Περί της ενότητας της Κεντροδεξιάς

Η μεταπολεμική συγκρότηση της Κεντροδεξιάς στην Ελλάδα εκφράστηκε μέσα από τα κόμματα του Ελληνικού Συναγερμού και της ΕΡΕ. Η ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, μετά τη Μεταπολίτευση της 24ης Ιουλίου 1974, οριοθέτησε την Κεντροδεξιά στην Ελλάδα στη σύγχρονη μορφή της, επισφραγίζοντας ιστορικές και κοινωνικές διεργασίες δεκαετιών. Η Νέα Δημοκρατία, βασισμένη στην ιδεολογία του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού, αναδείχθηκε στην κυρίαρχη πολιτική έκφραση στον χώρο της Κεντροδεξιάς, εξέφρασε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, και με τις κορυφαίες εθνικές στρατηγικές επιλογές της σφράγισε τη μοίρα του τόπου. Οπως και οι συγγενείς ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις, η ελληνική Κεντροδεξιά πέτυχε να απαντήσει σε μεγάλες προκλήσεις που αφορούσαν τη συνολική πορεία του έθνους. Πρώτα από όλα, ανταποκρίθηκε στην ανάγκη για ανάπτυξη. Η οικονομική άνοδος που πέτυχαν- σε πρώτη φάση ο Α. Παπάγος, αλλά κυρίως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μετά το 1955- ήταν το σημαντικότερο βήμα για τη δημιουργία μιας πραγματικής κοινωνικής δημοκρατίας στην Ελλάδα. Κυρίως, ήταν μια βιώσιμη μορφή ανάπτυξης βασισμένης στην κινητοποίηση των παραγωγικών δυνάμεων του τόπου, και όχι στην απλή αύξηση της κατανάλωσης μέσω του άλογου δανεισμού, μέθοδος που ακολουθήθηκε μετά το 1981 και αποτελεί το κύριο αίτιο για τη σημερινή πολύπλευρη κρίση. Η αντίληψη ότι η ανάπτυξη αποτελεί προϋπόθεση για την επιτυχία εθνικών στόχων, για την κοινωνική ισορροπία και συνοχή, αλλά και για την προστασία της αξιοπρέπειας του έλληνα πολίτη, αποτελεί μια από τις σταθερές και βασικές προτάσεις της Κεντροδεξιάς.

Το 1975, υπό την ηγεσία του Καραμανλή, η Νέα Δημοκρατία έδωσε στη χώρα έναν πραγματικά σύγχρονο συνταγματικό χάρτη, πλήρως εναρμονισμένο με το ευρωπαϊκό πλαίσιο και σε αρκετά σημεία εξαιρετικά τολμηρό, ακόμη και για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Τέλος, από το 1961 ως το 1981, η ελληνική Κεντροδεξιά έκανε έναν γιγάντιο αγώνα (και στο εξωτερικό, αλλά, για να μην ξεχνάμε, και στο εσωτερικό!) για την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρώπη και επομένως για την παύση της μακραίωνης εθνικής μοναξιάς. Η Ευρώπη θα προσέφερε στη χώρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα: ασφάλεια, εδραίωση της δημοκρατίας, ανάπτυξη.

Η πρόσφατη οδυνηρή εμπειρία της εκλογικής ήττας της 4ης Οκτωβρίου 2009 και οι ταχύτατοι ρυθμοί με τους οποίους κατόρθωσε υπό τη νέα ηγεσία της να ανακάμψει, όπως προκύπτει αδιαμφισβήτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών του Νοεμβρίου του 2010, απέδειξε ότι η κεντροδεξιά παράταξη μπορεί να ανακάμπτει από τις κρίσεις της, να ανανεώνεται και να ανασυντάσσεται, συνεισφέροντας δημιουργικά στη νέα πορεία που έχει ανάγκη ο τόπος.

Η δύναμη της ελληνικής Κεντροδεξιάς δεν ήταν τόσο η κομματική της ενότητα, που κατά καιρούς αμφισβητήθηκε. Ηταν κυρίως η ύπαρξη μιας ξεκάθαρης ιδεολογικής και πολιτικής ταυτότητας και στόχευσης. Αυτό αποτελούσε τη βάση για τη δημιουργία των μεγάλων κοινωνικών πλειοψηφιών που στήριζαν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για την πρόοδο της χώρας. Η ενότητα της Κεντροδεξιάς είναι σήμερα δεδομένη. Τόσο στο επίπεδο της λαϊκής βάσης όσο και στο επίπεδο των ιδεών. Αφού σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί διάσπαση η δημιουργία θνησιγενών πολιτικών μορφωμάτων, τα οποία ούτε κομίζουν κάτι το καινούργιο ούτε εκφράζουν κάποια κοινωνική δυναμική.

Τέτοια φαινόμενα στον χώρο της Κεντροδεξιάς υπήρξαν στο παρελθόν, αλλά στην πράξη λειτούργησαν στην αντίθετη κατεύθυνση από τις προσδοκίες των εμπνευστών τους. Το 1958 η απόπειρα διάσπασης της ΕΡΕ οδήγησε στην εκλογική απόδειξη της πολιτικής κυριαρχίας της. Μεταπολιτευτικά, η τύχη διαφορετικών πολιτικών κομμάτων, που φιλοδόξησαν να «τιμαριοποιήσουν» και να «τεμαχίσουν» την Κεντροδεξιά, επιβεβαίωσε τον «σιδηρούν κανόνα» στον χώρο της Κεντροδεξιάς. Ολα αυτά τα εγχειρήματα ενδυναμώνουν την ισχύ του κυρίαρχου φορέα της και βοηθούν στη λαϊκή ενίσχυσή του, παρά συντείνουν καθ΄ οιονδήποτε τρόπο στην αποδυνάμωσή του. Γι΄ αυτό και η συζήτηση που σήμερα επιχειρείται να ανοίξει αναφορικά με το ζήτημα αυτό είναι προσχηματική και αποπροσανατολίζει τον δημόσιο διάλογο από τα προβλήματα της κοινωνίας, δρώντας υποβοηθητικά στην ευρισκόμενη σε πολιτικό αδιέξοδο κυβέρνηση του ΠαΣοΚ. Η ευθύνη της Νέας Δημοκρατίας είναι να οδηγήσει τη χώρα σε μια νέα μεταπολίτευση η οποία, με άξονες την αναϊεράρχηση των ηθικών αξιών, την αναμόρφωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, τον εκσυγχρονισμό του πολιτικού μας συστήματος και την υιοθέτηση ενός νέου μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης, θα δώσει απάντηση στα σημερινά αδιέξοδα της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό είναι το στοιχείο που θα καθορίσει το μέλλον της Κεντροδεξιάς και κατά προέκταση το μέλλον της χώρας.

Στην πολιτική αυτή πρόταση, που προκύπτει μέσα από έναν ευρύτατο διάλογο με την ελληνική κοινωνία, μπορεί να προσχωρήσει όποιος την αποδέχεται. Δεν θα πρέπει όμως να νοθευτεί η σαφής στόχευση για να επιτευχθεί μια «επίφαση ενότητας» της Κεντροδεξιάς. Αυτό θα μπορούσε να αποδεχθεί καταστροφικό για την Ελλάδα σε μια τόσο κρίσιμη εποχή όπως η σημερινή.

Ο κ. Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος είναι καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου του προέδρου της ΝΔ.
 

Δημοσιεύθηκε στο Βήμα (13/02/2011)