Γιατί η ελληνική πολιτική τάξη δεν ξέρει να κυβερνά

Του Ναπολέοντα Λιναρδάτου

Εάν κάποιος ήθελε να δει πως η υπάρχουσα κρίση αντικατοπτρίζεται στην ελληνική πολιτική τάξη δεν έχει παρά να παρατηρήσει τον πολιτικό βίο των δύο τελευταίων πρωθυπουργών, του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Παπανδρέου. Ο μέσος Έλληνας, ανάλογα με την πολιτική ταυτότητα, εκπαιδεύτηκε στο να έχει διαφορετική αντίδραση στο άκουσμα των δύο αυτών ονομάτων, αλλά ουσιαστικά ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου αντιπροσωπεύουν δυο ιδιαίτερα παρόμοιες εκφάνσεις ενός χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος.

Η πολιτική πορεία του Κώστα Καραμανλή μέχρι την εκλογή του στην αρχηγία της ΝΔ είχε τρία βασικά χαρακτηριστικά: ήταν άχρωμη, άψυχη και αδιάφορη. Ο Κώστας Καραμανλής ασχολήθηκε με την πολιτική για τον ίδιο λόγο που πολλοί άλλοι άνθρωποι ακολουθούν την δουλειά της οικογένειας τους, είναι μια έτοιμη δουλειά. Και όπως συμβαίνει μερικές φορές όταν κάποιοι απλά ακολουθούν την δουλειά της οικογένειας, αυτό δεν γίνεται με μεράκι και προσπάθεια αλλά με μια δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία.

Όταν ο Κώστας Καραμανλής εκλέχθηκε στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας δύο πράγματα μπορούσε κάποιος να ακούσει για τις ικανότητες του. Η πρώτη ήταν ότι ήταν καλό παιδί, η άλλη ότι είχε λέγειν. Υπάρχουν αρκετά καλά παιδιά στην Ελλάδα αυτό δεν σημαίνει ότι κάνουν και για πρωθυπουργοί. Η δε ικανότητα του στο λέγειν δεν είχε σχέση με μια δυναμική πολιτική ρητορεία που έπειθε το κοινό σε δύσκολα θέματα, αλλά μια κενολογία που περιοριζόταν στην σωστή χρήση της γραμματικής και του συντακτικού και αναμασούσε τα κλισέ της μεταπολίτευσης.

Αυτός ήταν ο Κώστας Καραμανλής όταν ανέλαβε την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας. Η κατάσταση του Γιώργου Παπανδρέου όταν ήρθε η δική του σειρά να αναλάβει τα ηνία του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν πολύ καλύτερη. Μπορεί ο Γιώργος Παπανδρέου να είχε μια πιο ενεργητική παρουσία στην πολιτική σκηνή, αλλά σε βασικές γραμμές είχε τα χαρακτηριστικά όμοια με αυτής του Κώστα Καραμανλή. Ήταν μια πολιτική παρουσία που απέφευγε τα δύσκολα και επίμαχα θέματα της εποχής δίνοντας περισσότερο προσοχή στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής μιας και εκεί δεν κυριαρχούσαν οι συντεχνίες και άλλες μεταπολιτευτικές αγκυλώσεις.

Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου θα αναλάβει πρωθυπουργός της χώρας θα προσπαθήσει να ξαναζήσει αυτή την πρώιμη και πιο ανέμελη εποχή της πολιτικής του καριέρας. Τα πολύ συχνά ταξίδια του στο εξωτερικό θα μαρτυρούν μια έντονη τάση φυγής από μια ιδιαίτερα δύσκολη και επώδυνη εσωτερική σκηνή.

Στην περίοδο της μεταπολίτευσης η ελληνική πολιτική τάξη θα γαλουχηθεί με τις αρχές του δανειακού σοσιαλισμού και των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων. Οι Έλληνες και η ελληνική πολιτική τάξη θα μάθουν να απεχθάνονται την εργασία στο ιδιωτικό τομέα αφού θα μπορούν να διορίζουν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες στο δημόσιο, με δανεικά φυσικά. Το ευρωπαϊκό χρήμα που θα ρέει άφθονο τις τελευταίες δεκαετίες θα διδάξει στην ελληνική πολιτική τάξη ότι επιχειρηματικότητα είναι οι προμήθειες του δημοσίου και ότι αγροτική ανάπτυξη είναι το μέγεθος των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων.

Είναι απαραίτητες οι διοικητικές ικανότητες του πολιτικού προσωπικού στην μεταπολιτευτική Ελλάδα; Η απάντηση θα είναι αρνητική. Όταν το καλοκαίρι του 2007 θα καεί η μισή Ελλάδα η κυβέρνηση Καραμανλή θα καλύψει την διοικητική της ανικανότητα μοιράζοντας τριχίλιαρα σε πυρόπληκτους και μη. Το θέμα μια διαλυμένης πυροσβεστικής θα ξεπεραστεί γρήγορα όταν η κυβέρνηση Καραμανλή θα ρίξει στην υπόθεση τα χρήματα των φορολογουμένων για να κουκουλώσει το πρόβλημα.

Και όλα αυτά θα συμβούν γιατί το κράτος δεν υπάρχει για να παρέχει δημόσια αγαθά και υπηρεσίες αλλά για να βολεύεται ο κομματική πελατεία της εκάστοτε κυβέρνησης. Στην μεταπολίτευση οι κανόνες του παιχνιδιού θα αντιστραφούν και η Ελλάδα θα υπάρχει για να εξυπηρετεί το κράτος της.

Το είδος του πολιτικού που θα ευδοκιμήσει αυτή την περίοδο θα είναι η γνωστή καρικατούρα ενός αμοραλιστή πολιτικάντη. Δεν ξέρει πως να κυβερνά, δεν ξέρει πως να κατευθύνει και να ελέγχει το μηχανισμό του κράτους, αλλά είναι αυθεντία στην κομματική ίντριγκα και δολοπλοκία. Δεν ξέρει πως να πείθει τους Έλληνες πολίτες για όλα αυτά που πρέπει και όλα αυτά που δεν πρέπει να γίνουν, αλλά ξέρει πως να τους κολακεύει και να τους εξαγοράζει εκποιώντας τον πλούτο των προηγούμενων και των μελλοντικών γενεών.

Αυτή είναι η πολιτική τάξη που ανέδειξε τους δύο τελευταίους πρωθυπουργούς μας. Όταν οι συνθήκες άλλαξαν δραστικά, ο πρώτος παραιτήθηκε των ευθυνών του άμεσα και ξεκάθαρα παραδίδοντας την εξουσία στους πολιτικούς του αντιπάλους. Ο άλλος, για δύο χρόνια τώρα παίζει κρυφτούλι με την πραγματικότητα προσδοκώντας ότι κάποια στιγμή θα ξυπνήσει από το τωρινό του εφιάλτη και θα βρεθεί ξανά στην γνώριμη του μεταπολιτευτική κατάσταση, όπου θα μπορεί να προσποιητέ ότι είναι πρωθυπουργός μοιράζοντας διορισμούς, επιδόματα και προμήθειες.

Τα σημερινά οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας είναι τεράστια αλλά δεν είναι ανυπέρβλητα. Αν φαίνονται ανυπέρβλητα είναι γιατί έχουμε μια πολιτική τάξη που δεν ξέρει να κυβερνά.

πηγή: e-grammes.gr