29 Νοεμβρίου Η Συντηρητική Επανάσταση της Νέας Δημοκρατίας

 

Η 29η Νοεμβρίου παραμένει ακόμα και σήμερα μια ημερομηνία σταθμός για τα πολιτικά τεκταινόμενα στο χώρο της Δεξιάς. Ήταν η ημέρα διεξαγωγής των εσωκομματικών εκλογών της Νέας Δημοκρατίας. Εκλογών που για πρώτη φορά έγιναν με τη συμμετοχή των μελών του κόμματος για την εκλογή προέδρου.

Σαμαράς εναντίον όλων

Ο Αντώνης Σαμαράς, ένας πολιτικός που είχε αποδείξει την πάστα του όταν κλώτσησε συθέμελα το σύστημα για το όνομα της Μακεδονίας και μαζί τις ελπίδες του για διαδοχή στη μετά Μητσοτάκη εποχή.

Προτίμησε τον δύσβατο δρόμο που τον οδήγησε στην πολιτική εξορία όχι όμως και στην ανυπαρξία. Η παρουσία του στα πολιτικά πράγματα παρέμενε ισχυρή και η αναμονή του φάνηκε ότι είχε σκοπό.

Η επιστροφή του, με τη βοήθεια του Κώστα Καραμανλή, σημαδεύτηκε από πολιτικές πρωτοβουλίες και προσπάθειες που σιγά σιγά τον αναβάθμιζαν μέχρι να φτάσει στον τελικό του στόχο.

Η βαριά ήττα της Νέας Δημοκρατίας ανάγκασε τον Κώστα Καραμανλή να παραιτηθεί. Εκείνη τη στιγμή, ο Αντώνης Σαμαράς ήξερε ότι πρέπει να αναλάβει δράση.

Απέναντι του; Όλο το σύστημα που με μεθοδικότητα υπέσκαπτε διακριτικά την εξουσία Καραμανλή και δημιουργούσε πρόσφορο έδαφος για την επικράτηση της Ντόρας Μπακογιάννη. Εμπόδιο σε αυτά τα σχέδια ήταν ένας άνθρωπος από τα παλιά : Ο Αντώνης Σαμαράς!

Ο λαός καταδίκασε το τζάκι Μητσοτάκη

Ο Σαμαράς ήξερε ότι τυχόν εκλογή με τα παραδοσιακά μέσα θα τον καταδίκαζε σε ήττα. Οι μηχανισμοί είχαν ήδη κάνει την επιλογή τους ενώ και οι βουλευτές συστρατεύονταν στο πλευρό της Μπακογιάννη.

Ο Αντ. Σαμαράς στηριζόταν σε φίλους. Σε μια ομάδα μπαρουτοκαπνισμένων στελεχών της ΟΝΝΕΔ της γενιάς του και σε στελέχη με κοινή πορεία στη Νέα Δημοκρατία αλλά και την Πολιτική Άνοιξη.

Η στρατηγική επικράτηση της πρότασης Αβραμόπουλου για εκλογή από τη βάση με την στήριξη του Κώστα Καραμανλή, έδειξε τον δρόμο. Πλέον η εκλογή θα κρινόταν σε άλλο γήπεδο.

Ο κόσμος της Δεξιάς είχε ήδη αποφασίσει. Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να δει τις ελπίδες του να εξανεμίζονται σε μια υποψηφιότητα από τζάκι.

Η επιλογή Σαμαρά, έσπασε το φράγμα των προβλέψεων. Απέδειξε ότι ο κόσμος που ψήφιζε Νέα Δημοκρατία αναζητούσε μια φρεσκάδα, τον ανοικτό αέρα που έφερνε το όραμα των ιδεών Σαμαρά.

Η νίκη Σαμαρά εχέγγυο για την ύπαρξη της ΝΔ

Ο Σαμαράς επανέφερε τον διάλογο στη ΝΔ στα σημαντικά προβλήματα. Κατάφερε να φέρει πρώτα στην ατζέντα του ζητήματα που μέχρι τότε φάνταζαν ακραία και μη επιτρεπτά για τον δημόσιο διάλογο.

Η κίνηση του να εγκολπώσει στις τάξεις της ΝΔ το μεγαλύτερο κομμάτι του σοβαρού ΛΑ.Ο.Σ. επιβεβαίωσε την στρατηγική του οξύνοια. Η πορεία του προς την εξουσία και την διακυβέρνηση της χώρας ήταν ναρκοθετημένη από τους αντιπάλους του. Νέα κόμματα δημιουργήθηκαν στα δεξιά του ενώ απογοητευμένοι υποστηρικτές της Ντόρας είχαν λάβει πρωτοβουλίες για την άμεση κατακρήμνιση Σαμαρά. 

Όμως ο Σαμαράς στη ΝΔ δεν ήταν παρένθεση. 6 χρόνια σοβαρής ηγεσίας που έσωσε την Ελλάδα και την παράταξη από τη διάσπαση και τον αφανισμό, ήταν η παρακαταθήκη που άφησε πίσω του ο Αντώνης Σαμαράς. 

Σήμερα, αν για κάτι πρέπει να μαστε υπερήφανοι είναι η επιλογή να μην αφήσουμε το μέλλον μας στα χέρια πολιτικών που υποστηρίζουν τις ορθοπολιτικές κενού περιεχομένου ιδεολογίες.

Στις 29 Νοεμβρίου γιορτάζουμε κι επίσημα την Συντηρητική Επανάσταση στη Νέα Δημοκρατία!

Οι αποκαλύψεις του Άδωνι για την ιδεολογία του

 

Ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι ένας πολιτικός που δεν μένει απαρατήρητος στην σύγχρονη πολιτική ζωή. Ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία στο μικρό κόμμα του Λαικού Ορθόδοξου Συναγερμού, του Γιώργου Καρατζαφέρη, ως πολιτικός που εκφράζει τη ριζοσπαστική δεξιά.

Η προσχώρηση του ύστερα από μια θητεία ως Υπουργός  του ΛΑΟΣ σε κυβέρνηση συνεργασίας, στη Νέα Δημοκρατία, υπό την καθοδήγηση του Αντώνη Σαμαρά ήταν αναμενόμενη καθώς μεγάλο ποσοστό του κοινού που τον ψήφιζε προερχόταν από τον δεξιό χώρο της Νέας Δημοκρατίας.

Η ώρα της αποχώρησης του Αντώνη Σαμαρά είχε φτάσει το 2015 και μαζί της η ήττα στις εκλογές του Σεπτεμβρίου και η διαδικασία προεδρικής εκλογής στο κόμμα της Κεντροδεξιάς. Ο Άδωνις Γεωργιάδης περίμενε μέχρι να ανακοινώσει τελικά την υποψηφιότητα του ως Πρόεδρος της ΝΔ. Μετά τον πρώτο γύρο, κι αφού βγήκε τέταρτος, αποφασίζει να στηρίξει ανοικτά τον Κυριάκο Μητσοτάκη για πρόεδρο του κόμματος. Εκείνος με τη σειρά του τον ορίζει Αντιπρόεδρο του κόμματος και στη συνέχεια, όταν η Νέα Δημοκρατία γίνει κυβέρνηση, υπουργό Ανάπτυξης.

Ερχόμαστε στο σήμερα. Η επικοινωνιολόγος Βίβιαν Ευθυμιοπούλου κατηγορεί τον αδωνισμό, θεωρώντας ότι μιλα ως άτομο που ανήκει στον χώρο που εξέλεξε τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Θεωρεί πως ακροδεξιές για εκείνη φωνές επιβάλλονται στη Νέα Δημοκρατία πρωτοστατούντος του Αδώνιδος.

Κι εδώ έρχεται η ώρα που ο Άδωνις Γεωργιάδης, στην απάντηση του στην Ευθυμιοπούλου, κάνει παρατηρήσεις που μέχρι σήμερα δεν γνωρίζαμε:

1. Ο Άδωνις αποκαλύπτει ότι στόχος του ήταν εξαρχής να βοηθήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη να εκλεγεί πρόεδρος της ΝΔ.

2. Ο Άδωνις δηλώνει φιλελεύθερος, Φιλελεύθερος Δεξιός.

Η μετάλλαξη του Άδωνι Γεωργιάδη έχει φυσικά τις αιτίες της.

α) Το "ακροδεξιό" για κάποιους παρελθόν του και οι επιλογές του όπως να διαφημίζει το βιβλίο του Κων/νου Πλεύρη, "Εβραίοι όλη η Αλήθεια" και να προβαίνει σε τηλεοπτικές μονομαχίες με έντονο ύφος, προκαλούσε πάντοτε μια πτέρυγα της ΝΔ που από την παρουσία του στο κόμμα δεν έμενε ευχαριστημένη. Αυτή την πτέρυγα προσπαθεί τα τελευταία χρόνια να προσεγγίσει ο Άδωνις με κάθε τρόπο είτε συμμετέχοντας σε συνέδρια φιλελεύθερων μελετών είτε με δημόσιες δηλώσεις του με "κεντρώο" προφίλ.

β) Ο Άδωνις από Δεξιός δηλώνει τώρα Φιλελεύθερος. Αυτό από μόνο του δεν είναι αντιφατικό. Όμως, παραμένει ζητούμενο να μας εξηγήσει πως από Δεξιός, μετατρέπεται σε συνιστώσα του φιλελεύθερου χώρου.

Μένει να δούμε αν θα υπάρξει συνέχεια της αποκαλυπτικής συζήτησης

Μεσαίος χώρος και Κέντρο

Σταύρος Παπαντωνίου

Πολλοί στον δημόσιο βίο, στον τρόπο με τον οποίο αναλύουν την πολιτική κατάσταση, συγχέουν τον μεσαίο με τον κεντρώο χώρο. 

Ο πρώτος δεν έχει καθαρά ιδεολογικά χαρακτηριστικά και μπορεί να περιγραφεί περισσότερο ως η κρίσιμη εκείνη κοινωνική οντότητα που δεν έχει καθημερινή και άμεση τριβή με τις λεπτομέρειες της πολιτικής κατάστασης, την οποία βιώνει κυρίως μέσα από δύο πράγματα: Πρώτον, την προσωπική του ευημερία και κατάσταση, δηλαδή την τσέπη του, τη δουλειά του, την οικογένειά του, τη ζωή του εν γένει, και δεύτερον, μέσα από το πώς αντιλαμβάνεται θέματα που αφορούν τη μεγάλη εικόνα, όπως παραδείγματος χάριν η τουρκική προκλητικότητα, η ασφάλεια, η εθνική αξιοπρέπεια και άλλα μείζονα συλλογικά θέματα. Αυτός ο μεσαίος χώρος δεν είναι απολιτίκ, όπως σπεύδουν να τον χαρακτηρίσουν, μάλλον υποτιμητικά, κομματικά και πολιτικά στελέχη που η καθημερινότητά τους κινείται γύρω από την πολιτική και ενίοτε τη μικροπολιτική. 

Ο μεσαίος χώρος, όπως τουλάχιστον τον αντιλαμβάνομαι, είναι θα έλεγα ένας χώρος που δεν συμμετέχει στην τοξικότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης, προέρχεται από όλα τα ιδεολογικά φάσματα, με καταβολές από την Αριστερά έως τη Δεξιά. 

Είναι ο κοινωνικός χώρος που δεν έχει συμφέροντα από κόμματα, εξ ου και συνηθέστατα είναι και πιο αντικειμενικός και ως βασικό κριτήριο έχει το «πώς πάνε τα πράγματα», κρατώντας το προνόμιο ακόμα και της μετακίνησης από το ένα κόμμα στο άλλο. Θα τον χαρακτήριζα ως μια μεσότητα, που διακρίνεται από μια πολιτική υγεία. Εχει φύσει και θέσει απόσταση από τις ακρότητες.

Ο κεντρώος δεν αποκλείεται να έχει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, αλλά δεν σημαίνει πως τα διαθέτει εκ προοιμίου. Κάλλιστα μπορεί ένας κεντρώος να είναι φανατικός, να έχει ως χόμπι τις επιθέσεις στους πολιτικούς αντιπάλους του, να φοράει κομματικά γυαλιά. 

Μου έρχονται στο μυαλό ουκ ολίγα παραδείγματα αυτοαποκαλούμενων κεντρώων που είναι χειρότεροι από τα άκρα. Αυτοί δεν μπορούν να εκφράσουν πλειοψηφικά ρεύματα. Αντίθετα, ο μεσαίος χώρος, απαιτητικός συνήθως και πιο σκεπτόμενος, μπορεί να δημιουργήσει, εάν προστεθεί στις λεγόμενες κομματικές βάσεις που πάντα ψηφίζουν ένα συγκεκριμένο κόμμα, ευρείες πλειοψηφίες. Εκεί έγκειται αυτή τη στιγμή και η διαφορά μεταξύ Κυριάκου Μητσοτάκη και Αλέξη Τσίπρα. 

Ο πρώτος, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, κατά την πρόσφατη ομιλία του στη ΔΕΘ δεν αναφέρθηκε ούτε μία φορά στον Αλέξη Τσίπρα, απευθύνεται στους μετριοπαθείς που δεν ενδιαφέρονται για κομματικές έριδες. Αντιλαμβάνεται τη διαφορά μεσαίου και κεντρώου χώρου. Ο δεύτερος προσπάθησε να κερδίσει τον μεσαίο χώρο με μεταγραφές προσώπων, αλλά χωρίς ποτέ να καταλάβει τα χαρακτηριστικά του και τι πραγματικά ζητάει αυτός ο κόσμος.

πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ