πολιτικός χώρος, εφευρέθηκε ο όρος Κεντρο-δεξιά δίνοντας το άλλοθι του "Μεσαίου Χώρου" σε όλους εκείνους που σχοινοβατούσαν ανάμεσα στα πιστεύω τους και την πολιτική τους επιβίωση. Κάπου εκεί λοιπόν άρχισαν να εμφανίζονται τα κασκόλ, τα πουλόβερ και τα λοιπά αριστερίζοντα χαρακτηριστικά, προκειμένου να εξευμενιστεί η δίψα της Αριστεράς για πολιτική υποδούλωση των αντιπάλων της. Ο "Μεσαίος Χώρος" λοιπόν έγινε αφήγημα και όσοι επέμεναν να δηλώνουν Δεξιοί, έγιναν σχεδόν περιθωριακοί.
Ο Μεσαίος Χώρος λοιπόν, είναι κατά την ποδοσφαιρική λογική, ο συμβιβασμός με την έξοδο στο κύπελλο Ουέφα των Ιδεών, μιας και μετατράπηκε στο πολυπόθητο Χρυσόμαλλο Δέρας της Κεντροδεξιάς, όποτε αυτή επιθυμούσε να κυβερνήσει τον τόπο. Αν έχανε, απλά δεν είχε καταφέρει να πείσει τους Κεντρώους πως είχε αλλάξει. Αν κέρδιζε πάλι, τότε η νίκη της οφείλονταν στο άνοιγμα που έκανε στην ελληνική κοινωνία "ρίχνοντας τα τείχη" όπως συνήθως έγραφαν οι "αντικειμενικοί".
Με απλά λόγια, όποτε η Κεντροδεξιά στην Ελλάδα εμφανίζονταν με δυναμική να ανατρέψει το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ, έπρεπε να ασπαστεί το Κέντρο πρώτα, κρύβοντας τις βασικές της ιδεολογικές Αρχές¨και παρεκλίνοντας από τα πολιτικά της χαρακτηριστικά. Έτσι, είχαμε την τύχη να ζήσουμε γεγονότα σαν του Γρηγορόπουλου, πολιτικές δειλίες όπως του Βασικού Μετόχου, ποινικοποίηση σχεδόν της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, καταστροφικές λογικές κρατισμού αλλά και χρόνιες παθογένειες όπως η ύπαρξη του ασύλου της τρομοκρατίας και η ανοχή στην αθρόα είσοδο μεταναστών, πράγματα που σήμερα έφεραν έφεραν τη Χρυσή Αυγή στο 7%.
Ο πρώτος πολιτικός που τόλμησε να δηλώσει ξανά Δεξιός, σε μια εποχή που η λέξη κόντευε να διαγραφεί από τα λεξικά, ήταν ο Α.Σαμαράς. Επαναφέροντας ταυτόχρονα έννοιες όπως Πατρίδα, Έθνος, Φιλελευθερισμός στο ρητορικό προσκήνιο. Για το λόγο αυτό δέχεται και τα συνεχή πυρά των "τύπων με τα μαύρα’. Επειδή βλέπουν πως η νομιμότητα επανέρχεται στερώντας τους την ψήφο "κάθαρσης" που έριξε ο Έλληνας σε εκείνους που θέλησαν να "ξεβρομίσουν τον τόπο". Σήμερα λοιπόν, ο βασικός αντίπαλος της Χρυσής Αυγής δεν είναι η Αριστερά, αλλά η αφύπνιση ενός κομματιού του πολιτικού συστήματος που δείχνει να απαλλάχθηκε από τα σύνδρομα του παρελθόντος, ίσως γιατί ηλικιακά στην αρχή τα αντιμετώπισε στα Πανεπιστήμια και συγκρούστηκε μαζί τους στις Δημόσιες Υπηρεσίες, όπου είχαν πιάσει στασίδι οι "αγωνιστές". Βλέποντας λοιπόν, ο Λαϊκός Σύνδεσμος πως η Πολιτεία στέκεται ξανά να στα πόδια της, έχοντας πλέον τη βούληση να επαναφέρει την Τάξη στους δρόμους, ξεσπά σε μια μάχη επιβίωσης προσπαθώντας να πιέσει ψυχολογικά την πρώτη γραμμή της Νέας Δημοκρατίας. Ρίχνοντας αλάτι όμως, σε πληγές που πλέον έχουν κλείσει.
Χαζοχαρούμενη συνεπώς μπορεί να μην ήταν η Δεξιά επί 38 χρόνια, όπως είπε ο Μιχαλολιάκος. Ενοχική ήταν και μάλλον της έχει περάσει…
Υ.Γ. Άλλοθι πάντως στις "δημοκρατικές" δυνάμεις των ΜΜΕ δεν έδωσε διαχρονικά η ΝΔ, ώστε να ταυτίζουν τη Δεξιά με το φασισμό και να δημιουργήσουν τα ενοχικά της σύνδρομα. Η Χούντα και οι νοσταλγοί της το χάρισαν απλόχερα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου