Ν. Σταύρου
Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι το θεωρητικό τέκνο του Καρλ Χάγεκ και του Μίλτον Φρίντμαν. Ο Φρίντμαν πίστευε ότι οι διεφθαρμένοι πολιτικοί είναι το καλύτερο μέσο για τη νομιμοποίηση κάθε ψευδούς οικονομικής θεωρίας. Εκείνος και οι οπαδοί του επέλεξαν τη Χιλή του Πινοσέτ για να εφαρμόσουν ένα οικονομικό δόγμα που θα γκρέμιζε μια για πάντα τον κεϊνσιανισμό, και μαζί του το κράτος πρόνοιας.
Στην καρδιά της θεωρίας τους βρίσκεται η αντίληψη πως οτιδήποτε χωρίς την ταμπέλα "ιδιωτικό" ή με την ταμπέλα "κρατικό" μπορεί και πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί. Για παράδειγμα, οι ελληνικές παραλίες ή οι πλαγιές της Πίνδου έχουν ως προστάτη τους το κράτος και ως τέτοιες μπορούν να "πουληθούν" ή να δοθούν προς ενοικίαση σε ιδιώτες, με τον μανδύα της "ανάπτυξης". Η παγκοσμιοποίηση και το λυκόφως της εθνικής κυριαρχίας διευκόλυναν τέτοιου είδους συναλλαγές.
Των ιδιωτικοποιήσεων προηγούνται η de facto χρεωκοπία του κράτους και τα στρατοσφαιρικά επίπεδα ανεργίας. Εν συντομία, απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί το οικονομικό χάος, για το οποίο ευθύνονται οι μυστηριώδεις "δυνάμεις της αγοράς". Η λογική είναι ότι υπό συνθήκες εξαθλίωσης οι "ιθαγενείς" δεν έχουν την πολυτέλεια της διαμαρτυρίας ή της διαπραγμάτευσης της εργασίας τους. Η μοναδική τους έννοια είναι η δουλειά και ο μισθός τους.
Όλοι οι απατεώνες γνωρίζουν ότι ο πιο γρήγορος τρόπος για να ιδιωτικοποιήσεις κάτι είναι να το κλέψεις. Η μέθοδος αυτή τελειοποιήθηκε στη Ρωσία κατά τη διάρκεια του '90. Ο πρώτος στόχος των ιδιωτικοποιήσεων από τις δυτικές "μεγαλοφυϊες" ήταν η Gazprom -η μεγαλύτερη κρατική εταιρεία στον κόσμο.
Το ρωσικό παράδειγμα μας δίδαξε χρήσιμα μαθήματα, τα οποία εφαρμόστηκαν σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και της Χιλής. Στη Χιλή επεκτάθηκε σε όλους τους τομείς, ακόμη και στην εκπαίδευση και στις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Κατ' αυτόν τον τρόπο, εν ονόματι της "ανάπτυξης" και των "επενδύσεων", ένας τσαρλατάνος από τη Μέση Ανατολή αγόρασε ένα κομμάτι γης όσο η Αλβανία για να το μετατρέψει σε "φυσικό καταφύγιο". Η γη είναι δική του και μπορεί να την κάνει ό,τι θέλει, ακόμη και να φέρει ξένους ειδικούς για να τη διαχειριστούν. Αυτόν τον καιρό οι φοιτητές της Χιλής κάνουν απεργίες πείνας και η νοσταλγία για τους "σοσιαλιστές" του χθες έχει ενταθεί.
Ο δρ Νικόλαος Σταύρου είναι καθηγητής (επίτιμος) Διεθνών Σχέσεων στο Howard University των Η.Π.Α.
Δημοσιεύθηκε στο Βήμα 11/9/2011
Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι το θεωρητικό τέκνο του Καρλ Χάγεκ και του Μίλτον Φρίντμαν. Ο Φρίντμαν πίστευε ότι οι διεφθαρμένοι πολιτικοί είναι το καλύτερο μέσο για τη νομιμοποίηση κάθε ψευδούς οικονομικής θεωρίας. Εκείνος και οι οπαδοί του επέλεξαν τη Χιλή του Πινοσέτ για να εφαρμόσουν ένα οικονομικό δόγμα που θα γκρέμιζε μια για πάντα τον κεϊνσιανισμό, και μαζί του το κράτος πρόνοιας.
Στην καρδιά της θεωρίας τους βρίσκεται η αντίληψη πως οτιδήποτε χωρίς την ταμπέλα "ιδιωτικό" ή με την ταμπέλα "κρατικό" μπορεί και πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί. Για παράδειγμα, οι ελληνικές παραλίες ή οι πλαγιές της Πίνδου έχουν ως προστάτη τους το κράτος και ως τέτοιες μπορούν να "πουληθούν" ή να δοθούν προς ενοικίαση σε ιδιώτες, με τον μανδύα της "ανάπτυξης". Η παγκοσμιοποίηση και το λυκόφως της εθνικής κυριαρχίας διευκόλυναν τέτοιου είδους συναλλαγές.
Των ιδιωτικοποιήσεων προηγούνται η de facto χρεωκοπία του κράτους και τα στρατοσφαιρικά επίπεδα ανεργίας. Εν συντομία, απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί το οικονομικό χάος, για το οποίο ευθύνονται οι μυστηριώδεις "δυνάμεις της αγοράς". Η λογική είναι ότι υπό συνθήκες εξαθλίωσης οι "ιθαγενείς" δεν έχουν την πολυτέλεια της διαμαρτυρίας ή της διαπραγμάτευσης της εργασίας τους. Η μοναδική τους έννοια είναι η δουλειά και ο μισθός τους.
Όλοι οι απατεώνες γνωρίζουν ότι ο πιο γρήγορος τρόπος για να ιδιωτικοποιήσεις κάτι είναι να το κλέψεις. Η μέθοδος αυτή τελειοποιήθηκε στη Ρωσία κατά τη διάρκεια του '90. Ο πρώτος στόχος των ιδιωτικοποιήσεων από τις δυτικές "μεγαλοφυϊες" ήταν η Gazprom -η μεγαλύτερη κρατική εταιρεία στον κόσμο.
Το ρωσικό παράδειγμα μας δίδαξε χρήσιμα μαθήματα, τα οποία εφαρμόστηκαν σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ και της Χιλής. Στη Χιλή επεκτάθηκε σε όλους τους τομείς, ακόμη και στην εκπαίδευση και στις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Κατ' αυτόν τον τρόπο, εν ονόματι της "ανάπτυξης" και των "επενδύσεων", ένας τσαρλατάνος από τη Μέση Ανατολή αγόρασε ένα κομμάτι γης όσο η Αλβανία για να το μετατρέψει σε "φυσικό καταφύγιο". Η γη είναι δική του και μπορεί να την κάνει ό,τι θέλει, ακόμη και να φέρει ξένους ειδικούς για να τη διαχειριστούν. Αυτόν τον καιρό οι φοιτητές της Χιλής κάνουν απεργίες πείνας και η νοσταλγία για τους "σοσιαλιστές" του χθες έχει ενταθεί.
Ο δρ Νικόλαος Σταύρου είναι καθηγητής (επίτιμος) Διεθνών Σχέσεων στο Howard University των Η.Π.Α.
Δημοσιεύθηκε στο Βήμα 11/9/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου