Ο ενάρετος homo politicus

Άγις Γεώργιος Δήγκας*

 “Είναι γεγονός ότι ένας άνδρας που θέλει να ενεργεί ενάρετα με κάθε αναγκαίο τρόπο, νιώθει θλίψη ανάμεσα σε τόσους πολλούς που δεν είναι ενάρετοι”, διατύπωσε πολύ εύστοχα ο Νικόλο Μακιαβέλι στον “Ηγεμόνα”, περίπου 5 αιώνες πριν.

           

Η μεγαλύτερη αρετή που μπορεί να έχει ο homo politicus, είναι η κατανόηση της δύναμης.   Μέσα στον πολιτικό στίβο, η κατανόηση της δύναμης, σημαίνει ότι η συντριβή του εχθρού γρήγορα και διεξοδικά είναι πιο ευγενής από το να επιμηκύνεις τον πόλεμο λόγω ενδοιασμών ή να χάνεις τον πόλεμο λόγω συναισθηματισμών, για να μιλήσουμε και λίγο με μακιαβελικούς όρους. Γι' αυτό και η συμβατική αρετή, εκείνου που θα χαρακτηρίζαμε καλό άνθρωπο, είναι απαράδεκτη για έναν homo politicus.

 

Με την παραπάνω φράση, ο Μακιαβέλι εισάγει ένα νέο ορισμό της αρετής, ο οποίος δεν συνίσταται από προσωπική καλοσύνη, αλλά από ευστροφία. Για τον “ηγεμόνα”, ο κόσμος είναι αυτός που είναι, και ως τέτοιος είναι απρόβλεπτος και άστατος. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του για να υπερβεί τις εκπλήξεις που θα του παρουσιάσει ο κόσμος, να αντιμετωπίσει την τρέχουσα κρίση και αν είναι εξαιρετικά διορατικός, να ασχοληθεί με έναν χρονικό ορίζοντα που εκτείνεται τουλάχιστον μέχρι τα επόμενα δέκα χρόνια. Το καθήκον του είναι να προστατεύει την δημοκρατία από έναν κόσμο γεμάτο ανθρώπους που δεν είναι “ενάρετοι”, με την συμβατική έννοια του όρου.

 

Μπορεί ο homo politicus να βάζει υποψηφιότητα για ένα αξίωμα πάνω σε ιδεολογικές πλατφόρμες και πολιτικές γεμάτες υποσχέσεις, αλλά η πορεία του στην πραγματικότητα καθορίζεται από την συνάντηση ανάμεσα στην τύχη και την αρετή. Ανάμεσα στο απίθανο και το απροσδόκητο. Εκείνο για το οποίο δεν τον προετοίμασε ούτε  ιδεολογία του, ούτε οι προτάσεις του. Δουλεία του είναι να προβλέπει αυτό που θα συμβεί, να ελαχιστοποιεί τον παράγοντα του απρόβλεπτου και μετά να απαντά στο απ ροσδόκητο με οξεία και γρήγορη διορατικότητα. Κατά την άποψη του Μακιαβέλι, η ιδεολογία είναι ασήμαντη και ο χαρακτήρας είναι τα πάντα.  Τελικά, η κληρονομιά του θα καθοριστεί από τα ένστικτά του, τα οποία με την σειρά τους αντανακλούν τον χαρακτήρα του.

 

Τέλος ο διαχωρισμός των homo politicus, έγκειται στο γεγονός ότι σπουδαίοι πολιτικοί άνδρες δεν ξεχνούν ποτέ τις αρχές της δημοκρατίας και προσπαθούν να τις διατηρήσουν και να τις εμπλουτίσουν, χωρίς να υπονομεύουν τις ανάγκες του παρόντος. Οι κακοί πολιτικοί άνδρες κάνουν απλώς αυτό που είναι σκόπιμο, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις αρχές. Αλλά οι χειρότεροι πολιτικοί άνδρες είναι εκείνοι που εμμένουν στις αρχές, ανεξάρτητα από αυτό που απαιτεί η στιγμή.

* Πρόεδρος Β2 Νομαρχ. Επιτροπής ΟΝΝΕΔ

Η Ανάγκη μίας Νέας, Συντηρητικής Δεξιάς

του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*

Σε πείσμα εκείνων που φαντάζονται τη Δύση των Ιδεολογιών και την ανά – Δυση των τεχνοκρατών, οι Ιδεολογίες είναι ένα ενεργό στοιχείο της προσωπικότητάς μας. Και αυτό διότι όποιος είναι φορέας Ιδεών, ιδεολόγος, ούτε μαζοποείται ούτε ποδηγετείται. Αντιθέτως! Διαφοροποιείται.

Οι διαφορές στην ιδεολογία, οδηγούν τους ανθρώπους και τα κόμματα να πράττουν διαφορετικά. Διαφορετικά πράττει ο προσκείμενος στον Πατριωτικό/Συντηρητικό χώρο, και διαφορετικά πράττει ο προσκείμενος στον Αριστερό/Διεθνιστικό χώρο.

Έτσι λοιπόν, οι δύο άξονες που κατά τη γνώμη μου πρέπει να προσεχθούν ιδιαίτερα στη μεταβατική και περίεργη καμπή που διέρχεται το σύγχρονο ιδεολογικό ρεύμα σκέψης είναι, από τη μία το τί είναι αυτό που σε καθιστά Δεξιό, και, από την άλλη, το τί σε διαφοροποιεί σε σχέση με κάποιον που ασπάζεται την Αριστερά.

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.

Ανατρέχοντας εγχειρίδια του ευρύτερου Συντηρητικού χώρου συναντά κανείς τη λέξη «Έθνος» αρκετές φορές. Και είναι αλήθεια, ότι το κύριο συστατικό του Συντηρητικού χώρου, είναι, η έννοια του Έθνους. Η διαχρονικότητα της ιδιοπροσωπείας ενός Λαού δηλαδή.

Η πίστη στο γεγονός ότι, ναι μεν ο καθείς εξ ημών ζει, Ελεύθερα τη ζωή του, αλλά, από την άλλη, φέρει ένα χρέος απέναντι στην Πατρίδα. Να την παραδώσει εάν όχι καλύτερη από ό,τι την παρέλαβε, τουλάχιστον, στην ίδια κατάσταση.  

Βέβαια, το σημείο αυτό δε θα έπρεπε να αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης στη σφαίρα των επιχειρημάτων. Όλα τα άλλα Δυτικά Κράτη άλλωστε θεωρούν την υπόσταση του Έθνους τους δεδομένη. Μόνον η Ελλάδα ανήκει σε εκείνες τις λίγες, σκοτεινές εξαιρέσεις.

Γιατί, όμως συμβαίνει αυτό; Γιατί, αρνούμαστε την αλήθεια αυτή που την ασπάζονται όλοι οι άλλοι λαοί; 

Γιατί αγαπητοί φίλοι η χώρα μας βρίσκεται, σχεδόν 40 χρόνια τώρα, υπό Αριστερή ιδεολογική κατοχή. 

Η εγχώρια Αριστερά δεν πιστεύει στην έννοια του Έθνους.  Οι ηττημένοι του εμφυλίου, η γενιά του Πολυτεχνείου και οι συνεχιστές τους, συγκινούνται περισσότερο από τον Μαρξ και λιγότερο από τον Παπαρρηγόπουλο που κατέδειξε ιστορικά τη συνέχεια του ελληνισμού. Και μάλιστα,  εξαργύρωσαν την «αντίστασή» τους μέσα από το «κίνημα» όπως αποκαλούσαν τότε το ΠΑΣΟΚ.

Στην Πατρίδα μας, εφαρμόστηκε στην πράξη η διακήρυξη του Γκράμσι περί «κατάληψης των Ιδεολογικών Μηχανισμών του Κράτους» για την επικράτηση του Σοσιαλισμού.

Κατέστησαν τη νέο – μαρξιστική ιδεολογία κυρίαρχη οπουδήποτε παραγόταν πολιτική σκέψη: στα πανεπιστήμια, στα Μέσα Μαζικής ‘Επικοινωνίας’ και στους δημόσιους οργανισμούς. 

Το κράτος, χρόνια τώρα αποτελεί τον δίαυλο μέσω του οποίου ανέρχονται σε θέσεις πανεπιστημιακές άνθρωποι ιδεοληπτικοί που ανήκουν εν τη πλειοψηφία τους... στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. 

Άνθρωποι που ενώ από την μία είναι μακριά από την πραγματικότητα του Δυτικού τρόπου σκέψης σε σχέση με το πώς πρέπει να κατανέμεται η παραγωγή στην Ελλάδα, από την άλλη υιοθετούν άκριτα από την Δύση ό, τι είναι ικανό να κάνει πιο απαραίτητη την παρουσία τους ως οργανικούς διανοουμένους. 

Είναι οι ίδιοι που ταυτίζουν χρονικά τη γέννεση του Έθνους των Ελλήνων κατά τη Γαλλική Επανάσταση. Είναι οι ίδιοι που βγάζουν στην τηλεόραση ντοκυμαντέρ για την Ελληνική Επανάσταση χρησιμοποιώντας καινούργιες, δικές τους, πηγές.

Στην τηλεόραση ο διάλογος διεξάγεται κάτω από την εποπτεία των αριστερών στερεοτύπων. Όποιος δεν συμβαδίζει με τις κυρίαρχες απόψεις είναι «εθνικιστής», «φασίστας», «ρατσιστής», «χουντικός», «οπισθοδρομικός» κοκ. Οργανισμοί αριστερόστροφοι όπως ο «ΟΠΕΚ» (Όμιλος Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας μας) ξεπηδούσαν στο παρελθόν, και ακόμα υτφίστανται, για να «εκσυγχρονίσουν» τους Έλληνες «ιθαγενείς».

Τα αποτελέσματα αυτής της ιδεοληπτικής πολιτικής είναι εμφανή παντού. Καινοφανείς θεωρίες για γεγονότα μείζονος σημασίας όπως η Ελληνική Επανάσταση, η σχέση μας με την Ορθοδοξία, προωθούνται με επίμονο τρόπο. 

Δήθεν «νεωτερικές» θέσεις για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, την υποτιθέμενη «καταπίεση» ανύπαρκτων μειονοτήτων στο εσωτερικό του ελληνικού κράτους προπαγανδίζονται καθημερινά και  παντοιοτρόπως. 

Η παράδοση του Κούρδου ηγέτη Οτσαλάν κατά το παρελθόν, με αυτόν τον τρόπο, ο φοβικός και δίχως σχέδιο χειρισμός στα Ίμια με τις επακολουθούμενες «γκρίζες ζώνες» και οι συγκρούσεις με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο είναι ενδεικτικές επιλογές της πρακτικής της ομάδας των αριστερών αναθεωρητών μας.

 Το διαβόητο βιβλίο της ΣΤ’ Δημοτικού του «συνωστισμού στη Σμύρνη», ηλικία στην οποία κτίζονται προσωπικότητες και συνειδήσεις, το πανεπιστημιακό άσυλο της παρανομίας, οι εξοντωτικές απεργίες εναντίον της οιασδήποτε ιδιωτικοποίησης καταδεικνύουν το βαθμό στον οποίο είχε διεισδύσει στη μέση συνείδηση η επιβολή της Αριστεράς στον Πολιτικό Λόγο και την Πολιτική Πρακτική. Το ΠΑΣΟΚ, ναι μεν κυβερνούσε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνος που ασκούσε και συνεχίζει να ασκεί την ιδεολογική εξουσία.

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, το ΠΑΣΟΚ σταδιακά αποθνήσκει. Τη θέση του βέβαια δεν θα την αφήσει κενή, όλοι γνωρίζουμε ότι θα την καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ. Εάν η Αριστερά, που τόσα χρόνια ασκούσε ιδεολογική εξουσία, όντας στις παρυφές του κράτους μπορούσε να ασκεί τέτοια επιρροή, μπορείτε να φανταστείτε τώρα το τί επιρροή θα ασκήσει καταλαμβάνοντας την εξουσία. 

Κάποιος θα με ρωτήσει βέβαια: Φταίει για όλα αυτά ο Συντηρητικός χώρος; Και θα απαντήσω ευθέως: Και βέβαια φταίει. Και φταίει διότι η πολιτική δεν ασκείται με μεσοβέζικο τρόπο. 

Εάν πρέπει κάτι να μας διδάξει η ιστορία είναι ότι ο απολογητικός χαρακτήρας του Πατριωτικού χώρου πρέπει να φτάσει σε ένα τέλος. Ακόμα και σήμερα,  απουσιάζει από τον Δημόσιο λόγο αμιγώς η λέξη «Συντηρητικός» ή «Δεξιός» ενώ τα στελέχη που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν αυτές τις ιδέες ακόμα αρνούνται επίμονα τέτοιου είδους χαρακτηρισμούς. 

Αυτή η χρόνια ιδεολογική ασάφεια όμως είναι και αυτή ακριβώς που έχει οδηγήσει τη χώρα μας και σε ιδεολογική σύγχυση, σε αποτυχία αυτοκαθορισμού και εν τέλει σε μία αυτολογοκριμένη ταυτότητα που απαρνείται ότι είνα Συντηρητική, που απαρνείται ότι είναι Δεξιά. 

Η μεταμνημονιακή Ελλάδα όμως βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε μία συνειδησιακή κρίση αλλά και σε μία περίεργη καμπή.

Η Συντηρητική δεξιά πρεσβεύει όλες τις αξίες και τις πρακτικές λύσεις εκείνες οι οποίες μπορούν, από τη μία να αποκαθηλώσουν την Αριστερά από το θρόνο της, και, από την άλλη, να μετατρέψουν την Ελλάδα σε μία ισχυρή χώρα.

Και αυτό διότι ο Συντηρητικός χώρος ποτέ δεν θα ευχαριστούσε τους μετανάστες που επέλεξαν την Ελλάδα ως χώρα προορισμού τους. 

ΑΝΤΙΘΕΤΑ, αντιλαμβάνεται ότι η Εθνική, Κυρίαρχη Κουλτούρα είναι απαραίτητο συστατικό στοιχείο ειρήνης και συνοχής των κοινωνιών.

Ο Συντηρητικός Χώρος, Ποτέ, δε θα είχε δημιουργήσει έναν φαύλο κρατισμό ο οποίος θα χρέωνε τις επόμενες γενιές με ελλείμματα.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ, αντιλαμβάνεται ότι η κάθε γενιά έχει ως χρέος της να είναι συνεπής προς την επόμενη. Αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένα ταμείο διαγενεακού ελέγχου, το οποίο θα απαγορεύει τις σπατάλες και έτσι θα διαφυλάσσει ότι η επόμενη γενιά δε θα γίνει ένα εξαρτώμενο ανδρείκελο στα χέρια άλλων χωρών. 

Η Συντηρητική Δεξιά Ποτέ, δε θα ευνούχιζε τις ένοπλες δυνάμεις και την αστυνομία.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ, θα διασφάλιζε ως κορωνίδα των αξιών της την εσωτερική και εξωτερική Ασφάλεια του Έθνους μας. Διότι χωρίς Ελευθερία καμμία άλλη συζήτηση δεν μπορεί να γίνει, και, γνωρίζει ότι η εναλλακτική, που τόσο ορέγονται ορισμένοι, είναι η Αναρχία.

Ο Συντηρητικός χώρος Ποτέ δε θα διανοείτο να πει ΝΑΙ στο Σχέδιο Ανάαν ή να παραδώσει το όνομα και την ιστορική κληρονομιά της Μακεδονίας.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ, ξέρει να τιμά τους στιβαρούς ηγέτες όπως ο Τάσος Παπαδόπουλος που λένε τα ΔΥΣΚΟΛΑ ΟΧΙ, σε εποχές που συμφέρουν τα εύκολα ΝΑΙ.

Η Συντηρητική Δεξιά, Ποτέ δε θα έδιωχνε την ιδιωτική πρωτοβουλία και καινοτομία για να στρογγυλοκάθονται ορισμένοι συνδικαλιστές χωρίς λόγο ύπαρξης.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ, γνωρίζει πως οι Έλληνες που διαπρέπουν στο εξωτερικό, καινοτομούν διότι βρίσκονται σε ένα περιβάλλον που το κράτος δεν βρίσκεται απέναντί τους. Αλλά, είναι αρκούντως μικρό και ταυτόχρονα ισχυρό ώστε να μη θέτει γραφειοκρατικά εμπόδια στις φιλοδοξίες τους.

Ο Συντηρητικός χώρος Ποτέ, δε θα απειλούσε τον μόνιμο πόλο συγκριτικού πλεονεκτήματος της ελληνικής οικονομίας, την ελληνική ναυτιλία. 

ΑΝΤΙΘΕΤΑ, αναγνωρίζει πως η τελευταία μαζί με το πολεμικό ναυτικό της χώρας μας αποτελούν τη Ναυτική Ισχύ της Ελλάδας έναντι οιουδήποτε Δόγματος Νταβούτογλου περί στρατηγικού βάθους.

 Αγαπητοί φίλοι, ο Συντηρητισμός, σε πείσμα αυτών που θέλουν να μας αποδείξουν το αντίθετο, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ!

Τα αιχμηρά επιχειρήματα σε συνδυασμό με μία νέα καταρτισμένη γενιά ας αποτελέσουν το εναρκτήριο λάκτισμα που χρειαζόμαστε όλοι για να αναστηθεί ιδεολογικά η Συντηρητική Δεξιά. Ας σημάνει επιτέλους η καμπάνα της ιδεολογικής αντεπίθεσης.

Η χώρα μας χρειάζεται μία Νέα Δεξιά, μία Νέα Μεγάλη Ιδέα. 

Πολλά χρόνια τώρα φορτίστηκε η Πατρίδα μας από ένοχες λέξεις. ΑΡΚΕΤΑ!

*Ο Ραφαήλ Α. Καλυβιώτης είναι Πολιτικός Επιστήμων και ιδρυτικό μέλος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών (www.syntiritikoi.gr)

Ουσία αντί τεχνασμάτων

του Κώστα Ιορδανίδη

Σε περιόδους παρακμής, όταν οι βασικές συντεταγμένες του συστήματος κλονίζονται επικίνδυνα, επιστρατεύονται τεχνάσματα και ένα εξ αυτών είναι η προσπάθεια αναστηλώσεως της «δεξιάς» φυσιογνωμίας της Νέας Δημοκρατίας. Το εγχείρημα άρχισε με τον ανασχηματισμό και την τοποθέτηση κάποιων ανάρθρων σε κυβερνητικά και άλλα αξιώματα, προς αναχαίτιση της εξόδου των δεξιών ψηφοφόρων από τη Ν.Δ.

Κάτι ανάλογο μελετάται και για το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Αμύνης, που αναμένεται να παραδώσει ο κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος περί τα μέσα Οκτωβρίου, οπότε αναλαμβάνει νέα καθήκοντα ως μέλος της νέας Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Διερωτάται κανείς ωστόσο τι σημαίνει «δεξιά» πολιτική στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Προφανώς όχι αύξηση της αντιπαραθέσεως με την Τουρκία, με στόχο τη δημιουργία ψευδοπατριωτικού φρονήματος που θα επανασυσπειρώσει τους δεξιούς ψηφοφόρους. Οι Ελληνες δεξιοί σαφώς δεν διαθέτουν τις καταχθόνιες ιδιότητες των «δημοκρατικών», αλλά δεν είναι ηλίθιοι.

Αντιλαμβάνεται κανείς την αμηχανία του κ. Αντώνη Σαμαρά που αναδείχθηκε στην ηγεσία της Ν.Δ. πρωτίστως από τους οπαδούς της λαϊκής δεξιάς και επί της αρχηγίας του οι δεξιοί αυτομόλησαν προς διάφορες κατευθύνσεις και κυρίως προς τη Χρυσή Αυγή. Η «στρατηγική» του Παναγιώτη Μπαλτάκου κατέληξε σε τραγέλαφο. Η διεύρυνση προς τα δεξιά με την ένταξη τριών πρώην βουλευτών του ΛΑΟΣ είναι αμφίβολο εάν απέφερε κάτι περισσότερο από μερικές εκατοντάδες ψήφους. Μία νέα κίνηση προς την κατεύθυνση αυτή θα έχει τα πλέον αντιπαραγωγικά αποτελέσματα.

Ο κ. Γιώργος Καρατζαφέρης και οι βουλευτές του κόμματός του υπήρξαν επί σειράν ετών από τους πλέον λυσσώδεις πολεμίους της κυβερνήσεως του κ. Κώστα Καραμανλή, που -προς μεγάλη θλίψη των ενδοπαραταξιακών του αντιπάλων και του οικονομικού κατεστημένου που ανέδειξαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ- αποτελεί σημείο αναφοράς για τη συντριπτική πλειονότητα των συντηρητικών πολιτών αυτής της χώρας.

Η αναστήλωση της «δεξιάς» φυσιογνωμίας της Ν.Δ. δεν είναι δυνατόν να γίνει επικολλώντας φιγούρες συνοικιακού θεάτρου σκιών στον βασικό κορμό της συντηρητικής παρατάξεως. Δεν είναι βέβαιο ότι είναι καν εφικτή στις παρούσες συνθήκες. Το πρόβλημα που ανέκυψε με την αυτομόληση των δεξιών ψηφοφόρων της Ν.Δ. είναι εξαιρετικά περίπλοκο. Ας μη λησμονούμε ότι ένας πολιτικός του Κέντρου, ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, επέτυχε τον επαναπατρισμό της αντικαραμανλικής δεξιάς στη Ν.Δ, ασχέτως εάν στη συνέχεια διάφορες αστοχίες δημιούργησαν νέο ρήγμα στο κόμμα, τις οποίες επούλωσε μετά πολλού του κόπου ο κ. Κώστας Καραμανλής.

Τα πολιτικά κόμματα έχουν μεγάλη ανθεκτικότητα, αλλά υπάρχει κίνδυνος εξαερώσεώς τους όταν η ηγεσία τους προκαλέσει αλόγιστα ή εξ ανάγκης τον σκληρό τους πυρήνα. Παράδειγμα προς αποφυγήν, το ΠΑΣΟΚ. Ας συνεχίσει η κυβέρνηση λοιπόν αυτό που θεωρεί ότι είναι η αποστολή της. Η αναστήλωση της παρατάξεως δεν είναι θέμα του παρόντος. Είναι υπόθεση ουσίας και όχι τεχνασμάτων.

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Να αποκτήσουμε ξανά το Ηθικό Πλεονέκτημα

Η εκδίκηση του Οδυσσέα (Christoffer Wilhelm Eckersberg)

του Γιάννη Πήλιουρα

Στην εποχή της οικονομικής κρίσης ένα από τα αξιώματα που υπερίσχυσε στην πολιτική ζωή του τόπου ήταν ότι οι ιδεολογίες πεθαίνουν μπροστά στη διαχείριση των προβλημάτων της κοινωνίας. 

 Η ιστορική πορεία του δεξιού χώρου στη χώρα μας, μας επιτρέπει να ισχυριζόμαστε το αντίθετο. Κάθε ιστορική στιγμή που τα πράγματα ήταν δύσκολα, ο χώρος της Δεξιάς αναλάμβανε το δύσκολο ρόλο της σωτηρίας της πατρίδας μας είτε πριν από πολέμους είτε μετά από την Δικτατορία είτε μετά από διακυβέρνηση δεκαετιών του ΠΑΣΟΚ.

Η επιλογή της κοινωνίας εδράζεται στα στέρεα θεμέλια της ιδεολογίας που στηρίζεται η ευρύτερη Δεξιά παράταξη όλα αυτά τα χρόνια: αγάπη για την Πατρίδα, πίστη στην Ορθοδοξία, περιφρούρηση του θεσμού της Οικογένειας.

Τα παραπάνω καθρεφτίζουν και την ποιότητα των ανθρώπων που επιλέγουν να εκπροσωπούνται από αυτή την παράταξη: Νοικοκυραίοι που ζουν από την δουλειά τους αυτοί και οι οικογένειές τους. Σ’ αυτούς πρέπει να απευθυνόμαστε, αυτούς πρέπει να πείθουμε για τις θέσεις μας.

 Ο δικός μας κόσμος βιώνει καθημερινά την φορολογική και οικονομική αδικία. Δεν την βιώνουν ούτε οι απατεώνες των πράσινων δεκαετιών που παραμένουν ελεύθεροι κρύβοντας τα κλοπιμαία στο εξωτερικό ούτε οι αμετανόητοι τζαμπατζήδες της Αριστεράς.

 Κάποιοι κατάφεραν να ενοχοποιήσουν αυτό τον κόσμο μιλώντας για λαϊκισμό. Θέλησαν να τον ενοχοποιήσουν γιατί ο ψυχρός λογιστικός τρόπος σκέψης τους δεν χώραγε στα τεφτέρια του λαού. Γίναμε έρμαια του λογιστικού κινδύνου και των αριθμών, ξεχνώντας ότι αυτό που προέχει είναι η προστασία της ελληνικής οικογένειας.

 “Για την σωτηρία της Πατρίδας” η Παράταξη έκατσε στο ίδιο τραπέζι με τους θύτες της καταστροφής. Στρογγύλεψε το λόγο της για να μην παρεξηγηθούν οι εταίροι που έπαιρναν μέρος στα φαγοπότια των εξοπλιστικών, του Χρηματιστηρίου και των παράνομων διορισμών. Έδωσε βήμα σε πολιτικούς που σε άλλες χώρες θα είχαν ήδη μπει ισόβια. Έδωσε χάρη σε επιχειρηματίες που μέχρι σήμερα διασκεδάζουν με δημόσιο χρήμα κάνοντας πάρτυ και διακοπές στην Ψαρού. Κυνήγησε τους μαυροφορεμένους για κυνηγετικά όπλα, την ώρα που έβγαζε λάδι τους τρομοκράτες.

Το ηθικό πλεονέκτημα που χαρακτηρίζει την Δεξιά Παράταξη ξεθωριάζει με αυτές τις νοοτροπίες. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει να ξεφύγουμε οριστικά από τον στρογγυλεμένο πολιτικό λόγο και να εκφράσουμε με σαφή τρόπο τις ιδέες μας.

 Να δείξουμε ξεκάθαρα ότι παραμένουμε πιστοί στην τάξη και την ασφάλεια. Ότι η Δικαιοσύνη αφορά τους πάντες. Ότι η Ελλάδα παραμένει στην ευρωπαϊκή τροχιά διατηρώντας όμως τα χαρακτηριστικά του Έθνους-Κράτους.

Συστράτευση χωρίς πλαίσιο και συγκεκριμένες δεσμεύσεις δεν γίνεται. Τα πυροτεχνήματα τελείωσαν. Ώρα για ουσία!

πηγή: Εθνική Συνδιάσκεψη ΟΝΝΕΔ

Οι δρόμοι της δεξιάς στην Ελλάδα -τι μέλλει γενέσθαι

Του Χάρη Τσουλά (κείμενο για την Εθνική Συνδιάσκεψη της ΟΝΝΕΔ)

Κάνοντας μια μικρή αναδρομή ,θα λέγαμε πως ο κύριος πόλος του ελληνικού δεξιού χώρου ήταν και είναι ο δικός μας χώρος, η Νέα Δημοκρατία. Ένα κόμμα που μετά την ίδρυσή του από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1974,αποτέλεσε το συνεχιστή της λεγόμενης “παραδοσιακής δεξιάς”. Η Ν.Δ. εμπλουτίστηκε και με στοιχεία του φιλελευθερισμού και του κέντρου τις επόμενες δεκαετίες.

 Σε όλα αυτά τα χρόνια,υπήρξαν κατά καιρούς διάφοροι “εταίροι” της ΝΔ στο χώρο της Δεξιάς,χωρίς να έχουν διαχρονική πορεία.

 Τα τελευταία τρία χρόνια όμως έχουν συμβεί πλήθος αλλαγών,ζυμώσεων και αναταράξεων ακόμα,τόσο σε όλο το πολιτικό φάσμα,όσο και στον δεξιό χώρο.

 Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, είχαμε το -ίσως πρωτοφανές στα χρονικά- φαινόμενο η ευρύτερη δεξιά να περιλαμβάνει πλέον περίπου 4-5 σχηματισμούς συνολικά ! (ΝΔ, Αν.Ελλ., ΛΑ.Ο.Σ., Ε.ΠΑ.Λ και δυστυχώς δυσαρεστημένους παραδοσιακά δεξιούς ψηφοφόρους που προτιμούν Χ.Α.)

 Όλα αυτά συνιστούν ένα σκηνικό κατακερματισμού που παρατηρείται μετά από πολλές δεκαετίες. Προσωπική μου άποψη είναι πως ο πλήρης κατακερματισμός οδηγεί μαθηματικά στην αδυναμία ενός ευρύτερου πολιτικού χώρου που έχει προσφέρει πολλά και σημαντικά και μπορεί να προσφέρει ακόμα περισσότερα στον τόπο,πολύ δε περισσότερο όταν ένα κόμμα εξ αυτής της παράταξης- το δικό μας κόμμα- βρίσκεται στην εξουσία,στην τόσο κρίσιμη για τη χώρα σημερινή περίσταση.

 Αυτό λοιπόν που μπορεί να συμβεί είναι μιας μορφής “επανεκκίνηση”. Και αυτό αφορά κυρίως τον κεντρικότερο πόλο της Δεξιάς, το κόμμα μας, τη Νέα Δημοκρατία. Δεν είναι αναγκαίο να συμβεί με νέο όνομα ή νέα σύμβολα. Αναμφισβήτητα πρέπει να γίνει με ανανέωση πολιτικών και νοοτροπιών.Με προσανατολισμό σταθερά φιλοευρωπαϊκού χαρακτήρα , με σεβασμό στα εθνικά ζητήματα, τις ανάγκες της κοινωνίας και τις αξίες της Πατρίδας συνδυάζοντας κατά το δυνατότερο αρμονικό τρόπο τις αρχές του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού,του κοινωνικού κέντρου και της λαϊκής ελληνικής δεξιάς.

 Δίπλα από αυτή την παράταξη,στο ζωτικό χώρο της Δεξιάς πάντα,θα μπορούσε να σταθεί ένα περισσότερο,χριστιανοδημοκρατικού-συντηρητικού-πατριωτικού τύπου κόμμα,το οποίο όμως θα μπορεί να δώσει έμφαση σε περισσότερο ρεαλιστικές και όχι λαϊκίστικες θέσεις και θα έρθει σε αντικατάσταση ή σύμπτυξη των ήδη υπαρχόντων υπολοίπων σχηματισμών καθώς και με τη συμπίεση έως και οριστική αντιμετώπιση του ακραίου λόγου της Χρυσής Αυγής.

 Σε κάθε περίπτωση,αναγκαία συστατικά για τη συνέχιση της ύπαρξης της παράταξής μας στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής του τόπου είναι τα προαναφερθέντα: Σεβασμός στις αξίες της και στις αρχές της από το παρελθόν,είσοδος νέων,γόνιμων στοιχείων,νοοτροπιών και πολιτικών, ακόμα μεγαλύτερη στροφή σε ορθές,ρεαλιστικές και αληθινές προγραμματικές θέσεις,συμμετοχή νέων ανθρώπων ολοένα και περισσότερο και προ παντός διαρκής επαφή με την κοινωνία,φυγή από την εσωστρέφεια. 

Η Ανασυγκρότηση της Κεντροδεξιάς Παράταξης!

 

Το κεντρικό αίτημα της ραχοκοκαλιάς της λαϊκής βάσης της παράταξης δεξιότερα του κέντρου συνοψίζεται μετά το 2009 στην ανασυγκρότηση και τη δημιουργία ενός πόλου με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά. Εκφράστηκε δυναμικά η αδήριτη ανάγκη της Κεντροδεξιάς να οικοδομήσει εξ αρχής την ιδεολογική της ταυτότητα, αναβαπτιζόμενη στα νάματα των διαχρονικών της αξιών. Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς μεταπολιτευτικά αφόπλισε το ιδεολογικό οπλοστάσιο της Δεξιάς, της οποίας τα ηγετικά κλιμάκια απεδείχθησαν λόγω και έργω ανίκανα να υπερασπιστούν τον αξιακό χάρτη της παράταξης. Σύντομα, η ιδεολογική υπεροχή της Κεντροδεξιάς μετετράπη σε ενοχικό σύμπλεγμα ιδεολογικής κατωτερότητας.

Ενώ παντού αλλού οι ιδέες και οι πολιτικές δυνάμεις της φιλελεύθερης και πατριωτικής Δεξιάς θριάμβευαν, στην Ελλάδα υποχρεώθηκαν σε άτακτο υποχώρηση. Έννοιες και λέξεις όπως «επιχειρηματικότητα», «ιδιωτικοποίηση», «Έθνος», «πατριωτισμός», «νομιμοφροσύνη», «πανεπιστημιακό άσυλο» διαστρεβλώθηκαν και δαιμονοποιήθηκαν.

Η για πρώτη φορά από τη βάση εκλογή προέδρου της Νέας Δημοκρατίας ( ΝΔ) με πρωτοφανή μαζικότητα και η ανάδειξη του Αντώνη Σαμαρά στο τιμόνι της παράταξης καλλιέργησε υψηλές προσδοκίες, έπειτα από μια ήττα στρατηγικής σημασίας, για μια ριζική ανανέωση και την μετεξέλιξη της ΝΔ σε ένα σύγχρονο κόμμα με ακτινοβολούσα ιδεολογία. Έκτοτε και με τη μεσολάβηση της μνημονιακής διαχείρισης, κάποιες στοχεύσεις πραγματώθηκαν αλλά και κάποιες σημαντικές αλλαγές  λησμονήθηκαν και οι γωνίες αμβλύνθηκαν, με αποτέλεσμα η εικόνα που διαμορφώθηκε να θυμίζει έντονα το νεφελώδες τοπίο της προ του 2009 περιόδου, όπου κυριαρχούσαν οι στρεβλές αντιλήψεις περί «μεσαίου χώρου». Η αναγκαστική δε συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ αλλοίωσε εν πολλοίς τα όποια πατριωτικά χαρακτηριστικά προσδοκούσε να προσδώσει στη διακυβέρνηση της η ΝΔ, με συνέπεια οι ψηφοφόροι της να φυλλορροούν προς λαϊκίστικα και πατριδοκάπηλα μορφώματα.

Το γιγαντιαίο εγχείρημα ανασυγκρότησης της παράταξης δεξιότερα του κέντρου προβάλλει επιτακτικότερο όσο ποτέ, τόσο για την ομαλή αναδιαμόρφωση του πολιτικού χάρτη και τη διατήρηση των ιδεολογικών σκήπτρων έναντι του αντιπάλου δέους όσο και γιατί διαχρονικά αποτέλεσε την παράταξη των μεγάλων εθνικών επιλογών.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τόλμησε δύο φορές και επιβραβεύτηκε πανηγυρικά. Το 1955 διέλυσε τον «Ελληνικό Συναγερμό» ιδρύοντας την «Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση»( ΕΡΕ) και το 1974 την ΕΡΕ ιδρύοντας τη Νέα Δημοκρατία. Η νέα Κεντροδεξιά που πρέπει να προκύψει ή θα είναι λαϊκή ή δεν έχει λόγο ύπαρξης, διότι η κρίση και το χθες αντιπαλεύονται μόνο με ισχυρά κοινωνικά ερείσματα. Θα συγκεντρώνει τα υγιέστερα πατριωτικά, αστικά, φιλελεύθερα και φιλοευρωπαϊκά στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας. Η νέα Κεντροδεξιά δεν θα είναι ούτε λαϊκίστικη, ούτε ενοχική και πρωτίστως θα είναι Δεξιά.

Ο χρόνος υπάρχει ακόμα, απομένει το «άλμα πιο γρήγορα από τη φθορά»!

Απίστευτα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών της ρώσικης μαφίας στην Αθήνα!

Κυκλώματα, υπόγειες διαδρομές και παντοδυναμία της Μαφίας, ενώπιον της οποίας «λυγίζουν» όλοι; Έτσι φαίνεται, καθώς κάθε άλλη ορθολογιστική προσέγγιση στα αναπάντητα ερωτήματα που εγείρονται με αφορμή την εξωφρενική υπόθεση του Πιότρ Π., δεν είναι σε θέση να δώσει απαντήσεις. Ένας κατηγορούμενος στο στόχαστρο. Διώκτες του, η ρωσική Μαφία και κάποιοι συνοδοιπόροι της στο οικείο δικαστικό σύστημα.

 Τον δρόμο για την εξυπηρέτηση άνομων συμφερόντων μέσω μιας εξοντωτικής δίωξης κατά ενός συνανθρώπου μας που βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα, ανοίγουν χρήματα που εξαγοράζουν συνειδήσεις, αποφάσεις και δυστυχώς, ζωές. Και στο επίκεντρο, ένας άνθρωπος του οποίου κρίνεται η ζωή. Ο Πιοτρ. Π. βρέθηκε στην Ελλάδα καταδιωκόμενος, από κακοποιούς και ένα διεθνές ένταλμα σύλληψης που επέφερε τελικά και τη σύλληψή του στην Αθήνα.

 Ο εν λόγω Ρώσος πολίτης, είχε γίνει στόχος εδώ και καιρό προσώπων που μάχονταν και εξακολουθούν να μάχονται για την «επικράτηση» στον υπόκοσμο του Σότσι. Τα λεφτά είναι πολλά... Η σύγκρουση, που έφερε μεταξύ άλλων δυο νεκρούς, δημιούργησε την ανάγκη και για νέα εξιλαστήρια θύματα: η υπόθεση αυτή για τους θύτες, εξυπηρετεί μια διπλή ανάγκη: να κλείσει η υπόθεση και να βγει από τη μέση ένας - θεωρούμενος ως ανταγωνιστής – αλλά στην ουσία νομοταγής επιχειρηματίας. Που κάποιοι ήθελαν να βγάλουν από τη μέση και κατάφεραν ακόμα και να χειραγωγήσουν το σύστημα, προκειμένου να το πετύχουν.

Ένας υψηλόβαθμος δικαστικός στη Ρωσική Ομοσπονδία, ο Βασίλης Β., ο οποίος διορίστηκε τον Οκτώβριο του 2007 Πρόεδρος του Περιφερειακού Δικαστηρίου της Μόσχας με προβλεπόμενη εξαετή θητεία. Ο άνθρωπος αυτός, είχε ένα χαρακτηριστικό: γνώριζε καλά την περιοχή, όπου μάλιστα είχε υπηρετήσει στο παρελθόν ως δικαστικός (την περίοδο 1989 – 1995). Νωρίτερα, είχε υπηρετήσει ως πράκτορας της KGB στην πρώην Ανατολική Γερμανία. Πρόσωπο με υψηλές προσβάσεις, έχει τιμηθεί με Προεδρικό Διάταγμα της 4ης Ιουλίου του 2001 με τον τίτλο του «Επίτιμου Δικηγόρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας». Επίσης, του έχουν απονεμηθεί ακόμα και μετάλλια «για την εξαιρετική συμβολή του στην ανάπτυξη της Κουμπάν». Μια συγχορδία λοιπόν ενός δικαστικού με ένα μαφιόζο... Με το αζημίωτο; Ποιος ξέρει...

 Στο Σότσι, αυτός είναι ο Ρούμπεν Τ., γνωστός στον υπόκοσμο με πολύ συγκεκριμένο ψευδώνυμο. Ο πρώην αθλητής και νυν επιτυχημένος επιχειρηματίας, φροντίζει πολύ για την δημόσια εικόνα του. Δήθεν φιλάνθρωπος, δήθεν ευεργέτης, δήθεν πολλά άλλα, είναι και άνθρωπος που εξυπηρετεί ποικιλοτρόπως το σύστημα και όταν λέμε σύστημα, όχι μόνο τη βιτρίνα του. Σε εγκαταστάσεις δικών του αθλητικών κέντρων, προπονούνται γνωστοί Ρώσοι αθλητές.

Πέρσι τον Σεπτέμβριο, το Υπουργείο Αθλητισμού της Ρωσίας τον βράβευσε, δεδομένου ότι αυτός είναι και ο επικεφαλής της τοπικής ομοσπονδίας πάλης, για τη σημαντική συνεισφορά του στις προετοιμασίες για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Κι όμως, το ότι ένα ξενοδοχείο του, είναι γνωστό ως τόπος διαμονής των «κορυφαίων» του υπόκοσμου. Ο τύπος αυτός, εμφανίζεται δημόσια συνοδευόμενος από στρατιά πάνοπλων σωματοφυλάκων. Το τι φοβάται και ποιοι είναι οι εχθροί του, μόνο αυτός το γνωρίζει. Πάντως, οι κακές γλώσσες επιμένουν πως ο Ρούμπεν Τ., έχτισε την «καριέρα» του μετά το θάνατο του σημαίνοντα παράγοντα του υποκόσμου του Σότσι, Έντουαρντ Κ. Τυχαίο; Όχι.

Όμως, ο Ρούμπεν Τ., «φρόντισε» επιμελώς ώστε για το θάνατο του προαναφερόμενου προσώπου να κατηγορηθεί ο Πιότρ Π. Τελικά, όλα σε αυτή τη ζωή, εξαγοράζονται… Ωστόσο, οι άνθρωποι της μαφίας στο Σότσι έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται άνετα: η ισχύς τους, τους έδωσε πρόσβαση στη χρηματοδότηση των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Σότσι. Ο Ρούμπεν Τ., αισθάνεται πλέον κυρίαρχος και μη τηρώντας πλέον ούτε τα προσχήματα, έπαυσε να είναι ο σκιώδης αρχηγός του υποκόσμου της πόλης, που τράβηξε πριν από λίγο καιρό τα βλέμματα όλου του πλανήτη. Έχει μάλιστα καταφέρει να «ελέγξει» τον ίδιο τον δήμαρχο της πόλης, Ανατόλι Π. Όλοι οι επίσημοι πλέον, έχουν μπει στο payroll. Το χρήμα, εξαγοράζει τους πάντες και τα πάντα… Η «εντολή» του Ρούμπεν Τ. αλλά του προτεζέ δικαστικού του, προς τον γεωργιανής καταγωγής Λάσα Σ., τον οποίο ο Μπαράκ Ομπάμα χαρακτήρισε τον «νούμερο 1 κακοποιό του πλανήτη», ενώ οι Αρχές παγκοσμίως αποκαλούν «Εσκομπάρ της Ευρώπης» και η ρώσικη μαφία αποκαλεί «Το Λίπος» (επειδή είναι ο ταμίας της οργάνωσης), ο οποίος μάλιστα καταδικάστηκε προ διετίας σε κάθειρξη 14 ετών, καθώς θεωρήθηκε ο επικεφαλής εγκληματικής οργάνωσης με δράση σε τουλάχιστον πέντε χώρες της Γηραιάς Ηπείρου και κρατείται στις φυλακές Διαβατών στη Θεσσαλονίκη, ήταν σαφής και είχε να κάνει με την εξόντωση του Πιότρ Π.

Φυσικά, δεν είναι λεπτομέρειες το ότι θεωρείται από πολλούς ως η «κορυφαία» φυσιογνωμία του ρωσικού υποκόσμου και ότι οι ελληνικές αρχές δεν ενέδωσαν στο αίτημα των ισπανικών αρχών για την έκδοση του Λάσα Σ., ενώ ο τύπος αυτός διάγει «βίον βασιλικόν» στο σωφρονιστικό κατάστημα όπου κρατείται. Ο Λάσα Σ. λοιπόν, φέρεται να έδωσε με τη σειρά του «εντολή» από τη φυλακή όπου κρατείται και όπου έχει ρόλο «αρχηγού» (αλλά και... προσωπικό μάγειρα!), για την εξόντωση του Πιότρ Π. Άλλωστε, τα συνηθίζει αυτά...

Η «εντολή» του είναι νόμος για τους πολλούς στον υπόκοσμο. Και όπως είναι φυσικό, η ζωή του Πιότρ Π., κινδυνεύει. Ειδικά, αν ληφθεί υπόψη πως δέκτης της εντολής του Λάσα Σ., είναι Γεωργιανός ποινικός, ο οποίος κρατείται στην Δ’ πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού… Και το θέμα είναι πλέον κατά πόσον όλη η προαναφερόμενη «αλυσίδα», είναι σε θέση να «επηρεάσει» αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Άλλωστε, δεν ζούμε σε έναν κόσμο ηθικό, αγγελικά πλασμένο. Σε αυτό μάλλον συμφωνούμε όλοι.

Στηρίζουμε την πραγματική αλλαγή στην αυτοδιοίκηση

 

του Πάνου Καρούμπαλη / Υπεύθυνος Μαθητικής Ανεξάρτητης Κίνησης  

Αδιαμφισβήτητα ένα από τα πιο πολυσυζητημένα θέματα είναι η συμμετοχή των νέων στην πολιτική. Πέραν της επικοινωνιακής διάστασης της ανανέωσης, την οποία οι νέοι εκπροσωπούν, παραμένουν ακόμα και σήμερα, στο περιθώριο των εξελίξεων. Η <<σύγκρουση των γενεών>> διαπνέει συνολικά την ελληνική κοινωνία, σε μια εποχή που είναι κρίσιμη η ουσιαστική συμμετοχή του παραγωγικότερου κομματιού της, στην διαμόρφωση της Νέας Ελλάδας.

Τα παραπάνω αποτελούν κομμάτι του πάζλ και συμπληρώνουν τη γενικότερη εικόνα, που θέλει τις νέες γενιές Ελλήνων, είτε να επιλέγουν την αποχή από τα κοινά, είτε να προσπαθούν να βρουν χώρο έκφρασης σε ακραίους χώρους και κομματικούς σχηματισμούς που ουσιαστικά δεν εκφράζουν τίποτε άλλο από την στείρα άρνηση και στην πλειοψηφία τους στρέφονται εναντίον της ίδιας της δημοκρατίας.

Σε αυτό το παγιωμένο κλίμα και εν μέσω της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας που αντιμετωπίζουμε, πρώτοι απ’ όλους οι νέοι, η γενιά μας, η γενιά της κρίσης, καλείται να βγει μπροστά με ουσιαστικό λόγο, επιχειρήματα και προτάσεις, απεκδυόμενη τον περιθωριακό ρόλο του χθες ως συμπλήρωμα ενός ψηφοδελτίου. Και αυτό σε μεγάλο βαθμό έχει επιτευχθεί, από αρκετούς νέους υποψηφίους στις προηγούμενες αυτοδιοικητικές εκλογές, οι οποίοι ήδη γαλουχημένοι από την μαθητική τους ηλικία, βγήκαν μπροστά, κέρδισαν το σεβασμό της τοπικής τους κοινωνίας και την αναγνώριση από τους θεσμικούς παράγοντες. Μέσα από τη σκληρή δουλειά και την αγωνιστικότητα, οι νέοι σήμερα μπορούν να διεκδικήσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην γειτονιά και την πόλη τους, έχοντας μέσα από την δική τους φρέσκια ματιά, σαφή εικόνα για τα προβλήματα που θα κληθούν να διαχειριστούν, αλλά κυρίως ρεαλιστική πρόταση για την αντιμετώπισή τους.

Η τοπική αυτοδιοίκηση ήταν πάντοτε ένας βατήρας ανανέωσης του πολιτικού σκηνικού της πατρίδας μας. Ο θεσμός της αυτοδιοίκησης, σε δημοτικό αλλά και περιφερειακό επίπεδο, αποτελεί ένα πρώτο στάδιο πολιτικής ωρίμανσης για τους νέους που ενδιαφέρονται για τα κοινά και θέλουν να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο. Με δεδομένα τα προβλήματα και την αδυναμία της αυτοδιοίκησης να διαδραματίσει το ρόλο που της αναλογεί, βάσει αρμοδιοτήτων, δεν παύει να αποτελεί έναν προθάλαμο ένταξης των νέων στο πολιτικό γίγνεσθαι. Η αντιμετώπιση αυτών των παθογενειών είναι το στοίχημα που πρέπει να κερδίσει η δική μας γενιά.

Η αντιμετώπιση των αυτοδιοικητικών εκλογών με όρους του χθες, ως εκλογικών διαδικασιών δηλαδή που αφορούν την εικόνα ή την ηλικία ενός υποψηφίου, δεν μπορούν να είναι μέρος της αλλαγής κουλτούρας, που τόσο έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία ώστε να αφήσουμε πίσω μας νοοτροπίες του παρελθόντος που μας έφεραν ως εδώ. Αντίθετα η συνειδητοποίηση ότι η εκπροσώπησή μας ως πολίτες μας αφορά όλους, ακόμα και τους μαθητές (μέσω των Τοπικών Συμβουλίων Νέων), είναι καίρια για την διασφάλιση της δημοκρατικής συνείδησης των νέων πολιτών.

Για αυτό το λόγο, ήταν σημαντική η πρωτοβουλία για αλλαγή του εκλογικού νόμου στις αυτοδιοικητικές εκλογές, με την θεσμοθέτηση ενιαίων ψηφοδελτίων, που θα έδινε μια νέα πνοή δημοκρατικότητας, θα αναδείκνυε την αξία του αντιπροσώπου και θα αναζωογονούσε τον θεσμό. Για μια ακόμα φορά όμως οι δυνάμεις της συντήρησης έδειξαν πως για αυτές το κομματικό συμφέρον είναι υπεράνω όλων. Γεγονός όμως, ανεξάρτητα από την τελική τροπή που πήρε το θέμα, είναι ότι η αρχή έγινε, ο σπόρος έπεσε και σε αυτή την τροχιά πρέπει να συνεχιστεί η προσπάθεια προκειμένου να υπάρξει ριζική ανανέωση στους τοπικούς αντιπροσώπους, ώστε να δοθεί η δυνατότητα στους νέους να παλέψουν για αυτά που ονειρεύονται.

Παράλληλα με πρωτοβουλίες που στοχεύουν στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, όπως είναι η ανεργία, η κοινωνική προστασία και η ποιότητα ζωής στην πόλη, οι νέοι βρίσκονται στο προσκήνιο, τόσο με τις γνώσεις όσο και με την φρεσκάδα των ιδεών που μπορούν να διοχετεύσουν σε ένα πεπαλαιωμένο εν πολλοίς σύστημα.

Όλα τα παραπάνω συνηγορούν στην άποψη που εκφράζεται πλέον καθολικά, ότι δηλαδή μόνο με ένα ειλικρινές άνοιγμα στην κοινωνία θα μπορέσουν οι θεσμοί της αυτοδιοικήσης, οι θεσμοί που τελικά είναι καθοριστικοί για την ποιότητα ζωής στην γειτονιά, να συμβάλουν στην καλυτέρευση της καθημερινότητάς μας. Οι αλλαγές όμως απαιτούν αγώνες και βρίσκουν πάντα απέναντι τους εκφραστές του χθες που θα κάνουν τα πάντα για να κρατηθούν στην επιφάνεια. Στο χέρι μας είναι να κλειδώσουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τους ίδιους, αλλά κυρίως τις νοοτροπίες που αντιπροσωπεύουν και να γυρίσουμε σελίδα για το καλό της πατρίδας μας, στηρίζοντας την πραγματική αλλαγή.