Οι αποκαλύψεις του Άδωνι για την ιδεολογία του

 

Ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι ένας πολιτικός που δεν μένει απαρατήρητος στην σύγχρονη πολιτική ζωή. Ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία στο μικρό κόμμα του Λαικού Ορθόδοξου Συναγερμού, του Γιώργου Καρατζαφέρη, ως πολιτικός που εκφράζει τη ριζοσπαστική δεξιά.

Η προσχώρηση του ύστερα από μια θητεία ως Υπουργός  του ΛΑΟΣ σε κυβέρνηση συνεργασίας, στη Νέα Δημοκρατία, υπό την καθοδήγηση του Αντώνη Σαμαρά ήταν αναμενόμενη καθώς μεγάλο ποσοστό του κοινού που τον ψήφιζε προερχόταν από τον δεξιό χώρο της Νέας Δημοκρατίας.

Η ώρα της αποχώρησης του Αντώνη Σαμαρά είχε φτάσει το 2015 και μαζί της η ήττα στις εκλογές του Σεπτεμβρίου και η διαδικασία προεδρικής εκλογής στο κόμμα της Κεντροδεξιάς. Ο Άδωνις Γεωργιάδης περίμενε μέχρι να ανακοινώσει τελικά την υποψηφιότητα του ως Πρόεδρος της ΝΔ. Μετά τον πρώτο γύρο, κι αφού βγήκε τέταρτος, αποφασίζει να στηρίξει ανοικτά τον Κυριάκο Μητσοτάκη για πρόεδρο του κόμματος. Εκείνος με τη σειρά του τον ορίζει Αντιπρόεδρο του κόμματος και στη συνέχεια, όταν η Νέα Δημοκρατία γίνει κυβέρνηση, υπουργό Ανάπτυξης.

Ερχόμαστε στο σήμερα. Η επικοινωνιολόγος Βίβιαν Ευθυμιοπούλου κατηγορεί τον αδωνισμό, θεωρώντας ότι μιλα ως άτομο που ανήκει στον χώρο που εξέλεξε τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Θεωρεί πως ακροδεξιές για εκείνη φωνές επιβάλλονται στη Νέα Δημοκρατία πρωτοστατούντος του Αδώνιδος.

Κι εδώ έρχεται η ώρα που ο Άδωνις Γεωργιάδης, στην απάντηση του στην Ευθυμιοπούλου, κάνει παρατηρήσεις που μέχρι σήμερα δεν γνωρίζαμε:

1. Ο Άδωνις αποκαλύπτει ότι στόχος του ήταν εξαρχής να βοηθήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη να εκλεγεί πρόεδρος της ΝΔ.

2. Ο Άδωνις δηλώνει φιλελεύθερος, Φιλελεύθερος Δεξιός.

Η μετάλλαξη του Άδωνι Γεωργιάδη έχει φυσικά τις αιτίες της.

α) Το "ακροδεξιό" για κάποιους παρελθόν του και οι επιλογές του όπως να διαφημίζει το βιβλίο του Κων/νου Πλεύρη, "Εβραίοι όλη η Αλήθεια" και να προβαίνει σε τηλεοπτικές μονομαχίες με έντονο ύφος, προκαλούσε πάντοτε μια πτέρυγα της ΝΔ που από την παρουσία του στο κόμμα δεν έμενε ευχαριστημένη. Αυτή την πτέρυγα προσπαθεί τα τελευταία χρόνια να προσεγγίσει ο Άδωνις με κάθε τρόπο είτε συμμετέχοντας σε συνέδρια φιλελεύθερων μελετών είτε με δημόσιες δηλώσεις του με "κεντρώο" προφίλ.

β) Ο Άδωνις από Δεξιός δηλώνει τώρα Φιλελεύθερος. Αυτό από μόνο του δεν είναι αντιφατικό. Όμως, παραμένει ζητούμενο να μας εξηγήσει πως από Δεξιός, μετατρέπεται σε συνιστώσα του φιλελεύθερου χώρου.

Μένει να δούμε αν θα υπάρξει συνέχεια της αποκαλυπτικής συζήτησης

Μεσαίος χώρος και Κέντρο

Σταύρος Παπαντωνίου

Πολλοί στον δημόσιο βίο, στον τρόπο με τον οποίο αναλύουν την πολιτική κατάσταση, συγχέουν τον μεσαίο με τον κεντρώο χώρο. 

Ο πρώτος δεν έχει καθαρά ιδεολογικά χαρακτηριστικά και μπορεί να περιγραφεί περισσότερο ως η κρίσιμη εκείνη κοινωνική οντότητα που δεν έχει καθημερινή και άμεση τριβή με τις λεπτομέρειες της πολιτικής κατάστασης, την οποία βιώνει κυρίως μέσα από δύο πράγματα: Πρώτον, την προσωπική του ευημερία και κατάσταση, δηλαδή την τσέπη του, τη δουλειά του, την οικογένειά του, τη ζωή του εν γένει, και δεύτερον, μέσα από το πώς αντιλαμβάνεται θέματα που αφορούν τη μεγάλη εικόνα, όπως παραδείγματος χάριν η τουρκική προκλητικότητα, η ασφάλεια, η εθνική αξιοπρέπεια και άλλα μείζονα συλλογικά θέματα. Αυτός ο μεσαίος χώρος δεν είναι απολιτίκ, όπως σπεύδουν να τον χαρακτηρίσουν, μάλλον υποτιμητικά, κομματικά και πολιτικά στελέχη που η καθημερινότητά τους κινείται γύρω από την πολιτική και ενίοτε τη μικροπολιτική. 

Ο μεσαίος χώρος, όπως τουλάχιστον τον αντιλαμβάνομαι, είναι θα έλεγα ένας χώρος που δεν συμμετέχει στην τοξικότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης, προέρχεται από όλα τα ιδεολογικά φάσματα, με καταβολές από την Αριστερά έως τη Δεξιά. 

Είναι ο κοινωνικός χώρος που δεν έχει συμφέροντα από κόμματα, εξ ου και συνηθέστατα είναι και πιο αντικειμενικός και ως βασικό κριτήριο έχει το «πώς πάνε τα πράγματα», κρατώντας το προνόμιο ακόμα και της μετακίνησης από το ένα κόμμα στο άλλο. Θα τον χαρακτήριζα ως μια μεσότητα, που διακρίνεται από μια πολιτική υγεία. Εχει φύσει και θέσει απόσταση από τις ακρότητες.

Ο κεντρώος δεν αποκλείεται να έχει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, αλλά δεν σημαίνει πως τα διαθέτει εκ προοιμίου. Κάλλιστα μπορεί ένας κεντρώος να είναι φανατικός, να έχει ως χόμπι τις επιθέσεις στους πολιτικούς αντιπάλους του, να φοράει κομματικά γυαλιά. 

Μου έρχονται στο μυαλό ουκ ολίγα παραδείγματα αυτοαποκαλούμενων κεντρώων που είναι χειρότεροι από τα άκρα. Αυτοί δεν μπορούν να εκφράσουν πλειοψηφικά ρεύματα. Αντίθετα, ο μεσαίος χώρος, απαιτητικός συνήθως και πιο σκεπτόμενος, μπορεί να δημιουργήσει, εάν προστεθεί στις λεγόμενες κομματικές βάσεις που πάντα ψηφίζουν ένα συγκεκριμένο κόμμα, ευρείες πλειοψηφίες. Εκεί έγκειται αυτή τη στιγμή και η διαφορά μεταξύ Κυριάκου Μητσοτάκη και Αλέξη Τσίπρα. 

Ο πρώτος, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, κατά την πρόσφατη ομιλία του στη ΔΕΘ δεν αναφέρθηκε ούτε μία φορά στον Αλέξη Τσίπρα, απευθύνεται στους μετριοπαθείς που δεν ενδιαφέρονται για κομματικές έριδες. Αντιλαμβάνεται τη διαφορά μεσαίου και κεντρώου χώρου. Ο δεύτερος προσπάθησε να κερδίσει τον μεσαίο χώρο με μεταγραφές προσώπων, αλλά χωρίς ποτέ να καταλάβει τα χαρακτηριστικά του και τι πραγματικά ζητάει αυτός ο κόσμος.

πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ